ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η δύναμη στα χέρια του λαού

Ο ορυμαγδός της σεναριολογίας, περί αναδιάρθρωσης του χρέους, αντιμετώπισης των ελλειμμάτων και επιβολής νέων σκληρών αντιλαϊκών μέτρων προς όφελος του κεφαλαίου, συνοδεύεται από ένταση της προπαγάνδας των αστικών ΜΜΕ γύρω από το αστικό πολιτικό σύστημα και τη διακυβέρνηση. Δίνουν και παίρνουν τα σενάρια και οι ζυμώσεις: Αν μπορεί ή δεν μπορεί η σημερινή κυβέρνηση να επιβάλει τα μέτρα που απαιτεί η πλουτοκρατία, αν πρέπει να γίνουν άμεσα εκλογές, αν θα είναι πιο αποτελεσματική μια κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, αν το φτιασίδωμα του αστικού πολιτικού συστήματος απαιτεί νέα πρόσωπα, «τεχνοκράτες» σε υπουργικές θέσεις, για να είναι πιο αποτελεσματικό το ξεθεμέλιωμα των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Παράλληλα, τα αστικά ΜΜΕ σηκώνουν τον κουρνιαχτό της ακυβερνησίας, κλίνοντας σε όλες τις πτώσεις την ανάγκη της πλουτοκρατίας για ισχυρή κυβέρνηση, που δε θα διστάζει ούτε στιγμή να επιβάλει τα αντιλαϊκά μέτρα που θα διασφαλίσουν την επάνοδο του κεφαλαίου σε τροχιά κερδοφορίας.

Ο λαός πρέπει να δει την κατάσταση με τα δικά του μάτια, με βάση τις δικές του ανάγκες και όχι τις ανάγκες της πλουτοκρατίας. Να μη φοβηθεί τον «μπαμπούλα» των αστών περί ακυβερνησίας, ακριβώς γιατί σταθερή αστική κυβέρνηση, όποιας μορφής - μονοκομματική, συνεργασίας ή με τη συμμετοχή τεχνοκρατών - θα σημάνει την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης. Για το λαό το ζήτημα δεν είναι να αλλάξει το αστικό κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση. Το ζήτημα είναι πως είναι ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης που θα φέρει νέο κύκλο κρίσης. Από τη σκοπιά της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων, το ζήτημα που αντικειμενικά μπαίνει στην πρώτη γραμμή είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και όχι της μίας ή της άλλης κυβέρνησης που υπηρετεί την πλουτοκρατία περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματικά.

Ο λαός πρέπει να διαλέξει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο, εκείνον που προτείνει το ΚΚΕ για διέξοδο υπέρ του λαού. Δεν μπορεί να ελπίζει σε καλύτερες μέρες όσο κυβερνούν τα μονοπώλια και τα κόμματά τους. Πρέπει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, να πυκνώσει τις γραμμές της λαϊκής συμμαχίας και αντεπίθεσης ενάντια στον πόλεμο που κλιμακώνει το κεφάλαιο σε βάρος του. Σήμερα προβάλλει η ζωτική ανάγκη να βάλει ο λαός στόχο να επιβάλει με τη δύναμή του την εργατική λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία. Για μια κοινωνία όπου η κρίση και η εκμετάλλευση, η ανεργία και η ανασφάλεια θα αποτελούν παρελθόν.

Γι' αυτό, όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές, ακόμα κι αν προκηρυχθούν αύριο, ο λαός πρέπει να χρησιμοποιήσει σωστά το όπλο της ψήφου. Να το αντιστοιχήσει με τις ανάγκες και τα δικαιώματά του, ενισχύοντας το ΚΚΕ και επιβάλλοντας θεαματική μείωση της εκλογικής και γενικότερα της πολιτικής δύναμης των κομμάτων της πλουτοκρατίας και του ευρωμονόδρομου. Να μην παγιδευτεί στα σενάρια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, να γυρίσει την πλάτη στις αγωνίες των αστών που θέλουν να επιβάλουν τη λαϊκή σιωπή και υποταγή στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επέλασης. Οι εκλογές μπορούν να σπρώξουν τα πράγματα προς τα εμπρός, αν κερδίσει έδαφος η κοινωνική λαϊκή συμμαχία, αν εγκαταλειφθούν μαζικά τα αστικά κόμματα, αν η λαϊκή πάλη εναντιώνεται στην εξουσία του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, αν στηριχτεί η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.

