Το Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα, ήδη από την ίδρυσή του, έδειχνε ότι δε θα ήταν το κόμμα της ριζικής αλλαγής στο πολιτικό, ούτε στο ιδεολογικό προσκήνιο.

Τα όσα διαπιστώθηκαν στην Πολιτική Απόφαση του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ εξακολουθούν να επαληθεύονται. Δηλαδή, ότι το ΔΗΚΚΙ αναπτύσσει μεν κριτική σε επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά όχι στην ίδια την υπόστασή της σαν περιφερειακή καπιταλιστική ένωση, ότι μιλάει με φιλολαϊκή γλώσσα, αλλά περιχαρακώνει το προγραμματικό του πλαίσιο στην υπεράσπιση της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ του '81-'89. Αυτό μπορεί να φαίνεται κάπως μελοδραματικά από το «Πού είσαι αείμνηστε Ανδρέα Παπανδρέου να δεις το γιο σου», σε πρόσφατη ομιλία του αρχηγού του ΔΗΚΚΙ στη Βουλή, μ' αφορμή τις αποφάσεις του Ελσίνκι κατόπιν διαπραγματεύσεων των Σημίτη - Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά επεκτείνεται ιστορικά πολύ πιο πέρα από την οκταετία αυτή, παίρνοντας μια σοβαρότερη μορφή στο διαφημιστικό πίνακα του ΔΗΚΚΙ, που απεικονίζει τους Βενιζέλο, Πλαστήρα, Γιώργο και Ανδρέα Παπανδρέου και φέρνει τα λόγια: Η ιστορία της δημοκρατικής παράταξης συνεχίζεται.

Με τον Βενιζέλο συνδέεται το Ιδιώνυμο. Με τον Γιώργο Παπανδρέου τα Δεκεμβριανά. Με τον Πλαστήρα η εκτέλεση του Μπελογιάννη, η ένταξη στο ΝΑΤΟ. Αλλά και το σύνθημα «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία» του Ανδρέα καλύπτει μία πολιτική ενσωμάτωσης και καθυπόταξης των λαϊκών δυνάμεων, μία σε όλο και πιο συντηρητική κατεύθυνση πολιτική, που δεν άρχισε με τον Σημίτη, αλλά χαρακτηρίζει και την περίφημη «σοσιαλιστική» 8ετία του «καλού» ΠΑΣΟΚ, συμβαδίζοντας με την όλο και πιο νεοφιλελεύθερη πολιτική των ομογάλακτων ευρωπαϊκών κομμάτων. Εξάλλου, η «ανθρώπινη» φάση, που πέρασαν τα κόμματα αυτά, δεν οφειλόταν ποτέ στην καλοσύνη τους, αλλά σε έναν πολύ συγκεκριμένο συσχετισμό των δυνάμεων στον κόσμο, τον οποίο υποθέτουμε πια γνωστό, αλλά επίσης στην υψηλή καπιταλιστική μεταπολεμική συγκυρία, που δημιούργησε την υλική δυνατότητα γι' αυτήν.

Ο Βενιζέλος έστειλε το 1918 στρατεύματα στη νεαρή σοσιαλιστική Ρωσία και αργότερα, συμπλέοντας με τα σχέδια των Αγγλων, στη Μικρά Ασία. Ο Σημίτης στη Γιουγκοσλαβία, και κατέστησε δυνατή την επέμβαση του ΝΑΤΟ σ' αυτή τη χώρα με διάφορες διευκολύνσεις από το ελληνικό έδαφος. Αλλωστε, οι πρόσφατες εξελίξεις στην παιδεία δείχνουν, ότι ζήλεψε και το Ιδιώνυμο τηρουμένων των αναλογιών στις σύγχρονες συνθήκες. Γιατί τότε να μη θεωρεί το ΔΗΚΚΙ τον Σημίτη άξιο συνεχιστή της «δημοκρατικής παράταξης»;

Αντί αυτού κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, ότι ταυτίζεται πολιτικά και ιδεολογικά με τη Νέα Δημοκρατία και ότι είναι η νέα συντηρητική παράταξη. Ετσι χωρίζει τον πολιτικό χάρτη της χώρας στη νεοφιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία μαζί με το μετά από τον Ανδρέα νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ, σε αντιπαράθεση με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, που το ΔΗΚΚΙ υποστηρίζει.

