Επαγγέλλονται την ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό, παράλληλα όμως αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά κράχτες του ΠΑΣΟΚ, υποδυόμενοι το ρόλο της αριστερής συνείδησής του, που φιλοδοξούν να συμβάλουν στην καλλιέργεια του εδάφους της «αναγέννησής» του, χρησιμοποιώντας ως δήθεν πλεονέκτημα την πρότερη θητεία τους στην «Αριστερά». Ο λόγος βέβαια για την ομάδα του Ν. Μπίστη, που άμα τη αποχωρήσει της από τον Συνασπισμό, προέβη στη δημιουργία της «Ανανεωτικής Εκσυγχρονιστικής Κίνησης της Αριστεράς».

Αν και νεότευκτος, η κίνηση έχει δώσει με σαφήνεια το πολιτικό της στίγμα, σε διάφορα κείμενά της, ήδη γνωστό, βέβαια, από τον καιρό που αποτελούσε μία ακόμα τάση στο εσωτερικό του ΣΥΝ. Είναι, άλλωστε, αυτό κάτι για το οποίο «υπερηφανεύεται», ως προς τον προσδιορισμό της σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ, αφού ο Ν. Μπίστης δήλωνε με την ίδρυση της κίνησης πως «ουδείς μας κατηγόρησε για έλλειψη σαφήνειας, για διγλωσσία ή για αοριστολογία».

Τα στελέχη της ΑΕΚΑ δεν κρύβουν τη στήριξή τους στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ, έχουν άλλωστε χειροκροτήσει μέχρι σήμερα όλες του τις επιλογές (από την ΟΝΕ έως την απελευθέρωση της ακτοπλοΐας με αφορμή το τραγικό ναυάγιο του «Εξπρές Σαμίνα»). Ούτε ότι επιθυμούν να συνεργαστούν μαζί του δημιουργώντας την «πληθυντική Αριστερά». Και γνωρίζουν ότι το υπό ανακατάταξη πολιτικό σκηνικό είναι η ευκαιρία τους για την ικανοποίηση αυτής τους της επιδίωξης, μια και κινήσεις σαν τη δική τους επιδιώκουν να αποτελέσουν συστατικό στοιχείο μιας «αναγέννησης» του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ.

Σ' αυτή την κατεύθυνση εργάζονται με επιμονή και υπομονή. Εχουν ήδη προσεγγίσει άλλες δυνάμεις συναφών σοσιαλδημοκρατικών αντιλήψεων, όπως «Πρωτοβουλία», «Δίκτυο», με τις οποίες συνδιαμορφώνουν πολιτική διακήρυξη για το περιλάλητο και υπό συγκρότηση φόρουμ της «κεντροαριστεράς», που θέλει να αναχθεί σε προνομιακό συνομιλητή του ΠΑΣΟΚ, όταν έρθει η ώρα οι θρυλούμενες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό να αποκρυσταλλωθούν.

Εξαρχής άλλωστε διακήρυξαν: «Απόφασή μας είναι να είμαστε παρόντες στο εκσυγχρονιστικό εγχείρημα, να συμμετέχουμε στη διαμόρφωση των πολιτικών λύσεων. Θέλουμε να συμβάλουμε στη διαμόρφωση του πλουραλιστικού πόλου του προοδευτικού εκσυγχρονισμού της χώρας, επιλέγουμε την κριτική συμπόρευση με το μεταρρυθμιστικό εγχείρημα που ξεκίνησε το 1996»...

Η μόνη τους ένσταση έγκειται στο να μην «απορροφήσει το ΠΑΣΟΚ στους κόλπους του και να μην εκφράσει μονοκομματικά όλο τον πλούτο και την πολυμορφία των δυνάμεων που συγκλίνουν στον πόλο του αναγκαίου προοδευτικού εκσυγχρονισμού»!

Θεωρούν, ωστόσο, πως ο παραπάνω κίνδυνος εξαλείφεται τώρα, που το πολιτικό σκηνικό «ανασυντίθεται» (για να παραμείνει τελικά το ίδιο) και αδράχνοντας την ευκαιρία υπενθυμίζουν στο ΠΑΣΟΚ πως το μεταρρυθμιστικό του εγχείρημα παρουσιάζει σημάδια κόπωσης και πως απαιτείται όχι εγκατάλειψή του αλλά «αποφασιστική προώθησή του, απαιτείται αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού και μεταρρύθμιση του θεσμικού πλαισίου που το διέπει».

