Λέει λοιπόν στους αστούς ότι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρίνεται στα συμφέροντά τους, γιατί διαμορφώνεται στη βάση της ανάγκης τους να περισσέψει παραδάκι στο κρατικό ταμείο που θα δοθεί για την ενίσχυση των επενδύσεών τους. Ταυτόχρονα, τους διαβεβαιώνει ότι είναι έτοιμος να διαχειριστεί κάθε πιθανή εξέλιξη: «Οπωσδήποτε, μια σοβαρή στρατηγική θα πρέπει να έχει και "εξόδους κινδύνου" στην περίπτωση που το όλο οικοδόμημα πιάσει φωτιά και αυτή είναι μια πτυχή που μας απασχολεί».
Αυτά λέει ο Γ. Δραγασάκης στους αστούς και είναι απ' αυτούς απολύτως κατανοητά. Αυτά που δε λέει αφορούν στο λαό και τη δική του ζωή. Δε λέει ότι το νέο «αναπόφευκτο» κούρεμα του χρέους θα συνοδεύεται από νέα «αναπόφευκτα» αντιλαϊκά μέτρα για να ισοφαρίσουν οι καπιταλιστές τη χασούρα απ' τη νέα καταστροφή κεφαλαίου. Δε λέει ότι ακόμα κι αν ανοίξουν οι κρουνοί χρηματοδότησης των καπιταλιστικών επενδύσεων, αυτές για να υπάρξουν προϋποθέτουν πάμφθηνη και δίχως δικαιώματα εργατική τάξη. Κι ακριβώς εδώ το παράδειγμα της Γερμανίας που επικαλείται είναι αποκαλυπτικό. Η αστική τάξη της χώρας βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται και για το λόγο ότι εκεί προχώρησαν πολύ νωρίτερα οι αντιδραστικές αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που έχουν οδηγήσει εκατομμύρια εργαζόμενους στη φτώχεια. Οι Mini Jobs με μισθό 400 ευρώ, τείνουν να αποτελέσουν κανόνα στη χώρα αυτή.
Ολα αυτά και πολλά άλλα είναι λογικό να τα κάνει γαργάρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αν τα πει θα είναι σαν να ομολογεί ότι και η δική του διαχείριση θα είναι αντιλαϊκή, αφού θα είναι της ίδιας εκμεταλλευτικής, βάρβαρης αστικής εξουσίας.
Εξπέρ στις κωλοτούμπες έχει γίνει ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, έπειτα από δέκα μήνες εντατικής εξάσκησης. Οι λεονταρισμοί έγιναν κλαψιάρικα νιαουρίσματα και χτες στην Πορτογαλία ερωτηθείς: «Αν γίνετε πρωθυπουργός, εσείς θα πείτε ότι δεν θα πληρώσετε;» (σ.σ. το χρέος) απάντησε: «Αν γίνουμε κυβέρνηση στην Ελλάδα, θα προσπαθήσουμε να έχουμε μια κοινή θέση, μια συμμαχία με τις κυβερνήσεις της Νοτίου Ευρώπης, στην κατεύθυνση του να ζητήσουμε να γίνει μια ευρωπαϊκή Σύνοδος Κορυφής, όπως αυτή που έγινε στο Λονδίνο, το 1953, για την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους της ευρωπαϊκής περιφέρειας»...
Ακόμα, όμως, κι αυτά τα «αν» και τα «θα», που όλοι αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν καμία απολύτως αξία, ο Αλ. Τσίπρας σπεύδει να διευκρινίσει ότι με την έγνοια της διάσωσης της λυκοσυμμαχίας τα διατυπώνει: «Ειδάλλως, δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσει η ενότητα της Ευρωζώνης και η ενότητα του ευρώ ως το κοινό μας νόμισμα (...) Η Ευρώπη είναι το κοινό μας σπίτι. Και πρέπει να προστατεύσουμε αυτό το σπίτι με αλληλεγγύη»!
Πάνε οι γροθιές στο τραπέζι, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα... Βέβαια, δεν αποκλείεται καθόλου να υπάρξει μια απόφαση για επιπλέον διαγραφή του χρέους, τέτοιες συζητήσεις γίνονται ήδη στο πλαίσιο της προσπάθειας διαχείρισης της κρίσης που απαιτεί παραπέρα καταστροφή κεφαλαίου. Αυτή η απόφαση όμως θα επιδράσει αρνητικά στο λαό, αφού θα συνοδεύεται από πρόσθετα μέτρα, για να ισοφαρίσουν οι καπιταλιστές τη χασούρα απ' το νέο «κούρεμα». Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ εμπεριέχει διπλή κοροϊδία προς το λαό, αφενός, γιατί απέχει παρασάγγας απ' τις διακηρύξεις του προ μηνών, αφετέρου γιατί του κρύβει ότι ακόμα κι αν υλοποιηθεί θα σηματοδοτήσει νέα δεινά για την εργατική - λαϊκή οικογένεια.
Τέλος, η δεύτερη κωλοτούμπα που έκανε στην Πορτογαλία ο Αλ. Τσίπρας αφορούσε στην υπόθεση του κατοχικού δανείου. Ποιος δε θυμάται τους κομπασμούς μετά τη συνάντηση Τσίπρα - Σόιμπλε στο Βερολίνο, ότι υπήρξε επιτέλους ένας Ελληνας πολιτικός που τόλμησε να υποδείξει σε αυστηρούς τόνους την υποχρέωση της Γερμανίας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Στην Πορτογαλία ο Αλ. Τσίπρας ρωτήθηκε και απάντησε: «Νομίζω πως αυτή είναι μια ιστορική υποχρέωση, μια ηθική υποχρέωση της Γερμανίας και φυσικά (...) αυτή είναι η πρόθεσή μας, δηλαδή να ζητήσουμε από τη Γερμανία να ανταποκριθεί...». Ετσι ο Αλ. Τσίπρας, που αυτοπαρουσιάζεται όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ ως ο σκληρός διαπραγματευτής, μαθαίνοντας καλά τη διπλωματική γλώσσα ουσιαστικά λέει ότι θα πείσει τη Γερμανία να ικανοποιήσει μια «ηθική της υποχρέωση». Λες και ανάμεσα στους καπιταλιστές και στα καπιταλιστικά κράτη, υπάρχει η ηθική της «δικαιοσύνης» και όχι το δίκαιο του ισχυρού σε συνθήκες ανισομετρίας. Αλήθεια ποιον κοροϊδεύει;