Ο πρόεδρος του ΣΥΝ στη συζήτηση, στη Βουλή, για την οικονομία, κάνοντας κριτική στην κυβέρνηση, ανέφερε ότι «οι ρυθμοί ανάπτυξης στηρίζονται σε μια κατασκευαστικού μονοδιάστατου τύπου αναθέρμανση που περιθωριοποιεί τη μεταποίηση και τις νέες τεχνολογίες» και έτσι «η Ελλάδα χάνει έδαφος». Αποτελούν αυτές οι διαπιστώσεις κριτήρια για το αν η ανάπτυξη είναι αντιλαϊκή ή φιλολαϊκή;

ΑΝ KAI H συγκεκριμένη διαπίστωση προβάλλει την άποψη ότι δεν αναπτύσσεται βιομηχανία δεν είναι απόλυτα σωστή. Πράγματι, ο κατασκευαστικός τομέας κυρίως έχει μεγάλη συμβολή στην αύξηση του ΑΕΠ, αλλά αυτό δε σημαίνει μονοδιάστατη ανάπτυξη. Γιατί γύρω από τον κατασκευαστικό τομέα αναπτύσσεται μια σειρά από κλάδους της οικονομίας όπως τσιμεντοβιομηχανία, χαλυβουργία, και ό,τι τέλος πάντων χρειάζεται για τις κατασκευές. Αλλά και για τις νέες τεχνολογίες δεν είναι και τόσο σωστή η διαπίστωση, αφού, τα τελευταία χρόνια, αναπτύσσεται και αυτός ο κλάδος, σε συνδυασμό με τις τηλεπικοινωνίες, που είναι κλάδος βιομηχανίας και αποτελούν στρατηγικής σημασίας τομέα στην οικονομία. Βεβαίως, υπάρχει καθυστέρηση στην εφαρμογή των νέων τεχνολογιών σε μέσα παραγωγής, συγκριτικά με άλλες πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες.

ΒΕΒΑΙΩΣ, στο βαθμό που ισχύουν τέτοιες διαπιστώσεις φανερώνουν ένα χιλιοδιαπιστωμένο ζήτημα: Οτι το κεφάλαιο επενδύει στους τομείς που μπορεί να αποκομίζει τα μεγαλύτερα κέρδη. Επομένως, δεν είναι ζήτημα εφαρμογής πολιτικής που να προσανατολίζει το κεφάλαιο σε όλους τους τομείς. Και δε φανερώνει αυτή η πραγματικότητα αναποτελεσματικότητα της πολιτικής για ανάπτυξη άλλων τομέων της οικονομίας, που μπορούν, κάτω από άλλες συνθήκες και όχι συνθήκες καπιταλισμού, να αναπτυχτούν.

ΑΛΛΑ ΕΔΩ προκύπτει το ερώτημα. Ακόμη και αν αναπτυσσόταν η μεταποίηση τι θα άλλαζε για την εργατική τάξη; Μήπως, θα εξαλειφόταν η ανεργία; Μήπως, θα υπήρχαν μισθοί που να ικανοποιούν τις ανάγκες των εργαζομένων; Μήπως, θα υπήρχε δουλιά με σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο (7ωρο), πλήρης σύνταξη και Κοινωνική Ασφάλιση; Μήπως, θα υπήρχε δημοκρατία στους τόπους δουλιάς, θα σταματούσαν οι απολύσεις; Μήπως, θα υπήρχε δημόσια δωρεάν παροχή υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας για όλους; `Η η κατάσταση στην Παιδεία θα ήταν καλύτερη; Μήπως, δε θα υπήρχε η ακρίβεια ή μήπως θα εξαλείφονταν οι κοινωνικές ανισότητες;

Η ΟΥΣΙΑ αυτής της κριτικής, με δεδομένη, επίσης, την επισήμανση ότι η «Ελλάδα χάνει έδαφος», αντιμετωπίζει την ανάπτυξη όχι με κοινωνικά κριτήρια σε όφελος του λαού, αλλά με τεχνοκρατικά. Και κρύβει ακριβώς το γεγονός ότι ακόμη και μια τέτοια ανάπτυξη να υπήρχε, που κατά την ηγεσία του ΣΥΝ δε γίνεται με ευθύνη της κυβερνητικής πολιτικής, η πραγματικότητα για την εργατική τάξη και τη λαϊκή οικογένεια δε θα ήταν καλύτερη. Γιατί, δεν καθορίζεται η ζωή της λαϊκής οικογένειας από την ανάπτυξη αυτών των τομέων της οικονομίας, αλλά από το γεγονός ότι υπάρχουν οι επιχειρηματίες, που καρπώνονται τον παραγόμενο από τους εργάτες πλούτο. Και θέλουν να καρπώνονται ολοένα και περισσότερο. Επομένως, η κατάσταση για τους εργάτες δε θα βελτιωθεί, αν δεν αλλάξει αυτή η πραγματικότητα. Μόνο που γι' αυτό απαιτείται μια άλλη πολιτική, μια άλλη λαϊκή εξουσία, για να οργανώνει τη λαϊκή οικονομία. Οπου δε θα υπάρχουν μεγαλοεπιχειρηματίες και κέρδη. Τότε και όλοι οι τομείς που μπορούν να αναπτυχθούν θα αναπτύσσονται και όλες οι ανάγκες των εργαζομένων θα καλύπτονται.