Στην προσπάθειά τους, όμως, να ωθήσουν τις εξελίξεις εκεί που τις επιθυμούν και ταχύτερα, δεν αρκούνται στις υπενθυμίσεις, αλλά προειδοποιούν πως «αν ο χώρος της κεντροαριστεράς και ιδιαίτερα το κυβερνητικό κόμμα, με την κεντρική θέση που κατέχει στη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων, παρακολουθήσουν απαθείς τις εξελίξεις, εφησυχάζοντας, τότε οι πιθανότητες επιτυχίας της κεντροδεξιάς θα αυξηθούν», και διαπιστώνουν ότι «το κυβερνητικό κόμμα δεν έχει μέχρι στιγμής ένα σχέδιο για την οργανωμένη ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού με την ηγεμονία της κεντροαριστεράς».

Δεν απογοητεύονται όμως, δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίζουν να υπενθυμίζουν στο ΠΑΣΟΚ «συνεχώς την ανάγκη για επιτάχυνση του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος, για μετεξέλιξή του σε ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και για τη συγκρότηση της κεντροαριστεράς».

Η ουσία του ζητήματος της «αλλαγής» ταχτικής δε βρίσκεται στην εγκατάλειψη αυτών των προσχημάτων. Ο πρόεδρος της ΝΔ έγινε περισσότερο «ρεαλιστής» και έχει αντιληφθεί ότι δεν τον συμφέρει ιδιαίτερα ο υποτιθέμενος «ανένδοτος» κατά των «διαπλεκομένων», στην πορεία προς την εξουσία. Το παραμύθι περί διαπλοκής, κατάλληλο για την παρηγοριά των απογοητευμένων οπαδών του κόμματός του, δεν του χρειάζεται πια, άλλωστε δεν το πίστεψαν και πολλοί, ιδιαίτερα τα στελέχη της ΝΔ. Η «καινούρια» ταχτική της ηγεσίας της ΝΔ καθορίζεται από το πώς θα γίνει αρεστή στην οικονομική ολιγαρχία στο σύνολό της, δηλαδή και σ' αυτούς που χαρακτήριζε «διαπλεκόμενους», πώς θα καταξιωθεί στα μάτια της ως άξιος και πιο αποτελεσματικός διαχειριστής των συμφερόντων της και, άρα, πώς θα κερδίσει την εύνοιά της για να αναλάβει την εξουσία. Είναι ευνόητο ότι στο πλαίσιο αυτής της «γραμμής», οι συγκρούσεις και οι τριβές με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα που υπήρχαν μέχρι σήμερα, μάλλον θεωρούνται επιζήμιες και σύμφωνα με τις υπάρχουσες ενδείξεις καταβάλλονται -αμοιβαίες;- προσπάθειες να εκλείψουν.

Η «στροφή» αυτή της ηγεσίας της ΝΔ, έχει την εξήγησή της, η οποία θα πρέπει να αναζητηθεί στο ότι η άγρια φαγωμάρα που είχε ξεσπάσει αμέσως μετά τις εκλογές για τη μοιρασιά της τεράστιας πίτας των δεκάδων τρισ. και την οικονομικοπολιτική ηγεμονία, φαίνεται ότι μάλλον κλείνει τον κύκλο της με συμφωνία ή εκεχειρία μεταξύ των αντιμαχόμενων στρατοπέδων. Εξυπακούεται μέχρι τον επόμενο γύρο μοιρασιάς. Καθοριστικό ρόλο στην παραπάνω εξέλιξη φαίνεται ότι διαδραμάτισαν οι επαφές που είχε ο Κ. Σημίτης με γνωστούς μεγαλοεπιχειρηματίες και εκδότες. Οι πληροφορίες λένε ότι ο Κ. Καραμανλής έχει ενημερωθεί για το περιεχόμενο αυτών των πρωθυπουργικών συναντήσεων και τα αποτελέσματά τους, πράγμα που μέτρησε και στη διαμόρφωση της τακτικής του για το επόμενο διάστημα.

