To πλαίσιο του εκσυγχρονισμένου... εκσυγχρονισμού, που είναι η παγκοσμιοποίηση των πολυεθνικών, παρουσίασε χτες βράδυ ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε εκδήλωση την οποία διοργάνωσαν από κοινού διάφοροι όμιλοι που διαπνέονται από τα εκσυγχρονιστικά «ιδεώδη» και καθοδηγούνται από το πρωθυπουργικό περιβάλλον, όπως ο ΟΠΕΚ του Γ. Πανταγιά και οι «ομάδες προβληματισμού» που συμμετέχουν ο Λ. Κύρκος, ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ Θ. Παπαλεξόπουλος και άλλοι.

Το κυρίαρχο ερώτημα, σύμφωνα με τον Κ. Σημίτη, που ωστόσο αντανακλά την αγωνία των εκσυγχρονιστών είναι «πώς μπορεί η χώρα μας να έχει παρουσία στο νέο τοπίο, στο νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας;». Δηλαδή ποιος είναι ο ρόλος της ελληνικής άρχουσας τάξης στα πλαίσια του διεθνούς καταμερισμού που επιβάλλει η νέα τάξη του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.

«H Ελλάδα του 2001, είπε, είναι στην καρδιά του διεθνούς συστήματος. Είναι κράτος του κέντρου. Με μόνη ουσιαστική εξαίρεση το λεγόμενο G8, στο οποίο δε θα μπορέσει ποτέ να συμμετάσχει λόγω μεγέθους». Και πρόσθεσε: «H παγκοσμιοποίηση είναι σύνθετο φαινόμενο. Αρα πρέπει να αναλυθεί και όχι να διαστρεβλωθεί με απλουστεύσεις. Καλούμαστε να αξιοποιήσουμε τις θετικές της επιπτώσεις και να μετριάσουμε τις αρνητικές».

Ο πρωθυπουργός περιέγραψε το πολιτικο-ιδεολογικό πλαίσιο της «κεντροαριστεράς», ένα πλαίσιο περιφερειακής διαχείρισης της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Ενα είδος «ιστορικού συμβιβασμού» της «κεντροαριστεράς» με την ιμπεριαλιστική πολιτική του «παγκόσμιου χωριού» των πολυεθνικών.

Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, ούτε λίγο ούτε πολύ σχεδόν όλα τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού οφείλονται στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. «Στις θετικές επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης, είπε ο Κ. Σημίτης, περιλαμβάνεται η μεγάλη πρόοδος στην οποία έχει οδηγηθεί η ανθρωπότητα σε πολλούς τομείς. Την οικονομία, την υγεία, την παιδεία. Ας αναλογιστούμε την ανάπτυξη των οικονομικών ανταλλαγών ή την πρόοδο της τεχνολογίας. Ας σκεφτούμε τον πολλαπλασιασμό των εκπαιδευτικών ευκαιριών και ανταλλαγών. Την τεράστια πρόοδο της ιατρικής και τη συνεχή βελτίωση της περίθαλψης».

Ενώ προσπάθησε να διασκεδάσει τις ανησυχίες γύρω από τα ερωτήματα που ο ίδιος έθεσε: «Η κατάργηση των συνόρων δεν καταλήγει στην απώλεια της ιδιαίτερης ταυτότητας - εθνικής, θρησκευτικής, πολιτισμικής; Η ανταλλαξιμότητα των πάντων στις διαστάσεις του πλανητικού χωριού δεν οδηγεί στην απόλυτη κυριαρχία της αγοράς; Η κουλτούρα και η παράδοσή μας, οι μνήμες και τα ιστορικά βιώματά μας δεν κινδυνεύουν από την ισοπέδωση και την ομοιομορφία;» Για να απαντήσει: «Η εικόνα της φοβίας και της αδράνειας δε μας ταιριάζει, γιατί υπολείπεται των αναγκών της εποχής. Δε συμβάλλει στην αντιμετώπιση των νέων προβλημάτων. Μας αφήνει άοπλους απέναντι στις αρνητικές πλευρές της παγκοσμιοποίησης, τις νέες κοινωνικές προκλήσεις, το νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας».