Οι καταγγελίες των αρνητικών - για το λαό - επιπτώσεων από την πορεία της χώρας προς ΟΝΕ και ΕΥΡΩ μπορούν εύκολα να παραπλανήσουν δυσαρεστημένα λαϊκά στρώματα και να τα εγκλωβίσουν σε μια νοσταλγία προς το «καλό» ΠΑΣΟΚ του κάποτε, χωρίς να οδηγηθούν στην αντίθεση και τη θέληση της ρήξης με την πολιτική αυτή. Γίνεται προσπάθεια εκσυγχρονισμού των αντιδεξιών ανακλαστικών σε αντινεοφιλελεύθερα ανακλαστικά.

Το πώς παίζει ο κ. Τσοβόλας με βιώματα και προηγούμενες ιδεολογικές επιστρώσεις, φαίνεται και από το «καρφί» κατά του ΚΚΕ, όπως εκφράστηκε στην ως άνω ομιλία του στη Βουλή: «Υποστηρικτές σας, κ. πρωθυπουργέ, σε αυτή τη βλαπτική για τα εθνικά μας συμφέροντα πολιτική, είναι τα γνωστά μεγάλα εκδοτικά και οικονομικά συγκροτήματα, κορυφαία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και κάποιοι που το καλοκαίρι του '89 από την παραδοσιακή αριστερά μέσα και έξω από τη Βουλή, στήριζαν τη σκευωρία κατά του ΠΑΣΟΚ» (υπογράμμιση δική μου, Α. Ι).

Δε συνιστά αντίθεση με την ίδια την οικονομική, πολιτική, αλλά και στρατιωτική ένωση (η Ευρώπη χρειάζεται τη δική της άμυνα, λέει, κάνοντας και με αυτόν τον τρόπο μια έκκληση στα αντιαμερικανικά ανακλαστικά), καθώς και την πλουτοκρατία των καπιταλιστικών μονοπωλίων. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η παγίδα. Ωθεί τον κόσμο να στραφεί ενάντια σε επιμέρους εργαλεία της κεφαλαιοκρατικής ευρωπαϊκής ενοποίησης, για να ξεθυμάνει έτσι και να εγκλωβιστεί ανώδυνα.

Αυτό σε συνδυασμό με την κοινωνική συναίνεση (πώς αλλιώς θα σταθεί μια μικρή χώρα, είναι θέμα εθνικής επιβίωσης) και την ταξική ειρήνη, που ουσιαστικά προτείνει με διαφοροποιημένη ορολογία, κάνει το ΔΗΚΚΙ να μη διαφέρει καθόλου από τα άλλα αστικά - μικρά και μεγάλα - κόμματα, αλλά να είναι απλώς άλλη μια παραλλαγή με χαρακτηριστικά μικροαστικά, ουτοπικά, εδώ και εκεί εθνικιστικά και στην ουσία οπισθοδρομικά. Παρουσιάζει ένα κράμα «γεύσεων» (δεν πρόκειται καν για καλά θεμελιωμένες αστικές απόψεις) από γνωστές δυτικές θεωρίες με εδώ και εκεί μαρξιστικές σαλτσούλες. Τίποτε το πρωτότυπο, πόσο μάλλον το καινούριο δεν υπάρχει. Ετσι δε λείπει «η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», «το φυσικό, ιστορικό και πολιτισμικό περιβάλλον δεν είναι εμπόρευμα» ως γεύσεις μαρξισμού, και συναντάμε το αρκετά ξεπερασμένο ιδεολόγημα «μεταβιομηχανική εποχή».

Την απάντηση την ξέρουμε σ' αυτή τη μάλλον ρητορική ερώτηση. Προκύπτει από τα όσα εκθέσαμε παραπάνω. Εκτός και αν θέλουμε να πιστέψουμε, ότι με την άνοδο του ΔΗΚΚΙ στην εξουσία θα εξανθρωπιστεί ο καπιταλισμός και θα δημιουργηθεί «ο σοσιαλισμός με ανθρωπιά και δημοκρατία». Ο προεκλογικός πίνακας αποτελεί τουλάχιστον την ένδειξη μιας ιστορίας που συνεχίζεται...

ΔΕΝ είναι μόνο αποκαλυπτικό, αλλά και αιχμηρά αναγκαίο και χρήσιμο το μικρό «οδοιπορικό» της εφημερίδας μας στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο τη χρονιά που πέρασε. Κι «άξιζε με το παραπάνω, καθώς φρεσκάρει στην κατά μήνα παρουσίασή τους όλα εκείνα τα στοιχεία που τεκμηριώνουν την ωμή επέμβαση, που επιχειρεί να επιβάλει η κυβέρνηση για να 'χει εκείνη το πάνω χέρι στα ΜΜΕ.