Χρεοκοπία λαού ή πλουτοκρατίας

Γρηγοριάδης Κώστας

Ολα, μηδενός εξαιρουμένου, τα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα που προβλέπει το μνημόνιο εφάρμοσε η κυβέρνηση στο χρόνο που πέρασε από την υπογραφή του, αλλά το έλλειμμα όχι μόνο δε μειώθηκε αλλά βρέθηκε στα επίπεδα που θα ήταν και δίχως τα παραπάνω μέτρα. Υπάρχει πιο καραμπινάτη απόδειξη ότι τα βάρβαρα μέτρα που πάρθηκαν δεν είχαν στόχο τη μείωση του ελλείμματος, αλλά την κατεδάφιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και τη διαρκή μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης για να ενισχυθεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων; Εδώ και ένα χρόνο τσάκισαν τους μισθούς και τις συντάξεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, διέλυσαν τις συλλογικές συμβάσεις, «απελευθέρωσαν» τις απολύσεις και έκαναν πιο ευέλικτες τις εργασιακές σχέσεις, προχώρησαν σε εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις, πετσόκοψαν τις κοινωνικές δαπάνες, καταργούν σχολεία και νοσοκομεία, κ.ο.κ., αλλά το έλλειμμα δε λέει να πέσει. Μόνο όσοι είχαν χάψει την κυρίαρχη προπαγάνδα, ότι δηλαδή για το έλλειμμα φταίει η κοινωνική πολιτική και οι αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, θα περίμεναν κάτι διαφορετικό. Η αλήθεια όμως είναι ότι το έλλειμμα, όπως και το χρέος, το δημιουργούν και το φουσκώνουν οι φοροαπαλλαγές υπέρ του κεφαλαίου, το ζεστό χρήμα και οι κρατικές επιχορηγήσεις στο όνομα της ανάπτυξης και της διάσωσης θέσεων εργασίας, τα πακέτα στήριξης των τραπεζών και των άλλων επιχειρηματικών ομίλων, η εισφοροδιαφυγή κ.ο.κ. Κι όμως παρ' όλα αυτά συνεχίζουν να χρησιμοποιούν το έλλειμμα για να δικαιολογήσουν νέα αντιλαϊκά μέτρα και επιτάχυνση της «μεταρρυθμιστικής προσπάθειας», δηλαδή κλιμάκωση του αντιλαϊκού πολέμου. Τα περιθώρια στενεύουν ασφυκτικά: 'Η θα χρεοκοπήσει ο λαός ή η πλουτοκρατία.

