Η ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ απαιτούν την εναρμόνιση της φορολογικής πολιτικής στην ΕΕ και τη διαμόρφωση ενός ενιαίου φορολογικού πλαισίου για την οικονομική δραστηριότητα σε όλα τα κράτη - μέλη. Η εξισωτική αυτή προσπάθεια που αδιαφορεί για το διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης κάθε χώρας, τις επιπτώσεις που θα έχει μια ενιαία φορολογική πολιτική στους εθνικούς προϋπολογισμούς, στην ανάπτυξη, τις κοινωνικές δαπάνες και κυρίως στα εισοδήματα των εργαζομένων, έχει σαν στόχο να αυξήσει τα φορομπηχτικά μέτρα σε βάρος των εργαζομένων και να αλαφρύνει τις επιχειρήσεις και το μεγάλο κεφάλαιο από την όποια συμμετοχή στα φορολογικά βάρη, αυξάνοντας έτσι τα κέρδη τους.

Η φορολογική πολιτική που διαμορφώνεται βήμα βήμα, από την ΕΕ και που χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρόταση φορολόγησης των τόκων που συζητάμε σήμερα θα εντείνει ακόμα περισσότερο τις περιφερειακές και κοινωνικές ανισότητες, θα κάνει ακόμα πιο ασύδοτο το μεγάλο κεφάλαιο και θα ενισχύσει τη διαφθορά της οικονομικής ζωής.

Η πρόταση της Επιτροπής ευνοεί ουσιαστικά τους κάθε λογής φορολογικούς παραδείσους και τις πολυποίκιλες εξαιρέσεις στη φορολόγηση των εισοδημάτων του μεγάλου κεφαλαίου. Φορολογεί τους τόκους του μικροκαταθέτη και αποταμιευτή και απαλλάσσει της φορολογίας τις επιχειρήσεις και το μεγάλο κεφάλαιο. Την ίδια στιγμή που, στο όνομα της χρηματοδότησης της κοινωνικής ασφάλισης ή της μείωσης των δημοσίων ελλειμμάτων, βρίσκονται υπό επεξεργασία προτάσεις ή προωθούνται ιδέες για παραπέρα αύξηση της έμμεσης φορολογικής επιβάρυνσης, που πλήττει κύρια τα πλατιά λαϊκά στρώματα, καθώς και η παραπέρα μείωση των δημόσιων κοινωνικών παροχών υγείας και συνταξιοδοτικής κάλυψης, λόγω υψηλού κόστους. Προφανώς οι ιθύνοντες της ΕΕ θεωρούν ότι τα κέρδη και τα εισοδήματα τεράστιας κλίμακας που διαφεύγουν νόμιμα από κάθε φορολογική επιβάρυνση, μέσα από σειρά εξαιρέσεων και παρεκκλίσεων που προβλέπουν οι εθνικές φορολογικές νομοθεσίες, όπως τα εισοδήματα από ρέπος ή άλλα χρηματοοικονομικά παράγωγα, δεν μπορούν και δεν πρέπει έστω να συμβάλλουν στην επίτευξη των παραπάνω στόχων. Ολο το κόστος για το λαό και τους εργαζόμενους και όλα τα κέρδη για τις μεγάλες επιχειρήσεις και το μεγάλο κεφάλαιο.

