ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ο δρόμος του ΠΑΜΕ

Οχορός καλά κρατεί. Φαίνεται πως άρχισε ο χαβάς, που θέλει την εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό της κίνημα να χορεύουν στο ρυθμό που παίζει το νταούλι των αφεντικών. Η Πρωτομαγιά ήταν μια καλή ευκαιρία για τον αστικό κόσμο, κόμματα, φορείς, δημοσιολόγους και ΜΜΕ, να «φωτίσουν» το δρόμο της εργατικής τάξης, για το ποιο είναι το συμφέρον της. Και από κοντά, ή μάλλον πιο μπροστά με διαφορά στήθους, οι προστάτες της «αυτονομίας» των συνδικάτων. Με την Πρωτομαγιά, η ενότητα δράσης του κινήματος έγινε απ' όλους αυτούς κυρίαρχο στοιχείο μιας προπαγάνδας, που βάλθηκε να αποκαταστήσει τη χαμένη τιμή της ενότητας, ψάχνοντας το δράστη της. Λες και όλοι αυτοί, δεν ξέρουν τίποτα για το «φόνο», σαν να 'ναι αμέτοχοι, καθένας από τη σκοπιά του σε μια πραγματικότητα που σπρώχνει την εργατική τάξη στην κάλπικη ενότητα μιας ΓΣΕΕ και μιας ΑΔΕΔΥ, που οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, συνεπικουρούμενες από αυτές του ΣΥΝ, τις μετέτρεψαν σε Δούρειο Ιππο για το πέρασμα της αστικής προπαγάνδας στην εργατική τάξη. Αφού στη βάση της αστικής πολιτικής θέλουν την «ενότητα» του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Αυτή η πραγματικότητα τους βολεύει, μα δε βολεύει την εργατική τάξη. Τουλάχιστον το τμήμα της που αποφάσισε πως, ταράζοντας το βάλτο που τη ρίχνουν, θα ξεβαλτώνει το συνδικαλιστικό κίνημα, ξαναδημιουργώντας τη βάση της ταξικής ενότητας δράσης και προσανατολισμού, για να ξεκόβει δυνάμεις, συνδικάτα, εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες, από την πολιτική της πλουτοκρατίας, και να τις τραβά στον αγώνα ενάντιά της. Ετσι, συγκροτήθηκε το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ).

Ενα μέτωπο, που συσπειρώνει συνδικάτα, πρωτοβάθμια σωματεία, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα και ξεχωριστούς συνδικαλιστές, άσχετα από ιδεολογικές αντιλήψεις και κομματικές προτιμήσεις, που αποφάσισαν πως τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης δε χωρούν στα όρια της πολιτικής και της τακτικής των ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ. Μιας πολιτικής και μιας τακτικής, που υποτάσσει τα ταξικά συμφέροντα των εργατών σ' αυτά των επιχειρηματιών. Που μετρά το «μπόι» των δικαιωμάτων και των διεκδικήσεων, με την προώθηση της πολιτικής της ΟΝΕ και της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Που φτάνει τη δράση τους, ως εκεί που δε θίγουν τα κέρδη του κεφαλαίου, στην ταξική συνεργασία.

Οι δυνάμεις που δε θέλουν να ξεβαλτώσει από την ταξική συναίνεση το κίνημα, αντιμετώπισαν τη συγκρότηση του ΠΑΜΕ, η καθεμιά από τη σκοπιά της, ως τον κατ' εξοχήν αντίπαλο της ενότητας του κινήματος και κατ' επέκταση της εργατικής τάξης. Ετσι βρήκαν στο ΠΑΜΕ τον «διασπαστή». Και φροντίζουν μαζί με την υπονομευτική προπαγάνδα, ενάντια στην πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ για ταξική Πρωτομαγιά, να παρουσιάζουν το ταξικό μέτωπο των συνδικάτων, άλλοι ως «παράταξη» και άλλοι ως μια συσπείρωση απλά συνδικαλιστών, που πρόσκεινται σε συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα και που «τους καπελώνει» το ΚΚΕ.

