ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δεν παίρνει θεραπεία

Γρηγοριάδης Κώστας

Απόλυτα δικαιολογημένα ο λαός δεν (πρέπει να) πιστεύει λέξη από τις θλιβερές διακηρύξεις περί διαφάνειας και «φωτός» που σπεύδουν να μηρυκάσουν οι ηγεσίες των αστικών κομμάτων κάθε φορά που βουλιάζουν στο βούρκο των σκανδάλων τους. Εκτός των άλλων, ο κυριότερος λόγος είναι ότι την ίδια στιγμή συνεχίζουν με μεγαλύτερη ορμή την πολιτική που παράγει τα σκάνδαλα. Μόνο ατυχή σύμπτωση δεν αποτελεί το γεγονός ότι την ημέρα που ο Τ. Μαντέλης ομολογούσε στη Βουλή ότι πήρε μίζα από τη «Ζήμενς», την ίδια μέρα το υπουργικό συμβούλιο στο Μέγαρο Μαξίμου αποφάσιζε να εντατικοποιήσει το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, βγάζοντας στο σφυρί ΔΕΗ, ΟΣΕ, ΕΥΔΑΠ, ΛΑΡΚΟ, καζίνα, λιμάνια, αεροδρόμια, τουριστικές εγκαταστάσεις, φιλέτα της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου κ.ο.κ. Αραγε ποιον μπορούν να πείσουν ότι δε θα δοθούν νέες μίζες για το καινούριο φαγοπότι που ξεκινά, ότι οι αρμόδιοι υπουργοί θα αρνηθούν μια «χορηγία» από τις ενδιαφερόμενες πολυεθνικές κ.ο.κ.; Μπορεί να θεραπευτεί η διαφθορά και η σαπίλα του συστήματος όταν συνεχίζεται η πολιτική του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της καταλήστευσης του παραγόμενου πλούτου από μια χούφτα μονοπωλίων; Η απάντηση στα ρητορικά αυτά ερωτήματα είναι μία: Δεν παίρνει «εξυγίανση» και θεραπεία η σαπίλα του καπιταλισμού. Μόνο ρήξη και ανατροπή.

Δεν περνάνε τα ψέματά τους

«Βουτιά στα κέρδη των τραπεζών»... «Στα 14 δισ. ευρώ τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια»... Πρόκειται για χαρακτηριστικούς τίτλους ρεπορτάζ εφημερίδων των τελευταίων ημερών που έχουν ένα εξόφθαλμο στόχο. Να περάσουν το μήνυμα στην «κοινή γνώμη» ότι τάχα και οι τράπεζες πληρώνουν για την κρίση. Αρα «κανείς δεν ξεφεύγει» και άρα σκύψτε το κεφάλι και πληρώστε... Είναι αστεία όσο και εξοργιστική η προπαγάνδα τους. Γιατί άλλο είναι να μειώνονται τα υπερκέρδη στις τράπεζες και άλλο να «τελειώνει» η ζωή για τους εργαζόμενους. Το κυριότερο όμως είναι ότι η «διάσωση» των τραπεζών και η προστασία της κερδοφορίας τους είναι εγγυημένα από το κράτος, το οποίο το μόνο που εγγυάται για τους εργαζόμενους είναι περισσότερα δεινά και εξαθλίωση. Για τις τράπεζες έχουν ήδη βρεθεί 38 δισ. ευρώ (28 δισ. από το πακέτο διάσωσης και 10 δισ. από το μηχανισμό της τρόικας), ενώ για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους τσακίζονται οι μισθοί και οι συντάξεις τους και σαρώνονται τα εναπομείναντα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα... Οι τράπεζες ετοιμάζονται για «συγχωνεύσεις» και παραπέρα γιγάντωση, ενώ ο λαός σπρώχνεται πιο βαθιά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Τα ψέματά τους δεν περνάνε πια. Οι εργαζόμενοι μπαίνουν αποφασιστικά στους ταξικούς αγώνες για να πάρουν ό,τι τους ανήκει.

Σε Καλλικράτεια «ανάπτυξη» ελπίζει η ΑΔΕΔΥ

Στήριξη στο αντεργατικό - αντιλαϊκό σχέδιο «Καλλικράτης» προσφέρει η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ, η οποία θεωρεί ότι υπό προϋποθέσεις μπορεί «να δημιουργήσει όρους για ανάπτυξη της νέας δυναμικής και ποιοτικής λειτουργίας στη διοίκηση της χώρας». Για άλλη μια φορά, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ ασχολείται με τη μορφή για να συγκαλύψει το περιεχόμενο.

