Δεν ξέρουμε αν η περιέργεια ή το καθήκον οδήγησαν τον αρθρογράφο της «Καθημερινής» Η. Μαγκλίνη στο πρώτο Νεκροταφείο, την περασμένη Κυριακή, για να παρακολουθήσει την εκδήλωση του ΚΚΕ για τον Νίκο Ζαχαριάδη. Αν κρίνουμε από το χτεσινό του άρθρο βρέθηκε εκεί κινούμενος από το καθήκον να χτυπηθεί το ΚΚΕ, η ιστορία του και η πολιτική του πρόταση. Δεν θα ασχοληθούμε με τις κρίσεις του για το αισθητικό μέρος της εκδήλωσης. Ποσώς μας ενδιαφέρει αν του άρεσαν ή όχι οι αφίσες, τα τραγούδια, τα συνθήματα, ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο ανέγνωσε την απόφαση για αποκατάσταση του Ν. Ζαχαριάδη η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα. Η ειρωνεία που διαπερνά τα δύο τρίτα του άρθρου του, αφιερωμένα στα παραπάνω, δεν αποσκοπεί παρά στο να προετοιμάσει τον αναγνώστη να καταπιεί το «πικρό ζουμί» του άρθρου που βρίσκεται στις εξής αράδες: «Η όλη συγκέντρωση είχε κάτι θρησκευτικό, σχεδόν χριστιανικό ορθόδοξο: επιστροφή στη ζεστή φωλιά του παρελθόντος, εσχατολογία (στη θέση της Αποκαλύψεως βάζετε την Επανάσταση), νοερή θέαση ενός άλλου, ιδεατού κόσμου, έξω από αυτόν που ζούμε τώρα, η σωτηρία δεν θα έρθει από τις δικές σου, προσωπικές, ατομικές προσπάθειες και πρωτοβουλίες, αλλά από κάποιον άλλο, πάνω και πέρα από σένα, σε κάποιο μεταφυσικό ή μεταεπαναστατικό επέκεινα»...

Υποψιαζόμαστε, βεβαίως, πως αν έτσι ήταν τα πράγματα όπως φιλότιμα προσπαθεί να τα παρουσιάσει ο αρθρογράφος, δεν θα έμπαινε ο ίδιος και άλλοι σαν αυτόν στον κόπο να ασχοληθούν. Το κάνουν, όμως, γιατί τα πράγματα δεν είναι έτσι. Για το ΚΚΕ, η Ιστορία του δεν είναι χτες - το οποίο παρεμπιπτόντως για το ΚΚΕ δεν έμοιαζε ποτέ με «ζεστή φωλιά» - κάτι που πέρασε και τελείωσε. Η Ιστορία του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το παρόν και το μέλλον, την ικανότητα του ΚΚΕ να υπηρετεί όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά τη στρατηγική του. Γι' αυτό και τους ενοχλεί το ότι σκύβει στην Ιστορία του, τη μελετά, αντλεί συμπεράσματα πολύτιμα για τη μετέπειτα πορεία του. Τα διδάγματα που αναβλύζουν απ' αυτήν ανοίγουν δρόμους σε ένα μέλλον που οι αστοί και οι γραφίδες τους σπεύδουν να το ξορκίσουν σαν «εσχατολογία» και «μεταφυσικό επέκεινα». Οση αθλιότητα και αν εκφράσουν, όση χολή και αν βγάλουν οι δημοσιολόγοι των καπιταλιστών όπως ο Μαγκλίνης ενάντια στο ΚΚΕ, την Ιστορία του και τη δράση του, ό,τι κι αν κάνουν, δεν μπορούν να στηρίξουν τη σαπίλα τους, σαπίλα του συστήματός τους, που εξαθλιώνει τους εργαζόμενους. Δεν μπορούν να ανακόψουν στη σχέση του λαού με το ΚΚΕ, την ενδυνάμωση αυτών των σχέσεων στις σύγχρονες συνθήκες, ακριβώς γιατί έχει τη μέγιστη συμβολή στην αποκάλυψη αυτής της σαπίλας ως αιτίας των βασάνων του, αλλά και της προβολής της μοναδικής φιλολαϊκής διεξόδου με τη στρατηγική του. Φοβούνται αυτό που αντικειμενικά θα γίνει, δηλαδή αυτή η στρατηγική ως υπόθεση λαϊκής πάλης, αργά ή γρήγορα θα τους ανατρέψει. Και χυδαιολογούν κατά του ΚΚΕ, αδυνατώντας να στηρίξουν τον παρασισιτικό καπιταλισμό. Τέτοιοι είναι...