...Οι υπηρεσίες της Επιτροπής επέστησαν επανειλημμένα την προσοχή των ελληνικών αρχών στα προβλήματα που το άρθρο 14 παρ. 9 του Συντάγματος, καθώς και ο υπ' αριθμόν 3021/2002 εκτελεστικός νόμος έχουν θέσει από την άποψη του κοινοτικού δικαίου...».
Τα παραπάνω είναι δυο μικρά αποσπάσματα της επίσημης επιστολής της Κομισιόν προς την ελληνική κυβέρνηση, σχετικά με το νόμο περί «βασικού μετόχου». Κι όπως διαβάσατε, δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία. Η «αιτιολογημένη γνώμη» της Κομισιόν είναι σαφέστατη. Η σχετική συνταγματική επιταγή και οι δυο νόμοι, τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, παρακωλύουν μια θεμελιώδη αρχή της ευρωένωσης, την ελευθερία κίνησης και δράσης του κεφαλαίου. Αρα, απορρίπτονται...
Και, όμως, μερικοί συνεχίζουν να παριστάνουν τους αφελείς. «Χρειάζεται ένας νόμος απλός και καθαρός, που να χτυπάει ουσιαστικά τη διαπλοκή, να είναι συμβατός με το κοινοτικό δίκαιο και να μην παραβιάζει το ελληνικό Σύνταγμα». Αυτά γράφει το κύριο άρθρο της χτεσινής «Ελευθεροτυπίας» και καλεί τα δυο μεγάλα κόμματα να αφήσουν τις υπερβολές και να συνεννοηθούν μεταξύ τους...
Με αφορμή το νόμο περί «βασικού μετόχου», είχαν ειπωθεί πολλά και διάφορα, επίσης, σχετικά με το αν το Εθνικό Δίκαιο υπερισχύει του Ευρωενωσιακού ή όχι. Διαβάστε, λοιπόν, τι λέει και γι' αυτό το ζήτημα η Κομισιόν στην «αιτιολογημένη γνώμη» της:
«... Κατά πάγια νομολογία του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, οι διατάξεις του πρωτογενούς και του δευτερογενούς κοινοτικού δικαίου υπερισχύουν πάσης αντιθέτου εθνικής διατάξεως, ανεξαρτήτως της θέσεως την οποία κατέχει η εν λόγω διάταξη στην ιεραρχία των εθνικών κανόνων, δηλαδή ακόμη και στην περίπτωση που εν λόγω διάταξη έχει συνταγματικό χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από το ζήτημα της νομιμότητας της συνταγματικής διατάξεως, ο νόμος θα έπρεπε οπωσδήποτε να την εφαρμόζει με τρόπο συμβατό προς το κοινοτικό δίκαιο...».
Και σε ό,τι μας αφορά, βέβαια, δεν είχαμε την παραμικρή αυταπάτη. Αλλωστε, το πετσόκομμα των κυριαρχικών δικαιωμάτων του λαού μας και η εκχώρησή τους στα ευρωενωσιακά όργανα των Βρυξελλών αποτελούν έναν από τους λόγους της ριζικής αντίθεσής μας στην ΕΕ. Αναρωτιόμαστε, όμως, τι θα λένε τώρα όλοι όσοι έλεγαν τα αντίθετα, καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις στους εργαζόμενους ή παρίσταναν τους... λέοντες, κάνοντας λόγο ακόμη και για προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο...