ΕΧΟΥΜΕ το σχέδιό τους για να ρεγουλάρουν, να ελέγχουν την πληροφορία, αλλά και τη σκέψη και την απόφαση του ελληνικού λαού, καθώς άνοιξαν και συντηρούνε από καιρό τώρα το προεκλογικό τους παιχνίδι. Είναι ορατό και δε χρειάζεται να υπογραμμιστεί πώς το σχέδιο, μεθοδευμένα βέβαια, χτύπησε κι υπονόμευσε το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ).

ΜΕ απανωτές προκλητικές παρεμβάσεις ο υπουργός Τύπου, ο κ. Δ. Ρέππας, έβγαλε από τη μέση πρόεδρο και αναπληρωτή πρόεδρο του ΕΣΡ (Π. Σούρλα και Α. Μανιτάκη) και τα πήρε όλα πάνω του. Για να παίξει το παιχνίδι της κυβέρνησης στο χώρο των ΜΜΕ. Και έφτασε στο σημείο η αμαρτωλή Ζαλοκώστα να ακυρώνει αποφάσεις του ΕΣΡ και να αξιώνει να υποταχθούν στα δικά της «όρντινα».

ΧΑΡΑΣ ευαγγέλια για τα ιδιωτικά κανάλια. Η κυβέρνηση, βέβαια, ουδέποτε τους χάλασε το χατίρι. Γι' αυτά είναι όλα δικά τους. Κι αυτά ασταμάτητα, ολόκληρο το 24ωρο - με ελάχιστες κάποιες εξαιρέσεις - εισβάλλουν στα σπίτια μας και μπροστά στα μάτια των παιδιών, μας «τροφοδοτούν» με όλα τα σκύβαλα, τα οποία καθημερινά σκηνοθετούνε και σερβίρουν.

ΚΙ ΠΡΩΤΗ ύλη για τις εκπομπές, που σέρβιραν και εξακολουθούν να σερβίρουν τα ιδιωτικά κανάλια με τα προγράμματά τους, είναι σχεδόν πάντα η βία, το αίμα και ο θάνατος. Συνεχής «τροφοδοσία με εκπομπές εύπεπτες, με ροζέ σκάνδαλα, με ιστορίες κρεβατοκάμαρας, με παιδεραστές και με κάθε άλλο γαργαλιστικό αντικείμενο, που προσφέρει εντυπωσιασμό.

ΚΙ Ο ΑΓΡΙΟΣ ανταγωνισμός μεταξύ των σταθμών για εξασφάλιση, για αιχμαλωσία «πελατείας» και φυσικά περισσότερης διαφήμισης καθορίζει την αναζήτηση όλο και πιο τολμηρών, συνταρακτικών εικόνων, που καθηλώνουν το θεατή. Σκηνές φρίκης από ατυχήματα, κορμιά απανθρακωμένα, δράματα οικογενειακά και στιγμές προσωπικές. Ολα στη λεηλασία, στη σκύλευση.

ΟΛΑ ιεραρχούνται όχι βέβαια από τη σημασία του γεγονότος. Ολα κρίνονται με βάση τον οπτικό εντυπωσιασμό. Ετσι, είδηση χωρίς εικόνα δε θεωρείται είδηση. Σχεδόν δε μετράει. Ολα προσαρμόζονται και παίζονται στη λογική του θεάματος. Χάνεται επίσης κι ο λόγος ή ελαχιστοποιείται μπροστά στο οπτικό στοιχείο.

ΑΥΤΟ είναι που αναζητείται μετά πάθους. Κι αυτό είναι, που καθορίζει κι αξιολογεί σχεδόν αποκλειστικά την κάθε είδηση. Ολα αυτά πλάθουν τα εξαχρειωμένα πρότυπα κι όλα τα άλλα τα ευτελή. Ενα φρικαλέο κυνηγητό του αποτρόπαιου και σπαρακτικού, που πολλές φορές παίρνει μορφή σαδισμού και απανθρωπιάς.

Ο ΦΑΚΟΣ συχνά λεηλατεί τον ανθρώπινο πόνο. Πέφτει πάνω στα φέρετρα. Συχνά προβάλλει την οικογένεια με τη θρασύτατη εισβολή του στις πιο προσωπικές και άξιες κάθε σεβασμού στιγμές. Είναι κι αυτό μια επαίσχυντη και απαράδεκτη καπηλεία του ανθρώπινου πόνου. Αλλά μ' όλα αυτά τα υλικά σερβίρονται τα συνταρακτικά, προκειμένου να καθηλωθεί ο θεατής. Και να εκτοξευτούν την καίρια στιγμή οι χρυσοτόκοι διαφημίσεις!!!