Από την άλλη, η ηγεσία της ΝΔ έχει αντιληφθεί ότι προκειμένου να ξεπεράσει τη χρόνια εσωκομματική κρίση χρειάζεται να έχει σύμμαχο ή τουλάχιστον «ουδέτερα» τα διαπλεκόμενα. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι από τη στιγμή που άλλαξε η ταχτική Κ. Καραμανλή, φαίνεται να εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας και τα εσωκομματικά προβλήματα και μάλιστα μπροστά στο συνέδριο, ενώ τα τελευταία γκάλοπ προκαλούν ικανοποίηση στη Ρηγίλλης. Επιπλέον, η επιδίωξη εξασφάλισης φιλικής στάσης των «διαπλεκομένων» από τη Ρηγίλλης είναι απαραίτητη για να αντιμετωπιστεί το χρόνιο πρόβλημα της προβολής από τα ελεγχόμενα από αυτούς ΜΜΕ, αλλά και για την ελεγχόμενη πριμοδότηση του Δ. Αβραμόπουλου. Ειδικά για το κόμμα του τελευταίου, ο πρόεδρος της ΝΔ μπορεί να κοιμάται πιο ήσυχα, αν γνωρίζει ότι το προορίζουν για ένα κόμμα -ανάχωμα της λαϊκής δυσαρέσκειας που δε θα κάνει τη μεγάλη ζημιά, αφ' ενός στη ΝΔ, αφ' ετέρου θα διευκολύνει τη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος. Είναι άραγε τυχαίο ότι δεν ανοίγει κανένα μέτωπο απέναντι στο υπό κατασκευή κόμμα, αποφεύγοντας να το χαρακτηρίσει «πολιτικό αντίπαλο»;

Στην τελευταία συνεδρίαση της ΚΕ του κόμματός του, ο Κ. Καραμανλής, προκειμένου να πείσει ότι διαφέρει από το κυβερνών κόμμα και να τονώσει το ηθικό των στελεχών του, είχε αναρωτηθεί: «Τι να τις κάνεις τις κερδισμένες εκλογές, αν έχεις γίνει υπάλληλος μιας χούφτας κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, αν είναι να σε κάνουν κουμάντο και να σε πηγαίνουν εκεί που εκείνοι θέλουν;». Γνώριζε βέβαια ότι το ερώτημα ήταν καθαρά ρητορικό...

Πόση σχέση έχει η παραπάνω πολιτική γραμμή με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων; Και κατά πόσο δείχνει, ότι ο ΣΥΝ αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια και με φερεγγυότητα τόσο σοβαρά θέματα;

Πρέπει κατ' αρχάς να σημειωθεί, ότι ολόκληρη η πολιτική γραμμή του ΣΥΝ διαπερνάται από μία βασική αντίφαση, που αποτελεί και την αιτία των συγκρούσεων που υπάρχουν στο εσωτερικό του, δίχως, με αυτό να ανακατευόμαστε στα του οίκου του. Και η βασική αντίφαση είναι τούτη: Ενώ το Πρόγραμμα του ΣΥΝ συγκλίνει με του ΠΑΣΟΚ, γεγονός που εξ αντικειμένου σπρώχνει το ΣΥΝ στη σύμπραξη με την κλασική σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ), την ίδια στιγμή απορρίπτει τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ! Αυτή η αντίφαση είναι η γενεσιουργός αιτία πολλών κακών. Και η επισήμανσή της είναι απαραίτητη για να κατανοηθούν όλες οι παραπέρα αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν αυτό το κόμμα.

