Σε έναν κόσμο που, όχι απλά προσβλέπει αλλά θεοποιεί, την «αιωνόβια» νεότητα, σπάνια συναντά κανείς κινηματογραφικές ταινίες, για και με, ηλικιωμένους ανθρώπους. Η ταινία του 70χρονου Γερμανοαυστριακού Μίκαελ Χάνεκε, του συχνά - αν όχι πάντα - «ψυχρού προβοκάτορα» που, δικαίως έλαβε την ύψιστη διάκριση του Χρυσού Φοίνικα στο φετινό κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών, ανήκει σ' εκείνο το απαιτητικό είδος που πραγματεύεται κλάσματα της εσάνς, του αποστάγματος δηλαδή, της ανθρώπινης ύπαρξης... Η περίπτωση Χάνεκε, μέσα από την απόλυτα αναγνωρίσιμη εκφραστική της μορφή, επαναπροσδιορίζεται ως «καθαρού σκηνοθέτη» χωρίς την παραμικρή - εκ μέρους του - πρόθεση, για όποιον άμεσο «πολιτικό...