ΟΛΑ συνήθως σερβίρονται εύπεπτα. Δεν υπάρχει λόγος για λογική επεξεργασία, που απαιτεί κάποια προσπάθεια. Ολα συνοδεύονται με μπόλικα, αχνίζοντα αίμα και θάνατο, οπτικά ντοκουμέντα. Αφθονα επίσης τα μενού τα γαργαλιστικά, τα οποία αναζητούνε σε κάθε γωνιά της οικουμένης. Δε λείπει βέβαια η μουσική επένδυση και μάλιστα ποιότητας από το Μέγαρο Μουσικής!!!

ΚΑΙ όλα τ' άλλα; Τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας; Τα προβλήματα της νεολαίας, των εργαζομένων; Η απελπισία, που βασιλεύει στην ύπαιθρο, που σε πολλές περιοχές βρίσκεται σε συνθήκες εγκατάλειψης και ενός νέου μεσαίωνα; Ολα αυτά κι άλλα επίσης σημαντικά, όλα τα εξοβελίζουν. Κι είναι ανύπαρκτα για το δημοσιογραφικό τους ορίζοντα.

ΤΟ μικρό οδοιπορικό, που δούλεψε η Κούλα Αντωνίου, με λεπτομερή τεκμηρίωση καλύπτει το 12μηνο του χρόνου, που πέρασε και παρουσιάζει όλα τα στοιχεία, τα οποία φέρνουν στο φως την ωμή συνεχή επέμβαση, που επιχειρεί η κυβέρνηση στο χώρο της ενημέρωσης. Η κυβέρνηση, που θέλει με κάθε τρόπο να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο στα ΜΜΕ.

ΜΙΑ στάση στο «Οδοιπορικό» στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο στο μήνα Μάιο όπου ανάμεσα στ' άλλα διαβάζουμε: «...Η Λιάνα Κανέλλη απολύεται από τον "Πλάνετ" γιατί καταγγέλλει τα εγκλήματα και το ρόλο του ΝΑΤΟ και τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης. Μετά τις 10 Μαΐου και ενώ οι ΝΑΤΟικές βόμβες σκοτώνουν άμαχους πολίτες, αίφνης και ως διά μαγείας και σχεδόν συγχρονισμένα τα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών σταθμών επανέρχονται στην "κανονική" τους ροή... Τα παράθυρα ανοίγουν στο έγκλημα του δικηγόρου, που δολοφόνησε τη γυναίκα του, στα σκάνδαλα της Πάτμου... κι άλλα παρόμοια...».

ΟΙ ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί «κατέβασαν» το διακόπτη για τον πόλεμο στη γειτονική Γιουγκοσλαβία. Κι ας έπεφταν ακόμη οι βόμβες. Κι ας σκοτώνονταν άμαχοι. Ολοφάνερες οι διαπλοκές των αφεντικών που έχουν τα κανάλια με την κυβέρνηση.

ΤΟ «ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ» έχει επίσης επισήμανση και για την ΕΡΤ. Κι αυτή εγκλωβισμένη στις κυβερνητικές επιταγές. Η μερίδα του «λέοντος» μέσα στην ειδησεογραφία είναι δοσμένη πλουσιοπάροχα στην κυβέρνηση. Θεραπαινίδα της, λιβανιστήρι δικό της. Προκλητικός αυτός ο καθημερινός, ο δοξαστικός εξάψαλμος για να παρουσιαστούν της κυβέρνησης, του κ. Σημίτη, τα έργα.

ΚΑΙ μέσα σ' αυτό το χαώδες αλλά και σάπιο τηλεοπτικό τοπίο ξεπετιούνται όλα τα παράσιτα της μιας τάχα δημοσιογραφίας ή της ψυχαγωγίας και το αποτέλεσμα είναι όλο και περισσότερο χειροπιαστό κι αισθητό με την υποβάθμιση ακόμα περισσότερο του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου. Η τεκμηρίωση που έδωσε η εφημερίδα μας δεν είναι, δεν πρέπει να είναι απλά και μόνο μια καταγραφή. Είναι ταυτόχρονα κάλεσμα αγώνα και δράσης για πολλά και σημαντικά μέσα σ' αυτό το ομιχλώδες σάπιο τοπίο. Κάλεσμα με πολλούς αποδέκτες.