Διαπιστώνουν τα αδιέξοδα

«Τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα (σ.σ. σε Αίγυπτο και Τυνησία), καθιστούν ευκρινές ότι οι μεταρρυθμίσεις, και ακόμη και η ραγδαία οικονομική ανάκαμψη που παρατηρήθηκε κατά περιόδους σε Τυνησία και Αίγυπτο, δεν μπορούν να διατηρηθούν εκτός κι αν δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για το ταχύτατα αυξανόμενο εργατικό δυναμικό και εάν συνοδεύονται από κοινωνική πρόνοια για τους περισσότερο ευάλωτους». Τις παραπάνω διαπιστώσεις κάνει το ΔΝΤ σε έκθεσή του για την οικονομική κατάσταση στη Μ. Ανατολή, εκτιμώντας την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σε Αίγυπτο και Τυνησία μετά τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Εκείνο που παραδέχεται το ΔΝΤ, είναι ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη δε σημαίνει ανάπτυξη για το λαό, δε σημαίνει αύξηση των θέσεων εργασίας, καλύτερους μισθούς, περισσότερα δικαιώματα και κοινωνικές παροχές. Αλλωστε, αυτή η αντιλαϊκή πολιτική που τσάκισε τα λαϊκά δικαιώματα και έβγαλε τους λαούς στους δρόμους, η πολιτική που εφάρμοσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια οι κυβερνήσεις σε Αίγυπτο και Τυνησία, δεν αποτελεί κάποια «παρέκκλιση» στην εφαρμογή της πολιτικής των κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας με στόχο την εξυπηρέτηση των μονοπωλιακών συμφερόντων. Οπως επισημαίνει το ΔΝΤ, «οι εκδιωχθέντες ηγέτες από Αίγυπτο και Τυνησία εφάρμοζαν πολιτικές που είχαν τη συγκατάθεση και τα εύσημα από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, και προωθούσαν την ανάπτυξη».

Είναι πια φανερό: Αν οι λαοί δεν πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και δεν επιβάλουν το δίκιο τους, δεν οργανώσουν την πάλη τους για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, τότε θα παραμένουν θύματα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και στην καλύτερη περίπτωση θα αναγκάζουν τους εκπροσώπους της παγκόσμιας πλουτοκρατίας να προχωρούν σε διαπιστώσεις με μόνο σκοπό να ρίξουν στάχτη στα μάτια των λαών για να συνεχίσουν με άλλο προσωπείο την εφαρμογή της ίδιας βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής.

Ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων

Σιγά σιγά βγαίνουν στον αέρα τα στοιχεία που καταδεικνύουν ότι το «θαύμα ανταγωνιστικότητας» της γερμανικής οικονομίας στηρίζεται στην άγρια εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, στην κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων, στη διάλυση του λεγόμενου κράτους πρόνοιας. Οι καταστροφικές συνέπειες για την εργατική τάξη και το λαό μετά από δέκα χρόνια αδιάκοπης και ανελέητης αντιλαϊκής επίθεσης γίνονται πλέον χειροπιαστές και μη αντιστρέψιμες. Είναι χαρακτηριστικά τα στοιχεία για την ιλιγγιώδη αύξηση του αριθμού των εργαζομένων που πλέον αμείβονται με μισθούς πείνας! Σε διάστημα επτά ετών η κατηγορία αυτή των εργαζομένων έφτασε τα 7,3 εκατομμύρια, αυξήθηκε δηλαδή κατά 1,6 εκατομμύρια σε σχέση με το 2003. Οι εργαζόμενοι αυτοί, όπως αναφέρει ρεπορτάζ της «Ντόιτσε Βέλε», αμείβονται με λιγότερο από 400 ευρώ το μήνα και κατά κανόνα είναι ανασφάλιστοι. Το εξοργιστικό είναι ότι η ενίσχυση της χαμηλόμισθης και ανασφάλιστης εργασίας είχε προβληθεί από τις γερμανικές κυβερνήσεις ως μέτρο για την καταπολέμηση της ανεργίας και της επανένταξης των ανέργων στην «κανονική» αγορά εργασίας. Ο πραγματικός στόχος όμως ήταν και παραμένει η κατεδάφιση της «κανονικής αγοράς εργασίας», δηλαδή της πλήρους και σταθερής εργασίας, ακριβώς για να κυριαρχήσουν οι ευέλικτες μορφές εργασίας και να ενισχυθούν τα κέρδη των μονοπωλίων. Και ο στόχος αυτός επιτυγχάνεται όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά στο σύνολο της ΕΕ, που έχει φροντίσει να πάρει συγκεκριμένα μέτρα για τα επόμενα χρόνια στην κατεύθυνση αυτή μέσω του Συμφώνου για το Ευρώ (πρώην Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας). Η ρήξη και ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων είναι μονόδρομος για το λαό.