ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ενιαίο μέτωπο στις «διαρθρωτικές αλλαγές»

Γρηγοριάδης Κώστας

«Οσο όμως και αν μειωθούν οι μισθοί, η χώρα δε θα εισέλθει ποτέ σε τροχιά ανάπτυξης, αν δεν ολοκληρωθούν οι βασικές διαρθρωτικές αλλαγές, που εδώ και καιρό θα έπρεπε να είχαμε κάνει μόνοι μας...». Η κατάληξη του χθεσινού άρθρου της «Καθημερινής» με τον εύγλωττο τίτλο «Προτεραιότητα στις διαρθρωτικές», συνοψίζει το νέο τροπάρι των αστικών επιτελείων, που με μαέστρο το ΣΕΒ επιδιώκουν, αξιοποιώντας την καπιταλιστική κρίση, να πάρουν όλα όσα ήθελαν εδώ και δεκαετίες. Εχοντας λοιπόν μειώσει τους μισθούς «δραματικά» (κατά Στουρνάρα) ή σε εξευτελιστικά επίπεδα (κατά τον Μίχαλο του ΕΒΕΑ), ρίχνουν το βάρος τους και στα «υπόλοιπα», ορυόμενοι διαρκώς για την «ανάγκη επιτάχυνσης των διαρθρωτικών αλλαγών». Η σημαντικότερη διαρθρωτική αλλαγή είναι βέβαια η δραστική υποτίμηση της τιμής της εργατικής δύναμης, τόσο μέσα από τη μείωση των μισθών όσο και με την επέκταση και κυριαρχία των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων. Πράγματι, τα τελευταία δύο χρόνια έριξαν τόσο το μέσο μισθό που ακόμα και τμήματα της αστικής τάξης έχουν αρχίσει να ανησυχούν, ακριβώς επειδή μένουν απ' έξω από τη μοιρασιά της παραγόμενης υπεραξίας. Παρόλα αυτά δεν πρόκειται να σταματήσουν την περαιτέρω συμπίεση του λεγόμενου εργατικού κόστους, γιατί αποτελεί βασική πηγή για την ανάκαμψη της κερδοφορίας, όμως θέλουν να προχωρήσουν και τις «άλλες» διαρθρωτικές αλλαγές που υπηρετούν τον ίδιο στρατηγικό στόχο. Ποιες είναι αυτές; Η συρρίκνωση των δαπανών για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, δηλαδή οι δαπάνες για Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση, Πρόνοια, οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας, η απαλλαγή των επιχειρηματικών ομίλων από φόρους και κάθε είδους έλεγχο (περιβαλλοντικό, δημόσιας υγείας κ.ο.κ.). Το συμπέρασμα είναι ένα: Οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι το άλλο όνομα του πολέμου της πλουτοκρατίας και δεν εφαρμόζονται αλά καρτ αλλά όλες μαζί. Ενιαία πρέπει να είναι και η απάντηση και το μέτωπο του λαού και για να έχει αποτελέσματα δεν μπορεί παρά να χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά, στην εξουσία των μονοπωλίων και στα κόμματα που την υπηρετούν.

Προκλητικός εμπαιγμός...

Εχει όρια το θράσος; Για τη ΔΗΜ.ΑΡ. κανένα. Ετσι, ο πρόεδρός της Φ. Κουβέλης μετά τη συνάντησή του χτες με τη ΓΣΕΕ κατακεραύνωσε την αποσάρθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων, κραύγασε ότι «κανένας νόμος δεν μπορεί να επιβάλει τις συλλογικές ρυθμίσεις που πρέπει να υπάρξουν», αφού αυτές «πρέπει να είναι το αποτέλεσμα των συμφωνιών των ίδιων των κοινωνικών εταίρων» και ότι «η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κανένα νόμο». Ισχυρίστηκε ακόμα ότι είναι κατηγορηματικά αντίθετος με το ενδεχόμενο μείωσης των αποζημιώσεων στον ιδιωτικό τομέα. Απέδωσε δε όλα τα προηγούμενα στην επιλογή κάποιων «να ισοπεδωθούν οι εργαζόμενοι». Στο ίδιο πνεύμα και η ανακοίνωση του κόμματος με την οποία καταγγέλλεται σαν «αιφνιδιαστική» η απόφαση για αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στα φάρμακα...

Πρόκειται για προκλητικό εμπαιγμό του λαού, αφού οι τοποθετήσεις αυτές προέρχονται από κόμμα που συμμετέχει στην κυβέρνηση και στηρίζει την πολιτική ισοπέδωσης των εργαζομένων, συνολικά του λαού, προς όφελος της πλουτοκρατίας. Η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι δύναμη αφιερωμένη στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, διαχείριση που ταυτίζεται με μέτρα σαν αυτά τα οποία υποκριτικά αποκηρύσσει ο Φ. Κουβέλης και ακόμα χειρότερα.

... για να βγαίνει «λάδι» ο ευρωμονόδρομος

Σύσσωμη η ηγεσία της έχει διακηρύξει ότι μία μόνο κόκκινη γραμμή υπάρχει και αυτή αφορά στην παραμονή της χώρας στο ευρώ. Μόνο που οι αποφάσεις και οι συνθήκες που αποτυπώνουν τη στρατηγική της ΕΕ, ορίζουν σαφέστατα ότι οι λαοί θα πρέπει να γονατίσουν κυριολεκτικά. Να βγάλουν τα μονοπώλια κι απ' τη μύγα ξίγκι, να αφαιρεθεί και το πιο μικρό απ' τα εναπομείναντα εργασιακά, ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματα. Πολύτιμο αρωγό σε αυτή τους την προσπάθεια έχουν όχι μόνο τους πολιτικούς τους εκπροσώπους αλλά και τις ξεπουλημένες ηγεσίες στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλωστε κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι η εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία οργίαζε και πριν τα μνημόνια ή την κρίση.

Οι εργάτες πρέπει να ξεμπερδεύουν με τις αυταπάτες, να κοιτάξουν κατάματα τον αντίπαλο, τα μονοπώλια και να τον αντιπαλέψουν αποφασιστικά μαζί και τα στηρίγματά του πολιτικά, συνδικαλιστικά και άλλα. Να συμπορευτούν με το ΚΚΕ και τις ταξικές δυνάμεις στο κίνημα στη μόνη κατεύθυνση που προστάζουν τα συμφέροντά τους: Κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση απ' την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία.

Δράση από τα κάτω για την απεργία

Οι συζητήσεις της κυβέρνησης με την τρόικα (Ευρωπαϊκή Ενωση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και ο παράλληλος «διάλογος» με τους «κοινωνικούς εταίρους» (ΓΣΕΕ και εργοδοτικές οργανώσεις) προετοιμάζουν το έδαφος για νέες ανατροπές στις συνθήκες και στις σχέσεις εργασίας, νέο χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση και περικοπές στις συντάξεις. Στόχος να δημιουργήσουν τους όρους κερδοφόρας δράσης των μονοπωλίων, μειώνοντας ξανά και ξανά την τιμή της εργατικής δύναμης. Τα μέτρα αυτά στοχεύουν στην ακόμη δραστικότερη μείωση των μισθών, το ύψος των οποίων θα αποφασίζεται από το κράτος, την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και όσων περιέχονται σε αυτές, όπως τριετίες, επιδόματα, άδειες κ.λπ., την κατάργηση του 8ωρου - 5ήμερου που τσακίζει τη ζωή του εργάτη και αυξάνει στο έπακρο την εκμετάλλευση. Στη μείωση των συντάξεων και στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης μαζί με την αύξηση των ημερών ασφάλισης στις 6.000 από 4.500 σήμερα για την κατοχύρωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος. Στην κατάργηση, αλλά και στην περικοπή προνοιακών και εποχικών επιδομάτων, επιδομάτων αναπηρίας, τα οποία θα συνδεθούν με εισοδηματικά κριτήρια.

Η αντεργατική επίθεση μπορεί να απαντηθεί μόνο με μαζικοποίηση της πάλης, την κλιμάκωσή της με ξεκάθαρους ταξικούς στόχους, με πλατιά συσπείρωση, για να μην περάσουν τα μέτρα, με μακρύ αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Να πολλαπλασιάζονται κάθε μέρα οι αποφάσεις για απεργία μέσα από συλλογικές συζητήσεις, συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, για να ξεπερνιέται ο φόβος, να σπάει η τρομοκρατία. Είναι τεράστια η σημασία που έχει η οργάνωση «από τα κάτω». Η σημασία - δηλαδή - της παρέμβασης μέσα σε κάθε τόπο δουλειάς, εκεί που εκδηλώνεται η αντεργατική επίθεση, καταγράφεται τι σημαίνει «ανταγωνιστικότητα» για τους εργάτες. Εκεί είναι που φαίνεται ότι όσο οι εργάτες ως τάξη σκύβουν το κεφάλι τους τόσο το κεφάλαιο ποδοπατά τα δικαιώματά τους. Εκεί φαίνεται και πόσο ο οργανωμένος ταξικός αγώνας ανησυχεί την πλουτοκρατία και τους υπηρέτες της, δυσκολεύει τα σχέδιά της, αποκαλύπτει το αληθινό της πρόσωπο, συγκεντρώνει δυνάμεις για την ανατροπή της - μαρτυρά ότι αληθινός ιδιοκτήτης του πλούτου είναι οι εργάτες που τον παράγουν.

Είναι τεράστια η σημασία της δουλειάς του σωματείου με τα μέλη του, η σύνδεση του κλαδικού με τα επιχειρησιακά, η οργάνωση γενικών συνελεύσεων και συσκέψεων. Να πάρει την ευθύνη κάθε εργάτης και στην απόφαση και στην οργάνωση της δράσης. Με ουσιαστική συζήτηση, στην οποία οι εργαζόμενοι θα παίρνουν το λόγο και θα αναδεικνύεται η ανάγκη της ενιαίας αγωνιστικής απάντησης της εργατικής τάξης. Πυρήνας αυτής της πάλης πρέπει να είναι ο ταξικός προσανατολισμός της. Να καταδικαστούν ανοιχτά οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού που θέλουν τους εργαζόμενους στο περιθώριο. Αυτή είναι η δύναμη που μπορεί να του δώσει μόνο η πάλη με όλη την τάξη του. Είναι κριτήριο για το ρόλο ενός σωματείου το κατά πόσο απευθύνεται στα μέλη του, πόσο εμπιστεύεται τους ίδιους τους εργάτες, αλλά και πόσο δουλεύει για να ενεργοποιούνται, να οργανώνονται, να αφυπνίζονται ως τάξη συνολικά ενάντια στην τάξη των εκμεταλλευτών τους. Μια διαδικασία που πρέπει να αποκτήσει μόνιμο χαρακτήρα, γιατί μόνο έτσι μπορεί η εργατική τάξη να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διεξαγωγή του αγώνα.