Στη χώρα μας η κάνναβη κάνει θραύση. Είναι η πλέον διαδεδομένη ουσία χρήσης στο μαθητικό και γενικό πληθυσμό και η χρήση της τριπλασιάστηκε τα πέντε τελευταία χρόνια.

Ακόμα, η ηρωίνη αποτελεί την κύρια ουσία χρήσης.

Οι διαπιστώσεις αυτές συνοδεύονται και από σημαντικές αλλαγές στις στάσεις των νέων απέναντι σε διάφορες παραμέτρους της χρήσης, όπως είναι η αντίληψη περί επικινδυνότητας της χρήσης.

Τα πράγματα είχαν τη «φυσιολογική» εξέλιξή τους: Απ' το δήθεν «αθώο» χασισάκι στην κύρια ουσία χρήσης, την ηρωίνη.

Κι από κει στην πολυτοξικομανία.

Τα στοιχεία για τη χώρα μας, απλώς επιβεβαιώνουν αυτό που συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.

Μάλιστα πριν δυο χρόνια (24.2.1998) η Εκθεση της Επιτροπής του ΟΗΕ για το Διεθνή Ελεγχο των ναρκωτικών ήταν καταπέλτης. Σημείωνε πως τα τελευταία χρόνια η χρήση των ναρκωτικών θεωρείται ολοένα και περισσότερο αποδεκτή -ή ακόμη περιβάλλεται και με αίγλη.

Τότε η Επιτροπή του ΟΗΕ καλούσε τις κυβερνήσεις που «επιθυμούν να ευοδωθούν οι εθνικές και οι διεθνείς προσπάθειες για την πρόληψη της χρήσης των ναρκωτικών να είναι έτοιμες να αντιπαρατεθούν σε όσους έχουν τη δύναμη να διαμορφώνουν "πολιτιστικές" τάσεις, συμβάλλοντας ενεργά στη δημιουργία φιλικού προς τα ναρκωτικά κλίματος".

Και δε μιλάμε βέβαια για διάφορους -δήθεν- επιστημονικολογούντες που αδίστακτα βγαίνουν και προπαγανδίζουν αβίαστα τη χρήση ή ζητούν το διαχωρισμό των ουσιών.

Μιλάμε για εκείνα τα κυβερνητικά στελέχη -τέως και νυν- που εμφάνιζαν αυτές τις απόψεις ως εκδηλώσεις ανθρωπισμού και ως σωτήριες λύσεις για τα παιδιά που μπήκαν «στο λούκι».

Αλήθεια κανείς τους δεν ένιωσε καμία ενοχή ή -έστω- την ανάγκη να επανατοποθετηθεί δημόσια;

Τους ξέχασαν και εκείνα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που -σαν τους νταουλιέρηδες των παλιών πανηγυριών- έσπευδαν να ρεκλαμάρουν τις ψευτοριζοσπαστικές απόψεις.

Είναι σχεδόν η ίδια μερίδα των ΜΜΕ που με τη δημοσιοποίηση της έκθεσης έδειξαν να ολοφύρονται, αλλά ξέχασαν τον ενθουσιασμό τους για τις «ρηξικέλευθες» λύσεις και την ευκολία, με την οποία τις έμπασαν στο σαλόνι κάθε σπιτιού.

Ολες οι ναρκω-θεωρίες έχουν ως κοινό παρονομαστή την προσπάθεια «νομιμοποίηση» στις συνειδήσεις των ανθρώπων των κοινωνικών αιτιών που παράγουν -και αναπαράγουν- το πρόβλημα.

Η ουσία δίνει στον τοξικομανή την ψευδαίσθηση της «προστασίας» απ' τη βαρβαρότητα αυτής της κρίσης. Ο ίδιος τοξικομανής αποτελεί αφ' ενός έκφραση και αφ' ετέρου την ακραία μορφή διαμαρτυρίας για τις επιπτώσεις της κρίσης.

Ασφαλώς και η ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος δε μετατίθεται σε μια μελλοντική αλλαγή του συστήματος, αλλά γίνεται αντικείμενο καθημερινής πάλης για ουσιαστική πρόληψη, απεξάρτηση και επανένταξη των εξαρτημένων με ένα και μοναδικό σύνθημα: «ΟΧΙ σε όλα τα ναρκωτικά».