Στη διαρκή επεξεργασία των κατευθύνσεων και πρωτοβουλιών που πρέπει να αναλαμβάνονται στη πορεία για τη συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου, αναφέρθηκε στο δεύτερο μέρος της ομιλίας της η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ.

"Εκτιμώ, είπε, ότι ένα από τα πιο σημαντικά τμήματα της εισήγησης του ΚΣ είναι αυτό που αναφέρεται στα μέτωπα και στις επιμέρους πολύμορφες νεολαιίστικες συσπειρώσεις γύρω από προβλήματα, δικαιώματα, ανάγκες και ενδιαφέροντα της νεολαίας. Αυτές οι κατευθύνσεις δεν είναι συνηθισμένες, έχουν πρόσθετη αξία σήμερα γιατί αποτελούν τα ρυάκια που θα τροφοδοτήσουν με νεανικές αγωνιστικές δυνάμεις τη διαδικασία συγκρότησης του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου. Βεβαίως, η επεξεργασία αυτή του Συνεδρίου είναι κατ' ανάγκην γενική, δεν είναι δυνατό ούτε το Κόμμα, ούτε πολύ περισσότερο η ΚΝΕ να σχεδιάσει επί χάρτου, μακριά από τις ζωντανές διαδικασίες του αγώνα και των εξελίξεων, με λεπτομέρειες, πώς ακριβώς θα είναι το Μέτωπο. Η επεξεργασία των κατευθύνσεων και των πρωτοβουλιών μας πρέπει να γίνεται συνεχώς με την κριτική εξέταση της δουλιάς μας και τη μελέτη της πείρας.

Μετά το Συνέδριό σας πιστεύω ότι αυτό το ζήτημα πρέπει να γίνει μόνιμο ζήτημα συζήτησης, ελέγχου, εξέτασης της πείρας. Η δράση για τη διαμόρφωση ευρύτερων αγωνιστικών συσπειρώσεων χρειάζεται να γίνει συνείδηση, όχι ένα ανάμεσα στα πολλά καθήκοντα. Να είναι τρόπος σκέψης και στιλ καθοδηγητικής δουλιάς.

Είναι σχετικά εύκολο να αναλύσεις τα διάφορα προβλήματα που απασχολούν και συγκινούν τη νεολαία. Δε φθάνει όμως. Πρέπει να μελετάς συνεχώς την τακτική, τους τρόπους και τις μεθόδους, τις συγκεκριμένες ενέργειες που βοηθούν να ξεδιπλωθεί η πολιτική σου. Συζητώντας μόνο για τα προβλήματα, με στατιστικές της ανεργίας δεν κάνεις σήμερα και πολλά πράγματα, από μια άποψη ενισχύονται αυτοί που εμφανίζουν τα προβλήματα σαν ένα φυσικό και αναπόφευκτο φαινόμενο. Τη σημαία των προβλημάτων τη σηκώνουν όλοι σήμερα, η ανεργία έχει γίνει καραμέλα στα κείμενα και στα λόγια, ξεκινώντας από την ΕΕ ως την κυβέρνηση, τα άλλα κόμματα και όλες τις πολιτικές νεολαίες. Τα προβλήματα χρησιμοποιούνται από την ολιγαρχία και τα κόμματα διαχείρισης του συστήματος ως άλλοθι για να περάσουν καπιταλιστικοί "εκσυγχρονισμοί" και αναδιαρθρώσεις που βυθίζουν τη νεολαία σε απόγνωση.

Αρα για την ΚΝΕ αυτό που προέχει είναι να βρίσκει κάθε φορά τους δρόμους, τα μέσα, τις μεθόδους που η συσπείρωση μιας ομάδας νέων, η δράση των μαζικών οργανώσεων της νεολαίας, θα αποκτά ριζοσπαστικά κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά, θα μετατρέπει την αμφισβήτηση και τη δυσαρέσκεια σε διάθεση σύγκρουσης με την πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων, με τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, είτε αφορούν την οικονομική και κοινωνική πολιτική, είτε τις διεθνείς σχέσεις.

Να μη φοβόμαστε σε ένα χώρο, π.χ. σε μια γειτονιά, σε ένα σχολείο, να ακολουθήσουμε πρωτοβουλίες νέων ανθρώπων που ξεκινάνε έξω από τη δική μας παρέμβαση ή με μια διαφορετική ιεράρχηση από αυτή που εμείς κάνουμε. Σημασία έχει να μετέχουμε παντού, όπου συσπειρώνεται η νεολαία. Ταυτόχρονα, σε κάθε μικρή ή μεγάλη συσπείρωση, να μη φοβόμαστε να προβάλλουμε τη δική μας πολιτική αντίληψη και πρόταση, να αντιπαλεύουμε με επιχειρήματα λαθεμένες και επιζήμιες απόψεις, να μη διστάζουμε να υιοθετούμε σωστές απόψεις και πείρα που διαμορφώνεται και έξω από εμάς.

Να μη διστάζουμε πρώτοι εμείς να ανοίγουμε ζητήματα που από πρώτη ματιά δε φαίνεται να ενδιαφέρουν τη νεολαία, να μην κάνουμε πίσω ακόμα κι αν συναντήσουμε το ειρωνικό χαμόγελο ή και την αντίθεση".

Στη διαρκή επεξεργασία των κατευθύνσεων και πρωτοβουλιών που πρέπει να αναλαμβάνονται στη πορεία για τη συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου, αναφέρθηκε στο δεύτερο μέρος της ομιλίας της η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ.

"Εκτιμώ, είπε, ότι ένα από τα πιο σημαντικά τμήματα της εισήγησης του ΚΣ είναι αυτό που αναφέρεται στα μέτωπα και στις επιμέρους πολύμορφες νεολαιίστικες συσπειρώσεις γύρω από προβλήματα, δικαιώματα, ανάγκες και ενδιαφέροντα της νεολαίας. Αυτές οι κατευθύνσεις δεν είναι συνηθισμένες, έχουν πρόσθετη αξία σήμερα γιατί αποτελούν τα ρυάκια που θα τροφοδοτήσουν με νεανικές αγωνιστικές δυνάμεις τη διαδικασία συγκρότησης του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου. Βεβαίως, η επεξεργασία αυτή του Συνεδρίου είναι κατ' ανάγκην γενική, δεν είναι δυνατό ούτε το Κόμμα, ούτε πολύ περισσότερο η ΚΝΕ να σχεδιάσει επί χάρτου, μακριά από τις ζωντανές διαδικασίες του αγώνα και των εξελίξεων, με λεπτομέρειες, πώς ακριβώς θα είναι το Μέτωπο. Η επεξεργασία των κατευθύνσεων και των πρωτοβουλιών μας πρέπει να γίνεται συνεχώς με την κριτική εξέταση της δουλιάς μας και τη μελέτη της πείρας.

Μετά το Συνέδριό σας πιστεύω ότι αυτό το ζήτημα πρέπει να γίνει μόνιμο ζήτημα συζήτησης, ελέγχου, εξέτασης της πείρας. Η δράση για τη διαμόρφωση ευρύτερων αγωνιστικών συσπειρώσεων χρειάζεται να γίνει συνείδηση, όχι ένα ανάμεσα στα πολλά καθήκοντα. Να είναι τρόπος σκέψης και στιλ καθοδηγητικής δουλιάς.

Είναι σχετικά εύκολο να αναλύσεις τα διάφορα προβλήματα που απασχολούν και συγκινούν τη νεολαία. Δε φθάνει όμως. Πρέπει να μελετάς συνεχώς την τακτική, τους τρόπους και τις μεθόδους, τις συγκεκριμένες ενέργειες που βοηθούν να ξεδιπλωθεί η πολιτική σου. Συζητώντας μόνο για τα προβλήματα, με στατιστικές της ανεργίας δεν κάνεις σήμερα και πολλά πράγματα, από μια άποψη ενισχύονται αυτοί που εμφανίζουν τα προβλήματα σαν ένα φυσικό και αναπόφευκτο φαινόμενο. Τη σημαία των προβλημάτων τη σηκώνουν όλοι σήμερα, η ανεργία έχει γίνει καραμέλα στα κείμενα και στα λόγια, ξεκινώντας από την ΕΕ ως την κυβέρνηση, τα άλλα κόμματα και όλες τις πολιτικές νεολαίες. Τα προβλήματα χρησιμοποιούνται από την ολιγαρχία και τα κόμματα διαχείρισης του συστήματος ως άλλοθι για να περάσουν καπιταλιστικοί "εκσυγχρονισμοί" και αναδιαρθρώσεις που βυθίζουν τη νεολαία σε απόγνωση.

Αρα για την ΚΝΕ αυτό που προέχει είναι να βρίσκει κάθε φορά τους δρόμους, τα μέσα, τις μεθόδους που η συσπείρωση μιας ομάδας νέων, η δράση των μαζικών οργανώσεων της νεολαίας, θα αποκτά ριζοσπαστικά κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά, θα μετατρέπει την αμφισβήτηση και τη δυσαρέσκεια σε διάθεση σύγκρουσης με την πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων, με τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, είτε αφορούν την οικονομική και κοινωνική πολιτική, είτε τις διεθνείς σχέσεις.

Να μη φοβόμαστε σε ένα χώρο, π.χ. σε μια γειτονιά, σε ένα σχολείο, να ακολουθήσουμε πρωτοβουλίες νέων ανθρώπων που ξεκινάνε έξω από τη δική μας παρέμβαση ή με μια διαφορετική ιεράρχηση από αυτή που εμείς κάνουμε. Σημασία έχει να μετέχουμε παντού, όπου συσπειρώνεται η νεολαία. Ταυτόχρονα, σε κάθε μικρή ή μεγάλη συσπείρωση, να μη φοβόμαστε να προβάλλουμε τη δική μας πολιτική αντίληψη και πρόταση, να αντιπαλεύουμε με επιχειρήματα λαθεμένες και επιζήμιες απόψεις, να μη διστάζουμε να υιοθετούμε σωστές απόψεις και πείρα που διαμορφώνεται και έξω από εμάς.

Να μη διστάζουμε πρώτοι εμείς να ανοίγουμε ζητήματα που από πρώτη ματιά δε φαίνεται να ενδιαφέρουν τη νεολαία, να μην κάνουμε πίσω ακόμα κι αν συναντήσουμε το ειρωνικό χαμόγελο ή και την αντίθεση".

Η πολυμέτωπη ιδεολογική επίθεση που έχει εξαπολύσει η άρχουσα τάξη και οι σύμμαχοί της και η αντίσταση σ' αυτήν, ήταν το αντικείμενο του τρίτου μέρους της παρέμβασης της Αλ. Παπαρήγα στο Συνέδριο. Χαρακτηριστικά τα παρακάτω αποσπάσματα:

"Υπερασπιζόμαστε, είπε, την προσφορά του σοσιαλιστικού συστήματος του 20ού αιώνα. Αντιπαλεύουμε το μηδενισμό και τη λαθολογία".

"Είναι γεγονός, συνέχισε, ότι για μεγάλο τμήμα της νεολαίας πρόκειται για κάτι το άγνωστο, άρα και χωρίς ενδιαφέρον, ενώ για ένα άλλο τμήμα της νεολαίας η εικόνα για το σοσιαλισμό έχει διαμορφωθεί μέσα από τους τόνους λάσπης που ρίχτηκαν από αντικομμουνιστές και πρώην κομμουνιστές. Εμείς πρέπει να το θέσουμε στη νεολαία, με επιμονή, χωρίς φόβο. Δεν αποφεύγουμε τη συζήτηση, την επιδιώκουμε".

Αμέσως μετά, η Α. Παπαρήγα, έκανε ειδική αναφορά στη σχέση ανάμεσα σ' αυτά που εμφανίζονται απο ορισμένους ως ένας περιορισμένος κύκλος προβλημάτων και το σύνολο των προβλημάτων και δικαιωμάτων της νεολαίας.

"Γιατί η ΚΝΕ, είπε, παλεύει κατά της μάστιγας των ναρκωτικών, για το λαϊκό αθλητισμό, την προστασία του περιβάλλοντος, για τον πολιτισμό και την προοδευτική δημιουργία, τον τρόπο χρήσης και αξιοποίησης των νέων τεχνολογιών".

"Ορισμένοι σύντροφοι, συνέχισε, υπογράμμισαν ότι η ΚΝΕ πρέπει πιο σοβαρά να ασχοληθεί με θέματα αθλητισμού, ναρκωτικών, πολιτισμού, οικολογίας, αφού είναι θέματα που συγκινούν και τραβούν το ενδιαφέρον των νέων ανθρώπων. Είναι, επίσης, πεποίθηση ότι η ΚΝΕ πρέπει να παρέμβει ενεργητικά στο πεδίο των νέων τεχνολογιών και της χρήσης - αξιοποίησής τους.

Νιώθω την ανάγκη να κάνω μια μικρή κριτική στον τρόπο που εξετάζεται αυτή η αναγκαιότητα.

Πριν μερικά χρόνια (πριν ξεσπάσει η κρίση του Κόμματος που μεταφέρθηκε στην ΚΝΕ) είχε ξεκινήσει μια άγονη, αλλά και με σκοπιμότητα συζήτηση, για το αν η ΚΝΕ πρέπει να ασχολείται σε πρώτο πλάνο με τα εργασιακά και εκπαιδευτικά προβλήματα της νεολαίας ή να δώσει ιδιαίτερο βάρος στα θέματα των ενδιαφερόντων και των "χόμπι" της νεολαίας. Αποδείχτηκε ότι αυτή η συζήτηση είχε άλλο στόχο, την αλλοίωση του χαρακτήρα της ΚΝΕ, την αλλοίωση ιδεολογικών θέσεών της που πατάνε στην κοσμοθεωρία μας, στην πείρα της πάλης του Κόμματος και ολόκληρου του εργατικού κινήματος.

Η θεωρία μας, η πολιτική του Κόμματός μας άλλο πράγμα υπογραμμίζει: Οτι όλα τα προβλήματα που βιώνει σήμερα ο λαός μας, η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι, πηγάζουν από τον τρόπο παραγωγής, από το ποιος έχει την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, από το ποιος ασκεί την πολιτική εξουσία. Είναι άλλο πράγμα να εξηγείς στη νεολαία την πηγή των προβλημάτων της, που σε τελευταία ανάλυση οφείλονται στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και άλλο πράγμα να περιορίζεσαι μόνο σε έναν κύκλο προβλημάτων π. χ. εργασιακά και εκπαιδευτικά και μάλιστα να μη δίνεις σημασία στο σύνολο των προβλημάτων και δικαιωμάτων της νεολαίας που είναι πολύ περισσότερα και μάλιστα έχουν την τάση να διευρύνονται.

Η ΚΝΕ οφείλει να βλέπει το σύνολο των αναγκών του νέου ανθρώπου, τα εργασιακά και εκπαιδευτικά, τα πολιτιστικά και ψυχαγωγικά, τον ελεύθερο χρόνο της, τη χρήση των νέων τεχνολογιών κλπ. Ολα αυτά τα ζητήματα έχουν ταξικό χαρακτήρα, πολιτική ουσία και περιεχόμενο.

Αρα η απασχόληση της ΚΝΕ με τα θέματα του Πολιτισμού και του Αθλητισμού, των νέων τεχνολογιών, δεν πρέπει να κατανοείται σαν ένα μέσο για να τραβήξουμε το ενδιαφέρον της νεολαίας. Δεν είναι ένα "κόλπο" και τρικ επικοινωνιακό για να αποκτήσουμε μια καλή εικόνα και φήμη και να πάμε με τα "νερά" της νεολαίας, αλλά ανάγκη, σκοπός, υποχρέωση, αναπόσπαστο στοιχείο του πολιτικού μας αγώνα".