Εμείς θεωρούμε απαράδεκτο και ταυτόχρονα αποκαλυπτικό των προθέσεων της ΕΕ και της ΟΝΕ, το γεγονός ότι η προτεινόμενη οδηγία καλύπτει μόνο τα φυσικά πρόσωπα, όταν είναι γνωστό ότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι δικαιούχοι των καταθέσεων εξωτερικού ή των διασυνοριακών ομολόγων - δημόσιων ή μη - είναι οι μεγάλοι θεσμικοί επενδυτές. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι οι τροπολογίες που ζητούσαν την επέκταση της οδηγίας στα νομικά πρόσωπα, απορρίφτηκαν. Για μας, είναι αδιανόητο να θεσπίζονται φόροι που εξαιρούν τις εταιρίες. Μια τέτοια ρύθμιση ουσιαστικά βάλλει ευθέως κατά της απασχόλησης και της ανάπτυξης, αφού συμβάλλει στη διατήρηση των κεφαλαίων στις τράπεζες ή στη μετατροπή τους σε ομόλογα ή άλλα χρηματοοικονομικά παράγωγα, αντί να τα ωθεί, μέσω και των φορολογικών ρυθμίσεων, σε επενδύσεις στην παραγωγική διαδικασία. Δεν πρόκειται για φορολόγηση, αλλά για ποινικοποίηση της σκληρής προσπάθειας για αποταμίευση των εργαζομένων. Η ρύθμιση αυτή ανοίγει το δρόμο για τη διαφθορά της οικονομικής ζωής, την εκμετάλλευση των εργαζομένων και τη δημιουργία εικονικών εταιριών, με αποκλειστικό σκοπό την εξαίρεση από τη φορολογία. Δημιουργεί ακόμα τις προϋποθέσεις - που διευκολύνονται από τη σύγκλιση των επιτοκίων - για μεταφορά των καταθέσεων σε κράτος άλλο από αυτό της κατοικίας ή για ενίσχυση της διασυνοριακής αγοράς ομολόγων σε βάρος της εγχώριας, με σκοπό την καταστρατήγηση της φορολογικής νομοθεσίας για τους "κατοίκους" και την αποφυγή του φόρου. Ειδικότερα για τα ομόλογα χωρίς τοκομερίδια (zero coupon bonds) διευκολύνεται η δυνατότητα χρησιμοποίησής τους ως μέσο ξεπλύματος, σε περίπτωση πώλησης πριν από τη λήξη τους σε πρόσωπα που δεν καλύπτονται από την οδηγία και άρα δεν υπάγονται σε φορολόγηση.

Η υπό εξέταση πρόταση οδηγίας αποτελεί τμήμα του πακέτου που συμφωνήθηκε το Δεκέμβρη του 1997 από το Συμβούλιο, και θέλουμε να επαναλάβουμε την πλήρη διαφωνία μας με τη λογική των πακέτων, που αποσκοπούν στο να κάμψουν τις όποιες επιμέρους αντιρρήσεις υπάρχουν και να περάσουν αποφάσεις που θίγουν τις πιο αδύναμες χώρες, όπως συμβαίνει με την πρόταση οδηγίας για τους τόκους των συνδεδεμένων επιχειρήσεων που θίγει άμεσα την Ελλάδα, χώρα εισαγωγής κεφαλαίου.

Η αρχική αισιοδοξία των "κατασκευαστών" της Ευρωπαϊκής Ενωσης για το εγχείρημα της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης αντικαταστάθηκε στην πορεία από τον προβληματισμό και τώρα από την ανησυχία. Ακόμη και κορυφαίοι αστοί οικονομολόγοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και επισημαίνουν τις αντινομίες και τις αντιφάσεις της ΟΝΕ, που μπορούν να οδηγήσουν όχι μόνο στην αποτυχία των συγκεκριμένων επιλογών, αλλά και στη δοκιμασία της συνοχής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτοί βέβαια ανησυχούν για λογαριασμό των πολυεθνικών επιχειρήσεων, των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και οι συστάσεις τους αποσκοπούν στην καλύτερη και ασφαλέστερη εξυπηρέτηση αυτών των συμφερόντων. Ετσι υποτιμούν ή αποσιωπούν ότι εκτός των εσωτερικών αντιφάσεων υπάρχει ακόμη ένας παράγοντας που απειλεί την ΟΝΕ, η ανάπτυξη της ταξικής πάλης, η πάλη των λαών. Ομως, ακόμα και έτσι, οι διαπιστώσεις τους έχουν σημασία, αφού αποκαλύπτουν σοβαρές και αδύναμες πλευρές του οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δίνουν έτσι και μια απόδειξη για το ότι η ΟΝΕ δεν είναι ούτε μονόδρομος, ούτε άτρωτη.

Η αλήθεια είναι ότι εξαρχής το εγχείρημα της ΟΝΕ ήταν αντικειμενικά υποταγμένο στον σκληρό ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, που αναπτύσσεται στο έδαφος της ανισόμετρης ανάπτυξης των οικονομιών, γεγονός που έχει αρχίσει να δείχνει τα σημάδια του. Σ' αυτό αναφέρεται, με το δικό του τρόπο, και ο Μίλτον Φρίντμαν, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ και δάσκαλος του "φιλελευθερισμού".

