ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η ακρίβεια

Η ακρίβεια, που κατατρώει την αγοραστική δύναμη των λαϊκών εισοδημάτων, για κάποιους αποτελεί εφαλτήριο ώστε να ρίξουν κι άλλη στάχτη στα μάτια των εργαζομένων γύρω από την ουσία των προβλημάτων που συνδέονται με το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών νοικοκυριών και τους δρόμους αντιμετώπισής τους.

Το σκηνικό που στήνεται είναι άκρως ενδιαφέρον. Η κυβέρνηση, η κατ' εξοχήν υπεύθυνη για την ακρίβεια στην αγορά, προκαλεί παραπέμποντας σε ευθύνες των προηγούμενων κυβερνήσεων και εμπαίζει με δέσμες μέτρων, που, υποτίθεται, θα αναχαίτιζαν τις συνεχείς ανατιμήσεις. Το ΠΑΣΟΚ, οι κυβερνήσεις του οποίου «πέρασαν» την πολιτική απελευθέρωσης των τιμών, ξεκινά σταυροφορία για τη συγκράτηση των ανατιμήσεων. Η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, αυτή που υπέγραψε τη Συλλογική Σύμβαση για αυξήσεις 1 ευρώ, θα σηκώσει, λέει, μπαϊράκι, επειδή οι εργαζόμενοι δεν τα βγάζουν πέρα. Και ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ σχεδιάζει ...δρώμενα, για να καταδείξει το μέγεθος του προβλήματος της ακρίβειας.

Ο εμπαιγμός είναι ολοφάνερος. Οταν δυνάμεις και φορείς, που σε κάθε τους βήμα παπαγαλίζουν τα περί «επιχειρηματικότητας» και «ανταγωνιστικότητας», δυνάμεις που έχουν κάνει αλφαβητάρι τους τα θέματα της απελευθέρωσης των αγορών, δυνάμεις που βολεύονται με διαχειριστικού τύπου παρεμβάσεις στην οικονομία, μιλάνε για έλεγχο των τιμών και συγκράτηση της ακρίβειας, το μόνο που, σε τελευταία ανάλυση, επιδιώκουν είναι ο αποπροσανατολισμός των εργαζομένων και η συσκότιση της πραγματικότητας. Και είναι έτσι, επειδή η επιλογή υιοθέτησης των πολιτικών της ΕΕ και των αναδιαρθρώσεων, είναι επιλογή στήριξης των επιχειρήσεων. Δηλαδή, πολιτική στήριξης της κερδοφορίας τους, η οποία εξασφαλίζεται και μέσα από τη δυνατότητα που έχουν οι διάφοροι επιχειρηματικοί όμιλοι, να διαμορφώνουν ελεύθερα τις τιμές σε όλο το φάσμα των ειδών πρώτης ανάγκης και να αποφασίζουν ανατιμήσεις, σύμφωνα με τους στόχους αύξησης των κερδών τους.

Το ζήτημα των ανατιμήσεων και της ακρίβειας δεν αντιμετωπίζεται με «κινήσεις» και «πρωτοβουλίες», που αποβλέπουν σε πρόσκαιρους ...συμβιβασμούς με την άρχουσα τάξη. Οσο το αίτημα επίλυσης του προβλήματος οριοθετείται στα δέκα λεπτά πάνω ή κάτω μιας ανατίμησης, που αντί για σήμερα θα επιβληθεί σε δύο - τρεις βδομάδες ή μετά από ένα μήνα, όχι μόνο δε θίγεται η ουσία του προβλήματος, αλλά νομιμοποιείται η ασυδοσία των μεγαλοεπιχειρηματιών και διαιωνίζεται το καθεστώς λεηλασίας των λαϊκών εισοδημάτων.

Είναι αλήθεια ότι το πρόβλημα της ακρίβειας που πλήττει τα λαϊκά νοικοκυριά, όπως και το σύνολο των προβλημάτων, που συνδέονται με την εξασφάλιση ανθρώπινων όρων διαβίωσης, οριστικά θα λυθούν μόνον όταν η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι γίνουν πραγματικοί κάτοχοι του πλούτου που παράγουν. Μόνον όταν η παραγωγική βάση της χώρας θα περιέλθει στα δικά τους χέρια και θα αρχίσει, στη βάση συγκεκριμένων προγραμμάτων ανάπτυξης, να λειτουργεί με γνώμονα - κριτήριο το συμφέρον του λαού.