Από αυτή την άποψη είναι χαρακτηριστικό ότι ο ΣΥΝ, είτε σε κρίσιμα ζητήματα συμφωνεί ευθέως με την κυβέρνηση, είτε άλλα, επίσης κρίσιμα, τα αφήνει στο απυρόβλητο. Το ίδιο και με τα οικονομικά βάθρα της αντιλαϊκής πολιτικής (πλουτοκρατία). Η αντιπολίτευση του ΣΥΝ προς το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ γίνεται από τη σκοπιά της υπεράσπισης των... τομών, όπως λέει, που πρέπει να γίνουν στο πολιτικό σύστημα (εκλογικό σύστημα, κυβερνήσεις συνεργασίας κ.ά.). Μάλιστα, την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος την υπερασπίζεται ως το κλειδί για τη λύση των λαϊκών προβλημάτων. Ποιων προβλημάτων όμως; Μήπως της απουσίας ακόμη και χαραμάδας δημοκρατίας από τους τόπους δουλιάς; Αυτό το πεδίο βρίσκεται έξω από την οπτική του ΣΥΝ, γιατί η διεκδίκηση της δημοκρατίας σημαίνει σύγκρουση με την κυβέρνηση και με την εργοδοσία και με την πλειοψηφία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Μήπως της κατάργησης των ελαστικών εργασιακών σχέσεων; Μήπως της απεμπλοκής από τους μηχανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ (ευρωστρατός, δυνάμεις ταχείας επέμβασης κ.ά.); Μήπως των ιδιωτικοποιήσεων;

Τίποτα από αυτά τα προβλήματα, και άλλα παρόμοιας σημασίας, δεν υπάρχουν στις θέσεις του ΣΥΝ. Γι' αυτό, κατά το ΣΥΝ, τα νατοϊκά και τα άλλα στρατιωτικά σώματα (και το ελληνικό) στο Κόσσοβο, αποτελούν στρατό ειρήνης (!) και όχι στρατό κατοχής! Και βεβαίως ο ΣΥΝ έχει ταχθεί υπέρ του λεγόμενου «Συμφώνου Σταθερότητας για τη ΝΑ Ευρώπη»! Ταυτόχρονα στηρίζει την ιμπεριαλιστική πολιτική της ΕΕ, με το πρόσχημα ότι αυτή μπορεί να γίνει το αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ. Εχει επιλέξει τη Σκύλλα, εναντίον της Χάρυβδης.

Χαρακτηριστικό των αντιφάσεων είναι και τούτο: Το τελευταίο διάστημα ο ΣΥΝ τάχθηκε υπέρ της επιστροφής των Ελλήνων στρατιωτικών από το Κόσσοβο, λόγω απεμπλουτισμένου ουρανίου. Θετικό, έστω κι έτσι. Από πότε, όμως, ένας στρατός ειρήνης πρέπει να επιστρέφει λόγω ραδιενέργειας; Η συνέπεια λέει, ότι πρέπει να μείνει εκεί και να υπερασπιστεί την ειρήνη ανεξαρτήτως τιμήματος. 'Η ο στρατός στο Κοσσυφοπέδιο είναι στρατός ειρήνης, οπότε πρέπει να παραμείνει, ή είναι στρατός κατοχής, οπότε πρέπει να φύγει, έτσι κι αλλιώς. Και «στρατός ειρήνης» και «να φύγει», είναι πράγματα ασυμβίβαστα μεταξύ τους... Αυτά τα ασυμβίβαστα βλέπει και η Μ. Δαμανάκη και κατηγορεί την ηγεσία του ΣΥΝ για «νεοκομμουνιστική μετάλλαξη»!!

Ακόμα: Τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση για να εξασφαλίσει «την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ασθενέστερων», «τη φορολογική μεταρρύθμιση», «τον εκδημοκρατισμό κρατικών μηχανισμών», και άλλα παρόμοια, που ο ΣΥΝ υποστηρίζει; Και αυτά ακόμη, προϋποθέτουν σύγκρουση. Θα συγκρουστεί με το κεφάλαιο; Αν ναι, γιατί δεν προετοιμάζει σε αυτή την κατεύθυνση, από τώρα, τον κόσμο του και το λαό; Γιατί καλλιεργεί την ιδέα της συναίνεσης, του διαλόγου και των... υπομνημάτων (!) στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ως μέσων επίλυσης των λαϊκών προβλημάτων;