"Τι θα συμβεί αν προκύψει μια κατάσταση η οποία δίνει ώθηση στη Γερμανία, αλλά προκαλεί ύφεση στη γαλλική οικονομία; Θα μπορεί να εξισορροπήσει μόνο μέσω της ανεργίας, των τιμών, των μισθών και της κρατικής παρέμβασης". "Πιστεύω", καταλήγει ο Φρίντμαν, "ότι ο Χέλμουτ Κολ και ο Φρανσουά Μιτεράν διέπραξαν ένα αποφασιστικής σημασίας λάθος: Θέλησαν να δημιουργήσουν μια οικονομική οντότητα πριν την πολιτική... αλλά αυτό λειτουργεί ακριβώς αντίθετα. Η νομισματική ενότητα τώρα θα πολιτικοποιήσει τα προβλήματα τα οποία στο παρελθόν ρυθμίζονταν μέσω της αγοράς".

Είναι εμφανής η ανησυχία του Φρίντμαν, ο οποίος με σαφήνεια προσδιορίζει τους τρόπους με τους οποίους αντιμετωπίζονται σήμερα τα προβλήματα της ΟΝΕ, με την ανεργία, τη λιτότητα και την κρατική παρέμβαση. Τρόπους, τους οποίους θεωρεί ανεπαρκείς, γιατί και οι τρεις προκαλούν και οξύνουν την ταξική πάλη. Γι' αυτό ακριβώς προτείνει και το προβάδισμα της "πολιτικής" ένωσης, δηλαδή μιας πολιτικής κυριαρχίας των ηγεμόνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που θα επιβάλει στη συνέχεια και τους οικονομικούς της νόμους. Με τη διαφορά ότι η ανισόμετρη οικονομική ανάπτυξη συνεπάγεται και την ανισόμετρη πολιτική ανάπτυξη. Ο ενδοκαπιταλιστικός οικονομικός ανταγωνισμός στους κόλπους της ΕΕ, συνεπάγεται και πολιτικό. Οσο για την πορεία προς την πολιτική ενοποίηση, πρόκειται για μια άποψη η οποία στηρίζεται σε πραγματικά προβλήματα, για να καταλήξει σε ακόμη πιο αντιδραστικές λύσεις. Σαν κι αυτές που περιέχονται στη Συνθήκη του Αμστερνταμ.

Η ανισόμετρη ανάπτυξη, που είναι μόνιμο και αναπόσπαστο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού, δεν είναι μια θεραπεύσιμη "ασθένεια" του συστήματος. Πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες αντιφάσεις αυτού του συστήματος, αφού από τη μια παρουσιάζεται σαν πρόβλημα στην προσπάθεια της πορείας της καπιταλιστικής ενοποίησης, ενώ απ' την άλλη είναι και το "οξυγόνο" για τη λειτουργία του κεφαλαίου.

Εκδηλώσεις αυτής της ανισόμετρης ανάπτυξης έχουμε και αυτή τη στιγμή που αναζητείται "κοινή" λύση στο πρόβλημα του ευρω-επιτοκίου, αφού μια πιθανή απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τη μείωσή του θα βοηθήσει ορισμένες χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως η Γερμανία, ενώ θα έχει δυσμενέστατες επιπτώσεις σε άλλες, όπως παραδείγματος χάριν η Πορτογαλία.

Ο φόβος λοιπόν των "σοφών" του συστήματος είναι μήπως αυτές οι αναπόφευκτες συγκρούσεις αποκτήσουν και πολιτικό χαρακτήρα. Ομως σε μια τέτοια εξέλιξη μοιραία έρχεται στο προσκήνιο και η κοινωνική σύγκρουση και εκεί ο συσχετισμός των δυνάμεων δεν μπορεί να θεωρείται εκ των προτέρων δεδομένος. Αυτός λοιπόν είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους μπορεί να αποτύχει η ΟΝΕ.

Δ. Π.

