ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Συνταγές του αέρα...

Γρηγοριάδης Κώστας

Να υποθέσουμε ότι η προχτεσινή πρόταση στη Βουλή του νέου προέδρου του ΣΥΝ, Αλέκου Αλαβάνου, περί κατάργησης του Συμφώνου Σταθερότητας της ΕΕ και θεσμοθέτησης ενός Συμφώνου Απασχόλησης και Ανάπτυξης, δε σημαίνει απλά και μόνο τη μετονομασία του υπάρχοντος, ούτε μόνο τον εξωραϊσμό του και τη λείανση των οξειών γωνιών του; Εάν, πάντως, εννοεί ένα Σύμφωνο Απασχόλησης και Ανάπτυξης προς όφελος των λαών, τότε πρέπει να συνοδευτεί από σωρό άλλων ριζικών μέτρων. Μερικά απ' αυτά είναι η κατάργηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ, των νόμων της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας, των αποφάσεων της Λισαβόνας και πολλών ακόμη Συνόδων Κορυφής, της κυριαρχίας των πολυεθνικών, κλπ., κλπ. και, βέβαια, οι ανάλογες, ριζικές και ταυτόχρονες, αλλαγές στους συσχετισμούς δύναμης και στις κυβερνήσεις των 25 χωρών - μελών, ώστε να καταστούν όλα τα προηγούμενα δυνατά. Απ' όσα ακούσαμε και γνωρίζουμε, όμως, από τις θέσεις και τα ντοκουμέντα του ΣΥΝ, οι θέσεις και οι προτάσεις του κάθε άλλο παρά πάνε τόσο μακριά...

Είναι προφανές, επομένως, ότι δεν εννοεί ένα τέτοιο Σύμφωνο Ανάπτυξης και Απασχόλησης ο πρόεδρος του ΣΥΝ. Ισως, έχει βρει τη συνταγή, που εξαφανίζει τις αγεφύρωτες ταξικές αντιθέσεις και καταφέρνει να ικανοποιεί, τόσο τους εργαζόμενους, όσο και το μεγάλο κεφάλαιο και, μάλιστα, μέσα στις σύγχρονες διεθνείς συνθήκες των εντεινόμενων συνεχώς ανταγωνισμών...

Σχολεία της ντροπής

Οπως φαίνεται, τα μεγάλα λόγια περί εθνικής προτεραιότητας στην Παιδεία είναι δύσκολο να φτάσουν στα υπόγεια της οδού Ηπείρου, όπου κάνουν μάθημα οι μαθητές της Γ` τάξης του 1ου Πειραματικού Λυκείου. Το σχολείο αυτό, που βρίσκεται στην Πλάκα, πολύ κοντά στο υπουργείο Παιδείας, και στο οποίο συνωστίζονται 450 μαθητές δύο σχολείων, δίνει την εικόνα εγκατάλειψης. Εκτός από τα ανήλιαγα υπόγεια, τα ταβάνια σε κάποιες αίθουσες στηρίζονται με σιδερένια υποστυλώματα - όπως φαίνεται και στη διπλανή φωτογραφία - και τα πατώματα σαπίζουν από την υγρασία. Κι όλ' αυτά, ενώ, την ίδια στιγμή, υπάρχει κτίριο, που μπορεί να δώσει μια ανεκτή διέξοδο.

Βέβαια, δεν είναι η μοναδική περίπτωση σχολείου όπου το μάθημα γίνεται σε άθλιες συνθήκες, αποτέλεσμα κι αυτό της χρόνιας υποχρηματοδότησης σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της Παιδείας. Υποχρηματοδότηση, που συνεχίζεται, όπως φαίνεται κι από τον προϋπολογισμό του 2005. Το μόνο ελπιδοφόρο γεγονός είναι πως πήραν την υπόθεση στα χέρια τους μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί του σχολείου και όλοι μαζί αποφάσισαν να διεκδικήσουν με το μόνο όπλο που έχουν, τον αγώνα.

Αυξανόμαστε!

Διπλή χαρά εδώ στο «Ρ», λίγο πριν βγει το 2004. Η «οικογένειά» μας μεγάλωσε κατά 2 μέλη. Δυο όμορφα μωρά γεννήθηκαν τις τελευταίες μέρες. Των συντρόφων μας Βαγγέλη Γκιλάκη, που απέκτησε και δεύτερο γιο και Μανώλη Ραγκούση, που απέκτησε τον πρώτο γιο. Να ζήσουν και με τις καλύτερες ευχές μας.