Ενώ η ηγεσία του ΣΥΝ γνωρίζει την πολιτική του ΚΚΕ για το Μέτωπο, ταυτόχρονα επιχειρεί να εμφανίσει το ΚΚΕ ως κόμμα που αρνείται τις πολιτικές συμμαχίες, την ίδια στιγμή που το ΚΚΕ έχει κάνει ξεκάθαρο, ότι τις συμμαχίες δεν τις αντιμετωπίζει ως αυτοσκοπό, ούτε ως μέσον καλλωπισμού του πολιτικού συστήματος, και άρα ότι τις βλέπει ως μοχλό οργάνωσης της λαϊκής δράσης, συσπείρωσης και πολιτικής σύμπραξης με προοπτική. Το ΚΚΕ έχει θέσει κριτήρια για τις πολιτικές συμμαχίες του. Το 16ο Συνέδριο υπογράμμισε οκτώ (8) άξονες, που συνθέτουν μια αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πολιτική. Τι λέει ο ΣΥΝ συγκεκριμένα γι' αυτούς; Συγκεκριμένα, όμως, και όχι με γενικόλογους χαρακτηρισμούς του τύπου «δογματικό ΚΚΕ» κ.ά.

Παράλληλα ο ΣΥΝ δηλώνει ότι θέλει την κοινή δράση,ενώ αυτή, όπου υπάρχουν κοινές θέσεις, ήδη υπάρχει, (απλή αναλογική). Με αυτό τον τρόπο προσπαθεί να ρίξει στο ΚΚΕ ευθύνες για τη μη συνεργασία ΚΚΕ και ΣΥΝ, μια συνεργασία που για την πραγματοποίησή της δεν υπάρχει αντικειμενική βάση, αφού τα προγράμματα του ΚΚΕ και του ΣΥΝ απέχουν παρασάγγας!.. Το ομολογεί και ο ΣΥΝ.

Ενώ όμως «κόπτεται» για την κοινή δράση, φροντίζει να απέχει από κάθε εκδήλωση αντιιμπεριαλιστική και καταγγέλλει το ΠΑΜΕ, προτιμώντας τις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και αλλού! Ομως, με αυτό τον τρόπο, ο ΣΥΝ, δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να δείχνει την αφερεγγυότητά του και τις επιδόσεις του να αντιμετωπίζει τόσο σοβαρά ζητήματα με κόλπα και με δημόσιες σχέσεις εντυπωσιασμού και τρικλοποδιάς. Και ταυτόχρονα αγκαλιάζει τους «5» για το... 35ωρο και όχι μόνο. Ποιο 35ωρο, αφού αποδέχεται τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και όλες τις βάσεις πάνω στις οποίες οικοδομείται η ΕΕ των μονοπωλίων (ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, εργατικής δύναμης);

Από την άλλη, δε συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ, αλλά και δεν κάνει μέτωπο εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής! Δηλαδή, προσπαθεί να παίξει σε όλα τα ταμπλό!..

Ομως και έτσι, ο ΣΥΝ αναπαράγει το επιζήμιο «Δεξιά - Αντιδεξιά», αφού στόχος του είναι η συνεργασία μόνο με το ΠΑΣΟΚ και όχι και με τη ΝΔ. Είναι κι αυτή μια από τις αντιφάσεις του, από τη στιγμή που η ΝΔ συμπλέει με το ΠΑΣΟΚ...

Η πολιτική και η τακτική του ΣΥΝ αποπνέουν έντονα την κρίση και τα αδιέξοδα που μαστίζουν τα κόμματα, όπου Γης, που προέκυψαν από διασπάσεις του κομμουνιστικού χώρου, που μεταλλάχτηκαν ιδεολογικοπολιτικά. Και όσο κι αν ο Ν. Κωνσταντόπουλος επέμεινε στις συνεντεύξεις του, ότι «ο ΣΥΝ δεν πρόκειται να μπει στον αστερισμό του ΠΑΣΟΚ», δεν μπορεί να πείσει, επειδή ιδεολογικοπολιτικά βρίσκεται σε αυτόν τον αστερισμό, επειδή η κατεύθυνση του κόμματός του κινείται στον αστερισμό των μονοπωλίων.

Το ΚΚΕ πάντα ήταν και είναι υπέρ της ανάπτυξης συνεργασίας, κοινής δράσης με κόμματα, κινήσεις, κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες, με στόχο την ενίσχυση της λαϊκής αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική.

