Από τα αποκαλυπτήρια του Μνημείου της ΚΕ, τον Οκτώβρη του 2019

Σελίδες από την Ιστορία του Κόμματος, του λαϊκού κινήματος της χώρας μας είναι ανεξίτηλα γραμμένες στη Γυάρο, εκεί όπου για 20 και πλέον χρόνια χιλιάδες κομμουνιστές και αγωνιστές εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, άφησαν ακόμα και την τελευταία πνοή τους, εκεί όπου ακόμα κανείς συναντά τα «ίχνη» τους.

Η Γυάρος λειτούργησε συνολικά 21 χρόνια ως τόπος φυλάκισης και εξορίας για χιλιάδες κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές: 1947 - 1952, 1955 - 1961, 1967 - 1974.

Ιδρύθηκε ως φυλακή, αν και δεν είχε κανένα στεγασμένο κτίριο. Η πρώτη διαμόρφωση των χώρων (συρματοπλέγματα, πολυβολεία και κάποια καταλύματα για τους φύλακες) ξεκίνησε από κρατούμενους φαντάρους του Τάγματος Σκαπανέων του Αγίου Νικολάου Κρήτης, που στο τέλος Απρίλη του 1947 έφτασαν στη Γυάρο. Τον Ιούλη του 1947 οι σκαπανείς στάλθηκαν στη Μακρόνησο.

Στις 11 Ιούλη 1947 έφτασαν στη Γιούρα οι πρώτοι 551 φυλακισμένοι από τις Φυλακές Καλαμάτας. Ακολούθησαν αλλεπάλληλες καραβιές κρατούμενων κομμουνιστών απ' όλες τις φυλακές της χώρας. Μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1947 είχαν φτάσει περισσότεροι από 7.000 κρατούμενοι. Δίχως καμιά υποδομή ρίχτηκαν στους πέντε όρμους στη νοτιοανατολική πλευρά του νησιού, σε ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης, μέσα σε αντίσκηνα. Στις θανατηφόρες συνθήκες διαβίωσης προστέθηκαν τα απάνθρωπα, συστηματικά βασανιστήρια.

Στη Γυάρο υπολογίζεται ότι πέρασαν περισσότεροι από 18.000 την πρώτη περίοδο, κοντά στους 800 τη δεύτερη περίοδο και πάνω από 6.000 την τρίτη περίοδο.

Οι κρατούμενοι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές του λαού πέρασαν σκληρά μαρτύρια και βασανιστήρια πιεζόμενοι να υπογράψουν δήλωση μετανοίας - αποκήρυξης του ΚΚΕ. Χιλιάδες είναι εκείνοι που παρέμειναν αλύγιστοι. Η στάση τους αυτή αποτελεί προσφορά πρώτου μεγέθους στην πάλη για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Θυμίζουμε ότι από τις 12 Οκτώβρη του 2019 στη Γυάρο δεσπόζει η «Ρωγμή», το Μνημείο που έστησε η ΚΕ του ΚΚΕ. Ενα Μνημείο τιμής, μνήμης και περηφάνιας για τους αλύγιστους της ταξικής πάλης, το οποίο φιλοτέχνησε ο γλύπτης Αντώνης Μυρωδιάς.

Δύο χρόνια μετά τη μεγάλη εκδήλωση αποκάλυψης του Μνημείου, μέλη και φίλοι της ΚΝΕ επιστρέφουν στη Γυάρο. Αλλωστε, οι επισκέψεις σε ιστορικούς τόπους της ταξικής πάλης δεν έχουν επετειακό χαρακτήρα για τους κομμουνιστές. Η επαφή της νέας γενιάς με τη θυσία χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών του λαού μας, «που δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις» στο θανατονήσι της Γυάρου, δίνει παράδειγμα για την πάλη στο σήμερα, στον αγώνα για την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Ταυτόχρονα, η νέα εκδρομή - εκδήλωση στη Γυάρο έρχεται να προστεθεί στις σταθερές παρεμβάσεις του ΚΚΕ με σκοπό να διατηρηθεί το νησί ως ιστορικός τόπος, ενάντια και στα σχέδια για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών, αλλά και να γίνουν όλες οι απαραίτητες παρεμβάσεις για την ανάδειξη του χαρακτήρα του, όπως η δημιουργία προβλήτας για τη διευκόλυνση της πρόσβασης καθώς και οι σωστικές παρεμβάσεις στα κτίσματα που καταρρέουν.

Πληροφορίες:

Η αναχώρηση θα γίνει στις 8 π.μ. από το λιμάνι του Λαυρίου και η επιστροφή θα πραγματοποιηθεί το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Η επιβίβαση στο πλοίο θα γίνεται με την επίδειξη βεβαίωσης εμβολιασμού ή νόσησης ή με την επίδειξη αρνητικού τεστ (PCR ή rapid) της προηγούμενης μέρας.

Οι δηλώσεις συμμετοχής θα γίνονται μέσα από τις κατά τόπους Οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ.

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης θα δημοσιευτεί αναλυτικά τις επόμενες μέρες.

Μεγάλη ήταν η συμμετοχή κόσμου που αγκάλιασε με ιδιαίτερη ζέση την προσπάθεια των δύο Οργανώσεων. Η εκδήλωση ήταν αποτέλεσμα της συλλογικής προσπάθειας συντρόφων και φίλων της Οργάνωσης, που με μεράκι κατάφεραν να ξεπεράσουν όλες τις δυσκολίες της καθημερινότητας, όπως η κόπωση από τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας, οι υποχρεώσεις για την οικογένεια και τα παιδιά, οι ανάγκες οργάνωσης του αγώνα, μέσα σε μια πολύ σκληρή περίοδο για τον λαό.

Το βιβλίο παρουσιάστηκε μέσα από μία αφήγηση των κύριων στοιχείων του, σε συνδυασμό με απαγγελίες ποιημάτων και θεατρικά δρώμενα. Αναδείχτηκαν έτσι πλευρές και διδάγματα από την πρώτη προλεταριακή επανάσταση στην Ιστορία της ανθρωπότητας, στην οποία συμμετείχαν δραστήρια οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων του Παρισιού. Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, «Η Κομμούνα πάντα ζει» ως ο προάγγελος της νέας κοινωνίας για την οποία παλεύουμε σήμερα, ήταν το μήνυμα που μεταφέρθηκε με παλμό στους θεατές. Ξεχωριστή, τέλος, ήταν η χορωδία που απέσπασε ζεστό χειροκρότημα.