Δυο περίπου βδομάδες έχουν περάσει από τις δηλώσεις του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ για δημοπρατήσεις δημοσίων έργων συνολικού κόστους 5 δισ. ευρώ μέχρι τέλους του 2005 και ...16 δισ. ευρώ μέχρι τέλους του 2006 και τα σχετικά δημοσιεύματα συνεχίζονται. Κανένα απ' αυτά, όμως, δεν αναφέρει ότι αυτά τα «μεγάλα έργα», αφορούν κυρίως διάφορα οδικά έργα (π.χ. Εγνατία, ΠΑΘΕ κ.ά.) ή το μετρό Θεσσαλονίκης και τις επεκτάσεις του μετρό της Αθήνας και δεν αφορούν σε βασικούς τομείς, που ταλανίζουν τους εργαζόμενους, όπως αυτά, για παράδειγμα, της αντιπλημμυρικής προστασίας ή της αντισεισμικής θωράκισης, της υλικοτεχνικής υποδομής της Παιδείας, της Υγείας κλπ. Κανείς, ακόμη, δε μας πληροφορεί ότι τα «μεγάλα» αυτά έργα, που εκπονούνται με γνώμονα τις όποιες ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης και τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων - άλλωστε, «μοιράζονται» σε ένα στενό κύκλο απ' αυτούς, είτε με «βασικούς μετόχους» είτε χωρίς - δεν αφορούν σε ολόκληρες περιοχές της Ελλάδας, που παραμένουν με «κατσικόδρομους» και χωρίς άλλες σημαντικές υποδομές. Κανείς, επίσης, δεν κάνει τον κόπο να απαντήσει στο πολύ απλό και εύλογο ερώτημα: Αφού ο σύγχρονος σιδηρόδρομος είναι το πλέον ασφαλές, οικονομικό, άνετο, γρήγορο και φιλικό στο περιβάλλον μέσο επίγειο μεταφορών, γιατί παραμένει στα ...αζήτητα των προαναφερομένων προγραμμάτων των πολλών δισ. ευρώ;
Ο «Ριζοσπάστης» έχει αναδείξει πολλές φορές τις απαντήσεις στα ερωτήματα του προηγούμενου σχολίου. Και πάντα στοιχειοθετημένα και τεκμηριωμένα. Αλλωστε, η πραγματικότητα βοά, πλέον, τόσο πολύ, που κανείς δεν μπορεί να την αρνηθεί. Πρόσφατα - στο συνέδριο για τα δημόσια έργα που διοργάνωσε το ΤΕΕ - ειπώθηκαν μια σειρά από χαρακτηριστικά στοιχεία, όπως: Το 80% των έργων που εκτελέστηκαν τα τελευταία χρόνια αφορούν μόνο στα λεγόμενα μεγάλα έργα και στα έργα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Επίσης, ότι το 30% των πολλών χιλιάδων μικρομεσαίων εργολάβων δημόσιων έργων - στο ίδιο χρονικό διάστημα - έχουν δηλώσει μηδενικούς τζίρους, σε αντίθεση με τις 14 μεγάλες τεχνικές εταιρίες (αυτές είναι τα αληθινά ...μαμούθ) που όλες μαζί συγκεντρώνουν το 65% του συνολικού τζίρου. Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σ' όλο τους το μεγαλείο, λοιπόν, και μακριά από τις πραγματικές ανάγκες του ελληνικού λαού...
Και να σκεφθείτε ότι μετά από τόσα και τόσα «μεγάλα έργα» συγκοινωνιών, μετά από τόσα και τόσα προγράμματα πολλών δισ. ευρώ, που πήγαν στα θησαυροφυλάκια των «μαμούθ», κλπ., κλπ., δεν υπάρχει καν μια σύγχρονη σιδηροδρομική σύνδεση Αθήνας-Θεσσαλονίκης...
Ενας δρόμος-αγώνας, που φαινόταν να βρίσκεται στα όρια του απίθανου. Ενας μικρός φτωχός λαός που σήκωσε κεφάλι να αντισταθεί πρώτα στο γαλλικό και μετά στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Εκεί βρισκόταν το πιθανό: Κανένας ιμπεριαλιστής όσο και να φαντάζει ή να είναι πραγματικά πανίσχυρος δεν μπορεί να κατανικήσει τον ενωμένο αποφασισμένο λαό, που σηκώνει κεφάλι και βλέπει το μέλλον του...
Οι λαοί όλου του κόσμου ταυτίστηκαν με τον αγώνα του βιετναμέζικου λαού. Εκαναν το όνειρο αυτού του λαού δικό τους όνειρο. Η αλληλεγγύη τους, οι διαρκείς κινητοποιήσεις περιλάμβαναν και τον πόθο τους να ανατραπεί ο ιμπεριαλισμός σε ολόκληρο τον κόσμο. Τεράστια ήταν τότε η προσφορά της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών.
Το παράδειγμα του Βιετνάμ, ο ενωμένος αποφασισμένος αγώνας του λαού του, «μας φέρνει όλους στα συγκαλά μας». Ο ιμπεριαλισμός τρομοκρατεί για να μην αποκαλύπτεται ο δικός του τρόμος για την ίδια την ύπαρξή του. Υπαρξη, που κινδυνεύει σοβαρά, όταν αντιμετωπίζει λαούς αποφασισμένους, να τον στείλουν οριστικά στον μη γυρισμό...