"Αρκετοί σύντροφοι υπογράμμισαν ότι οι αιτίες που οδηγούν στη διάδοση της ναρκομανίας, της ψυχολογικής και σωματικής εξάρτησης, μπορούν να χτυπηθούν στις συνθήκες του σοσιαλισμού. Ναι αυτή η θέση είναι σωστή, όμως δεν είναι επαρκής και προπάντων δεν είναι ολοκληρωμένη, δεν απαντάει στο επείγον πρόβλημα να υψωθεί φράγμα στη μάστιγα. Μην ξεχνάτε άλλωστε, ότι η σοσιαλιστική κοινωνία οικοδομείται πάνω σε μια κοινωνία που κληροδοτεί ο καπιταλισμός. Οι συνήθειες, οι αντιλήψεις και ο εθισμός δεν καταργούνται την άλλη μέρα, όταν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της θα έχουν κατακτήσει την εξουσία. Αρα οι συνέπειες της ναρκομανίας θα είναι ορατές και στη νέα κοινωνία.

Μην ξεχνάτε επίσης ότι μια νεολαία με αμβλυμένη συνείδηση στο θέμα των ναρκωτικών, ανεξάρτητα αν παίρνει ή δεν παίρνει, αν έχει υποστεί εθισμό ή όχι, είναι πρόβλημα καθεαυτό. Γιατί μια τέτοια νεολαία δεν μπορεί, ή δυσκολεύεται αφάνταστα, να υιοθετήσει την ιδέα της πολιτικής σύγκρουσης με τη σημερινή κατάσταση. Αρα το θέμα είναι επείγον, η προβολή της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού δεν πρέπει να γίνεται σε βάρος της προσπάθειας να υπάρξει πιο έντονη δράση και παρέμβαση ΣΗΜΕΡΑ.

Η ΚΝΕ πρέπει να καταγραφεί στη συνείδηση της νεολαίας σαν η πρώτη και βασική πολιτική νεολαιίστικη οργάνωση που έχει κάνει ένα είδος όρκου ζωής να αντιπαλέψει και τη διάδοση των ναρκωτικών, αλλά και την ιδεολογία που οδηγεί στην εξάρτηση και την ψευτοφυγή από τα προβλήματα.

Καμία ανοχή, κανένας συμβιβασμός με την ιδεολογία που θρέφει αυτό το φαινόμενο.

Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι η πολιτική της συναίνεσης, ο αντικομμουνισμός, το γκρέμισμα αξιών που γίνεται σήμερα μεθοδικά από την κυρίαρχη τάξη της χώρας μας, αλλά και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, είναι εξίσου ζημιογόνα με το εμπόριο των ναρκωτικών. Η αστική ιδεολογία με τις σημερινές της αποχρώσεις, από τον ακραίο εθνικισμό ως το αυτοαποκαλούμενο ανανεωτικό - εκσυγχρονιστικό αριστερό ρεύμα (που ρίχνει στο πυρ το εξώτερον το αγωνιστικό παρελθόν και την ταξική πάλη), τροφοδοτεί εξ αντικειμένου με αρκετό νερό το μύλο της χρήσης των ναρκωτικών. Η πάλη κατά της εξάρτησης, σωματικής, ψυχολογικής, πνευματικής, είναι ένα μέτωπο δράσης κατ' εξοχήν πολιτικό σήμερα, που από τη φύση του όμως απαιτεί μεγάλη πολυμορφία παρέμβασης. Αξίζει τον κόπο όλα τα όργανα της ΚΝΕ να αφιερώσουν συνεδριάσεις, συζητήσεις, συσκέψεις με νεολαίους και αρμόδιους φορείς, ώστε να φωτίσουν ολόπλευρα και σε βάθος τον τρόπο παρέμβασης στο καίριο αυτό ζήτημα".

Η πολυμέτωπη ιδεολογική επίθεση που έχει εξαπολύσει η άρχουσα τάξη και οι σύμμαχοί της και η αντίσταση σ' αυτήν, ήταν το αντικείμενο του τρίτου μέρους της παρέμβασης της Αλ. Παπαρήγα στο Συνέδριο. Χαρακτηριστικά τα παρακάτω αποσπάσματα:

"Υπερασπιζόμαστε, είπε, την προσφορά του σοσιαλιστικού συστήματος του 20ού αιώνα. Αντιπαλεύουμε το μηδενισμό και τη λαθολογία".

"Είναι γεγονός, συνέχισε, ότι για μεγάλο τμήμα της νεολαίας πρόκειται για κάτι το άγνωστο, άρα και χωρίς ενδιαφέρον, ενώ για ένα άλλο τμήμα της νεολαίας η εικόνα για το σοσιαλισμό έχει διαμορφωθεί μέσα από τους τόνους λάσπης που ρίχτηκαν από αντικομμουνιστές και πρώην κομμουνιστές. Εμείς πρέπει να το θέσουμε στη νεολαία, με επιμονή, χωρίς φόβο. Δεν αποφεύγουμε τη συζήτηση, την επιδιώκουμε".

Αμέσως μετά, η Α. Παπαρήγα, έκανε ειδική αναφορά στη σχέση ανάμεσα σ' αυτά που εμφανίζονται απο ορισμένους ως ένας περιορισμένος κύκλος προβλημάτων και το σύνολο των προβλημάτων και δικαιωμάτων της νεολαίας.

"Γιατί η ΚΝΕ, είπε, παλεύει κατά της μάστιγας των ναρκωτικών, για το λαϊκό αθλητισμό, την προστασία του περιβάλλοντος, για τον πολιτισμό και την προοδευτική δημιουργία, τον τρόπο χρήσης και αξιοποίησης των νέων τεχνολογιών".

"Ορισμένοι σύντροφοι, συνέχισε, υπογράμμισαν ότι η ΚΝΕ πρέπει πιο σοβαρά να ασχοληθεί με θέματα αθλητισμού, ναρκωτικών, πολιτισμού, οικολογίας, αφού είναι θέματα που συγκινούν και τραβούν το ενδιαφέρον των νέων ανθρώπων. Είναι, επίσης, πεποίθηση ότι η ΚΝΕ πρέπει να παρέμβει ενεργητικά στο πεδίο των νέων τεχνολογιών και της χρήσης - αξιοποίησής τους.

Νιώθω την ανάγκη να κάνω μια μικρή κριτική στον τρόπο που εξετάζεται αυτή η αναγκαιότητα.

Πριν μερικά χρόνια (πριν ξεσπάσει η κρίση του Κόμματος που μεταφέρθηκε στην ΚΝΕ) είχε ξεκινήσει μια άγονη, αλλά και με σκοπιμότητα συζήτηση, για το αν η ΚΝΕ πρέπει να ασχολείται σε πρώτο πλάνο με τα εργασιακά και εκπαιδευτικά προβλήματα της νεολαίας ή να δώσει ιδιαίτερο βάρος στα θέματα των ενδιαφερόντων και των "χόμπι" της νεολαίας. Αποδείχτηκε ότι αυτή η συζήτηση είχε άλλο στόχο, την αλλοίωση του χαρακτήρα της ΚΝΕ, την αλλοίωση ιδεολογικών θέσεών της που πατάνε στην κοσμοθεωρία μας, στην πείρα της πάλης του Κόμματος και ολόκληρου του εργατικού κινήματος.

Η θεωρία μας, η πολιτική του Κόμματός μας άλλο πράγμα υπογραμμίζει: Οτι όλα τα προβλήματα που βιώνει σήμερα ο λαός μας, η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι, πηγάζουν από τον τρόπο παραγωγής, από το ποιος έχει την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, από το ποιος ασκεί την πολιτική εξουσία. Είναι άλλο πράγμα να εξηγείς στη νεολαία την πηγή των προβλημάτων της, που σε τελευταία ανάλυση οφείλονται στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και άλλο πράγμα να περιορίζεσαι μόνο σε έναν κύκλο προβλημάτων π. χ. εργασιακά και εκπαιδευτικά και μάλιστα να μη δίνεις σημασία στο σύνολο των προβλημάτων και δικαιωμάτων της νεολαίας που είναι πολύ περισσότερα και μάλιστα έχουν την τάση να διευρύνονται.

Η ΚΝΕ οφείλει να βλέπει το σύνολο των αναγκών του νέου ανθρώπου, τα εργασιακά και εκπαιδευτικά, τα πολιτιστικά και ψυχαγωγικά, τον ελεύθερο χρόνο της, τη χρήση των νέων τεχνολογιών κλπ. Ολα αυτά τα ζητήματα έχουν ταξικό χαρακτήρα, πολιτική ουσία και περιεχόμενο.

Αρα η απασχόληση της ΚΝΕ με τα θέματα του Πολιτισμού και του Αθλητισμού, των νέων τεχνολογιών, δεν πρέπει να κατανοείται σαν ένα μέσο για να τραβήξουμε το ενδιαφέρον της νεολαίας. Δεν είναι ένα "κόλπο" και τρικ επικοινωνιακό για να αποκτήσουμε μια καλή εικόνα και φήμη και να πάμε με τα "νερά" της νεολαίας, αλλά ανάγκη, σκοπός, υποχρέωση, αναπόσπαστο στοιχείο του πολιτικού μας αγώνα".

"Αρκετοί σύντροφοι υπογράμμισαν ότι οι αιτίες που οδηγούν στη διάδοση της ναρκομανίας, της ψυχολογικής και σωματικής εξάρτησης, μπορούν να χτυπηθούν στις συνθήκες του σοσιαλισμού. Ναι αυτή η θέση είναι σωστή, όμως δεν είναι επαρκής και προπάντων δεν είναι ολοκληρωμένη, δεν απαντάει στο επείγον πρόβλημα να υψωθεί φράγμα στη μάστιγα. Μην ξεχνάτε άλλωστε, ότι η σοσιαλιστική κοινωνία οικοδομείται πάνω σε μια κοινωνία που κληροδοτεί ο καπιταλισμός. Οι συνήθειες, οι αντιλήψεις και ο εθισμός δεν καταργούνται την άλλη μέρα, όταν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της θα έχουν κατακτήσει την εξουσία. Αρα οι συνέπειες της ναρκομανίας θα είναι ορατές και στη νέα κοινωνία.

Μην ξεχνάτε επίσης ότι μια νεολαία με αμβλυμένη συνείδηση στο θέμα των ναρκωτικών, ανεξάρτητα αν παίρνει ή δεν παίρνει, αν έχει υποστεί εθισμό ή όχι, είναι πρόβλημα καθεαυτό. Γιατί μια τέτοια νεολαία δεν μπορεί, ή δυσκολεύεται αφάνταστα, να υιοθετήσει την ιδέα της πολιτικής σύγκρουσης με τη σημερινή κατάσταση. Αρα το θέμα είναι επείγον, η προβολή της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού δεν πρέπει να γίνεται σε βάρος της προσπάθειας να υπάρξει πιο έντονη δράση και παρέμβαση ΣΗΜΕΡΑ.

Η ΚΝΕ πρέπει να καταγραφεί στη συνείδηση της νεολαίας σαν η πρώτη και βασική πολιτική νεολαιίστικη οργάνωση που έχει κάνει ένα είδος όρκου ζωής να αντιπαλέψει και τη διάδοση των ναρκωτικών, αλλά και την ιδεολογία που οδηγεί στην εξάρτηση και την ψευτοφυγή από τα προβλήματα.

Καμία ανοχή, κανένας συμβιβασμός με την ιδεολογία που θρέφει αυτό το φαινόμενο.

Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι η πολιτική της συναίνεσης, ο αντικομμουνισμός, το γκρέμισμα αξιών που γίνεται σήμερα μεθοδικά από την κυρίαρχη τάξη της χώρας μας, αλλά και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, είναι εξίσου ζημιογόνα με το εμπόριο των ναρκωτικών. Η αστική ιδεολογία με τις σημερινές της αποχρώσεις, από τον ακραίο εθνικισμό ως το αυτοαποκαλούμενο ανανεωτικό - εκσυγχρονιστικό αριστερό ρεύμα (που ρίχνει στο πυρ το εξώτερον το αγωνιστικό παρελθόν και την ταξική πάλη), τροφοδοτεί εξ αντικειμένου με αρκετό νερό το μύλο της χρήσης των ναρκωτικών. Η πάλη κατά της εξάρτησης, σωματικής, ψυχολογικής, πνευματικής, είναι ένα μέτωπο δράσης κατ' εξοχήν πολιτικό σήμερα, που από τη φύση του όμως απαιτεί μεγάλη πολυμορφία παρέμβασης. Αξίζει τον κόπο όλα τα όργανα της ΚΝΕ να αφιερώσουν συνεδριάσεις, συζητήσεις, συσκέψεις με νεολαίους και αρμόδιους φορείς, ώστε να φωτίσουν ολόπλευρα και σε βάθος τον τρόπο παρέμβασης στο καίριο αυτό ζήτημα".

Με αναφορά στις σχέσεις Κόμματος - ΚΝΕ έκλεισε την παρέμβασή της η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ.

"Το ΚΚΕ, τόνισε, είναι ο πολιτικός και ιδεολογικός καθοδηγητής της ΚΝΕ. Αυτή η σχέση, συνέχισε, ανοίγει δρόμους και σοβαρές δυνατότητες για τη μαζικοποίηση της ΚΝΕ και την άνοδο της επιρροής και του ρόλου της στο κίνημα της νεολαίας".

"Η προσυνεδριακή δουλιά της ΚΝΕ, είπε αναλυτικώτερα, και οι ομιλίες στο Συνέδριο έδειξαν ότι αυτή η θέση όχι μόνο δεν αμφισβητείται, αλλά είναι σημείο αναφοράς - πεποίθησης στα μέλη και στα στελέχη της ΚΝΕ. Κατά τη διάρκεια της κρίσης που πέρασε το Κόμμα εμφανίστηκε το τεχνητό πρόβλημα σχέσεων Κόμματος και ΚΝΕ, ποιος αποφασίζει και ποιος έχει ευθύνη για το ένα ή το άλλο ζήτημα. Σήμερα όλοι ξέρουμε ότι ήταν τεχνητό, γιατί στην ουσία ο στόχος ήταν διαφορετικός, απλώς εμφανίστηκε με ψευδώνυμο. Μέσα από την αυτονομία ήθελαν να περάσει ο δήθεν ιδεολογικός πλουραλισμός, η ανεξαρτησία, να χτυπηθεί η ιδεολογία και το Πρόγραμμα του Κόμματος.

Ακαθοδήγητη από το Κόμμα ΚΝΕ σημαίνει ακρωτηριασμένη ικανότητα και ευθύνη, έλλειψη δυνατότητας πρωτοβουλίας. Ισα - ίσα το Κόμμα αναθέτει στην ΚΝΕ μεγάλες ευθύνες, π. χ. την επεξεργασία των δρόμων, των μορφών, των μεθόδων, ακόμα και των εξειδικευμένων θέσεων της Οργάνωσης που αφορούν τη νεολαία, τους αγώνες της.

Το ΚΚΕ διαπαιδαγωγεί την ΚΝΕ με ορισμένες θεμελιακές θέσεις για την πρωτοβουλία των μαζών, για την ιστορία που γράφουν οι λαϊκές μάζες, για την ανάγκη χειραφέτησης των λαϊκών μαζών. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να εμπνεύσει τέτοιο πνεύμα πρωτοβουλίας, από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζει σαν πρωταγωνιστή το λαϊκό κίνημα και την ταξική πάλη. Φοβάται και το παραμικρό που οδηγεί τη νεολαία και το λαϊκό κίνημα σε χειραφέτηση και αυτενέργεια.

