Το ΚΚΕ πάντα ήταν και είναι υπέρ της ανάπτυξης συνεργασίας, κοινής δράσης με κόμματα, κινήσεις, κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες, με στόχο την ενίσχυση της λαϊκής αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική.

Σ' αυτά τα πλαίσια, πραγματοποιήθηκε η πρόσφατη συνάντηση αντιπροσωπειών ΚΚΕ και ΔΗΚΚΙ. Το γεγονός ότι οι γενικότερες πολιτικές διαφορές με το ΔΗΚΚΙ δεν επιτρέπουν συνεργασία εφ' όλης της ύλης, σε καμία περίπτωση δεν εμποδίζει την ανάπτυξη κοινής δράσης σε μέτωπα πάλης που υπάρχουν κοινές θέσεις, σε μέτωπα που αμφισβητούν τις επιλογές του κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Ηδη κοινή δράση με το ΔΗΚΚΙ, όπως και με άλλες δυνάμεις, όπως η Κομμουνιστική Ανανέωση, αναπτύσσεται στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης, στο πεδίο της υπεράσπισης δημοκρατικών ελευθεριών, στο αντιΝΑΤΟικό, αντιπολεμικό κίνημα.

Επιδίωξη του ΚΚΕ είναι να βαθύνει η συνεργασία σ' αυτά τα ζητήματα, αλλά και να αγκαλιάσει κι άλλα κρίσιμα μέτωπα, όπως η κοινωνική ασφάλιση, η υγεία, η παιδεία. Αυτό τονίστηκε και στη συνάντηση.

Η κοινή δράση δεν μπορεί να είναι αφηρημένη ή ουδέτερη έννοια, ούτε αυτοσκοπός. Ούτε επίσης δίαυλος για να προωθηθούν τα περί «ενότητας της Αριστεράς» που ακούγονται. Κοινή δράση έχει νόημα μόνο αν στοχεύει στην ανάπτυξη της πάλης του λαού, στη συσπείρωσή του, στην οργάνωση της λαϊκής παρέμβασης για την αντιμετώπιση των κρίσιμων προβλημάτων. Πράγμα που σημαίνει σύμπτωση θέσεων για το πώς και σε ποια κατεύθυνση θα αντιμετωπιστεί το ένα ή το άλλο ζήτημα.

Οι επισημάνσεις αυτές αποκτούν μια ιδιαίτερη σημασία, πολύ περισσότερο που ορισμένοι «ψαρεύουν σε θολά νερά», επιδιώκουν να συσκοτίσουν την ουσία, να εκμεταλλευτούν λαϊκές διεργασίες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ΣΥΝ, που όχι μόνο αρνείται τη συνεργασία σε διάφορα μέτωπα πάλης, αφού η πολιτική του κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση ή κάνοντας ανώδυνη αντιπολίτευση προς την κυβέρνηση σε μέτωπα όπως το συνδικαλιστικό κίνημα, για την κατάσταση στα Βαλκάνια και το ΝΑΤΟ, τις λαϊκές ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα κ.ά. Αντίθετα, προβάλλει ως σημεία κοινής δράσης κυρίως το 35ωρο ή την απλή αναλογική, ζητήματα δηλαδή που από μόνα τους δεν αμφισβητούν την κατεύθυνση της αντιλαϊκής πολιτικής. Και βεβαίως, τα θέματα αυτά που προβάλλει ο ΣΥΝ δεν είναι τυχαία. Είναι λογική απόρροια της συνολικής πολιτικής του, που προβλέπει «ρήξεις», οι οποίες όμως μοναδικό στόχο έχουν την αναδιανομή της εξουσίας με τη συμμετοχή στη διαχείριση, δηλαδή είναι ενταγμένα σε μια συνολική πρόταση ενσωμάτωσης στο σύστημα.

Είναι σαφές ότι αν η συνεργασία σε μέτωπα πάλης δε στηρίζεται στους παραπάνω άξονες, θα 'χει σαν αποτέλεσμα την ακύρωση, τη ματαίωση κάθε θετικής δυναμικής που μπορεί να αποκτήσει αυτή, όπως ο μαζικός απεγκλωβισμός λαϊκών δυνάμεων απ' τα δόκανα του δικομματισμού, η ανάπτυξη και οργάνωση της λαϊκής πάλης, και βεβαίωςτη δυσφήμιση της ίδιας της ιδέας τηςσυνεργασίας.