Η κυρία Κατερίνα Γιουστσένκο είναι η σύζυγος του νικητή των πρόσφατων ουκρανικών εκλογών και προ ελαχίστων βδομάδων βρέθηκε στο επίκεντρο της διεθνούς επικαιρότητας, όταν δήλωσε ότι είχε αντιληφθεί το δηλητήριο, με το οποίο υποτίθεται πως δηλητηριάστηκε ο σύζυγός της. Η κυρία Γιουστσένκο, λοιπόν, ή κυρία Τσουματσένκο - όπως είναι το πατρικό της - γεννήθηκε στο Σικάγο, το 1961, από Ουκρανούς μετανάστες. Από τις αρχές του 1980, άρχισε να συμμετέχει ενεργά σε πολιτικές δραστηριότητες. Από το 1982 έως το 1984, διατέλεσε εκπρόσωπος της Επιτροπής του Ουκρανικού Κογκρέσου των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον, ενώ στη συνέχεια κατέλαβε διάφορες κυβερνητικές θέσεις (Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Λευκός Οίκος, υπουργείο Οικονομικών, κλπ). Το 1991, αμέσως μετά την ανατροπή του σοβιετικού καθεστώτος και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, επιστρέφει στην Ουκρανία και ιδρύει το Ιδρυμα Αμερικανοουκρανικής Συνεργασίας, ενώ δύο χρόνια αργότερα γίνεται η βασική σύμβουλος του προγράμματος εκπαίδευσης τραπεζικών στελεχών, που χρηματοδοτούσαν οι ΗΠΑ και διαχειριζόταν ο όμιλος KPMG Barents. Ταυτόχρονα, ασχολείται με πλήθος φιλανθρωπικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Οσοι καταγγέλλουν ότι οι ΗΠΑ έχουν άμεση εμπλοκή στις τελευταίες εξελίξεις στην Ουκρανία, αποκαλούν την κ. Γιουστσένκο «η Κάθι του Ρίγκαν». Προσθέτουν, μάλιστα, ότι επί προεδρίας Ρίγκαν η «Κάθι» είχε επαφές με τη ΣΙΑ και διαχειριζόταν τα αμερικανικά κονδύλια, που προορίζονταν για την Ουκρανία. (Οι πληροφορίες από το χτεσινό «Βήμα»).

«Λένε πως η Δημοκρατία δεν τιμωρεί. Μπορεί όμως να αυτοχειριάζεται; Και καλά που δεν τιμωρήθηκε ούτε με μία μέρα φυλακή ο Γλύξμπουργκ, παρά το ότι - μεταξύ άλλων πολλών δεινών που επισώρευσε στη χώρα - κατάργησε τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας το '65 και όρκισε το '67 την κυβέρνηση της χούντας. Είναι όμως δυνατόν με τόση άνεση και μάλιστα για δεύτερη φορά μετά την καλοκαιρινή δεξίωση λόγω Ολυμπιακών Αγώνων να περιηγείται - και στις δύο περιπτώσεις κρυφά από τα ΜΜΕ - το Προεδρικό Μέγαρο; Η ιστορία θα μπορούσε να καταχωρηθεί και στις γραφικότητες. Οταν όμως στα Βαλκάνια τα τελευταία χρόνια χύθηκε τόσο αίμα και οι πρώην εστεμμένοι κάνουν παιχνίδι, τότε καθίσταται επικίνδυνο η Δημοκρατία να ξεχνά. Κι αυτό αφορά όλους. Και τον σεβαστό Πρόεδρο της Δημοκρατίας».

Του Γιάννη Ε. Διακογιάννη, από τα χτεσινά «Νέα».

Αντε πάλι. Με αφορμή τις αλλεπάλληλες - μετά την τελευταία σύνοδο κορυφής της ΕΕ - παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου στο Αιγαίο από τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα και την προχτεσινή, επί δίωρο προκλητική παραμονή τουρκικής ακταιωρού στην περιοχή των Ιμίων, επανέρχονται και πάλι οι γνωστές θεωρίες, περί τουρκικού στρατιωτικού κατεστημένου και, μάλιστα, κατάλληλα εκσυγχρονισμένες. Οχι μόνον αποδίδονται οι προαναφερόμενες προκλήσεις αποκλειστικά και μόνο στο λεγόμενο τουρκικό «βαθύ κράτος», αλλά και συνδυάζονται με την «ευρωπαϊκή προοπτική» της Τουρκίας. Σύμφωνα με τους σχετικούς αναλυτές, το στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας προχωρά στις κινήσεις αυτές, χωρίς να έχει την έγκριση της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας και έχοντας στόχο - εκτός άλλων - να υπονομεύσει και να παρεμποδίσει την πορεία ένταξης της γειτονικής χώρας στην ΕΕ.

Η αλήθεια, όμως, είναι διαφορετική. Στη ρίζα των διεκδικήσεων της Αγκυρας έναντι της Ελλάδας, βρίσκονται η επιδίωξη των κυρίαρχων δυνάμεων της γειτονικής χώρας (οικονομικών - πολιτικών - στρατιωτικών), για ηγεμονικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή και οι διαπλεκόμενοι μαζί της ανταγωνισμοί των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως και το «παιδί» τους, η πολύμορφη πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». Παράγοντες, οι οποίοι κάθε άλλο παρά δυσκολεύονται από την «ευρωπαϊκή προοπτική» της γειτονικής μας χώρας.