Σε διάλυση οδήγησε την οργάνωση του Συνασπισμού στο Λαύριο η καιροσκοπική πολιτική της ηγεσίας τουστις δημοτικές εκλογές σε συνδυασμό με τις προσωπικές επιλογές στελεχών του Κόμματος, όσον αφορά την κεντροαριστερή στήριξη του υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ στις δημοτικές εκλογές και με τη διαφοροποίηση κεντρικών στελεχών του, όπως του υποψηφίου στο νομαρχιακό ψηφοδέλτιο του ΣΥΝ Β. Νεφελούδη, που στηρίζει τις επιλογές άλλου υποψηφίου και δημάρχου.

Τη διαλυτική αυτή κατάσταση που αποκαλύπτει τη χωρίς αρχές και με βάση καιροσκοπικές και προσωπικές επιλογές λειτουργία του χώρου δεν μπόρεσε να αποτρέψει ούτε η προσωπική παρέμβαση του Ν. Κωσταντόπουλου, με αποτέλεσμα η Πολιτική Επιτροπή Λαυρίου του ΣΥΝ να διαλυθεί και να παραδώσει τη σφραγίδα της Επιτροπής στην ηγεσία του ΣΥΝ. Οπως αναφέρεται σε σχετική επιστολή που στάλθηκε προς την ηγεσία του ΣΥΝ "η Πολιτική Επιτροπή του Συνασπισμού στο Λαύριο αρνείται να συνεχίσει αυτή τη θλιβερή κωμωδία και εξαναγκάζεται εκ των πραγμάτων, αφού διαλύθηκαν (κλείστηκαν) τα γραφεία της Οργάνωσης: Να αναστείλει τη δραστηριότητά της και να αποστείλει στο κόμμα τη σφραγίδα της Επιτροπής", καθώς, όπως αναφέρεται "είναι αδύνατον να συνεχίσουμε τη δραστηριότητά μας"...

Ειδικότερα καταγγέλλεται ως υβριστής το μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ Νεφελούδης Ανδρέας, ο οποίος ως Διευθυντής της Δημοτικής Επιχείρησης Ανάπτυξης του Λαυρίου, λειτουργεί ως "ιθύνων νους σε κάθε προσπάθεια καταστροφής της Λαυρεωτικής" καθώς: Στηρίζει την επιλογή για εγκατάσταση πετρελαιοδεξαμενών στο λιμάνι - ενώ την ίδια ώρα άλλα στελέχη του ΣΥΝ εκφράζουν την κάθετη αντίθεσή τους! Προβάλλει τη δημιουργία πολυκαταστημάτων στο Λαύριο που θα οδηγήσει στην ανεργία άλλα 1.000 άτομα. Και, ως οικονομικός σύμβουλος προτείνει την αύξηση των δημοτικών τελών κατά 25% και προωθεί την ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων και τμημάτων του Λιμανιού κλπ.

"Αυτός ο κύριος, υπογραμμίζεται, δεν είναι ο οποιοσδήποτε. Είναι μέλος της ΚΠΕ, του καθοδηγητικού οργάνου του ΣΥΝ... " Μάλιστα, κατηγορούν την ηγεσία του ΣΥΝ, που σαν επιβράβευση της όλης συμπεριφοράς του μπήκε στο ψηφοδέλτιο του Δραγασάκη (στις νομαρχιακές) και δεν αμφιβάλλουμε ότι θα είναι και πάλι μέλος της ΚΠΕ".

Βεβαίως, η περίπτωση του Λαυρίου δεν είναι η μοναδική για το ΣΥΝ καθώς, ιδιαίτερα στις δημοτικές - νομαρχιακές εκλογές, τέτοια διαλυτικά φαινόμενα και καιροσκοπικές - παραγοντίστικες λειτουργίες επισημάνθηκαν σε αρκετές περιοχές της χώρας. Μάλιστα, σε ορισμένες περιοχές οι τοπικές οργανώσεις προχώρησαν και σε διαγραφές στελεχών τους, π.χ. Αιτωλοακαρνανία. Αυτή η διαλυτική κατάσταση που αποκαλύπτεται οδηγεί, τώρα, αρκετά μέλη και οπαδούς που ξεγελάστηκαν με τα "ωραία λόγια" του ΣΥΝ, να διαχωρίζουν τη θέση τους και να συμπαρατάσσονται με τους κομμουνιστές για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων.