Να υποθέσουμε ότι η προχτεσινή πρόταση στη Βουλή του νέου προέδρου του ΣΥΝ, Αλέκου Αλαβάνου, περί κατάργησης του Συμφώνου Σταθερότητας της ΕΕ και θεσμοθέτησης ενός Συμφώνου Απασχόλησης και Ανάπτυξης, δε σημαίνει απλά και μόνο τη μετονομασία του υπάρχοντος, ούτε μόνο τον εξωραϊσμό του και τη λείανση των οξειών γωνιών του; Εάν, πάντως, εννοεί ένα Σύμφωνο Απασχόλησης και Ανάπτυξης προς όφελος των λαών, τότε πρέπει να συνοδευτεί από σωρό άλλων ριζικών μέτρων. Μερικά απ' αυτά είναι η κατάργηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ, των νόμων της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας, των αποφάσεων της Λισαβόνας και πολλών ακόμη Συνόδων Κορυφής, της κυριαρχίας των πολυεθνικών, κλπ., κλπ. και, βέβαια, οι ανάλογες, ριζικές και ταυτόχρονες, αλλαγές στους συσχετισμούς δύναμης και στις κυβερνήσεις των 25 χωρών - μελών, ώστε να καταστούν όλα τα προηγούμενα δυνατά. Απ' όσα ακούσαμε και γνωρίζουμε, όμως, από τις θέσεις και τα ντοκουμέντα του ΣΥΝ, οι θέσεις και οι προτάσεις του κάθε άλλο παρά πάνε τόσο μακριά...

Είναι προφανές, επομένως, ότι δεν εννοεί ένα τέτοιο Σύμφωνο Ανάπτυξης και Απασχόλησης ο πρόεδρος του ΣΥΝ. Ισως, έχει βρει τη συνταγή, που εξαφανίζει τις αγεφύρωτες ταξικές αντιθέσεις και καταφέρνει να ικανοποιεί, τόσο τους εργαζόμενους, όσο και το μεγάλο κεφάλαιο και, μάλιστα, μέσα στις σύγχρονες διεθνείς συνθήκες των εντεινόμενων συνεχώς ανταγωνισμών...