Σ' αυτά τα πλαίσια, πραγματοποιήθηκε η πρόσφατη συνάντηση αντιπροσωπειών ΚΚΕ και ΔΗΚΚΙ. Το γεγονός ότι οι γενικότερες πολιτικές διαφορές με το ΔΗΚΚΙ δεν επιτρέπουν συνεργασία εφ' όλης της ύλης, σε καμία περίπτωση δεν εμποδίζει την ανάπτυξη κοινής δράσης σε μέτωπα πάλης που υπάρχουν κοινές θέσεις, σε μέτωπα που αμφισβητούν τις επιλογές του κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Ηδη κοινή δράση με το ΔΗΚΚΙ, όπως και με άλλες δυνάμεις, όπως η Κομμουνιστική Ανανέωση, αναπτύσσεται στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης, στο πεδίο της υπεράσπισης δημοκρατικών ελευθεριών, στο αντιΝΑΤΟικό, αντιπολεμικό κίνημα.

Επιδίωξη του ΚΚΕ είναι να βαθύνει η συνεργασία σ' αυτά τα ζητήματα, αλλά και να αγκαλιάσει κι άλλα κρίσιμα μέτωπα, όπως η κοινωνική ασφάλιση, η υγεία, η παιδεία. Αυτό τονίστηκε και στη συνάντηση.

Η κοινή δράση δεν μπορεί να είναι αφηρημένη ή ουδέτερη έννοια, ούτε αυτοσκοπός. Ούτε επίσης δίαυλος για να προωθηθούν τα περί «ενότητας της Αριστεράς» που ακούγονται. Κοινή δράση έχει νόημα μόνο αν στοχεύει στην ανάπτυξη της πάλης του λαού, στη συσπείρωσή του, στην οργάνωση της λαϊκής παρέμβασης για την αντιμετώπιση των κρίσιμων προβλημάτων. Πράγμα που σημαίνει σύμπτωση θέσεων για το πώς και σε ποια κατεύθυνση θα αντιμετωπιστεί το ένα ή το άλλο ζήτημα.

Οι επισημάνσεις αυτές αποκτούν μια ιδιαίτερη σημασία, πολύ περισσότερο που ορισμένοι «ψαρεύουν σε θολά νερά», επιδιώκουν να συσκοτίσουν την ουσία, να εκμεταλλευτούν λαϊκές διεργασίες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ΣΥΝ, που όχι μόνο αρνείται τη συνεργασία σε διάφορα μέτωπα πάλης, αφού η πολιτική του κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση ή κάνοντας ανώδυνη αντιπολίτευση προς την κυβέρνηση σε μέτωπα όπως το συνδικαλιστικό κίνημα, για την κατάσταση στα Βαλκάνια και το ΝΑΤΟ, τις λαϊκές ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα κ.ά. Αντίθετα, προβάλλει ως σημεία κοινής δράσης κυρίως το 35ωρο ή την απλή αναλογική, ζητήματα δηλαδή που από μόνα τους δεν αμφισβητούν την κατεύθυνση της αντιλαϊκής πολιτικής. Και βεβαίως, τα θέματα αυτά που προβάλλει ο ΣΥΝ δεν είναι τυχαία. Είναι λογική απόρροια της συνολικής πολιτικής του, που προβλέπει «ρήξεις», οι οποίες όμως μοναδικό στόχο έχουν την αναδιανομή της εξουσίας με τη συμμετοχή στη διαχείριση, δηλαδή είναι ενταγμένα σε μια συνολική πρόταση ενσωμάτωσης στο σύστημα.

Είναι σαφές ότι αν η συνεργασία σε μέτωπα πάλης δε στηρίζεται στους παραπάνω άξονες, θα 'χει σαν αποτέλεσμα την ακύρωση, τη ματαίωση κάθε θετικής δυναμικής που μπορεί να αποκτήσει αυτή, όπως ο μαζικός απεγκλωβισμός λαϊκών δυνάμεων απ' τα δόκανα του δικομματισμού, η ανάπτυξη και οργάνωση της λαϊκής πάλης, και βεβαίωςτη δυσφήμιση της ίδιας της ιδέας τηςσυνεργασίας.