Ομως και τώρα, στις σημερινές συνθήκες και με τους σημερινούς συσχετισμούς, οι εργαζόμενοι μπορούν να διεκδικήσουν σειρά μέτρων για την ανακούφιση των λαϊκών νοικοκυριών. Στην πρώτη γραμμή, το αίτημα των ταξικών συνδικάτων για βασικό μισθό 1.400 ευρώ και κατώτατη σύνταξη 1.120. Και πάλη κατά της κερδοφορίας, κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς κατανάλωσης, εξασφάλιση πραγματικά δωρεάν δημόσιας Παιδείας και Υγείας και όλων των κοινωνικών υπηρεσιών, κλπ. Μέτρα που, βεβαίως, δεν παραχωρούνται, αλλά αποτελούν αντικείμενο αγωνιστικής διεκδίκησης και πάλης.

«Ευαίσθητοι» φονιάδες

Παπαγεωργίου Βασίλης

Στη διαπίστωση ότι ο αριθμός των νεκρών αμάχων κατά τις επιθέσεις των «Ταλιμπάν» έχει αυξηθεί τους τελευταίους 12 μήνες, κατέληξαν οι κατοχικές αμερικανο - ΝΑΤΟικές δυνάμεις του Αφγανιστάν. Αντίστοιχα, υποστήριξαν ότι οι άμαχοι που χάνουν τη ζωή τους σε δικές τους επιθέσεις και «λάθη», μειώθηκαν!

Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που εισέβαλαν στη χώρα, με την πρόφαση να την «απελευθερώσουν» και να τη «σώσουν», φέρνοντας «ειρήνη και σταθερότητα», πέρα από το ότι έχουν γίνει καθεστώς κατοχής εδώ και έξι χρόνια, είναι αυτοί που επιλέγουν να βομβαρδίζουν νύχτα κατοικημένες περιοχές και όχι μόνο, σκοτώνοντας αμάχους και παιδιά, τους οποίους στη συνέχεια βαφτίζουν «Ταλιμπάν» για τη ...δημιουργία εντυπώσεων. Αυτοί που επιβάλλουν κλίμα τρομοκρατίας στη χώρα λοιπόν και αποδεδειγμένα οδηγούν μεγάλη μερίδα κόσμου, που παλαιότερα δεν είχε καμία σχέση με τους «Ταλιμπάν», να οργανωθεί στις τάξεις των ανταρτών, με στόχο την απομάκρυνσή τους, προκειμένου να παραχαράξουν τα όσα πραγματικά συμβαίνουν και να καλύψουν τα δικά τους εγκλήματα, κάνουν «έρευνες», για να αποδείξουν ότι η δική τους δολοφονική ιμπεριαλιστική πολιτική είναι λιγότερο «θανάσιμη» απ' ό,τι των «Ταλιμπάν»... Λες και γίνεται διαγωνισμός για το χειρότερο εγκληματία. Για να μη μιλήσουμε για την «άνθηση» στην περίοδο της κατοχής της καλλιέργειας οπιούχων... Ομως, στο συγκεκριμένο ζήτημα του Αφγανιστάν, υπάρχει και ένα άλλο τεράστιο ζήτημα για τη χώρα μας. Ενώ γίνονται όλα αυτά τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα, Ελληνες στρατιωτικοί συμμετέχουν στις δυνάμεις κατοχής με ευθύνη αρχικά της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της τωρινής της ΝΔ. Είναι πάγιο και υπερώριμο το αίτημα επιστροφής όλων των ελληνικών στρατευμάτων που βρίσκονται έξω από τα σύνορα της χώρας.

Οι διαγκωνισμοί των τραπεζιτών

Χοντραίνει το παιχνίδι των τραπεζών γύρω από την απόσπαση μεριδίων από την πολλά υποσχόμενη, για τους ίδιους, τραπεζική αγορά. Οι μεταξύ τους διαγκωνισμοί έχουν στόχο την παραπέρα αφαίμαξη λαϊκών εισοδημάτων, μέσω και των ποικιλώνυμων δανείων προς τα καταχρεωμένα νοικοκυριά.

