Η αυθόρμητη κινητοποίηση των τελευταίων ημερών στις πλατείες αποκαλύπτει την οξύτητα των συνεπειών στη ζωή της λαϊκής οικογένειας από την πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Και καλώς κινητοποιούνται. Βεβαίως, το οργανωμένο εργατικό λαϊκό κίνημα, που δείχνει τη διέξοδο στην ανάπτυξη παλλαϊκής πάλης κόντρα σ' αυτή την πολιτική ως την ανατροπή της, που επίσης συνδέεται με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, επιδρά και σε τέτοιες κινητοποιήσεις. Αλλά το γεγονός ότι υπάρχουν επιτελεία που επιδιώκουν να φέρουν σε αντιπαράθεση αυτό το κίνημα με το οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα πρέπει να προβληματίσει. Για παράδειγμα, η υποστήριξη των αστικών ΜΜΕ σ' αυτές τις κινητοποιήσεις πρέπει να προβληματίσει όσους συμμετέχουν σε αυτές. Οπως πρέπει να προβληματίσει το ποιοι βρίσκονται πίσω από τα μπλογκ που καλούν σε τέτοια δράση και γιατί δεν εμφανίζονται. Γιατί όταν ξέρεις μπορείς να αντιμετωπίσεις και τις όποιες τρικλοποδιές προκύψουν, που μπορεί να οδηγούν και σε απογοήτευση. Είναι π.χ. ερώτημα το γεγονός ότι τα ΜΜΕ εκείνα που πρωτοστατούν στην πλύση εγκεφάλου για να περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα, τα ίδια ΜΜΕ εκθειάζουν και υπερπροβάλλουν αυτές τις συγκεντρώσεις και ιδιαίτερα ότι «κανείς δεν προέβαλε οποιαδήποτε ιδεολογία ούτε κάποια διχαστική επιδίωξη»(«Νέα»). Σ' αυτή την κοινωνία, όπως έχουν πει και κάποιοι σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, υπάρχουν οι επιχειρηματίες που κερδίζουν και οι εργαζόμενοι που χάνουν. Πώς να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός ότι ορκισμένοι εχθροί του λαϊκού κινήματος σπεύδουν να προβάλουν «το κίνημα στις πλατείες» και να αναδείξουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, δηλαδή τον αυθορμητισμό και κυρίως ότι είναι σε αντιπαράθεση με το οργανωμένο λαϊκό - ταξικό κίνημα; Η αξία του κινήματος αυτού, σύμφωνα με τον γνωστό «φίλο» των λαϊκών αγώνων Ι. Πρετεντέρη, είναι «κυρίως ότι απέδειξαν ότι η κοινωνική δράση στην Ελλάδα, ακόμη και η διαμαρτυρία ή η αμφισβήτηση, μπορεί να εκδηλωθεί χωρίς τους λόχους του ΠΑΜΕ...». Δεν περνάει απαρατήρητη επίσης η επισήμανση της «Καθημερινής» του εφοπλιστή Αλαφούζου ότι «χθες δεύτερη νύχτα της διαμαρτυρίας, έκδηλος ήταν ο προβληματισμός πολλών ομιλητών για το επόμενο βήμα και δεν φάνηκε να υπήρχε ο προχθεσινός αυθορμητισμός»... Οπως και η προβολή τους από τον «ΣΚΑΪ» που λοιδορούσε τους αγώνες των ναυτεργατών. Πρέπει να προβληματίσουν όλα τα παραπάνω. Το πώς δε θα εγκλωβίσουν τη δράση τους αυτοί που έγιναν δήθεν φίλοι τους στο αστικό πολιτικό σύστημα.

«Τι είναι το μνημόνιο; Ευαγγέλιο; Πρέπει να διαπραγματευόμαστε και να επαναδιαπραγματευόμαστε διαρκώς το μνημόνιο, προκειμένου να βελτιώσουμε τους όρους υπό τους οποίους θα πάμε στο μέλλον, δεν είναι τίποτα, μια σύμβαση είναι, κάθε τρίμηνο επικαιροποιείται».

«Τίποτα» δεν είναι το μνημόνιο για τον Μ. Χρυσοχοΐδη, στον οποίο ανήκει η παραπάνω δήλωση. Και γι' αυτό το «τίποτα» εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι άνεργοι, κι άλλοι τόσοι απλήρωτοι, με τα μεροκάματα να κόβονται, τις συντάξεις να καρατομούνται, τα κοινωνικά επιδόματα να καταργούνται και πάει λέγοντας.

«Τίποτα» ίσως να είναι γι' αυτούς που κυβερνούν και τους πλουτοκράτες που ωφελεί, όχι για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Οσο για την ...επαναδιαπραγμάτευση, καλά είναι τα παραμύθια, αλλά για τα μικρά παιδιά. Γιατί το μνημόνιο δεν παίρνει γιατριά, είναι εργαλείο της νέας εκμετάλλευσης που αξιώνει το μεγάλο κεφάλαιο. Κι αυτή του η επιδίωξη δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση, πρώτα απ' όλα από το ίδιο. Πολύ περισσότερο, που η πρόθυμη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ καμία τέτοια διάθεση δεν έχει, το αντίθετο. Και το έχει δείξει με τις πράξεις της σε βάρος του λαού και υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου.

Τι να διαπραγματευτεί κανείς, τους όρους της κρεμάλας; Καμία συζήτηση, καμία διαπραγμάτευση, καμία υποχώρηση δεν νοείται. Μόνη διέξοδος είναι ο οργανωμένος αγώνας για την ολοκληρωτική ανατροπή της πολιτικής των μονοπωλίων. Λύση για το λαό υπάρχει, αλλά με Λαϊκή Οικονομία και με Λαϊκή Εξουσία.