Μπορεί η συζήτηση για τον πολιτικό ή μη χαρακτήρα των εγκλημάτων της «17 Ν», να συρρικνώνεται συνήθως στο ποιο δικαστήριο θα δικάσει τους όποιους κατηγορουμένους, αλλά τούτο είναι μια επιμέρους πλευρά της όλης υπόθεσης και, πάντως, δεν αφορά το ΚΚΕ, αφού - έτσι κι αλλιώς - το τελευταίο έχει εκφράσει, απ' την πρώτη στιγμή, τη ριζική και κατηγορηματική αντίθεσή του στον «τρομονόμο» και σε όσα αυτός προβλέπει (κατάργηση ενόρκων, κατάθεση ανωνύμων μαρτύρων, κλπ., κλπ.).

Ο χαρακτηρισμός των σχετικών εγκλημάτων ως αποκλειστικά ποινικών, όπως και ο αυθαίρετος και τεχνητός εξοβελισμός του πολιτικού χαρακτήρα τους, έχει πολύ σοβαρότερες πλευρές. Αφήνει, για παράδειγμα, έξω από τη δικαστική διαδικασία το βαθιά αντιδραστικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα της πολιτικής δράσης του μηχανισμού. Απ' έξω αφήνει, επίσης, μια σειρά κρίσιμα και πολιτικού κυρίως περιεχομένου ερωτήματα, που ζητούν απάντηση, όπως: Ποιοι αποκόμιζαν πολιτικά οφέλη από την εγκληματική και προβοκατόρικη δράση της «17 Ν»; Ποιο ήταν το εκάστοτε πολιτικό σκεπτικό για την επιλογή των στόχων και των θυμάτων τους; Πού και πώς έβρισκαν τις πάμπολλες πληροφορίες και στοιχεία, που απαιτούνταν για τις εγκληματικές ενέργειές τους; Γιατί δεν έγινε δυνατή η σύλληψή τους για 30 περίπου χρόνια, κλπ., κλπ.; Προφανώς, οι κυρίαρχες δυνάμεις του τόπου - και όχι μόνον αυτές... - παθαίνουν αλλεργία με τα προαναφερόμενα...

Βέβαια, τα όσα γίνονται, σχετικά με τη δίκη της «17 Ν», δεν οφείλονται μόνο στις ...αλλεργίες των κυρίαρχων δυνάμεων του τόπου. Θέλουν να εξυπηρετήσουν και μια σειρά στόχους τους. Η έκρηξη στα χέρια του Σ. Ξηρού και τα όσα επακολούθησαν τούς ήρθαν «κουτί», για να ξεκινήσει η εφαρμογή στην πράξη του «τρομονόμου». Για να κλιμακωθεί παραπέρα η γενικότερη επιχείρηση νομιμοποίησης του αντιδημοκρατικού αυτού εκτρώματος στη λαϊκή συνείδηση. Να δικαιολογηθεί στην πράξη η δήθεν αναγκαιότητα και χρησιμότητά του. Κι όχι μόνον αυτά. Η όλη υπόθεση αξιοποιείται καταλλήλως, για την ψήφιση νέου, περισσότερο ...αναβαθμισμένου «τρομονόμου», όπως εξάγγειλε πρόσφατα ο υπουργός Δικαιοσύνης. Οπως και για να συνεχιστεί και να ενταθεί ακόμη περισσότερο η γενικότερη και πολύμορφη «τρομο-φιλολογία». Ολ' αυτά, όμως, απαιτούν και προϋποθέτουν τον ορισμό της δράσης και των εγκλημάτων της «17 Ν», αποκλειστικά και μόνον, ως ποινικών αδικημάτων. Εάν χαρακτηριστούν πολιτικά εγκλήματα, τότε - εκτός των άλλων - καταρρέουν και όλα τα προηγούμενα.

Γιατί, αρκετοί εξ όσων παίρνουν μέρος στις διάφορες τηλεοπτικές και άλλες συζητήσεις των ημερών, σχετικά με το χαρακτηρισμό των εγκλημάτων της «17Ν», θεωρούν ως αυτονόητο το γεγονός ότι όλοι όσοι υποστηρίζουν τον πολιτικό χαρακτήρα των πράξεων αυτών, συνηγορούν και στην επιεικέστερη αντιμετώπισή τους; Δεν καταλαβαίνουν, άραγε, ότι ο ισχυρισμός τους είναι ολοφάνερα αυθαίρετος; Προφανώς και όποιος θεωρεί τους κατηγορούμενους, ως λαϊκούς αγωνιστές, στοχεύει στην επιεικέστερη αντιμετώπισή τους. Δε συμβαίνει το ίδιο, όμως, με όποιον θεωρεί την πολιτική δράση της «17Ν» βαθιά αντιδραστική, προβοκατόρικη και αντιλαϊκή. Ισως, ο τελευταίος, να θέλει μια ακόμη περισσότερο αυστηρή αντιμετώπιση και, σίγουρα, απαιτεί την πλήρη και ουσιαστική εξιχνίαση ενός φαινομένου, που - έτσι κι αλλιώς - είχε πολιτικό περιεχόμενο. Σίγουρα, επίσης, απαιτεί την ανάδειξη και κατηγορηματική καταδίκη του βαθιά αντιδραστικού και προβοκατόρικου χαρακτήρα της πολιτικής δράσης της οργάνωσης. Προφανώς, ο τελευταίος απαιτεί πολύ περισσότερα απ' όσα ζητούν όσοι χαρακτηρίζουν τα εγκλήματα αποκλειστικά και μόνον ως ποινικά.

Ο προαναφερόμενος ισχυρισμός, επομένως, επιστρέφεται στους εμπνευστές του, μαζί με όσα εύλογα ερωτήματα ανακύπτουν.