Ανάμεσα στους θιασώτες της ΕΕ αναπτύχθηκε ένας προβληματισμός σχετικά με την ευρωενωσιακή οικονομική πολιτική και την ανάγκη άλλης μορφής διαχείρισης πιο φιλολαϊκής. Τι σημαίνει;

ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΤΑΣΗ των Ευρωπαίων οικονομολόγων που ασκούν κριτική στο σύμφωνο σταθερότητας, προβάλλοντας την εφαρμογή μιας κεϊνσιανής διαχείρισης. Δε θέτουν ζήτημα ανατροπής της πολιτικής της ΕΕ, προς όφελος των λαών.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΝΑ ΔΟΘΕΙ η δυνατότητα να ασκηθούν εθνικές δημοσιονομικές πολιτικές που να προωθήσουν την απασχόληση, τη βιώσιμη ανάπτυξη, την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Στην ουσία προτείνουν ένα περισσότερο κοινωνικό κράτος γι' αυτό και μιλούν για χαλάρωση των κριτηρίων σύγκλισης, άρα αναθεώρηση του συμφώνου σταθερότητας, ώστε να μην ισχύει το όριο 3% του ΑΕΠ στα δημόσια έξοδα ή το 60% του ΑΕΠ στο δημόσιο χρέος, ώστε να μπορεί το κράτος να ασκεί περισσότερη κοινωνική πολιτική. Το ίδιο ζητούν να χαλαρώσει η πολιτική συγκράτησης των μισθών. Αυτή είναι πολιτική για να αυξηθεί η ζήτηση στην κατανάλωση, δεν αμφισβητούν τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Επίσης ζητούν την αύξηση του προϋπολογισμού της ΕΕ για να αντιμετωπιστούν οι περιφερειακές ανισότητες.

ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ έχουν προτείνει φορολογική μεταρρύθμιση που να περιλαμβάνει μια σοβαρή φορολόγηση της συσσωρευμένης περιουσίας, μια δραστική μείωση του ΦΠΑ, μια αναλογικότητα του φόρου στα έσοδα του κεφαλαίου, ώστε να αναδιανέμεται ο πλούτος, φορολόγηση της κίνησης κερδοσκοπικών κεφαλαίων, (εννοούν αυτά που κινούνται μέσω χρηματιστηρίων). Προτείνουν την απαγόρευση των μαζικών απολύσεων, και όχι γενικά των απολύσεων, την αύξηση των κατώτερων κοινωνικών βοηθημάτων και των κατώτερων μισθών και συντονισμένα μέτρα για τη μείωση του χρόνου εργασίας (δεν είναι αντίθετοι στην ευελιξία της εργασίας), χωρίς απώλεια μισθού.

ΘΕΤΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ ως στόχο την εξασφάλιση της πλήρους απασχόλησης, που είναι, με βάση και τα παραπάνω (πχ ευέλικτες μορφές δουλιάς, αντίθεση μόνο στις μαζικές απολύσεις), απατηλός, αφού ουσιαστικά κινείται στη λογική της εκ περιτροπής εργασίας ή του μοιράσματός της μεταξύ των εργαζομένων, (μια θέση εργασίας για δυο και τρεις εργαζόμενους). Ορισμένοι μάλιστα μιλούν για «ΟΝΕ με κοινωνικό πρόσωπο». Ανάλογες θέσεις εκφράζει και ο ΣΥΝ.

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ αυτή η πολιτική με δεδομένη την προσήλωσή τους στην ανταγωνιστικότητα και με δεδομένη τη συμφωνία τους με την ύπαρξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, είναι ουτοπική ή και αν εφαρμοστεί πάλι θα φορτώνει τα βάρη της στους ίδιους τους εργαζόμενους. Και δε θα αντιμετωπίζει τις κοινωνικές ανισότητες. Πάλι θα υπάρχει πλούτος και φτώχεια. Το πολύ να μοιράζεται το ίδιο σε όλους. Διότι είναι τέτοια η πορεία της ΕΕ και κυρίως η στρατηγική της, που δεν μπορεί να αλλάξει το βασικό, τις «4 ελευθερίες» του Μάαστριχτ (ελευθερίας της κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού).

ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ εκτός των άλλων (ευελιξία στην εργασία κλπ, δηλαδή ένταση στην εκμετάλλευση) σημαίνει υποχρέωση του κεφαλαίου να αναδιανέμει μέρος των κερδών του σε όφελος των λαών. Αλλά τότε υποσκάπτεται η ανταγωνιστικότητα, ενώ σε συνθήκες κρίσης είναι ευάλωτο.

ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ από την οικονομική πολιτική της ΕΕ αντιμετωπίζονται μόνο με όρους ταξικής πάλης, που θα διεκδικεί κάλυψη όλων των σύγχρονων αναγκών του λαού σε σύνδεση με την ανατροπή αυτής της πολιτικής και της εξουσίας του κεφαλαίου που την εφαρμόζει.