Ησυγκρότηση του ΠΑΜΕ, όμως, στην πανελλαδική του σύσκεψη στις 3/4/1999, έγινε με την απόφαση 300 συνδικάτων, εργατικών κέντρων και ομοσπονδιών, και την εξουσιοδότηση συνδικαλιστών όλων των τάσεων από εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία, για να αλλάξει ρότα το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Αυτό το πιο σημαντικό γεγονός των τελευταίων χρόνων οπλίζει την εργατική τάξη με τη δύναμη της ταξικής, αγωνιστικής ενότητας δράσης των συνδικαλιστικών της οργανώσεων, τον απεγκλωβισμό ολοένα και περισσότερων από την επιρροή των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, ώστε το συνδικαλιστικό κίνημα να μαζικοποιείται, να γίνεται πιο μαχητικό και, προπαντός, να στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα των μονοπωλίων. Αυτός είναι ο δρόμος του ΠΑΜΕ.

Η «ανασυγκρότηση» του ΠΑΣΟΚ

Γρηγοριάδης Κώστας

Να «επανιδρύσουν» το κόμμα τους θέλουν, όπως λένε, πολλοί από το ΠΑΣΟΚ. Τώρα, το τι εννοούν ούτε οι ίδιοι το γνωρίζουν. Εκείνο πάντως που γνωρίζουν, είναι ότι το ΠΑΣΟΚ «έφτασε τα όριά του» και πως, έτσι όπως είναι σήμερα, δύσκολα θα καταφέρει να εξαπατήσει και να (ξανα)εγκλωβίσει τόσους πολλούς, όπως στις 9 του Απρίλη. Εκείνο που επίσης γνωρίζουν οι ιθύνοντες της «επανίδρυσης», είναι πως οι όποιες «αλλαγές» σχεδιάζονται να επικυρωθούν στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το Μάρτη του 2002, προσκρούουν στις σχέσεις που έχουν αποκτήσει με τις ...καρέκλες τους τα πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος. Ετσι, την ανάγκη φιλοτιμία ποιώντας ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ και αφού κανείς δε δέχεται από τα σημερινά μέλη του ΕΓ να εγκαταλείψει τα «γαλόνια» του, ώστε να ανοίξει ο δρόμος της θρυλούμενης «ανανέωσης», σκέφτεται τη συγκρότηση άλλου οργάνου (με την επωνυμία «Γραμματεία Ανασυγκρότησης» ή κάτι τέτοιο), που θα αναλάβει, λέει, και το έργο της ανασυγκρότησης...

Με άλλα λόγια, η υπόθεση της «επανίδρυσης» του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε με τρόπο πολύ εύγλωττο και με πρώτο μέτρο την ίδρυση μερικών ακόμα ...«οφιτσίων».

Ο στόχος του

Στόχο λέει

έχει βάλει

μια Ελλάδα

μ' όψη άλλη,

μια Ελλάδα

αλά Ευρώπη,

«φάτε, πιείτε

κερδοσκόποι»!.

Στόχο μέγα

έχει τάξει

την Ελλάδα

να αλλάξει,

«έλα πάρτη

ιδιώτη

για να γίνει

χώρα πρώτη»!

Στόχο έχει

- χειροκρότα! -

μια Ελλάδα

σ' άλλη ρότα:

Ο λαός «ζώνη»,

μπομπότα

κι ο αγάς

«ζωή και κότα»!

Ο Οίστρος

ατιτλο

Προς Φ. Παπούλια, «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ».

