Οι προαναφερόμενες, βέβαια, αναλύσεις και επιχειρήματα είναι λίγο πολύ επιδερμικά και, σήμερα, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι και λαοί συνειδητοποιούν το γεγονός αυτό. Σήμερα, πάρα πολλοί παραδέχονται και, μάλιστα, διαφορετικών έως και αντίθετων πολιτικών και ιδεολογικών πεποιθήσεων, ότι η ύπαρξη της ΕΣΣΔ και του σοσιαλιστικού στρατοπέδου γενικότερα ήταν ένας σοβαρότατος παράγοντας υπεράσπισης και διατήρησης της παγκόσμιας ειρήνης, υπεράσπισης και διεύρυνσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών σε όλο τον κόσμο.

Ολ' αυτά, όμως, δεν οφείλονταν, γενικώς και αορίστως, στην ύπαρξη του τότε διπολισμού, αλλά στον ταξικό χαρακτήρα των σοσιαλιστικών καθεστώτων και στην αντίστοιχη πολιτική τους. Ακόμη κι αν γίνει σήμερα δυνατή - πολλοί αμφιβάλλουν και όχι αβάσιμα - η διαμόρφωση ενός διπολισμού (ΗΠΑ, ΕΕ ή ΗΠΑ και μια συμμαχία άλλων καπιταλιστικών χωρών), ο τελευταίος θα είναι ποιοτικά διαφορετικός από την πριν το 1990 παγκόσμια κατάσταση. Πάντως, σ' ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα έχουμε δύο μεγάλους και σχετικά ισοδύναμους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, που θα αντιπαλεύουν μεταξύ τους, για τα συμφέροντα των αντίστοιχων αρχουσών τάξεων, ενώ θα φορτώνουν τις συνέπειες του μεταξύ τους ανταγωνισμού και τα βάρη της κρίσης τους, στις πλάτες των λαών.

Μπαίνει, βέβαια, το ερώτημα και, μάλιστα, πολλές φορές ως δίλημμα: Τι συμφέρει σήμερα τους εργαζόμενους και τους λαούς, ο μονοπολισμός ή ο διπολισμός και, επομένως, με ποιους πρέπει να συμπαραταχτούν τα λαϊκά κινήματα; Αλίμονο στους εργαζόμενους και στους λαούς, αν παγιδευτούν στις συμπληγάδες του ψευτοδιλήμματος αυτού. Αλίμονό τους, αν γίνουν δεκανίκια στον έναν - έστω και τον αδύνατο - ιμπεριαλιστικό πόλο, ενάντια στον άλλο. Κανένας ιμπεριαλισμός, είτε μονοπολικός, είτε διπολικός ή πολυπολικός, δε συμφέρει τους εργαζόμενους και τους λαούς. Καμιά ικανοποίηση των λαϊκών συμφερόντων δεν μπορεί να προσφέρει το σύγχρονο, διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, είτε με τη μια, είτε με την άλλη μορφή του, είτε κυβερνούν οι λεγόμενοι συντηρητικοί, είτε οι κάθε λογής σοσιαλδημοκράτες. Πόλεμοι, κρίσεις, εντεινόμενη εκμετάλλευση, αυξανόμενη κοινωνική αδικία, πολύμορφη σήψη και διαφθορά, κλπ., κλπ., είναι και θα είναι η μόνη προσφορά του. Η δικαίωση των λαϊκών ελπίδων και ονείρων βρίσκεται στο δρόμο του ασυμβίβαστου αγώνα και της ταξικής πάλης, της ανατροπής του σημερινού εκμεταλλευτικού και άδικου συστήματος και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Κι όχι μόνον αυτό. Μόνο στα πλαίσια του προαναφερόμενου προσανατολισμού της πάλης, μπορούν (και πρέπει) τα εργατικά και λαϊκά κινήματα να αξιοποιήσουν προς όφελός τους τις οξυνόμενες συνεχώς αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, να υπερασπιστούν αποτελεσματικά τις κατακτήσεις τους και την ειρήνη.

Ολοι γνωρίζουν τη μεγάλη αμερικανική πολυεθνική, που ονομάζεται «Κόκα - Κόλα». Οπως γνωρίζουν και το κόκκινο κουτάκι της, σήμα κατατεθέν της εταιρίας. Φαίνεται, όμως, πως ο πόλεμος συμπαρασύρει τα πάντα, ακόμη και... το κουτάκι της «Κόκα - Κόλα». Το παράρτημα Βελγίου της τελευταίας έδωσε ήδη εντολή και το διαβόητο κουτάκι τροποποιείται ριζικά. Από δω και πέρα, θα γράφει απ' έξω τις λέξεις: «Αγάπη, Ελπίδα, Ειρήνη». Προσφορά στον αντιπολεμικό αγώνα των λαών, ίσως πείτε. Σιγά... Χυδαία εκμετάλλευση των αντιπολεμικών λαϊκών αισθημάτων και προσπάθεια αποφυγής των συνεχώς εντεινομένων αντιαμερικανικών διαθέσεων, που εκφράζονται ποικιλότροπα, ακόμη και με μποϊκοτάζ αμερικανικών προϊόντων.