«Ωδινεν όρος και έτεκεν μυν».

Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της χτεσινής συνεδρίασης της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την πρόθεση του πρωθυπουργού να ξεφύγει από το κλίμα κρίσης που επικρατεί στο κόμμα και την κυβέρνησή του. Ο Κ. Σημίτης, που η παρουσία του στο βήμα έγινε δεκτή με χλιαρά χειροκροτήματα που έμοιαζαν περισσότερο με... αγγαρεία, επιχείρησε να κρατήσει χαμηλούς τόνους για το Ασφαλιστικό (ενόψει και της σημερινής συνεδρίασης του ΕΓ), προσποιήθηκε, για μια ακόμα φορά, τον «κοινωνικά ευαίσθητο», αλλά ταυτόχρονα δεν μπόρεσε να αποφύγει μέσα από την εισηγητική ομιλία και τη δευτερολογία του, εκείνες τις αναφορές που - μέσα από την κλίση σε όλες τις πτώσεις της λέξης «διάλογος» - πιστοποιούν ότι οι προθέσεις της κυβέρνησης για κατάλυση των κοινωνικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων του λαού, κάθε άλλο παρά έχουν «αποσυρθεί».

Συγκεκριμένα, ο πρωθυπουργός προσπάθησε να εμφανίσει το αντιασφαλιστικό έκτρωμα της κυβέρνησης ως απόδειξη της «πολιτικής ευθύνης» που διαπνέει τις επιλογές της... Βασικός του στόχος, πάντως, ήταν μέσα από την επίδειξη μιας υποκριτικής «διαλλακτικότητας» να κινδυνολογήσει. Οπως είπε, εφόσον δεν προωθηθούν λύσεις στο Ασφαλιστικό, τότε θα βαραίνουν την Ελλάδα «ανεξόφλητοι λογαριασμοί στο μέλλον» και χαρακτήρισε το θέμα «κρίσιμη επιλογή», που αν δεν αντιμετωπιστεί τότε θα υπάρξει μια «ζοφερή πραγματικότητα» και ένα «πλήρες ασφαλιστικό αδιέξοδο», καθώς, όπως είπε, οι δαπάνες για συντάξεις θα αυξηθούν κατά 7 τρις τη δεκαετία 2010-2020 και κατά 40 τρις τη δεκαετία 2020-2030.

Κατόπιν αυτών φρόντισε να πει πως «αντιλαμβάνομαι και συμμερίζομαι την αγωνία» (!) του λαού για το θέμα που ανέκυψε με τις κυβερνητικές θέσεις, για να προσθέσει αμέσως ότι πρέπει να υπάρξει μια μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού με κριτήριο ότι «θα ευνοεί και δε θα επιβαρύνει την ανάπτυξη». Προηγουμένως, και εξηγώντας τι σημαίνει «ανάπτυξη» για την κυβέρνηση, είχε ξεκαθαρίσει ότι απαιτείται «οικονομική σταθερότητα», αλλά και «ολοκλήρωση όλων των διαρθρωτικών αλλαγών», που σε... μετάφραση σημαίνουν λιτότητα και ξεπούλημα.

Ο πρωθυπουργός, συναισθανόμενος ότι βάλλεται πλέον από παντού, προσπάθησε να απαντήσει σε όσους κρίνουν αρνητικά την ικανότητά του να αντεπεξέλθει της παρούσας κρίσης, επιδιώκοντας και μια «ρεβάνς». Συγκεκριμένα, είπε ότι αν επιδειχτεί «αδυναμία» και συνολική υπαναχώρηση της κυβέρνησης τότε θα επανέλθουν φαινόμενα του παρελθόντος και αναφερόμενος στην περίοδο Παπανδρέου, δήλωσε: «Ζήσαμε τις επιπτώσεις τέτοιων πολιτικών υπεκφυγής στο παρελθόν τόσο για τον τόπο όσο και για τις κοινωνικές πολιτικές»... Στη δευτερολογία του μάλιστα έγινε σαφέστερος: Το 1985, όπως είπε, πρότεινε οικονομικές αλλαγές που αργότερα απορρίφθηκαν, αλλά από το 1993 που επανήλθαν στο προσκήνιο, όλα βαίνουν καλύτερα...