Οι κνίτες και οι κνίτισσες πρέπει να αναζητούν και να απαιτούν την ιδεολογική και πολιτική καθοδήγηση και βοήθεια από τις αντίστοιχες κομματικές οργανώσεις. Οι εργασίες έδειξαν ότι μπορεί να έχουμε βελτίωση στο επίπεδο των νομαρχιακών οργάνων, όμως ένα μεγάλο μέρος ΚΟΒ δε βρίσκονται κοντά στις ανάγκες της ΚΝΕ, άρα βρίσκονται μακριά από τις ανάγκες και τα προβλήματα της νεολαίας.

Αρκετοί ομιλητές προσπάθησαν να σκιαγραφήσουν το πρόσωπο, τη στάση ζωής του κνίτη και της κνίτισσας σαν νέου ανθρώπου που θέλει να παίξει αποφασιστικό και πρωτοπόρο ρόλο στο κίνημα της νεολαίας. Αναμφισβήτητα μια τέτοια συζήτηση είναι μέσα στη ζωή, αλλά δεν πρέπει να οδηγεί στα άκρα, δηλαδή στη σχηματοποίηση και την τυποποίηση. Αυτό που εμείς τα στελέχη του Κόμματος βλέπουμε και χαιρόμαστε, είναι ότι οι κνίτες και οι κνίτισσες έχουν τα ίδια γενικά χαρακτηριστικά που έχουν οι νέοι και οι νέες της ηλικίας τους. Δεν αναφέρομαι σε εξωτερικά μόνο χαρακτηριστικά, αλλά σε πιο ουσιαστικά, σε προβλήματα, εμπειρίες, συμπεριφορές. Αλλωστε οι κνίτες και οι κνίτισσες δε μεγαλώνουν σε κάποιο θερμοκήπιο. Θέλετε να επηρεάσετε αγωνιστικά τη νεολαία, αλλά αναπόφευκτα δέχεστε και εσείς τους επηρεασμούς της γενιάς σας. Δεν είναι όλοι οι επηρεασμοί αρνητικοί, επιζήμιοι και άχρηστοι.

Κατά τη διάρκεια των εργασιών του Συνεδρίου και καθώς άκουγα τις σκέψεις των ομιλητών για τις αξίες της ζωής και την προσωπικότητα του κνίτη, μια σκέψη μου ήρθε στο μυαλό, η ανάγκη ο κνίτης και η κνίτισσα να κατακτήσει τη γενναιότητα του ΚΚΕ, που του χρόνου κλείνει 80 χρόνια. Εχω την εντύπωση ότι η λέξη γενναιότητα ταυτίζεται πλήρως με τον κομμουνιστή, χωρίς να θεωρώ ότι δεν μπορεί η ζωή να αναδείξει ανθρώπους γενναίους που να μην είναι κομμουνιστές. Η γενναιότητα του κομμουνιστή δεν είναι περιστασιακή, δεν κρίνεται μόνο μια στιγμή, αλλά καθημερινά. Σε περιόδους ανόδου του κινήματος και έξαρσης είναι πιο εύκολος και ο ατομικός και ο μαζικός ηρωισμός, σε συνθήκες μεταβατικές, προσωρινής υποχώρησης, η αντοχή στις δυσκολίες είναι το κύριο και το καθοριστικό. Να μην κάνεις πίσω, να μην το βάζεις κάτω μπροστά στην αποτυχία ή στα εμπόδια.

Δε φθάνει να έχουμε σωστά επιχειρήματα, δεν αρκεί να επιβεβαιώνονται οι θέσεις μας. Για να πείσουμε, και κυρίως να εμπνεύσουμε, πρέπει να διαθέτουμε και γενναιότητα, να πείθουμε ότι και θέλουμε και είμαστε ικανοί να υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντα και τις ανάγκες της νεολαίας.

Το Πρόγραμμα που ψήφισε το 15ο Συνέδριο υιοθετεί μια σημαντική θέση: Οτι ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας ανασύνταξης των επαναστατικών δυνάμεων, αιώνας μιας καινούριας ανόδου του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος και μιας νέας σειράς κοινωνικών επαναστάσεων.

Δεν πρόκειται για μια συναισθηματική τοποθέτηση, ούτε για μια προσπάθεια να κάνουμε ένεση αισιοδοξίας στους εαυτούς μας και στο λαό. Είναι εκτίμηση και πρόβλεψη.

Αυτό σημαίνει ότι η σημερινή γενιά της ΚΝΕ θα πάρει πάνω της σοβαρά καθήκοντα, σαν αυριανή ενήλικη γενιά του Κόμματος και του εργατικού κινήματος. Θα κριθείτε μπροστά σε πιο μεγάλα και υπεύθυνα καθήκοντα. Θα είσαστε οι μεγάλοι τυχεροί, εσείς που θα συμβάλετε, μαζί με τους κομμουνιστές και αγωνιστές που σήμερα είναι στην ηλικία σας, να ξανασηκωθεί η κόκκινη σημαία της σοσιαλιστικής εξουσίας σε αρκετές χώρες της Γης, και στην πατρίδα μας".

Με αναφορά στις σχέσεις Κόμματος - ΚΝΕ έκλεισε την παρέμβασή της η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ.

"Το ΚΚΕ, τόνισε, είναι ο πολιτικός και ιδεολογικός καθοδηγητής της ΚΝΕ. Αυτή η σχέση, συνέχισε, ανοίγει δρόμους και σοβαρές δυνατότητες για τη μαζικοποίηση της ΚΝΕ και την άνοδο της επιρροής και του ρόλου της στο κίνημα της νεολαίας".

"Η προσυνεδριακή δουλιά της ΚΝΕ, είπε αναλυτικώτερα, και οι ομιλίες στο Συνέδριο έδειξαν ότι αυτή η θέση όχι μόνο δεν αμφισβητείται, αλλά είναι σημείο αναφοράς - πεποίθησης στα μέλη και στα στελέχη της ΚΝΕ. Κατά τη διάρκεια της κρίσης που πέρασε το Κόμμα εμφανίστηκε το τεχνητό πρόβλημα σχέσεων Κόμματος και ΚΝΕ, ποιος αποφασίζει και ποιος έχει ευθύνη για το ένα ή το άλλο ζήτημα. Σήμερα όλοι ξέρουμε ότι ήταν τεχνητό, γιατί στην ουσία ο στόχος ήταν διαφορετικός, απλώς εμφανίστηκε με ψευδώνυμο. Μέσα από την αυτονομία ήθελαν να περάσει ο δήθεν ιδεολογικός πλουραλισμός, η ανεξαρτησία, να χτυπηθεί η ιδεολογία και το Πρόγραμμα του Κόμματος.

Ακαθοδήγητη από το Κόμμα ΚΝΕ σημαίνει ακρωτηριασμένη ικανότητα και ευθύνη, έλλειψη δυνατότητας πρωτοβουλίας. Ισα - ίσα το Κόμμα αναθέτει στην ΚΝΕ μεγάλες ευθύνες, π. χ. την επεξεργασία των δρόμων, των μορφών, των μεθόδων, ακόμα και των εξειδικευμένων θέσεων της Οργάνωσης που αφορούν τη νεολαία, τους αγώνες της.

Το ΚΚΕ διαπαιδαγωγεί την ΚΝΕ με ορισμένες θεμελιακές θέσεις για την πρωτοβουλία των μαζών, για την ιστορία που γράφουν οι λαϊκές μάζες, για την ανάγκη χειραφέτησης των λαϊκών μαζών. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να εμπνεύσει τέτοιο πνεύμα πρωτοβουλίας, από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζει σαν πρωταγωνιστή το λαϊκό κίνημα και την ταξική πάλη. Φοβάται και το παραμικρό που οδηγεί τη νεολαία και το λαϊκό κίνημα σε χειραφέτηση και αυτενέργεια.

