ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αναλαμβάνουν και βρώμικους ρόλους

Γρηγοριάδης Κώστας

Είχαμε προειδοποιήσει ότι με αφορμή την αίτηση της «Τυποεκδοτικής» για την υπαγωγή της στο άρθρο 99, ως έσχατο μέτρο άμυνας απέναντι στην κρίση, τον οξύτατο ανταγωνισμό και την συνεχή επίθεση για πολιτικούς λόγους, προκειμένου να μπορεί να εκδίδεται ο «Ριζοσπάστης» τα άλλα έντυπα και βιβλία για την ιδεολογικοπολιτική δράση του Κόμματος, θα κλιμακωθεί ο βρώμικος πόλεμος ενάντια στο ΚΚΕ. Ετσι τη σκυτάλη, μετά τις «αυριανικού τύπου» αντικομμουνιστικές αθλιότητες διαφόρων, πήρε χθες η εφημερίδα «Δημοκρατία» και ένας Π. Λιάκος. Τι γράφει; «Συνέπεια λόγων και έργων. Το κόμμα εφαρμόζει τους νόμους της κυβέρνησης για να δείξει πόσο άδικοι είναι». Βρώμικη προπαγάνδα ποιος ξέρει ποιων επιτελείων... Ετσι με μια φωτογραφία μοντάζ που εμφανίζει έναν ένοπλο αστυνομικό ανάμεσα σε σφυροδρέπανα και τον εξυπνακίστικο τίτλο «99 λόγοι για να ψηφίσω ΚΚΕ», απευθύνεται στους «τίμιους» αναγνώστες κάνοντας ρεπορτάζ της πιο άτιμης δημοσιογραφίας ενάντια στο ΚΚΕ. Αποσιωπά εντελώς το γεγονός ότι και η «Τυποεκδοτική» και το ΚΚΕ με ανακοινώσεις τους έχουν τοποθετηθεί στο θέμα και δεν κάνει την παραμικρή αναφορά στο περιεχόμενο των ανακοινώσεων και ας έκανε κριτική σ' αυτά. Γιατί δεν το κάνει; Μα γιατί θα του ήταν δύσκολο να στήσει την αντικομμουνιστική αθλιότητα που έστησε. Τέτοια «δημοκρατία», «όνομα και πράμα». Και αφού αναφέρεται επιλεκτικά στην τοποθέτηση του ΚΚΕ στη Βουλή για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, και ειρωνικά ταυτόχρονα, «πάνω που είχαμε αποστηθίσει την εμπνευσμένη ομιλία», αφήνει διάφορα υπονοούμενα ταύτισης του ΚΚΕ με τους καπιταλιστές. Τους το έχουμε ξαναπεί. Ξέρουμε το ρόλο και τα κίνητρα όσων παίζουν σε αυτό το παιχνίδι κατασυκοφάντησης. Είναι η προσπάθεια, επιστρατεύοντας ψεύδη και παραπληροφόρηση, να εδραιωθεί η αντίληψη «ότι όλοι ίδιοι είναι». Ξέρουμε πως κάποια αστικά ΜΜΕ αναλαμβάνουν να κάνουν τη βρώμικη δουλειά των αστών. Φαίνεται πως και η «Δημοκρατία» αναλαμβάνει τέτοιους ρόλους. Αλλά ό,τι και αν κάνουν ματαιοπονούν αν νομίζουν ότι θα μαγαρίσουν το ΚΚΕ και την πολιτική του, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια.

Με ασπίδα τον αντικομμουνισμό...

