Πάντως, όπως καταλαβαίνει ο καθένας, ούτε ένας από τους «15» δεν αμφισβητεί το στόχο και την επεμβατική πολιτική. Οι διαφορές τους εστιάζονται στους τρόπους και στις μεθόδους. Και για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, στη μοιρασιά της λείας.
Την ίδια στιγμή και ταυτόχρονα με τη συνεχή ενίσχυση της απειλής του πολέμου και τη συνεχή συσσώρευση στρατιωτικών δυνάμεων και οπλικών μέσων στην περιοχή, παραμένει συνεχώς ενεργό και το σενάριο της «αυτοεξορίας» του Σ. Χουσεΐν και γενικότερα της «ειρηνικής» αλλαγής του καθεστώτος, όπως μεταδίδουν τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία. Αναφέρουν, μάλιστα, σχετικές δηλώσεις διαφόρων αξιωματούχων, όπως αυτές του Αμερικανού υπουργού Αμυνας, που «προτιμά» τη δεύτερη λύση, «για την αποφυγή ενός στρατιωτικού πλήγματος στο Ιράκ», ή του Βρετανού ΥΠΕΞ, Τζακ Στρο, ο οποίος σημειώνει, ότι μπορεί «να μην είναι εύκολο να αποδεχτεί κανείς να παραμείνει ατιμώρητος ο Χουσεΐν αλλά είναι ένα χάπι που θα το καταπιούμε όλοι προκειμένου να μη γίνει πόλεμος».
Ολοι τους, βέβαια, όταν μιλούν για οποιαδήποτε «ειρηνική» αλλαγή του καθεστώτος, δεν παραλείπουν να υπογραμμίσουν, ότι αυτή πρέπει οπωσδήποτε να συμπεριλάβει την είσοδο των απαραίτητων ξένων στρατιωτικών δυνάμεων στο Ιράκ, τα οποία θα εγγυηθούν τη διασφάλιση της... τάξης.
Τα παραπάνω, πάντως, δεν τα σημειώνουμε μόνον ή κυρίως επειδή αποτελούν την ουσία των τελευταίων εξελίξεων στο κρίσιμο ζήτημα του επερχόμενου πολέμου στο Ιράκ. Τα σημειώνουμε και για τον εξής ακόμη λόγο: Καμιά κυβέρνηση της ΕΕ, κανένας απ' όσους κόπτονται για τις αποφάσεις και διαδικασίες του ΟΗΕ, δε θέτει το ολοφάνερο γεγονός πως η όλη υπόθεση είναι μια ωμή και προκλητική επέμβαση στα εσωτερικά μιας ανεξάρτητης χώρας. Κανείς δε «θυμάται» πως οι αρχές του Διεθνούς Δικαίου και του ΟΗΕ απαγορεύουν ρητά την αλλαγή καθεστώτων με εξωτερικές επεμβάσεις και με τους αντίστοιχους λαούς στη γωνία και στο περιθώριο.
Και δεν έχουν τη στάση αυτή, βέβαια, επειδή θέλουν να απαλλάξουν τον ιρακινό λαό από τον δικτάτορα Χουσεΐν. Αλλωστε, δεν είναι λίγες οι ευθύνες της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Μ. Βρετανίας, για την ισχυροποίηση του Χουσεΐν στη δεκαετία του 1980, δίπλα στις ακόμη μεγαλύτερες ευθύνες των ΗΠΑ. Ούτε είναι λίγες οι ευθύνες τους για τις 12χρονες ανείπωτες κακουχίες που αντιμετωπίζει ο ιρακινός λαός απ' το εμπάργκο. Εχουν τη στάση αυτή, επειδή γράφουν τις αρχές αυτές στα παλιά τους παπούτσια, όπως κάνει και ο Τζ. Μπους.
Αυτή είναι η αλήθεια, την οποία πρέπει να πάρουν πολύ σοβαρά υπόψη τους οι λαοί. Γιατί, ανεξάρτητα της εξέλιξης και του όποιου τέλους θα έχει η υπόθεση του Ιράκ, θα έχουμε και παραπέρα συνέχεια...
Πώς αλλάξανε,
για κοίτα,
στην Ελλάδα οι καιροί,
τώρα κίνδυνους απ' έξω
πως δεν έχει θεωρεί
και πιστεύει ότι μέσα
είναι πλέον οι εχθροί!
* * *
Οι εργάτες, οι αγρότες
που ζητούν ψωμί, δουλιά
είν' ο κίνδυνος του έθνους
σαν τους ...Βούλγαρους παλιά,
κι ο Στρατός
πια θα 'χει λόγο
για όλα ετούτα τα σκυλιά!
* * *
Ολοι αυτοί
που λεν «πεινάμε,
δε μας φτάνει ο μιστός»
είναι εχθροί σαφώς
του έθνους,
είναι όλεθρος σωστός,
μα ευτυχώς
Στρατός υπάρχει
να σωθεί το καθεστώς!