Υπάρχει σήμερα έστω ένας εργάτης, αγρότης, αυτοαπασχολούμενος, νέος, γυναίκα που να μη θέλει μόνιμη δουλιά; Ικανοποιητικό εισόδημα που να του επιτρέπει να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες του; Που να μη θέλει ελεύθερο χώρο και χρόνο για ψυχαγωγία, πολιτισμό, αθλητισμό; Που να μη θέλει δωρεάν Παιδεία, Υγεία και Πρόνοια με παροχές υψηλού επιπέδου; Φτηνή και ασφαλή λαϊκή στέγη; Εργα θωράκισης απέναντι σε φυσικές καταστροφές; Υπάρχει έστω ένας που να πιστεύει ότι όλα αυτά μπορούν να του τα παράσχουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ;

Η απάντηση όλων, αν μπορούσε να ρωτηθούν ένας προς ένα, θα ήταν ίδια. Αυτά τα «θέλω» είναι κοινά για το σύνολο της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, είναι το ενοποιητικό τους στοιχείο. Οπως κοινή είναι η αιτία για το ότι παραμένουν ανικανοποίητα. Η πολιτική που υπηρετεί και αυξάνει τα κέρδη της πλουτοκρατίας σε βάρος τους. Αλλά κοινός είναι και ο δρόμος για την κατάκτησή τους. Αυτό το δρόμο πρέπει να ανιχνεύσουν.

Η ανάπτυξη αγώνων στη βάση της κοινότητας των συμφερόντων τους και του κοινού αντιπάλου, που σήμερα «προσωποποιείται» στη φιλομονοπωλιακή πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, είναι η ποιοτική στροφή που απαιτείται για την αποτελεσματικότητά τους. Τα προηγούμενα χρόνια αναπτύχθηκαν αγώνες, ζυμώθηκαν αιτήματα, αναδείχτηκε μια δυναμική πολύτιμη για το μέλλον. Το κρίσιμο σήμερα, μπροστά στις εκλογές, είναι σε ποιο βαθμό έχει συνειδητοποιηθεί, κατ' αρχάς απ' όσους συμμετείχαν σ' αυτούς, ότι και οι εκλογές αποτελούν ένα πεδίο της ταξικής πάλης, όπου πρέπει να συνεχιστεί και να κατακτήσει μια νίκη ο αγώνας τους. Νίκη με αποδυνάμωση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονη ισχυροποίηση του ΚΚΕ.

Οι αγώνες μπορούν να βάζουν εμπόδια στην προώθηση αντεργατικών και άλλων αντιλαϊκών μέτρων, μπορούν ακόμη και να έχουν κάποιες κατακτήσεις, αλλά είναι γεγονός ότι οι διεκδικήσεις των λαϊκών στρωμάτων απαιτούν συγκεκριμένη πολιτική για να ικανοποιηθούν. Πολιτική που ασκούν οι κυβερνήσεις. Επομένως, πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι το πρόβλημα της διακυβέρνησης, της εξουσίας, το ποιο κόμμα την ασκεί και για ποιον την ασκεί, είναι πρωτίστως δική τους υπόθεση. Οι έως τώρα κυβερνήσεις προβάλλουν σταθερά τον ισχυρισμό ότι η πολιτική τους ωφελεί τους πάντες, για να εγκλωβίζουν λαϊκές δυνάμεις στο σύστημα. Αλλά από την εμπειρία τους οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πως η πολιτική των κυβερνήσεων όλα τα προηγούμενα χρόνια όχι μόνο δεν έλυσε κανένα πρόβλημά τους αλλά τα όξυνε όλα, την ίδια στιγμή που η πλουτοκρατία βγαίνει απ' την ίδια πολιτική πολλαπλά κερδισμένη. Μόνο το 2006 οι 300 περίπου εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες αποκόμισαν κέρδη ύψους 8,6 δισεκατομμυρίων ευρώ!!! Πλούτος που θα μπορούσε να διατεθεί για μισθούς και συντάξεις, για δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, για φτηνή λαϊκή στέγη, για έργα που να ανακουφίζουν το λαό.

Επομένως, όσο οι αγώνες δεν αντιστρατεύονται την ασκούμενη πολιτική, ως την υπεύθυνη για τη μη ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής λαϊκής οικογένειας, όσο δεν εστιάζουν στην προοπτική μιας άλλης πολιτικής, υπέρ του λαού, μπορεί πρόσκαιρα κάτι να κατακτούν, αλλά αυτό θα βρίσκεται υπό αναίρεση ή - κάτι το σύνηθες - μια επιμέρους κατάκτηση θα συνοδεύεται από την αφαίρεση άλλων δικαιωμάτων. Η όποια κατάκτηση, το όποιο εμπόδιο σε αντιλαϊκά μέτρα, θα είναι ευάλωτα στην επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου, όσο αυτές δεν αμφισβητούνται, δεν κλονίζονται. Με την πρώτη ευκαιρία θα το πάρουν πίσω, θα προχωρήσουν έστω και με μια κάποια αργοπορία στην κατεύθυνση που επιτάσσουν τα συμφέροντά τους. Τέτοιοι αγώνες, αποκλειστικά οικονομικού περιεχομένου και στόχευσης, που δεν επιτυγχάνουν τη μέγιστη δυνατή ενότητα της εργατικής τάξης και όλων των τμημάτων του λαού που θίγονται εξίσου, είναι ευκολοχώνευτοι από το σύστημα. Αλλωστε, και το ίδιο δε θα διστάσει, παρότι πολύ δύσκολα στις σημερινές συνθήκες προχωρά και στην πιο μικρή παραχώρηση, για την άμβλυνση της δυσαρέσκειας και στη λογική του «διαίρει και βασίλευε», να ικανοποιήσει κάποια αιτήματα που δε θίγουν τον πυρήνα της στρατηγικής του.