«Δεν είμαστε υπέρ της "λαϊκής εξουσίας" σοβιετικού τύπου, που οι ίδιοι οι λαοί που τη βίωσαν, γκρέμισαν και απαξίωσαν τον αυταρχισμό του συστήματος αυτού. Δεν είμαστε υπέρ της ελεύθερης - ασύδοτης αγοράς που δήθεν όλα τα ρυθμίζει όπως επιβάλλει ο νεοφιλελευθερισμός. Δεν είμαστε υπέρ των ακτιβίστικων πρακτικών εντυπωσιασμού που δεν αποδίδουν όμως τίποτα στους εργαζόμενους και τα συμφέροντά τους. Είμαστε υπέρ του κοινωνικού κράτους, του κράτους δικαίου, των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης, της ανάπτυξης. Χαράζουμε υπεύθυνη στρατηγική αγώνων για να ξαναπάρουμε στα χέρια μας τη ζωή που μας κλέβουν». Αυτά γράφει η Αγωνιστική Συνδικαλιστική Κίνηση (ΠΑΣΚΕ) στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα με ανακοίνωσή της.

Ας μας πουν όμως, οι κύριοι της ΠΑΣΚΕ, ποια «λαϊκή εξουσία» στηρίζουν; Και ποια είναι η μέση οδός μεταξύ των «σοβιετικών» και των «νεοφιλελεύθερων» συνταγών που υπονοούν ότι έχουν βρει; Διότι λαϊκή εξουσία σημαίνει κατ' αρχήν κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, που στο πλαίσιο της αμυντικής βιομηχανίας θα σημαίνει και ενιαίο φορέα αμυντικής βιομηχανίας, αποκλειστικά κρατικό, στον οποίο θα συνενωθούν όλες οι υπάρχουσες αμυντικές βιομηχανίες και με κεντρικό σχεδιασμό θα λειτουργεί και θα παράγει με γνώμονα το συμφέρον του ελληνικού λαού και των αμυντικών αναγκών της χώρας και όχι προς όφελος των μονοπωλίων.

... παραπλανούν τους εργαζόμενους

Σε αυτόν το φορέα, οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν με πλήρη απασχόληση, δίχως εργολαβίες, με ικανοποιητικούς μισθούς βάσει των σύγχρονων αναγκών τους.

Αν λοιπόν οι κύριοι της ΠΑΣΚΕ δε θέλουν εργάτες με ικανοποιητικούς μισθούς, με πλήρη απασχόληση με δικαιώματα, που θα δουλεύουν και θα παράγουν προς όφελος του τόπου και του λαού, ας βγουν να το πουν στους εργαζόμενους των ΕΑΣ ευθέως.

Οσον αφορά τα γλυκανάλατα περί «κοινωνικού κράτους», «κράτους δικαίου» και «δικαιωμάτων των εργαζομένων», ας μας απαντήσουν: Μπορεί να υπάρξει κοινωνικό κράτος κάτω απ' τη σιδερένια μπότα των μονοπωλίων; Το «κράτος δικαίου», αν είναι στα χέρια της αστικής τάξης πόσο «δίκαιο» μπορεί να είναι για τους εργαζόμενους; Και τι «δικαιώματα» μπορεί να έχουν σήμερα οι εργαζόμενοι όταν αυτά θυσιάζονται, επειδή εμποδίζουν την «ανταγωνιστικότητα»;

Ας σταματήσουν, λοιπόν, να λένε ψέματα στους εργαζόμενους ότι δήθεν «χαράζουν υπεύθυνη στρατηγική αγώνων», διότι, τελικά το μόνο που «χαράζουν» είναι τον τρόπο ενσωμάτωσης των εργαζομένων στα πλαίσια ενός συστήματος που μόνο τα συμφέροντά τους δεν προστατεύει...

Με τις ταξικές δυνάμεις

Την ώρα που η επιθετικότητα του κεφαλαίου διαρκώς εντείνεται, και που για την αντιμετώπιση της δικής του κρίσης προχωρά στα πιο άγρια αντεργατικά μέτρα για τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, οι εργαζόμενοι καλούνται να αναπτύξουν αγώνες που όχι μόνο θα στοχεύουν στην άμεση απόκρουση της επίθεσης, αλλά, ταυτόχρονα, θα δίνουν την προοπτική και τη διέξοδο, απέναντι στη σημερινή βαρβαρότητα. Οι εργαζόμενοι, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, καλούνται από σήμερα να οργανώσουν τον αγώνα τους, για να μπορέσουν να ζήσουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους.

