Ενα παράδοξο, με μια πρώτη ματιά, εμφανίζεται και πάλι έντονα τις μέρες αυτές. Από τη μια, τόσο τα κυβερνητικά στοιχεία όσο και αυτά διεθνών οργανισμών - όπως του ΟΟΣΑ - πιστοποιούν τους συνεχιζόμενους, σχετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας (οι υψηλότεροι στην ΕΕ), άρα και της αντίστοιχης αύξησης του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ), όπως λένε οι ειδικοί. Και από την άλλη, η κυβέρνηση ισχυρίζεται - με τον ένα ή άλλο τρόπο - ότι τα κρατικά ταμεία είναι άδεια και, επομένως, συνεχίζει την πολύμορφη σκληρή μονόπλευρη λιτότητα, απαντά αρνητικά στα πολλά και δίκαια αιτήματα διαφόρων κατηγοριών εργαζομένων (π.χ. μισθοί δημοσίων υπαλλήλων), παραπέμπει τη χρηματοδότηση του Ασφαλιστικού σε υποσχέσεις, για την έκδοση ομολόγων ύψους τρισεκατομμυρίων δραχμών, ξεπουλά κερδοφόρες και στρατηγικής σημασίας δημόσιες επιχειρήσεις, για να κλείσει «μαύρες τρύπες» (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΛ.ΠΕ. κλπ.), προχωρά σε περικοπές εκατοντάδων δισ. δραχμών κλπ., κλπ.

Γεννώνται, επομένως, τα ερωτήματα: Πού πηγαίνει αυτό το αυξανόμενο συνεχώς ΑΕΠ; Ποιοι επωφελούνται από τον αυξανόμενο συνεχώς κοινωνικό πλούτο, από τη δουλιά και τον ιδρώτα εκατομμυρίων εργαζομένων; Και ακόμη, γιατί να είναι άδεια τα κρατικά ταμεία, αφού οι πάντες γνωρίζουν όχι μόνο τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της φορολογίας, αλλά και τις τεράστιες και δυσβάστακτες διαστάσεις της;

Οι απαντήσεις, βέβαια, στα ερωτήματα αυτά δεν είναι και τόσο δύσκολες. Ο συνεχώς και μεγαλύτερος παραγόμενος κοινωνικός πλούτος δε χάνεται, ούτε... εξαερώνεται. Και αφού, οι εργαζόμενοι της πόλης και του χωριού - η συντριπτικά μεγάλη τους πλειοψηφία, τουλάχιστον - τα φέρνουν όλο και πιο δύσκολα πέρα και μεγαλώνουν συνεχώς οι στρατιές των φτωχών, των ανέργων και των υποαπασχολούμενων, ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι αυτοί που πρωτίστως και κυρίως ωφελούνται από τον αυξανόμενο συνεχώς κοινωνικό πλούτο είναι οι «έχοντες και κατέχοντες» και τα όποια «τσιράκια» τους. Με άλλα λόγια, οι κεφαλαιοκράτες, ντόπιοι και ξένοι, που λυμαίνονται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και δυνάμεις της χώρας.

Οι ίδιοι, βέβαια, λυμαίνονται και τον - κάθε χρόνο και μεγαλύτερων διαστάσεων - κρατικό προϋπολογισμό, ο οποίος έχει μεταβληθεί σ' έναν πολύμορφο και ισχυρότατο μοχλό ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου, αφού τα παίρνει από τους εργαζόμενους (φορολογία) και τα δίνει στους πρώτους απλόχερα και με διάφορους τρόπους (κίνητρα, παροχές, δανεικά κι αγύριστα, κλπ., κλπ.), μειώνοντας συνεχώς τις λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες.

Και επειδή, με αφορμή το τελευταίο - «μειώνοντας συνεχώς τις λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες» - μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι κατηγορούμε χωρίς στοιχεία την κυβέρνηση, σημειώνουμε το εξής: Μόλις προχτές, το υπουργείο Οικονομικών, με κατεπείγουσα απόφαση του αρμοδίου υφυπουργού, Γ. Φλωρίδη, περιέκοψε τις προϋπολογισμένες κρατικές επιχορηγήσεις σε πληθώρα οργανισμούς και φορείς του Δημοσίου, για το διάστημα μέχρι τα μέσα Σεπτέμβρη. Τα ποσοστά περικοπών κυμαίνονται από 15% έως 40% και ανάμεσα στους φορείς και τομείς, που έχουν την τύχη της ιδιαίτερης κυβερνητικής ...φροντίδας, συμπεριλαμβάνονται το ΙΚΑ, η επιδότηση άγονων γραμμών, νοσηλευτικά ιδρύματα, το ΕΚΑΒ, το ΙΓΜΕ, κλπ.

Οχι - απ' όσα γνωρίζουμε, τουλάχιστον - δεν επιβλήθηκε η παραμικρή περικοπή στα διάφορα και πολύμορφα «κίνητρα» και «διευκολύνσεις», προς τους «φορείς της ανάπτυξης», δηλαδή, τους κάθε λογής κεφαλαιοκράτες...

Πολλές φορές

μας είπανε

πως βρήκαν

τρομοκράτες

και φούσκες

όλα ήτανε

μπαρούφες

και πατάτες,

θυμάμαι

τους Σκυφτούληδες,

θυμάμαι το Μαρίνο,

γι' αυτό που πάλι

φωνασκούν

βάση πολλή

δε δίνω...

* * *

Πολλές φορές

μας είπανε

ότι τους πλησιάσαν

κι εντέλει

άντε να μην πω

κάθε φορά

τι πιάσαν,

γι' αυτό

και τούτη τη φορά

με τον Ξηρό

το Σάββα

ίσως να δούμε

τελικά

ακόμα μία

...φάβα!