Οσο κι αν αγωνίζονται τα επιμέρους τμήματα της εργατικής τάξης και του λαού, όσο κι αν δυσανασχετούν, τον τελικό λόγο θα τον έχει η εκάστοτε κυβέρνηση στο βαθμό που δεν καταδικάζεται πολιτικά και δεν εκφράζεται έμπρακτα αυτή η καταδίκη. Πολύ περισσότερο σε περιπτώσεις, όπως συμβαίνει σήμερα, που και στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται πολιτική δύναμη, το ΠΑΣΟΚ, με κοινή στρατηγική με την κυβέρνηση της ΝΔ.

Αυτό που οι αντίπαλοι του λαού φοβούνται είναι αγώνες μαζικοί και μαχητικοί, όχι μόνο για τη βελτίωση της θέσης του, αλλά πολιτικοποιημένοι στη βάση της γνώσης πως οριστική λύση στα λαϊκά προβλήματα μπορεί να δοθεί στο πλαίσιο μιας άλλης εξουσίας, που θα εφαρμόσει φιλολαϊκή πολιτική. Τέτοια πολιτική πρόταση σήμερα διαθέτει μόνο το ΚΚΕ. Η δυναμική της φαίνεται κι από τη λύσσα με την οποία πολεμιέται. Γιατί είναι πρόταση που μπορεί να συνενώσει τα φτωχά λαϊκά στρώματα με την εργατική τάξη, να καθοδηγήσει τη ρήξη τους με την πλουτοκρατία και τις δυνάμεις που υπηρετούν τα συμφέροντά της, να αποτελέσει την πυξίδα τους για έναν πολιτικό «προορισμό» που στο κέντρο του θα έχει τον άνθρωπο του μόχθου.

Στις κάλπες που θα στηθούν οι αγώνες που αναπτύχθηκαν πρέπει να βρουν τη συνέχειά τους. Να μην παραγραφούν με την επιβράβευση της ψήφου σε όσους φέρουν την ευθύνη για τα προβλήματα που τους πυροδότησαν, για την ανεργία, την Παιδεία, τα καθηλωμένα εισοδήματα κλπ. Ο λαός να αξιοποιήσει την ψήφο σαν μοχλό για να δυσκολέψει τη δικομματική εναλλαγή, να αναδείξει αδύναμη κυβέρνηση, αδύναμη αντιπολίτευση. Με αποδυναμωμένα το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ η επόμενη μέρα των εκλογών θα τον βρει σε καλύτερες θέσεις, θα ενισχύσει τη δυναμική της πάλης του.

Αλλωστε, η εκλογική αναμέτρηση είναι μια ανώτερης μορφής πολιτική δράση, στο πλαίσιο της οποίας τίθενται αντικειμενικά προς συζήτηση με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα όχι μόνο τα καθημερινά, τα πολύ σοβαρά και οξυμένα προβλήματα, αλλά και η καρδιά του προβλήματος, η διακυβέρνηση. Το ΚΚΕ θέτει για συζήτηση τη δική του εναλλακτική λύση για τη συγκρότηση του κοινωνικοπολιτικού μετώπου για τη λαϊκή εξουσία. Προβάλλοντας ταυτόχρονα τη θέση πως όσο πιο αδύναμο είναι το δικομματικό σύστημα και όσο πιο αβέβαιη η απρόσκοπτη συνέχιση της δικομματικής εναλλαγής, τόσο πιο πολλή πίεση μπορεί να ασκήσει το λαϊκό κίνημα, και τόσο πιο αποτελεσματική θα είναι αυτή όσο διεκδικούνται λύσεις απ' τη σκοπιά του προβλήματος της εξουσίας.

Η πρόταση που καταθέτει το ΚΚΕ στο λαό είναι βγαλμένη από τα συμφέροντά του. Είναι πρόταση ρεαλιστική και απολύτως εφικτή αν ο ίδιος αποφασίσει να την κάνει πράξη. Δυνατότητες υπάρχουν. Πλούτος σε μεγέθη εξωφρενικά που μπορεί να ικανοποιήσει κάθε ανάγκη της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Πλούτος που του ανήκει γιατί τον παράγει. Αρκεί να αποφασίσει να τον διεκδικήσει και να τον πάρει.

Απέναντί του ο λαός έχει ενωμένο το μπλοκ των δυνάμεων της αγοράς, όσων θέλουν να διαιωνίζεται το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Καιρός να αποφασίσει να δίνει ενωμένος τις μάχες εναντίον του. Και τις πολιτικές μάχες όπως είναι αυτή των εκλογών, που του δίνει τη δυνατότητα να κάνει ένα μεγάλο βήμα για τα δικά του συμφέροντα. Στην προοπτική να κερδίσει και τον πόλεμο ενωμένος σε ένα ισχυρό κοινωνικοπολιτικό μέτωπο που θα διεκδικήσει τη λαϊκή εξουσία.