Σε ένα γοητευτικά άγριο και συνάμα ήρεμο, ορεινό φθινοπωρινό τοπίο κάπου στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, στα σύνορα με τη Γεωργία, τοποθετείται η ελεγεία του Γιουσούφ, του νέου άνδρα με τους κατεστραμμένους - από τις κακουχίες της δεκάχρονης φυλάκισης και τις απεργίες πείνας - πνεύμονες. Αποφυλακισμένος τώρα, για λόγους υγείας, ο ηττημένος από τη ζωή Γιουσούφ έρχεται να κουρνιάσει στον γενέθλιό του τόπο, στο πατρικό του, κρεμασμένο σαν αετοφωλιά σε μια απάτητη πλαγιά, χωμένη στην παχιά ομίχλη του αργού φθινοπώρου.

Σε γερές βάσεις πατά η πρώτη, μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του 37χρονου Τούρκου κινηματογραφιστή Οζκάν Αλπέρ με το εκπάγλου κάλλους φυσικό τοπίο να αποτελεί παντοδύναμο χαρτί που χρησιμοποιείται και σαν θεμελιώδες δομικό υλικό στο αδιαμφισβήτητο ταλέντο του σκηνοθέτη ως προς τη σύνθεση των κάδρων.

Καθοριστική η παρουσία του φυσικού στοιχείου και των καιρικών φαινομένων. Καθοριστική και η οργανική τους λειτουργία ως δραματουργικών στοιχείων στην ανάπτυξη της ιστορίας του Γιουσούφ. Ο υπερτονισμός της φύσης σε συνδυασμό με την απέλπιδα αφ' ενός μοναξιά του Γιουσούφ - που πηγάζει από την ανίατη αρρώστια και οδηγεί στην παράδοσή του στη μοίρα του - και αφ' ετέρου με τη ρομαντική εξιδανίκευση από πλευράς του της γυναίκας (της πόρνης Εκα από τη Γεωργία) η οποία πρέπει να αρνηθεί τη σεξουαλικότητά της για να μην καταβαραθρωθεί το στάτους της ιδανικής εικόνας στα μάτια του... ο συνδυασμός των τριών αυτών μοτίβων στέλνει τους συνειρμούς - προς αναζήτηση εκλεκτικών συγγενειών - κατευθείαν στην καρδιά του γερμανικού ρομαντισμού.

Στοιχεία ξένα προς την αισθητική της ταινίας τα flash back από φοιτητικές ταραχές στην Κωνσταντινούπολη και σκηνές της φυλακής, που τέμνουν τη γραμμική αφήγηση. Ενοχλούν γιατί δε «χωνεύονται» από τη μαγική, μελαγχολική αρμονία.

Στα παραπάνω εντάσσεται και η λέξη «σοσιαλισμός» που ακούγεται δυο τρεις φορές στην ταινία χωρίς περαιτέρω αποχρώσες ενδείξεις. Η έννοια αποδεικνύεται υπερβολή και άχρηστο καρύκευμα που αφαιρεί - αντί να προσδίδει - «βάρος» τόσο από την ιδεολογική σούπα όσο και από τους χαρακτήρες. Εάν όλο αυτό το γιαλαντζί αριστερό στοιχείο τελικά αφαιρείτο, τι κατ' ουσίαν θα άλλαζε στην ταινία; Αν ο Γιουσούφ βρισκόταν στη φυλακή για όποιο αδίκημα, καταδικασμένος άδικα, με κλονισμένη υγεία, δεν θα ήταν πράγματι ένας «όρθιος» τραγικός ήρωας, μια που δεν θα εξαναγκαζόταν να «βλασφημήσει» τις νεανικές του επιλογές; Είναι δηλαδή ίδιον σοβαρότητας ο «σοσιαλισμός» του Γιουσούφ, για τον οποίο μας «μιλάει» ο τοίχος του δωματίου του όπου συνυπάρχει φωτογραφία του Μαξίμ Γκόρκι με φωτογραφία με τον Ομάρ Σαρίφ και την Τζούλι Κρίστι από σκηνή του φιλμ «ΔΟΚΤΩΡ ΖΙΒΑΓΚΟ» από το μυθιστόρημα του Πάστερνακ; 'Η μήπως ο σοσιαλισμός «που δεν αξίζει τον κόπο να χαλά κανείς τη ζωή του», όπως λέει η Εκα, μετανάστρια στην Τουρκία, που δουλεύει σαν πόρνη να ζήσει το παιδί και τη μάνα της στη λεύτερη πια Γεωργία. Οσο για τον Μιχαήλ, τον ξυλουργό, αυτός θυμάται το «σοσιαλισμό» όταν μεθάει και τον αντιμετωπίζει σαν νεανικό πλατωνικό έρωτα στον οποίο φορτώνει όλες τις λάθος επιλογές της ζωής του. Παρά τις όποιες αδυναμίες, η παρθενική ταινία του Αλπέρ είναι αυθεντικό πόνημα που αξίζει να τη δει κανείς και να τη συζητήσει!

Παίζουν: Ονούρ Σαγιάκ, Μέγκι Κομπαλάτζε, Σερκάν Κεσκίν κ.ά.

Παραγωγή: Τουρκία (2008).