Συνεπώς, το ερώτημα που τίθεται είναι αγώνας, αλλά σε ποια κατεύθυνση; Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, γίνεται φανερό πως στους εργαζόμενους υπάρχουν δύο δρόμοι: Απ' τη μια, ο δρόμος των «διαλόγων» με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου και των μονοπωλίων. Ο δρόμος του «κοινωνικού εταιρισμού», που ακολουθεί ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός που θεωρεί πως τα συμφέροντα είναι κοινά εργατών-εργοδοτών και τα όποια προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με την ταξική συνεργασία. Και πότε-πότε, όταν δεν καταλαβαίνει η εργοδοσία το πρόβλημα κάνουμε και κανένα αγώνα «για τα μάτια του κόσμου» για να «συνετιστούν» κυβερνήσεις και εργοδότες. Απ' την άλλη, υπάρχει ο δρόμος της οργάνωσης των εργαζομένων, της ρήξης με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις που την εκπροσωπούν, της αδιάλλακτης πάλης για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, με δεδομένο ότι σήμερα στην κοινωνία υπάρχουν δύο βασικές αντίπαλες τάξεις: Η αστική και η εργατική.

Οι εργαζόμενοι έχουν εμπειρία, έχουν τη δυνατότητα να κρίνουν. Αρκεί μόνο να δουν τι έχει συμβεί σε μια σειρά από χώρες της ΕΕ, όπου οι δυνάμεις της υποταγής του εργατικού κινήματος, του συμβιβασμού και των «διαλόγων» έχουν «το πάνω χέρι». Στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Μ. Βρετανία, στην Ισπανία, η εργοδοσία και οι κυβερνήσεις έχει περάσει το σύνολο των αντεργατικών, αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων. Ας συγκρίνουν την κατάσταση που επικρατεί εκεί, τη «σιγή νεκροταφείου» απέναντι στην αντιλαϊκή επέλαση, με την κατάσταση στη χώρα μας. Εδώ, και μόνο η ύπαρξη, η δράση και οι αγώνες που έχουν αναπτύξει οι ταξικές δυνάμεις είχαν σαν αποτέλεσμα να καθυστερήσουν μια σειρά από μέτρα, να ορθωθούν σημαντικά εμπόδια, αλλά και να αναπτυχθεί μια πάλη που μπορεί να δώσει προοπτική.

Οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη και μπορούν να σταματήσουν την επίθεση. Αυτοί είναι η ανεξάντλητη δύναμη που κινεί όλη την οικονομία, όλη την κοινωνία. Μόνο η εργατική τάξη, με τους συμμάχους της, μπορεί να βάλει φραγμό στα σχέδια της πλουτοκρατίας. Απαραίτητη προϋπόθεση, όμως, είναι να βγάλουν ουσιαστικά συμπεράσματα. Εχουν ευθύνη, να δουν τη στάση και τη δράση της κάθε δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να κρίνουν τις πράξεις όσων κάθονται στα τραπέζια του διαλόγου και να τις αντιπαραβάλλουν με την καθημερινή δράση των ταξικών δυνάμεων στους τόπους δουλειάς. Να δυναμώσουν τις γραμμές του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και να συμπορευτούν με αυτό. Εχουν την ευθύνη να δουν και τη στάση κάθε πολιτικής δύναμης. Κριτήριο είναι η στάση όλων αυτών απέναντι τα αντεργατικά μέτρα, την ΕΕ, την κρίση. Οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου και της ανταγωνιστικότητας ανεξάρτητα από επί μέρους διαφορές είναι με τον αντίπαλο των εργατών. Τώρα αλλαγή συσχετισμού παντού, συσπείρωση στο ΠΑΜΕ, λαϊκή συμμαχία, συμπόρευση με το ΚΚΕ.