Οι κνίτες και οι κνίτισσες πρέπει να αναζητούν και να απαιτούν την ιδεολογική και πολιτική καθοδήγηση και βοήθεια από τις αντίστοιχες κομματικές οργανώσεις. Οι εργασίες έδειξαν ότι μπορεί να έχουμε βελτίωση στο επίπεδο των νομαρχιακών οργάνων, όμως ένα μεγάλο μέρος ΚΟΒ δε βρίσκονται κοντά στις ανάγκες της ΚΝΕ, άρα βρίσκονται μακριά από τις ανάγκες και τα προβλήματα της νεολαίας.

Αρκετοί ομιλητές προσπάθησαν να σκιαγραφήσουν το πρόσωπο, τη στάση ζωής του κνίτη και της κνίτισσας σαν νέου ανθρώπου που θέλει να παίξει αποφασιστικό και πρωτοπόρο ρόλο στο κίνημα της νεολαίας. Αναμφισβήτητα μια τέτοια συζήτηση είναι μέσα στη ζωή, αλλά δεν πρέπει να οδηγεί στα άκρα, δηλαδή στη σχηματοποίηση και την τυποποίηση. Αυτό που εμείς τα στελέχη του Κόμματος βλέπουμε και χαιρόμαστε, είναι ότι οι κνίτες και οι κνίτισσες έχουν τα ίδια γενικά χαρακτηριστικά που έχουν οι νέοι και οι νέες της ηλικίας τους. Δεν αναφέρομαι σε εξωτερικά μόνο χαρακτηριστικά, αλλά σε πιο ουσιαστικά, σε προβλήματα, εμπειρίες, συμπεριφορές. Αλλωστε οι κνίτες και οι κνίτισσες δε μεγαλώνουν σε κάποιο θερμοκήπιο. Θέλετε να επηρεάσετε αγωνιστικά τη νεολαία, αλλά αναπόφευκτα δέχεστε και εσείς τους επηρεασμούς της γενιάς σας. Δεν είναι όλοι οι επηρεασμοί αρνητικοί, επιζήμιοι και άχρηστοι.

Κατά τη διάρκεια των εργασιών του Συνεδρίου και καθώς άκουγα τις σκέψεις των ομιλητών για τις αξίες της ζωής και την προσωπικότητα του κνίτη, μια σκέψη μου ήρθε στο μυαλό, η ανάγκη ο κνίτης και η κνίτισσα να κατακτήσει τη γενναιότητα του ΚΚΕ, που του χρόνου κλείνει 80 χρόνια. Εχω την εντύπωση ότι η λέξη γενναιότητα ταυτίζεται πλήρως με τον κομμουνιστή, χωρίς να θεωρώ ότι δεν μπορεί η ζωή να αναδείξει ανθρώπους γενναίους που να μην είναι κομμουνιστές. Η γενναιότητα του κομμουνιστή δεν είναι περιστασιακή, δεν κρίνεται μόνο μια στιγμή, αλλά καθημερινά. Σε περιόδους ανόδου του κινήματος και έξαρσης είναι πιο εύκολος και ο ατομικός και ο μαζικός ηρωισμός, σε συνθήκες μεταβατικές, προσωρινής υποχώρησης, η αντοχή στις δυσκολίες είναι το κύριο και το καθοριστικό. Να μην κάνεις πίσω, να μην το βάζεις κάτω μπροστά στην αποτυχία ή στα εμπόδια.

Δε φθάνει να έχουμε σωστά επιχειρήματα, δεν αρκεί να επιβεβαιώνονται οι θέσεις μας. Για να πείσουμε, και κυρίως να εμπνεύσουμε, πρέπει να διαθέτουμε και γενναιότητα, να πείθουμε ότι και θέλουμε και είμαστε ικανοί να υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντα και τις ανάγκες της νεολαίας.

Το Πρόγραμμα που ψήφισε το 15ο Συνέδριο υιοθετεί μια σημαντική θέση: Οτι ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας ανασύνταξης των επαναστατικών δυνάμεων, αιώνας μιας καινούριας ανόδου του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος και μιας νέας σειράς κοινωνικών επαναστάσεων.

Δεν πρόκειται για μια συναισθηματική τοποθέτηση, ούτε για μια προσπάθεια να κάνουμε ένεση αισιοδοξίας στους εαυτούς μας και στο λαό. Είναι εκτίμηση και πρόβλεψη.

Αυτό σημαίνει ότι η σημερινή γενιά της ΚΝΕ θα πάρει πάνω της σοβαρά καθήκοντα, σαν αυριανή ενήλικη γενιά του Κόμματος και του εργατικού κινήματος. Θα κριθείτε μπροστά σε πιο μεγάλα και υπεύθυνα καθήκοντα. Θα είσαστε οι μεγάλοι τυχεροί, εσείς που θα συμβάλετε, μαζί με τους κομμουνιστές και αγωνιστές που σήμερα είναι στην ηλικία σας, να ξανασηκωθεί η κόκκινη σημαία της σοσιαλιστικής εξουσίας σε αρκετές χώρες της Γης, και στην πατρίδα μας".

Σε δύο παρενθέσεις του λόγου της η Α. Παπαρήγα αναφέρθηκε σε ζητήματα που αφορούν το συνδικαλιστικό κίνημα και τον ελληνοτουρκικό διάλογο. Παραθέτουμε τα σχετικά αποσπάσματα:

"Οι εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς, κάτω από το φόντο του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου, πυροδότησαν μια υποκριτική συζήτηση γύρω από την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος με αφορμή τη μαζική ταξική συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Τα ηγετικά στελέχη των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, βεβαίως και οι κυβερνητικοί αρμόδιοι υπουργοί, υπογράμμισαν ότι η εργατική τάξη πρέπει να παλεύει ενωμένα, γιατί τα προβλήματα όπως η ανεργία, δεν έχουν μπλε, πράσινο, κόκκινο χρώμα. Σωστό αυτό. Μόνο που ξέχασαν σκόπιμα να πουν ότι μπορεί τα προβλήματα να μην έχουν χρώμα, αλλά η πολιτική που τα γεννάει έχει χρώμα, είτε πράσινο, είτε μπλε, είτε απόχρωση του μπλε ή του πράσινου. Αρα οι ενωμένοι εργάτες πρέπει να δώσουν πολιτικό χρώμα στις διεκδικήσεις τους, αλλιώς είναι χαμένοι, για να μιλήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να είναι και ενωμένο και ταξικό.

Εμείς οι κομμουνιστές οφείλουμε να υπερασπισθούμε και την ενότητα και τον ταξικό αγωνιστικό χαρακτήρα του συνδικαλιστικού κινήματος. Με τα σημερινά δεδομένα, η ελπίδα μπορεί να αναγεννηθεί στη βάση, στον τόπο δουλιάς και στο πρωτοβάθμιο σωματείο, εκεί δηλαδή που βρίσκονται οι εργαζόμενοι. Αρα και η ΚΝΕ οφείλει να δώσει μεγάλη προσοχή, ώστε οι νέοι να συσπειρωθούν στα σωματεία και να κατανοήσουν ότι άλλο ταξικός συνδικαλισμός και άλλο ο σύγχρονος εργατοπατερισμός στον αστερισμό του Μάαστριχτ".

"Το δίλημμα το βρίσκουμε τεχνητό, γιατί και οι δύο απόψεις που εμφανίζονται κάνουν πως δε γνωρίζουν ότι ο ελληνοτουρκικός διάλογος γίνεται με ένα και μοναδικό σκοπό να διευκολυνθεί το σχέδιο της ανοιχτής και επίσημης αμερικανοποίησης του Αιγαίου. Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ μπορούν να επωφεληθούν και από την πολιτική του διαλόγου, αφού είναι μέσα στους δικούς τους σχεδιασμούς, αλλά δε θα χάσουν αν αυτός δεν προχωρήσει. Το παιχνίδι το ξέρουν, έτσι και αλλιώς έχουν τις δύο κυβερνήσεις στο χέρι, τις εκβιάζουν, αξιοποιώντας τις διαφορές και τους όποιους κινδύνους μιας ενδεχόμενης σύγκρουσης.