Πολύ φτωχό το... ρεπορτάζ σας για το ΚΚΕ. Τόσα λίγα ονειρευτήκατε ή μόνο τόσα επέτρεπε ο χώρος, που διέθεσε η εφημερίδα σας. Πάντως, ορισμένα σημεία αποτελούν... μνημεία έμπνευσης. Ειδικά, το περί αναβολής του συνεδρίου του Κόμματος, που επρόκειτο δήθεν να γίνει στα τέλη Μάη και ανεβλήθη για το φθινόπωρο... Κι ακόμη περισσότερο, τα ψηφίσματα των Επιτροπών Ειρήνης, που χαιρετίζουν την αγωνιστική τακτική του Κόμματος. Πάλι καλά, που τα αναφέρατε εσείς, γιατί εμείς τα είχαμε ξεχάσει...

Προσωπική αξιοπρέπεια και ΠΑΣΟΚ

Δεν είναι δα και πολλά τα χρόνια που πέρασαν από τότε που ο Κ. Λαλιώτης αποκαλούσε τον Πάγκαλο «συκοφάντη» και ο Πάγκαλος ανταπαντούσε στον Λαλιώτη, λέγοντας κάτι για «συκιές» (σ.σ.: δείγμα του ήθους και του ...πολιτισμού, που διαπνέει τις αντιπαραθέσεις του υπουργού Πολιτισμού).

Και θυμίζουμε αυτές τις «αβρότητες» μεταξύ Πάγκαλου - Λαλιώτη, γιατί, όπως αποδεικνύεται, μερικοί - μερικοί έχουν μετατρέψει σε καθημερινή πρακτική εκείνη τη ρήση του Κ. Μητσοτάκη που έλεγε: «Μετά από 5 - 10 χρόνια, ποιος θα θυμάται;»...

Ελα, όμως, που ο κόσμος θυμάται. Κι βγάζει και τα συμπεράσματά του, όταν ακούει τον κ. Πάγκαλο να ισχυρίζεται, όπως χτες, ότι «έχει πολύ καλές σχέσεις με τον κ. Λαλιώτη»... Πράγμα, που, αν ισχύει, μάλλον σημαίνει ότι αποδέχεται πως είναι «συκοφάντης», όπως τον είχε αποκαλέσει ο συνάδελφός του. Αυτό που ισχύει, όμως, είναι άλλο. Αυτό που ισχύει είναι ότι οι κύριοι αυτοί πάνω από τις καρέκλες τους και το νήμα της νομής της εξουσίας που τους ενώνει, δε βάζουν τίποτα. Ούτε καν την προσωπική τους αξιοπρέπεια...

Ο «ανθρωπιστής» Κουσνέρ

Ο ύπατος εκπρόσωπος του ΟΗΕ στο Κόσσοβο Μπερνάρ Κουσνέρ έγραψε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Εξάντας». Τίτλος του βιβλίου είναι «Η δικτατορία των γιατρών» και πραγματεύεται το θέμα της «Κοινωνικής Ασφάλισης». «Επέλεξα αυτόν τον τίτλο για να σκανδαλίσω, αλλά και να προκαλέσω συζητήσεις» γράφει στον πρόλογο ο συγγραφέας, που έχει ξεσηκώσει τη διεθνή κατακραυγή για το ρόλο του στο Κόσσοβο.

Το βιβλίο φαίνεται ότι γράφτηκε πριν ο Μπερνάρ διοριστεί εκπρόσωπος του ΟΗΕ στο Κοσσυφοπέδιο, όπου απέδειξε... εμπράκτως ότι «η ιατρική δεν είναι μόνο επιστήμη, ούτε μόνο επιστήμη, ούτε μόνο τεχνική, είναι και ανθρωπισμός. Οι γιατροί οφείλουν να συμμετέχουν στα γενικότερα προβλήματα της κοινωνίας, ακόμα κι αν αυτό ονομάζεται πολιτική». Αλλά «όμοιος ομοίω αεί πελάζει» όπως έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Δηλαδή ο άνθρωπος εθίστηκε τόσο στην - όπως την αποκαλεί ο ίδιος - επαγγελματική «δικτατορία των γιατρών» που ανέλαβε να υπηρετήσει και τη δικτατορία της «νέας τάξης».