Την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης προκειμένου να διευκολυνθεί παραπέρα η κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου επιβεβαίωσε ο πρωθυπουργός, Αντ. Σαμαράς, στη χτεσινοβραδινή ομιλία του στη Βουλή.

Παρουσιάζοντας το κυβερνητικό σχέδιο για την περιλάλητη «έξοδο από την κρίση», ομνύοντας στη «σταθερότητα της οικονομίας», επέμεινε ότι αυτή περνά μέσα από τη συνέχιση και επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που ανοίγουν νέα πεδία κερδοφορίας στα μονοπώλια, τσακίζοντας παραπέρα μισθούς και δικαιώματα, φτηναίνοντας κι άλλο την εργατική δύναμη. «Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι ανάπτυξη και μεταρρυθμίσεις και να μην ξανακυλήσουμε στα ελλείμματα», είπε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας με έμφαση ότι «οι μεταρρυθμίσεις θα συνεχιστούν για να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας». Αργότερα συμπλήρωσε ότι θα πάμε σε μια «νέα συμφωνία ανάπτυξης και μεταρρυθμίσεων» με τους δανειστές, «για τη μετά το μνημόνιο εποχή», ενώ πρόσθεσε ότι «η πορεία των μεταρρυθμίσεων δεν πρόκειται να σταματήσει και θα ολοκληρωθεί με την αναγκαία συνταγματική αναθεώρηση», στόχος που συνδέεται με την ανάγκη προσαρμογής του αστικού κράτους στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου.

Στο ίδιο πλαίσιο, στοχοπροσηλωμένος στην επίθεσή του στο εργατικό - λαϊκό κίνημα και στοχοποιώντας προκαταβολικά τη λαϊκή πάλη ενάντια στα προαναφερόμενα, ισχυρίστηκε - με χυδαίο μάλιστα τρόπο - ότι «το πεζοδρόμιο ακύρωνε κάθε μεταρρύθμιση και επέβαλλε ακόμα περισσότερες παροχές με δανεικά», ενώ έκανε λόγο και για «λίγους συνδικαλιστές που χρόνια τώρα ήταν εμπόδιο και στον τουρισμό και παντού».

Παρουσίασε ως κατόρθωμα το ότι «βγήκαμε στις αγορές και δανειζόμαστε με λογικά επιτόκια», προσθέτοντας ότι «το μόνο που ανησυχεί τις αγορές είναι να διατηρηθεί η πολιτική σταθερότητα» και ότι «με την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας περιφρουρούμε ακόμα περισσότερο την αίσθηση της σταθερότητας». Σε σχέση με τα θέματα του κρατικού χρέους και των «προγραμμάτων στήριξης», ισχυρίστηκε ότι «το χρέος είναι βιώσιμο» και ότι «δεν θα χρειαστούμε άλλο μνημόνιο, δεν θα χρειαστούμε άλλο πρόγραμμα αναγκαστικού δανεισμού». Αποσιώπησε βέβαια πως απ' όπου και αν έρχονται τα δανεικά (από το ΔΝΤ ή τις «αγορές»), πάντα βάζουν το λαό να ξεπληρώνει στο ακέραιο δισεκατομμύρια που πήγαν και πηγαίνουν για τη στήριξη των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων. Αποσιώπησε, επίσης, πως με ή χωρίς τρόικα, τα αντιλαϊκά μνημόνια διαρκείας της ΕΕ παραμένουν, με μηχανισμούς μόνιμης εποπτείας που ισχύουν και εφαρμόζονται σε όλα ανεξαιρέτως τα κράτη - μέλη της ΕΕ, όπως το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο» κ.ά.

Εμφανίστηκε περιχαρής για την ανεπαίσθητη μείωση της επίσημα καταγραφόμενης ανεργίας, την ώρα που τα ίδια τα στοιχεία όλων των αστικών επιτελείων προβλέπουν ότι θα παραμείνει σε εκρηκτικά υψηλά ποσοστά πολλά χρόνια μπροστά. Μίλησε για «χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας», παρακάμπτοντας το γεγονός ότι και οι όποιες θέσεις εργασίας δημιουργούνται είναι πρόσκαιρες, κακοπληρωμένες και δίχως δικαιώματα.

Πρόσθεσε πως δεν υπάρχει περίπτωση επιβολής νέων δημοσιονομικών μέτρων ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και σε σχεδιαζόμενες φοροαπαλλαγές, αλλά και στο θέμα των δόσεων για τα ληξιπρόθεσμα χρέη σε ασφαλιστικά ταμεία και εφορία (72 με 100 τις προσδιόρισε). Μέτρα που αφορούν κύρια τη μείωση φορολογικών συντελεστών για μεγαλοεισοδηματίες, την παραπέρα μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, στην οποία αναφέρθηκε για μία ακόμα φορά. Τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, όσες δόσεις και ρυθμίσεις και αν δοθούν, αδυνατούν να πληρώνουν τα δυσβάσταχτα χαράτσια, ενώ και οι όποιες «ελαφρύνσεις» θα εξαϋλωθούν τάχιστα στο πλαίσιο της συνολικότερης αντιλαϊκής πολιτικής.

Παραπέρα, στο πλαίσιο της (βολικής για το σύστημα) αποπροσανατολιστικής δικομματικής πόλωσης, συνέχισε την κοκορομαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ, εξαπολύοντας διάφορες κατηγορίες, σε μια προσπάθεια επανασυσπείρωσης ψηφοφόρων και λέγοντας ότι αποτελεί «ματαιότητα» κάθε προσπάθεια «συνεννόησης» μαζί του. Σε μια αναφορά ενδεικτική της στρατηγικής σύγκλισης όλων των κομμάτων της αστικής διαχείρισης, ο Αντ. Σαμαράς «θύμισε» στην Κουμουνδούρου ότι και ο Ιταλός πρωθυπουργός, Μ. Ρέντσι, τη στάση του οποίου παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ ως «πρότυπο» αντίστασης στους «μερκελιστές», προωθεί αντίστοιχες αντεργατικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα του, όπως η περιβόητη «αξιολόγηση δημοσίων υπαλλήλων» κ.ά., δείγμα κι αυτό ότι στο πλαίσιο του ευρωμονόδρομου η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα είναι μονόδρομος.

Τέλος, συνδυάζοντας την αστική σταθερότητα με τα σχέδια των κυρίαρχων τμημάτων του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου για γεωστρατηγική αναβάθμισή του στην ευρύτερη περιοχή, παρέπεμψε στις ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις και ταραχές λέγοντας χαρακτηριστικά ότι ενώ ο περίγυρος της χώρας «φλέγεται», η χώρα αποτελεί σήμερα «το μόνο προπύργιο σταθερότητας», το οποίο κινδυνεύει με υπονόμευση λόγω των «σεναρίων πολιτικής ανωμαλίας» που τάχα απεργάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.