Η θέση του Κόμματός μας υπερβαίνει αυτό το δίλημμα. Θέτουμε αλλιώς το ζήτημα, τι συμφέρει τους δύο λαούς και την περιοχή γενικότερα, που είναι στο μάτι του κυκλώνα. Από τη μια μεριά οι ΗΠΑ και από την άλλη η ΕΕ, με προχωρημένο φυλάκιο τη Γερμανία.

Τους λαούς και την περιοχή συμφέρει ένας διάλογος και μια ελληνοτουρκική συμφωνία, που - ένα το κρατούμενο - θα εξασφαλίζει με λόγια και με έργα το σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας και των συνόρων, όπως έχουν κατοχυρωθεί και με διεθνείς συνθήκες και δεύτερο θα βάζει εμπόδια στα αμερικανονατοϊκά σχέδια, στις ζώνες επιρροής, στη χρησιμοποίηση των δύο χωρών για επιθετικούς σκοπούς.

Βεβαίως θα μου πείτε, πόσο ρεαλιστικό είναι οι συγκεκριμένες κυβερνήσεις και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν να φθάσουν σε μια τέτοια συμφωνία που βάζει σε αμφισβήτηση τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Γερμανίας; Με τα σημερινά δεδομένα δεν είναι ρεαλιστικό, είναι όμως η μόνη ρεαλιστική διέξοδος που συμφέρει. Το θέμα λοιπόν αφορά και τους δύο λαούς, που πρέπει να ασκήσουν τέτοιες και τόσες πιέσεις, ώστε τα ιμπεριαλιστικά σχέδια να δυσκολευτούν. Το λιγότερο που κανείς μπορεί σήμερα να περιμένει ή να ελπίζει. Σε κάθε περίπτωση εμείς δεν μπορούμε να εγκλωβιστούμε σε διλήμματα του τύπου ιμπεριαλιστική συμφωνία ή ιμπεριαλιστική διαμάχη. Το βασικό ζήτημα είναι συμμόρφωση ή αντίσταση στον ιμπεριαλισμό".

Σε δύο παρενθέσεις του λόγου της η Α. Παπαρήγα αναφέρθηκε σε ζητήματα που αφορούν το συνδικαλιστικό κίνημα και τον ελληνοτουρκικό διάλογο. Παραθέτουμε τα σχετικά αποσπάσματα:

"Οι εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς, κάτω από το φόντο του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου, πυροδότησαν μια υποκριτική συζήτηση γύρω από την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος με αφορμή τη μαζική ταξική συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Τα ηγετικά στελέχη των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, βεβαίως και οι κυβερνητικοί αρμόδιοι υπουργοί, υπογράμμισαν ότι η εργατική τάξη πρέπει να παλεύει ενωμένα, γιατί τα προβλήματα όπως η ανεργία, δεν έχουν μπλε, πράσινο, κόκκινο χρώμα. Σωστό αυτό. Μόνο που ξέχασαν σκόπιμα να πουν ότι μπορεί τα προβλήματα να μην έχουν χρώμα, αλλά η πολιτική που τα γεννάει έχει χρώμα, είτε πράσινο, είτε μπλε, είτε απόχρωση του μπλε ή του πράσινου. Αρα οι ενωμένοι εργάτες πρέπει να δώσουν πολιτικό χρώμα στις διεκδικήσεις τους, αλλιώς είναι χαμένοι, για να μιλήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να είναι και ενωμένο και ταξικό.

Εμείς οι κομμουνιστές οφείλουμε να υπερασπισθούμε και την ενότητα και τον ταξικό αγωνιστικό χαρακτήρα του συνδικαλιστικού κινήματος. Με τα σημερινά δεδομένα, η ελπίδα μπορεί να αναγεννηθεί στη βάση, στον τόπο δουλιάς και στο πρωτοβάθμιο σωματείο, εκεί δηλαδή που βρίσκονται οι εργαζόμενοι. Αρα και η ΚΝΕ οφείλει να δώσει μεγάλη προσοχή, ώστε οι νέοι να συσπειρωθούν στα σωματεία και να κατανοήσουν ότι άλλο ταξικός συνδικαλισμός και άλλο ο σύγχρονος εργατοπατερισμός στον αστερισμό του Μάαστριχτ".

"Το δίλημμα το βρίσκουμε τεχνητό, γιατί και οι δύο απόψεις που εμφανίζονται κάνουν πως δε γνωρίζουν ότι ο ελληνοτουρκικός διάλογος γίνεται με ένα και μοναδικό σκοπό να διευκολυνθεί το σχέδιο της ανοιχτής και επίσημης αμερικανοποίησης του Αιγαίου. Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ μπορούν να επωφεληθούν και από την πολιτική του διαλόγου, αφού είναι μέσα στους δικούς τους σχεδιασμούς, αλλά δε θα χάσουν αν αυτός δεν προχωρήσει. Το παιχνίδι το ξέρουν, έτσι και αλλιώς έχουν τις δύο κυβερνήσεις στο χέρι, τις εκβιάζουν, αξιοποιώντας τις διαφορές και τους όποιους κινδύνους μιας ενδεχόμενης σύγκρουσης.

Η θέση του Κόμματός μας υπερβαίνει αυτό το δίλημμα. Θέτουμε αλλιώς το ζήτημα, τι συμφέρει τους δύο λαούς και την περιοχή γενικότερα, που είναι στο μάτι του κυκλώνα. Από τη μια μεριά οι ΗΠΑ και από την άλλη η ΕΕ, με προχωρημένο φυλάκιο τη Γερμανία.

Τους λαούς και την περιοχή συμφέρει ένας διάλογος και μια ελληνοτουρκική συμφωνία, που - ένα το κρατούμενο - θα εξασφαλίζει με λόγια και με έργα το σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας και των συνόρων, όπως έχουν κατοχυρωθεί και με διεθνείς συνθήκες και δεύτερο θα βάζει εμπόδια στα αμερικανονατοϊκά σχέδια, στις ζώνες επιρροής, στη χρησιμοποίηση των δύο χωρών για επιθετικούς σκοπούς.

Βεβαίως θα μου πείτε, πόσο ρεαλιστικό είναι οι συγκεκριμένες κυβερνήσεις και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν να φθάσουν σε μια τέτοια συμφωνία που βάζει σε αμφισβήτηση τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Γερμανίας; Με τα σημερινά δεδομένα δεν είναι ρεαλιστικό, είναι όμως η μόνη ρεαλιστική διέξοδος που συμφέρει. Το θέμα λοιπόν αφορά και τους δύο λαούς, που πρέπει να ασκήσουν τέτοιες και τόσες πιέσεις, ώστε τα ιμπεριαλιστικά σχέδια να δυσκολευτούν. Το λιγότερο που κανείς μπορεί σήμερα να περιμένει ή να ελπίζει. Σε κάθε περίπτωση εμείς δεν μπορούμε να εγκλωβιστούμε σε διλήμματα του τύπου ιμπεριαλιστική συμφωνία ή ιμπεριαλιστική διαμάχη. Το βασικό ζήτημα είναι συμμόρφωση ή αντίσταση στον ιμπεριαλισμό".

Μιλώντας για την ανάγκη να "ανοίγουν" οι Κνίτες και οι Κνίτισες την δουλιά τους σε όλα τα μέτωπα, η Αλ. Παπαρήγα, ανέφερε ως παράδειγμα τους μισθοφορικούς στρατούς. Είπε συγκεκριμένα:

"Ενα παράδειγμα μέσα από την επικαιρότητα: Η νεολαία μας δε γνωρίζει καθόλου τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ για τη συγκρότηση πολυεθνικών ταγμάτων ασφαλείας, για τη δημιουργία μισθοφορικών στρατών, που θα χρησιμοποιούνται σαν στρατεύματα κατοχής σε βάρος λαών που θέλουν να διαχειριστούν την τύχη τους. Παρά το ψαλίδι που έπεσε στα ρεπορτάζ αναχώρησης του ελληνικού τμήματος της πολυεθνικής για την Αλβανία, ξέφυγαν ορισμένες τοποθετήσεις που πέρασαν ενδεχόμενα απαρατήρητες από τη νεολαία. Π.χ. ότι πάω στην Αλβανία γιατί υπάρχουν οικονομικά οφέλη, γιατί "θέλω να δοκιμάσω κάτι καινούριο και άγνωστο", γιατί "θέλω να εκπαιδευτώ σε έναν άλλου τύπου στρατό, που βγαίνει από τα σύνορα". Αυτό το θέμα έχουμε ευθύνη να το ανοίξουμε εμείς".

Μιλώντας για την ανάγκη να "ανοίγουν" οι Κνίτες και οι Κνίτισες την δουλιά τους σε όλα τα μέτωπα, η Αλ. Παπαρήγα, ανέφερε ως παράδειγμα τους μισθοφορικούς στρατούς. Είπε συγκεκριμένα:

"Ενα παράδειγμα μέσα από την επικαιρότητα: Η νεολαία μας δε γνωρίζει καθόλου τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ για τη συγκρότηση πολυεθνικών ταγμάτων ασφαλείας, για τη δημιουργία μισθοφορικών στρατών, που θα χρησιμοποιούνται σαν στρατεύματα κατοχής σε βάρος λαών που θέλουν να διαχειριστούν την τύχη τους. Παρά το ψαλίδι που έπεσε στα ρεπορτάζ αναχώρησης του ελληνικού τμήματος της πολυεθνικής για την Αλβανία, ξέφυγαν ορισμένες τοποθετήσεις που πέρασαν ενδεχόμενα απαρατήρητες από τη νεολαία. Π.χ. ότι πάω στην Αλβανία γιατί υπάρχουν οικονομικά οφέλη, γιατί "θέλω να δοκιμάσω κάτι καινούριο και άγνωστο", γιατί "θέλω να εκπαιδευτώ σε έναν άλλου τύπου στρατό, που βγαίνει από τα σύνορα". Αυτό το θέμα έχουμε ευθύνη να το ανοίξουμε εμείς".

Η ΚΝΕ οφείλει να βλέπει το σύνολο των αναγκών του νέου ανθρώπου, τα εργασιακά και εκπαιδευτικά, τα πολιτιστικά και ψυχαγωγικά, τον ελεύθερο χρόνο της, τη χρήση των νέων τεχνολογιών κλπ. Ολα αυτά τα ζητήματα έχουν ταξικό χαρακτήρα, πολιτική ουσία και περιεχόμενο.

Για την ΚΝΕ αυτό που προέχει είναι να βρίσκει κάθε φορά τους δρόμους, τα μέσα, τις μεθόδους που η συσπείρωση μιας ομάδας νέων, η δράση των μαζικών οργανώσεων της νεολαίας, θα αποκτά ριζοσπαστικά κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά, θα μετατρέπει την αμφισβήτηση και τη δυσαρέσκεια σε διάθεση σύγκρουσης με την πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων, με τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, είτε αφορούν την οικονομική και κοινωνική πολιτική, είτε τις διεθνείς σχέσεις.

Η σύνδεση με τη νεολαία και η συγχώνευση μαζί της, όχι μόνο δεν απειλεί τον πρωτοποριακό, επαναστατικό χαρακτήρα της ΚΝΕ, όχι μόνο δεν κινδυνεύει να νοθεύσει τη φυσιογνωμία της, αλλά εξασφαλίζει πρόσθετες αποδείξεις ότι η ιδεολογία μας είναι επιστημονική, η πολιτική μας ορθή.

Η αστική ιδεολογία με τις σημερινές της αποχρώσεις, από τον ακραίο εθνικισμό ως το αυτοαποκαλούμενο ανανεωτικό - εκσυγχρονιστικό αριστερό ρεύμα (που ρίχνει στο πυρ το εξώτερον το αγωνιστικό παρελθόν και την ταξική πάλη), τροφοδοτεί εξ αντικειμένου με αρκετό νερό το μύλο της χρήσης των ναρκωτικών.

Εμείς δεν κρύβουμε από κανένα ότι υποχρεωτικά, σε κάποια φάση του αγώνα και στο αποκορύφωμα της σύγκρουσης, το εργατικό λαϊκό κίνημα θα πρέπει να αποφασίσει. Η θα ωθήσει τα πράγματα ως το τέλος, δηλαδή ως τον σοσιαλισμό, ή θα χάσει κατακτήσεις που θα έχει αποσπάσει και θα πισωγυρίσει. Δεν υπάρχει ενδιάμεσος δρόμος.

Το ΚΚΕ διαπαιδαγωγεί την ΚΝΕ με ορισμένες θεμελιακές θέσεις για την πρωτοβουλία των μαζών, για την ιστορία που γράφουν οι λαϊκές μάζες, για την ανάγκη χειραφέτησης των λαϊκών μαζών. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να εμπνεύσει τέτοιο πνεύμα πρωτοβουλίας, από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζει σαν πρωταγωνιστή το λαϊκό κίνημα και την ταξική πάλη.

Η ΚΝΕ οφείλει να βλέπει το σύνολο των αναγκών του νέου ανθρώπου, τα εργασιακά και εκπαιδευτικά, τα πολιτιστικά και ψυχαγωγικά, τον ελεύθερο χρόνο της, τη χρήση των νέων τεχνολογιών κλπ. Ολα αυτά τα ζητήματα έχουν ταξικό χαρακτήρα, πολιτική ουσία και περιεχόμενο.

Για την ΚΝΕ αυτό που προέχει είναι να βρίσκει κάθε φορά τους δρόμους, τα μέσα, τις μεθόδους που η συσπείρωση μιας ομάδας νέων, η δράση των μαζικών οργανώσεων της νεολαίας, θα αποκτά ριζοσπαστικά κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά, θα μετατρέπει την αμφισβήτηση και τη δυσαρέσκεια σε διάθεση σύγκρουσης με την πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων, με τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, είτε αφορούν την οικονομική και κοινωνική πολιτική, είτε τις διεθνείς σχέσεις.

Η σύνδεση με τη νεολαία και η συγχώνευση μαζί της, όχι μόνο δεν απειλεί τον πρωτοποριακό, επαναστατικό χαρακτήρα της ΚΝΕ, όχι μόνο δεν κινδυνεύει να νοθεύσει τη φυσιογνωμία της, αλλά εξασφαλίζει πρόσθετες αποδείξεις ότι η ιδεολογία μας είναι επιστημονική, η πολιτική μας ορθή.

Η αστική ιδεολογία με τις σημερινές της αποχρώσεις, από τον ακραίο εθνικισμό ως το αυτοαποκαλούμενο ανανεωτικό - εκσυγχρονιστικό αριστερό ρεύμα (που ρίχνει στο πυρ το εξώτερον το αγωνιστικό παρελθόν και την ταξική πάλη), τροφοδοτεί εξ αντικειμένου με αρκετό νερό το μύλο της χρήσης των ναρκωτικών.

Εμείς δεν κρύβουμε από κανένα ότι υποχρεωτικά, σε κάποια φάση του αγώνα και στο αποκορύφωμα της σύγκρουσης, το εργατικό λαϊκό κίνημα θα πρέπει να αποφασίσει. Η θα ωθήσει τα πράγματα ως το τέλος, δηλαδή ως τον σοσιαλισμό, ή θα χάσει κατακτήσεις που θα έχει αποσπάσει και θα πισωγυρίσει. Δεν υπάρχει ενδιάμεσος δρόμος.

Το ΚΚΕ διαπαιδαγωγεί την ΚΝΕ με ορισμένες θεμελιακές θέσεις για την πρωτοβουλία των μαζών, για την ιστορία που γράφουν οι λαϊκές μάζες, για την ανάγκη χειραφέτησης των λαϊκών μαζών. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να εμπνεύσει τέτοιο πνεύμα πρωτοβουλίας, από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζει σαν πρωταγωνιστή το λαϊκό κίνημα και την ταξική πάλη.