Φυσικά, η τοποθέτηση του Κ. Σημίτη ήταν απολύτως προσαρμοσμένη στη βασική επιδίωξη της κυβέρνησης να σύρει το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα σε έναν προσχηματικό και στημένο «διάλογο» γύρω από το Ασφαλιστικό. «Διάλογος εφ' όλης της ύλης χωρίς προαπαιτούμενα», είναι αυτό που θέλει η κυβέρνηση, όπως υποκρίθηκε, για να προσθέσει: «Αυτό αφορά και τη χρηματοδότηση».

Σε μια ανάλογη κορόνα, λίγο αργότερα, συμπλήρωσε: «Καλώ τις πολιτικές δυνάμεις το συνδικαλιστικό κίνημα, και τους πολιτικούς φορείς να καταθέσουν προτάσεις, για να αντιμετωπίσουμε από κοινού το πρόβλημα σε μια ανοιχτή και ειλικρινή διαδικασία»...

Η απόσταση των παραπάνω λόγων από την αλήθεια επιβεβαιώθηκε με τη λήξη της πρωτολογίας του πρωθυπουργού, ο οποίος αφού ζήτησε την «καθοριστική συμβολή» της ΚΟ στην επίτευξη της κυβερνητικής πολιτικής, τόνισε απευθυνόμενος προς τους υφισταμένους του: «Κανείς δε μας ανεβάζει στο επόμενο σκαλί. Εμείς ανεβαίνουμε μόνοι μας». Και κατέληξε: «Η μέχρι τώρα εμπειρία μας δείχνει πως όταν ανεβαίνουμε κερδίζουμε. Οταν δειλιάζουμε χάνουμε»! Είναι προφανές ότι ο κ.Σημίτης με την παραπάνω αποστροφή, εκτός των άλλων, ήθελε να δηλώσει, απευθυνόμενος κυρίως προς την ολιγαρχία, πως οι μέχρι τώρα κινήσεις του συνιστούν τακτικούς ελιγμούς και πως - oaeeeU - δεν έχει την πρόθεση να «δειλιάσει» έναντι των εργαζομένων...

Οι χαμηλοί τόνοι της συνεδρίασης της ΚΟ δεν απέτρεψαν την έκφραση ενός γενικευμένου κλίματος δυσαρέσκειας, όπως αποτυπώθηκε από την «γκρίνια» των τοποθετήσεων των βουλευτών. Εξέλιξη που δεν αποφεύχθηκε ούτε με την προσπάθεια του πρωθυπουργού να προσδώσει στην ομιλία του και χαρακτήρα αναζωπύρωσης του δικομματικού καυγά, αφού επιτέθηκε στη ΝΔ, κάνοντας λόγο για «αντιπολίτευση της αλαζονείας, της ανευθυνότητας και της απραξίας», ούτε με την «υπόσχεσή του» ότι το ΠΑΣΟΚ θα ξανακερδίσει τις εκλογές, αφού, όπως ισχυρίστηκε «η πιο αληθινή σφυγμομέτρηση είναι η ετυμηγορία του λαού».

