Οι «διαβολικά καλές» βάσεις του θανάτου επεκτείνονται με τη σφραγίδα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Ομως, η βρώμικη δουλειά που ανέλαβε για λογαριασμό της αστικής τάξης, εκτός από το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, περιλαμβάνει και τη γεωστρατηγική της αναβάθμιση μέσω του ρόλου σημαιοφόρου που αναλαμβάνει στους ευρωΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στην περιοχή. Ετσι, εξίσου αποκαλυπτική είναι η κυβίστηση του ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι αφορά τη στάση του απέναντι στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ.

Αφού έπαιξε με τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού μας, αναμασώντας το δίκαιο λαϊκό αίτημα για κλείσιμο των βάσεων, για καμιά συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, τελικά πλασαρίστηκε ως ο ΝΑΤΟικότερος των ΝΑΤΟικών, φέρνοντας σε αμηχανία ακόμα και τη ΝΔ, το πιο πιστό κόμμα στον ευρωατλαντισμό. Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε φροντίσει καιρό πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση να καταστήσει σαφές στην ΕΕ και ειδικά στο ΝΑΤΟ ότι «δεν κινδυνεύουν» στην Ελλάδα. Από τα μισόλογα περί «διάλυσης του ΝΑΤΟ» και μη «αναγκαιότητας ύπαρξής του», μέχρι τα ταξιδάκια του Αλ. Τσίπρα στο Τέξας και τις συναντήσεις του με τους πετρελαιάδες, ήταν μερικά προκαταβολικά στιγμιότυπα του τι πρόκειται να επακολουθήσει όταν θα εκλεγεί στη διακυβέρνηση της χώρας.

Κάπως έτσι, το «ελπίζουμε να μη μας βρει κι αυτό το κακό», που έλεγε ο Αλ. Τσίπρας για την πιθανότητα εκλογής του Ντ. Τραμπ, μετά από λίγους μήνες μετατράπηκε σε φιλοφρονήσεις στο πρόσωπο του Προέδρου των ΗΠΑ, λέγοντας πως «ό,τι κάνει μοιάζει διαβολικό αλλά είναι για καλό»!

Η πορεία αυτή του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποτελέσει κριτήριο για τους εργαζόμενους, ειδικά για όσους νιώθουν αριστεροί, όσους εμπιστεύτηκαν τη σημερινή κυβέρνηση πιστεύοντας ότι υπάρχει περίπτωση να γίνουν πράξη τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα που παπαγάλιζε και σήμερα αηδιάζουν βλέποντάς τη να γίνεται το καλύτερο βαποράκι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή.

Ακολουθούν μερικοί χαρακτηριστικοί σταθμοί αυτής της κατρακύλας του ΣΥΡΙΖΑ:

Στο εκλογικό του πρόγραμμα του Μάη του 2012 διαβάζαμε: «(...) κλείσιμο όλων των ξένων βάσεων στην Ελλάδα. Αμεση κατάργηση των βάσεων της Σούδας και του Ακτίου. Δεν θέλουμε την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, ούτε το ΝΑΤΟ στην Ελλάδα και αγωνιζόμαστε για την διάλυσή του».

Υστερα από λίγο καιρό, στην πολιτική απόφαση του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιούλη του 2013, διαβάζαμε: «...η απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ, η κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων, η αποτροπή της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ και η εφαρμογή της αρχής "κανείς Ελληνας στρατιώτης σε πολεμικά μέτωπα έξω από τα σύνορα της χώρας" συνιστούν άξονες της εξωτερικής μας πολιτικής».

Το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους, η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική της απόφαση διακηρύσσει: «Η κυβέρνηση δεν έχει κανένα δικαίωμα να αποφασίσει εν κρυπτώ και υπό ιμπεριαλιστικές εντολές για την ειρήνη στην περιοχή αλλά και για τα εθνικά συμφέροντα (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τον ελληνικό λαό να διατρανώσει την αντίθεσή του στα σχέδια πολέμου και τον ίδιο τον πόλεμο (...) Σε όλες τις πόλεις της χώρας, ιδιαίτερα στο Ακτιο, στην Καλαμάτα και την Σούδα, πόλεις όπου εδρεύουν ΝΑΤΟικές βάσεις, μπορεί η μαζική και αγωνιστική παρουσία του λαού μας να δώσει το έναυσμα για ένα μόνιμο, μαζικό και αναπτυσσόμενο αντιιμπεριαλιστικό και ειρηνικό κίνημα που θα βρει μιμητές σε όλες τις χώρες στη Μεσόγειο. Η σταθερότητα και η ειρήνη στη χώρα και στην περιοχή είναι ασύμβατες με τις μνημονιακές πολιτικές βαρβαρότητας και με τη σύμπλευση και τα συμφέροντα των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα παλέψει για το οριστικό κλείσιμο των ΝΑΤΟικών βάσεων και την απομάκρυνση - απεμπλοκή της χώρας μας από το ΝΑΤΟ».