Και συνέχισε: «Την απάντηση απέναντι στις προκλήσεις της νέας εποχής δίνει η κοινωνία των πολιτών. Η ανοιχτή κοινωνία. Και ανοιχτή κοινωνία είναι η κοινωνία της ελευθερίας και της συμμετοχής, η κοινωνία της ευθύνης και της αλληλεγγύης, η κοινωνία της δημιουργίας, η κοινωνία που προσέρχεται με αυτοπεποίθηση στο διάλογο με άλλες κοινωνίες, με άλλους πολιτισμούς. Μια τέτοια κοινωνία επιζητεί τη διασφάλιση της μακροχρόνιας σταθερότητας της οικονομίας και της αναπτυξιακής τροχιάς της και, παράλληλα, τη διεύρυνση δυνατοτήτων και ευκαιριών για όλους, ιδιαίτερα για τη γενιά που έρχεται, για τις γυναίκες, για εκείνους που απειλούνται από τον κοινωνικό αποκλεισμό».

Συνεχίζοντας τα περί ανοιχτής κοινωνίας είπε: «Ανοιχτή κοινωνία είναι η κοινωνία που τοποθετείται με αυτοπεποίθηση και σιγουριά σε ένα ανοιχτό πεδίο διεθνούς διαλόγου. Που προσέρχεται ως ισότιμος συνομιλητής στον παγκόσμιο στίβο της πολιτισμικής αντιπαράθεσης. Που σηκώνει με θάρρος την πρόκληση της οικουμενικότητας». Για την εξυπηρέτηση αυτής της πολιτικής επιστράτευσε και τη «δημοκρατική αριστερά»: «Γιατί η σημερινή εποχή, η εποχή της παγκοσμιοποίησης, επιβάλλει να σκεφτόμαστε τον πολιτισμό με κριτήρια τις πανανθρώπινες ανάγκες, δηλαδή οικουμενικά. Και αυτή η διάσταση της παγκοσμιοποίησης, η διάσταση της οικουμενικότητας, μια διάσταση που πάντοτε έκανε σημαία της ο ουμανισμός και η δημοκρατική Αριστερά, είναι θετική, απελευθερωτική, προοδευτική».

Περιγράφοντας τις αξίες της αυριανής ελληνικής κοινωνίας ανέφερε ότι αυτή οφείλει να είναι μια κοινωνία ανοιχτή στον κόσμο. «Μια κοινωνία ευρωπαϊκή. Οι αξίες του δημοκρατικού εκσυγχρονισμού (οι ατομικές ελευθερίες, η κοινωνική αλληλεγγύη, το κοινωνικό κράτος κτλ.) τείνουν να πάρουν έναν καθολικό και παγκόσμιο χαρακτήρα».

Και θέτοντας τα καθήκοντα των εκσυγχρονιστών στην Ελλάδα είπε: «Στο εθνικό πλαίσιο πρέπει να επεξεργαστούμε προτάσεις και ιδέες για την εφαρμογή των αξιών του δημοκρατικού εκσυγχρονισμού. Στο εθνικό πλαίσιο πρέπει να επεξεργαστούμε θέσεις για τα προβλήματα που μας αφορούν, για τα προβλήματα που αφορούν σ' όλη την Ευρώπη». Και κατέληξε περιγράφοντας τα καθήκοντα της ελληνικής κοινωνίας στο πλαίσιο της συμμετοχής της στην παγκοσμιοποίηση: «Στην κατεύθυνση αυτή είναι αποστολή της Πολιτείας αλλά και, ευρύτερα, της κοινωνίας να βοηθήσει τους πολίτες, ιδιαίτερα τις νέες γενιές, να καλλιεργήσουν την ικανότητα να συνυπάρχουν με τους άλλους ανθρώπους και πολιτισμούς. Να συνομιλούν μαζί τους, να καταλαβαίνουν τις γλώσσες τους και να κατανοούν τους κώδικες συμπεριφοράς τους».