Μετρο-στρατόπεδο

Από τον χαφιέ της γειτονιάς και τον ασφαλίτη που χώνεται στις διαδηλώσεις, φθάσαμε στους ηλεκτρονικούς καμεροχαφιέδες, που έχουν στηθεί σε κάθε γωνιά της πόλης, ακόμα και στα σπλάχνα της, στους χώρους του Μετρό. Χαφιέδες, που έχουν την ικανότητα να παρακολουθούν τους πάντες και τα πάντα. Να φωτογραφίζουν, να καταγράφουν τηλεφωνικές συνομιλίες, ακόμα και να εντοπίζουν αριθμούς τηλεφώνου. Ολοκληρωτική καταπάτηση κάθε δημοκρατικού δικαιώματος και ελευθερίας.

Το μηχανισμό παρακολούθησης συμπληρώνουν οι «τρομονόμοι» και η συγκρότηση όλο και περισσότερων σωμάτων αστυνόμευσης. Καθημερινή εικόνα οι ειδικοί φρουροί της ΕΛ.ΑΣ στο χώρο του Μετρό, όπως και οι «σεκιουριτάδες» των ιδιωτικών εταιριών φύλαξης, οι οποίες βλέπουν τη δουλιά να ανεβαίνει, αφού έχουν αναλάβει ακόμα και τη φύλαξη υπουργείων. Και ενώ οι εποχούμενες και πεζές περιπολίες της αστυνομίας έχουν αυξηθεί, ανάλογο ρόλο επιχειρείται να αναλάβει και η Δημοτική Αστυνομία. Στο φόντο αυτό, πριν από λίγες μέρες η Αττικό Μετρό Εταιρία Λειτουργίας προχώρησε ένα ακόμα βήμα παραπέρα. Γνωστοποίησε στους εργαζόμενους του Μετρό σχέδιο για τον κανονισμό προσωπικού, που, μεταξύ άλλων, προβλέπει το σωματικό τους έλεγχο (το σύστημα, εκτός από «ματάκιας», γίνεται και επίδοξος «εφαψίας»). Ολα αυτά, στο όνομα της «ασφάλειας» και της καταπολέμησης της «τρομοκρατίας». Πάντα με αυτό το πρόσχημα, ανάλογοι μηχανισμοί έχουν αρχίσει να επεκτείνονται σε διάφορες ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Πραγματικός στόχος, η θωράκιση της αστικής τάξης και των πολιτικών της εκφραστών. Της τάξης, που η κύρια επιδίωξή της είναι η διαρκής αύξηση των κερδών της και των κομμάτων που παίρνουν μέτρα για να επιτευχθεί αυτό. Και ο μοναδικός τρόπος για να επιτευχθεί είναι η διαρκής συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης και, επομένως, η αυξανόμενη εξαθλίωση των εργαζομένων και του λαού. Αυτήν την κατάσταση προσπαθούν, με τη χρήση διάφορων εκλεπτυσμένων ιδεολογημάτων, να την παρουσιάσουν ως αντικειμενική αναγκαιότητα και να μας «διδάξουν» ότι εργοδότες και εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα.

Αλλά ξέρουν ότι ακόμα και αυτές οι τεχνικές αποχαύνωσης των συνειδήσεων έχουν όρια. Γι' αυτό τις συμπληρώνουν με μηχανισμούς παρακολούθησης, που συνεχώς ενισχύουν. Μέσω αυτών, αποβλέπουν στη δημιουργία μιας διαρκούς αίσθησης παρακολούθησης, για τη διαμόρφωση υποταγμένων συνειδήσεων, από το φόβο της τιμωρίας. Κάθε τι καταγράφεται και αν θεωρηθεί «ύποπτο» ξεκινά η διαδικασία καταστολής. Οποιος δεν κάθεται φρόνιμος, τιμωρείται. Και φρόνιμος σημαίνει να εκτελείς την εργασία σου, όσο πιο αποδοτικά γίνεται. Αν σταματήσεις για να πάρεις μιαν ανάσα, είναι χρόνος χαμένος, που δε βγάζει κέρδος. Λόγος αρκετός για να βρεθείς στο δρόμο. Και αν διαμαρτυρηθείς, αν απεργήσεις μαζί με τους συναδέλφους σου και κατεβείς στους δρόμους, η φάτσα σου μπαίνει στη λίστα των «τρομοκρατών»!

Ομως, όσες κάμερες και αν βάλουν, όσα ιδεολογήματα και αν εφεύρουν, τίποτα από αυτά δεν είναι ικανό να ξεπεράσει σε δύναμη όσους τολμούν να σπάσουν τις αλυσίδες τους. Οι ανυπάκουοι, που αμφισβητούν την αιωνιότητα του καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού συστήματός τους κι έχουν βάλει σκοπό να το γκρεμίσουν.