Το Γενάρη του 2014, σε συζήτηση στη Βουλή για τα «εθνικά θέματα», ο Αλ. Τσίπρας παραθέτει τους πέντε άξονες για μια «πολυδιάστατη ενεργητική εξωτερική πολιτική», ανάμεσα στους οποίους πρώτος και καλύτερος ο εξής: «Πρώτον. Απαλλαγή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας από τον Ατλαντισμό. Ανάκληση των ελληνικών μονάδων που συμμετέχουν σε αποστολές του ΝΑΤΟ...»!

Βέβαια, λίγους μόλις μήνες μετά, παραμονές των ευρωεκλογών του Μάη του 2014, αρχίζουν οι κωλοτούμπες. Και προφανώς για να στείλει το μήνυμα ότι είναι «ικανός» να πάρει το «χρίσμα» από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Αλ. Τσίπρας δηλώνει σε τηλεοπτική του συνέντευξη: «...το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται...».

Η εξέλιξη προδιαγραφόταν άλλωστε, όταν το 2013 διαβεβαίωνε επισκεπτόμενος τις ΗΠΑ για τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό του κόμματός του, λέγοντας: «Υπάρχει κάτι να φοβηθεί κανείς από την Αριστερά στην Ελλάδα; (...) Θέλουμε η Ελλάδα να συνεχίσει να είναι σε θέση να παίζει ρόλο σταθεροποιητικό στην περιοχή. Να έχει τη συνέχεια και τη συνέπεια στην εξωτερική πολιτική, ώστε να συμβάλλει στη σταθερότητα»!

Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκε το περιεχόμενο των επαφών κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στο εξωτερικό, στα κονκλάβια της ΕΕ, στο Τέξας, στη λίμνη Κόμο της Ιταλίας, στο Σίτι του Λονδίνου, όπου επιβεβαίωσε στο κεφάλαιο ότι είναι «απελπιστικά διαθέσιμος» να πρωτοστατήσει για τα προτάγματά του. «Το κράτος έχει συνέχεια», έλεγε, «δε θα πάμε σε μονομερείς ενέργειες», «δε θέλουμε να βλάψουμε την ΕΕ και το ευρώ». Δήλωνε ότι η έξοδος από το ΝΑΤΟ είναι μεν προγραμματική θέση, δε θα είναι, όμως, στις ...προτεραιότητες της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η «προγραμματική» αυτή θέση αντικαταστάθηκε τελικά απ' τη διακηρυγμένη ουτοπική θέση περί ...διάλυσης του ΝΑΤΟ, λες και αυτή μπορεί να προκύψει χωρίς την αποδέσμευση κρατών από αυτό, χωρίς την αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών.

Σήμερα, έφτασε στο σημείο να ξυλοφορτώνει, να στέλνει στο νοσοκομείο και να σέρνει στα δικαστήρια νέους ανθρώπους, φοιτητές επειδή συμμετείχαν σε αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις και σε συμβολικές ενέργειες ενάντια σε ένα από τα σύμβολα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, το άγαλμα του μακελάρη Προέδρου των ΗΠΑ Χ. Τρούμαν.

Σήμερα, όχι απλά μετατρέπει τη χώρα σε μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση, αλλά πρωτοστατεί για την ενσωμάτωση κι άλλων χωρών στο ΝΑΤΟ, όπως της ΠΓΔΜ, προωθώντας ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις στην περιοχή με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών. Σήμερα βαφτίζει τα πολεμοκάπηλα σχέδια στα οποία πρωτοστατεί «σταθερότητα» και «ασφάλεια», αφού έτσι εξασφαλίζεται «πεδίο ελεύθερο» για τις μπίζνες των μονοπωλιακών ομίλων.