Ενόψει της νέας μετοχοποίησης που η κυβέρνηση της ΝΔ δρομολογεί για το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (ΤΤ), οι Εθνική Τράπεζα και Γιούρομπανκ (όμιλος Λάτση) έσπευσαν να αγοράσουν, μέσω χρηματιστηρίου, από 6% η κάθε μια. Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες, προς την ίδια κατεύθυνση έχει κινηθεί και η Τράπεζα Πειραιώς. Οι τραπεζίτες ορέγονται τη μάζα των δανείων που έχει στο χαρτοφυλάκιό του το ΤΤ. Ομως, το επίδικο ζήτημα είναι το ύψος των καταθέσεων στο ΤΤ που ξεπερνά τα 11 δισ. ευρώ. Για τις καταθέσεις των νοικοκυριών - αυτή τη φτηνή μάζα χρήματος - οι τραπεζίτες «ακονίζουν μαχαίρια». Σκοπεύουν να αξιοποιήσουν τις φτηνές καταθέσεις προκειμένου να τροφοδοτήσουν παραπέρα το δανεισμό ή και να υπηρετήσουν στόχους, όπως νέες εξαγορές, διείσδυση σε γειτονικά κράτη κ.ά.

Επί της ουσίας, αυτό που κάνουν, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά να αποσπούν ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια από τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο. Η εφαρμοζόμενη κρατική πολιτική είναι σύμφυτη με τη στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου. Για τα λαϊκά στρώματα η μόνη διέξοδος που προβάλλει είναι η ριζική αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων στην κατεύθυνση της λαϊκής οικονομίας - εξουσίας.

Συνδικαλιστική «φίμωση» και αποπροσανατολισμός

Σε ένα πανεπιστήμιο όπου αλωνίζουν οι επιχειρήσεις δεν έχουν θέση το φοιτητικό κίνημα και η συνδικαλιστική δράση. Αυτό, φαίνεται, είχαν στο μυαλό τους στην ΑΣΟΕΕ και αποφάσισαν σε συνεδρίαση της Συγκλήτου να αποσύρουν τα ταμπλό των φοιτητικών παρατάξεων! Μια ρύθμιση που επιδιώκει τη φίμωση του φοιτητικού κινήματος, πλάι στις αντιδραστικές αλλαγές που προωθούνται στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο: Λίστες συγγραμμάτων, πιστωτικές μονάδες, προαπαιτούμενα μαθήματα, αλλαγές στα προγράμματα σπουδών.

Ωστόσο, ταγμένες στο παιχνίδι του αποπροσανατολισμού, συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις (βλέπε ΕΑΑΚ) χρησιμοποιούν ...περίεργες ταχτικές απέναντι στην αντιδραστική στάση της Συγκλήτου, όπως είναι η «αφαίρεση» υπολογιστή και άλλων υλικών από το γραφείο του πρύτανη ως ...αντίποινα. Ετσι βλέπουν το κίνημα. Ο πρύτανης δεν έχασε ευκαιρία και προχώρησε σε ένα ιδιότυπο «λοκ άουτ»: Αποχή των καθηγητών από τα μαθήματα και «λουκέτο» στις γραμματείες. Αλλωστε, οι πρυτανικές αρχές έχουν ξεκάθαρα απειλήσει τους φοιτητές ότι ...όποτε κινητοποιούνται δε θα γίνονται μαθήματα!

Εκείνο που μπαίνει για ακόμα μια φορά στο επίκεντρο είναι η ανάγκη το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα να μην αποπροσανατολίζεται, να δίνει τη μάχη για όλα τα ζητήματα που καίνε τους φοιτητές. Και, μαζί με το εργατικό και λαϊκό κίνημα, να πορευτεί αγωνιστικά, να διεκδικήσει τα δικαιώματα νέων και μεγαλύτερων στη δουλειά και στην ασφάλιση, να περιφρουρήσει το άσυλο ως κατάκτηση του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος.