Χρειαζόντουσαν, δηλαδή, αποδείξεις για να πειστούν ότι οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ, γενικότερα των καπιταλιστικών κρατών, δεν εκπροσωπούν τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά αυτά του μεγάλου κεφαλαίου. Αν και στοιχειώδες, οι οπορτουνιστές αφήνουν σκοπίμως να εννοείται ότι στον καπιταλισμό μπορεί να υπάρξουν κυβερνήσεις που θα εκπροσωπούν συμφέροντα άλλων και όχι των κεφαλαιοκρατών που κρατάνε τα ηνία της οικονομίας, ελέγχουν τα μέσα παραγωγής και καρπώνονται τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο. Διαφορετικά πώς να σταθεί η πρότασή τους που εξαντλείται στη διαχείριση αυτού του συστήματος, πασπαλισμένη με κάμποσες αυταπάτες ότι αυτή μπορεί να είναι φιλολαϊκή. Εκεί κατατείνουν και οι άλλες εκτιμήσεις του Δ. Στρατούλη για τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, σαν να ήταν δυνατόν ποτέ αυτές να ανακουφίζουν το λαό. Ακόμα κι αν διέγραφαν το χρέος, κι αυτό υπέρ της πλουτοκρατίας θα λειτουργούσε ενώ το λαό θα τον περίμεναν νέες θυσίες. Οχι γιατί η Ελλάδα αποτελεί «μοντέρνα αποικία» και τελεί υπό «κηδεμονία». Αλλά γιατί η άρχουσα τάξη εξουσιάζει και οι πολιτικοί εκπρόσωποι ενιαία τα συμφέροντά της προωθούν. Στοιχειώδες. Αν και όχι για τον οπορτουνισμό.