Μιλά γενικά και αόριστα για «ανάπτυξη» και «δημόσια διοίκηση», χωρίς να απαντά στο ερώτημα σε ποια κατεύθυνση και σε όφελος ποιου. Αναλώνεται σε τεχνοκρατικές προτάσεις εφαρμογής του σχεδίου «Καλλικράτης», για να συγκαλύψει ότι στόχος του είναι να δημιουργήσει τις κατάλληλες διοικητικές μονάδες στην Τοπική Διοίκηση που θα μπορούν να λειτουργούν και να δρουν ως επιχειρηματίες, να προωθήσουν παραπέρα και να ολοκληρώσουν την ιδιωτικοποίηση - εμπορευματοποίηση τομέων και υπηρεσιών κοινωνικού χαρακτήρα. Διαδικασία που προσφέρει νέους χώρους κερδοφορίας στο μεγάλο κεφάλαιο.

Για άλλη μια φορά, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ αποδεικνύεται πολύτιμο στήριγμα του κεφαλαίου, ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης.

Στο στόχαστρο να μπει η πραγματική αιτία

Στον κουρνιαχτό που σηκώνεται γύρω από τα υπαρκτά σκάνδαλα και ενισχύεται με την «αποκάλυψη» για εμπλοκή πρώην υπουργών σε συνδιαλλαγή και μίζες από επιχειρήσεις, διαμορφώνεται μια κατάσταση βολική και για τα δυο κόμματα που έχουν κυβερνήσει, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Από τη μια, επιδιώκουν να ξεπλύνουν το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, την εξουσία της πλουτοκρατίας την οποία υπηρετούν, παριστάνοντας ότι μέσω της «αυτοκάθαρσης» θα προκύψει ένα πολιτικό σύστημα απαλλαγμένο από σκάνδαλα, μίζες και διαφθορά. Από την άλλη, στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής και της συζήτησης που ξεδιπλώνεται από τα αστικά ΜΜΕ, βρίσκεται ακριβώς το θέμα των σκανδάλων, αποπροσανατολίζοντας το λαό από τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα και την αναγκαία οργάνωση της εργατικής και λαϊκής πάλης, για την απόκρουση αυτής της βάρβαρης πολιτικής.

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι υπάρχουν σκάνδαλα, μίζες και διαφθορά, ότι υπάρχουν πολιτικές και ποινικές ευθύνες σε στελέχη του δικομματισμού. Και είναι πανθομολογούμενη η άποψη ότι πρέπει να τιμωρηθούν όσοι εμπλέκονται σε αλισβερίσια με επιχειρήσεις. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα θα αυτοκαθαρθεί. Γιατί ακόμα κι αν τα κόμματα της πλουτοκρατίας απαλλαγούν από κάθε εμπλεκόμενο σε σκάνδαλα, ακόμα κι αν υπάρχουν αστοί πολιτικοί τίμιοι, που δεν διαπλέκονται με επιχειρηματικά συμφέροντα, ο καπιταλισμός δεν ηθικοποιείται, δεν παίρνει συγχωροχάρτι. Ο καπιταλισμός παραμένει ένα σάπιο σύστημα, στο θερμοκήπιο του οποίου εκκολάπτονται τα σκάνδαλα, η διαπλοκή του κεφαλαίου με τα κόμματά του.

Σε τελική ανάλυση, στο απυρόβλητο των όποιων εξεταστικών επιτροπών και της όποιας σκανδαλολογίας παραμένει η μεγαλύτερη κλοπή, η «νόμιμη» κλοπή που διενεργείται σε βάρος των εργαζομένων: Η κλοπή του παραγόμενου πλούτου από μια χούφτα πλουτοκράτες και το σύνολο της αντεργατικής πολιτικής που την εδραιώνει και τη γιγαντώνει. Οσο η ίδια η ικανότητα του ανθρώπου για εργασία είναι εμπόρευμα, σκάνδαλα θα υπάρχουν. Η εξυγίανση, λοιπόν, του συστήματος δεν περνάει μέσα από την αποκάλυψη της εμπλοκής και της ευθύνης του ενός ή του άλλου υπουργού, αλλά μέσα από την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος που γεννάει και εκκολάπτει τέτοιου είδους φαινόμενα στους κόλπους του.

Το γεγονός ότι πρέπει να τιμωρηθούν οι εμπλεκόμενοι σε φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής, δεν μπορεί να αποτελέσει το άλλοθι για τη μετατροπή της πολιτικής ζωής σε απαρίθμηση συγκρότησης εξεταστικών επιτροπών και αποκάλυψης σκανδάλων. Ο λαός, πέρα από την δεδομένη απαίτηση για τιμωρία των υπευθύνων, πρέπει να βάλει στο στόχαστρό του την αιτία που γεννά τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Να στοχοποιήσει δηλαδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, να παλέψει για την ανατροπή του. Οχι μόνο για να απαιτήσει και να επιβάλει την τιμωρία όσων έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα, αλλά για να ξεριζώσει την αιτία τόσο των παράνομων δοσοληψιών, όσο και της «νόμιμης» κλοπής σε βάρος των εργατοϋπαλλήλων από το κεφάλαιο.