Από τους βουλευτές που μίλησαν, ο Τ. Μαντέλης επιτέθηκε ευθέως στην ηγετική ομάδα, λέγοντας ότι αφού πρώτα συμφώνησαν για τα ασφαλιστικά μέτρα, μετά «λάκισαν», προσθέτοντας ότι «αυτή η παρέα δεν μπορεί να βγάλει πέρα μάχες»... Ο Ρ. Σπυρόπουλος διαπίστωσε ότι έχει τεθεί ερώτημα, αν ο κ. Σημίτης μπορεί να αντεπεξέλθει στην παρούσα συγκυρία, ενώ ο Χ. Κουρουπλής μίλησε για «δεξιά προσέγγιση στο Ασφαλιστικό». Στις απαισιόδοξες προβλέψεις προστέθηκε εκείνη του Λ. Αποστολίδη, ο οποίος εκτίμησε ότι «αν χαθεί η μάχη του Ασφαλιστικού, τότε θα χαθεί και η εξουσία για το ΠΑΣΟΚ». Από την πλευρά τους, ο μεν Στ. Μανίκας υποστήριξε ότι δεν επιτρέπεται η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων και ο Σ. Βαλυράκης επέκρινε την ηγεσία διότι έχει μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ και κυβέρνηση και... αντιπολίτευση. Ας σημειωθεί ότι ο Θ. Κατσανέβας στην ομιλία του ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να ξαναθέσει υποψηφιότητα για βουλευτής υπό την ηγεσία του Κ. Σημίτη. Οσο για τον Β. Κοντογιαννόπουλο, ήταν ο μόνος που είδε αισιόδοξα την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, υπεραμυνόμενος των μέτρων που η κυβέρνηση έχει - υποτίθεται - αποσύρει...

Από την πλευρά του ο Κ. Σημίτης ζήτησε στη δευτερολογία να γίνει προσπάθεια για «να ανατάξουμε το κλίμα». Φρόντισε δε να απαντήσει την κριτική κατά της ηγετικής ομάδας, με τόνο που έδειξε ότι το θέμα αφορά και τον ίδιο προσωπικά: «Δεν είμαστε τυχαίοι εκεί που βρισκόμαστε. Εχουμε εκλεγεί», ισχυρίστηκε και συμπλήρωσε: «Εχουμε την ικανότητα... να αποδώσουμε».

Προσποιήθηκε, δε, σε μια προσπάθεια να κάνει μια κίνηση συμφιλίωσης με τους πρωτοκλασάτους, αλλά και υπενθυμίζοντας εμμέσως πως έλαβαν όλοι μαζί τις αποφάσεις για το Ασφαλιστικό και επομένως είναι συνυπεύθυνοι, ότι «τα μέλη της κυβέρνησης και του ΕΓ έχουμε επίγνωση των αντιδράσεων και είμαστε ευαίσθητοι στις αντιδράσεις».

Ωστόσο, και στη δευτερολογία του φρόντισε για μια ακόμα φορά να προϊδεάσει για την αντεπίθεση της κυβέρνησης: «Δε θα πρέπει να παρασυρθούμε από την εντύπωση που δημιουργήθηκε» από τις κινητοποιήσεις, όπως είπε, και συμπλήρωσε: «Δεν πρέπει να χάσουμε τους στόχους μας ή να αμφιβάλλουμε για τη δική μας πορεία».

Εξηγώντας λίγο αργότερα τι εννοεί μιλώντας για την κυβερνητική πορεία στο Ασφαλιστικό έφερε ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Και το '85, είπε, είχα εισηγηθεί μια αλλαγή οικονομικής πολιτικής και τότε υπήρχε μεγάλη αντίδραση... Και όμως - συνέχισε - αυτή η πολιτική... αύξησε τα χρήματα τα οποία είχε ο λαός στη διάθεσή του» (σ.σ.: πρόκειται για το «σταθεροποιητικό πρόγραμμα» 1985-'87)! Συνεπώς, κατά τον πρωθυπουργό, όπως «πέρασε» τότε η πολιτική του, θα «περάσει» και τώρα...

Τέλος, ας σημειωθεί ότι ο πρωθυπουργός αισθάνθηκε την ανάγκη να υπερασπιστεί τις υπόλοιπες «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις της ΕΕ, καλώντας τους επικριτές τους να πουν «ποιος είναι ο άλλος δρόμος». Προχωρώντας δε παραπέρα, και μιλώντας απαξιωτικά για τις αντιδράσεις εναντίον της καπιταλιστικής «παγκοσμιοποίησης» ανέφερε: «Το Σιάτλ ήταν μια διαμαρτυρία... Το Σιάτλ, όμως δε δίνει πολιτική».