Χαρακτηριστική της τακτικής που ακολουθεί ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι η πρακτική του στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ). Την ώρα που η κυβέρνηση, η τρόικα και η πλουτοκρατία προχωρούν σε μια εφ' όλης της ύλης επίθεση, με προαποφασισμένα μέτρα, για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση του, την ώρα που κλείνουν και ιδιωτικοποιούνται τα ΕΑΣ, με σχέδιο μαζικών απολύσεων, κατάργηση ΣΣΕ και δραματική μείωση των μισθών, ο κυβερνητικός συνδικαλισμός επιμένει η συζήτηση να επικεντρώνεται σε ήδη απαντημένα ζητήματα, όπως το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Βεβαίως και έχει σημασία να είναι αποκλειστικά δημόσια. Αλλά δεν απεμπολείς τ' άλλα εργασιακά δικαιώματα.
Πρόκειται για την κλασική παρελκυστική τακτική του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, η οποία επαναλήφθηκε και στην τελευταία, προχτεσινή, σύσκεψη των σωματείων εργαζομένων των ΕΑΣ. Είναι ενδεικτικό ότι αν και μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Εθνικής Αμυνας, Π. Μπεγλίτη, έγινε ξεκάθαρο πως θα κλείσουν τρία εργοστάσια των ΕΑΣ (Υμηττός, Μάνδρα, Ελευσίνα) και θα παραμείνουν μόνο τα εργοστάσια σε Λαύριο και Αίγιο, ενώ οι εργαζόμενοι που θα «περισσέψουν» από αυτή τη δραστική συρρίκνωση, αν δε μεταταχθούν, θα υπαχθούν σε καθεστώς «μισθωτής εφεδρείας», δηλαδή στην ανεργία, ο εργοδοτικός συνδικαλισμός επέμενε να συζητάει πάνω σε ζητήματα όπως π.χ. της υπαλληλικής αποζημίωσης για τους εργαζόμενους των ΕΑΣ.
«Η τακτική της πλειοψηφίας των Σωματείων στα ΕΑΣ είναι αποπροσανατολιστική και επικίνδυνη», επισημαίνει με χτεσινή ανακοίνωσή της η «Εργατοϋπαλληλική Ενότητα», που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ. Η πεισματική άρνηση του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού για ενιαίο μέτωπο πάλης με όλες τις ΔΕΚΟ και το ταξικό εργατικό κίνημα για την ανατροπή της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων, των απολύσεων, της κατάργησης μισθολογικών, εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, είναι ταυτόχρονα και η καλύτερη αιτία για να αλλάξουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τους συσχετισμούς.
Χρειαζόντουσαν, δηλαδή, αποδείξεις για να πειστούν ότι οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ, γενικότερα των καπιταλιστικών κρατών, δεν εκπροσωπούν τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά αυτά του μεγάλου κεφαλαίου. Αν και στοιχειώδες, οι οπορτουνιστές αφήνουν σκοπίμως να εννοείται ότι στον καπιταλισμό μπορεί να υπάρξουν κυβερνήσεις που θα εκπροσωπούν συμφέροντα άλλων και όχι των κεφαλαιοκρατών που κρατάνε τα ηνία της οικονομίας, ελέγχουν τα μέσα παραγωγής και καρπώνονται τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο. Διαφορετικά πώς να σταθεί η πρότασή τους που εξαντλείται στη διαχείριση αυτού του συστήματος, πασπαλισμένη με κάμποσες αυταπάτες ότι αυτή μπορεί να είναι φιλολαϊκή. Εκεί κατατείνουν και οι άλλες εκτιμήσεις του Δ. Στρατούλη για τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, σαν να ήταν δυνατόν ποτέ αυτές να ανακουφίζουν το λαό. Ακόμα κι αν διέγραφαν το χρέος, κι αυτό υπέρ της πλουτοκρατίας θα λειτουργούσε ενώ το λαό θα τον περίμεναν νέες θυσίες. Οχι γιατί η Ελλάδα αποτελεί «μοντέρνα αποικία» και τελεί υπό «κηδεμονία». Αλλά γιατί η άρχουσα τάξη εξουσιάζει και οι πολιτικοί εκπρόσωποι ενιαία τα συμφέροντά της προωθούν. Στοιχειώδες. Αν και όχι για τον οπορτουνισμό.