Ρόλο υπερασπιστή της «νέας τάξης» του ιμπεριαλισμού και διαχρονικά της πολιτικής των ΗΠΑ από θέσεις δήθεν «αριστερές» αλλά άκρως αντιδραστικές, ανέλαβε με άρθρο του στην «Κυριακάτικη Αυγή» ο Θανάσης Γεωργάτος, μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ. Για να στηρίξει την όλη «επιχειρηματολογία» του, στήνει με δικολαβίστικο τρόπο μια κατασκευή περί σύμπτωσης της άκρας δεξιάς με την αριστερά, δηλαδή του ΚΚΕ με τον ΛΑ.Ο.Σ. Κάνοντας μια σειρά από αναφορές σε συκοφαντικές εκτιμήσεις του, τις οποίες εμφανίζει ως γεγονότα, όπως ότι το ΚΚΕ είχε δήθεν την ίδια άποψη με τον ΛΑ.Ο.Σ. για το σχολικό βιβλίο της Ιστορίας, για το ζήτημα της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, ακόμα και για την ονομασία της ΠΓΔΜ, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι υπάρχει σύμπτωση στον αντιιμπεριαλισμό και στην απόρριψη του πολιτικού φιλελευθερισμού και του κοσμοπολιτισμού. Εάν ο συγκεκριμένος αρθρογράφος δεν επιζητούσε εναγωνίως μέσα από το ίδιο κείμενο να δικαιώσει την πολιτική των ΗΠΑ, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πολιτική αφέλεια και ιδεολογική σύγχυση. Αλλά όταν φθάνει στο σημείο να χαρακτηρίζει την αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών ως «φοβική καταδίκη της Αμερικής» και να υπερασπίζεται το εμπάργκο των ΗΠΑ σε βάρος της Κούβας, τότε το πράγμα ουρλιάζει από μόνο του: Εχει αναλάβει ρόλο προπαγανδιστή της πολιτικής των ΗΠΑ και στο όνομά της συκοφαντεί και διαστρεβλώνει τις θέσεις του ΚΚΕ. Ξέραμε έως τώρα πως «νονός» της λογικής των «δύο άκρων που συναντιούνται» ήταν ο Ευ. Αβέρωφ. Αλλά ότι θα τον υιοθετούσε ένας αυτοαποκαλούμενος αριστερός ίσως και «φανατικός αντιδεξιός» και η εφημερίδα που αρθρογραφεί, ε, αυτό πια δείχνει ότι οπορτουνισμός και αντιΚΚΕ προπαγάνδα «πάνε πακέτο».

Οι τελευταίες εξελίξεις γύρω από το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ και ιδιαίτερα η σταθερά ξεκάθαρη θέση του ΚΚΕ απέναντι στο πρόβλημα, που διαρκώς δικαιώνεται από τα πράγματα, φαίνεται πως σήμαναν συναγερμό για τον γνωστό αρθρογράφο Γιάννη Μαρίνο, ο οποίος εξαπέλυσε νέα επίθεση λάσπης κατά του Κόμματος μέσω του κυριακάτικου «Βήματος». Ετσι, με βάση, προσφιλείς και στον ίδιο, μεθόδους του παρελθόντος, όπου κάθε φορά που η άρχουσα τάξη αντιμετώπιζε δυσκολίες από τα ίδια τα αποτελέσματα της πολιτικής της ανακάλυπτε «κομμουνιστικό δάκτυλο», τώρα ανακάλυψε «το ιστορικό έγκλημα του ΚΚΕ και την εθελοτύφλωση της άλλης πλευράς». Το γεγονός ότι η σταθερή πολιτική αρχών του ΚΚΕ στο συγκεκριμένο ζήτημα δικαιώνεται, τον κάνει να ψάχνει την «αφετηρία του προβλήματος», που δημιούργησε η αστική πολιτική που υπηρετεί, στο μακρινό παρελθόν άλλων εποχών και συνθηκών φορτώνοντάς τη στο ΚΚΕ. Η τακτική αυτή θυμίζει τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του για να σωθεί. Αυτή είναι η τύχη όσων επιχειρούν να ξεπλύνουν τα άπλυτα της τάξης τους από τα αδιέξοδα στα οποία οδηγούν τη χώρα οι πολιτικές της πρόσδεσης στο νεοταξικό άρμα.