Γρηγοριάδης Κώστας

Ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ρομάνο Πρόντι, προσπάθησε χτες ενώπιον της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (ΕΚ) στο Στρασβούργο, να «ανακρούσει πρύμναν» και να απαλύνει τις εντυπώσεις που προκάλεσαν οι περιφρονητικές δηλώσεις του μετά το ιρλανδικό «όχι» στη Συνθήκη της Νίκαιας για τη διεύρυνση και τη θεσμική μεταρρύθμιση της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ).

Αμέσως μετά το ιρλανδικό δημοψήφισμα απόρριψης της Συνθήκης της Νίκαιας, ο πρόεδρος της Κομισιόν είχε δηλώσει περιφρονητικά ότι το «όχι» του ιρλανδικού λαού δεν μπορεί να εμποδίσει την πορεία της ΕΕ προς την πολιτική αναθεώρηση και τη διεύρυνση, και ότι η επικύρωση μπορεί να γίνει με «τακτικές» συμπλήρωσης των ευρωπαϊκών συνθηκών, παρακάμπτοντας τη λαϊκή βούληση. Με τη δήλωσή του, ο Ρ. Πρόντι, αποκάλυπτε και τις πραγματικές αντιλήψεις των Βρυξελλών για τους δημοκρατικούς θεσμούς και λειτουργίες.

Χθες, ο πρόεδρος της Κομισιόν υποδύθηκε το ρόλο του μπαλωματή και ενώ έπρεπε να κάνει δηλώσεις για τη βελγική προεδρία του επόμενου εξαμήνου στην ΕΕ, καταναλώθηκε στο να «μπαλώσει» την προηγούμενη δήλωσή του.

Σύμφωνα με τους νέους ισχυρισμούς του Ρ. Πρόντι: «Η συνθήκη της Νίκαιας, παρόλο που είναι κατώτερη των προσδοκιών, είναι αναγκαία για τη διεύρυνση, που αποτελεί πρωταρχικό πολιτικό μας στόχο (...) Η συνθήκη εύχομαι να επικυρωθεί μέχρι τα τέλη του προσεχούς έτους, με πλήρη σεβασμό στη δημοκρατικά εκπεφρασμένη γνώμη των συμπολιτών μας (...) Ενα «όχι» στη Νίκαια θα καθυστερούσε αναπόφευκτα τη διαδικασία της διεύρυνσης. Σ' αυτή την περίπτωση, που εμείς θέλουμε να αποφύγουμε πάση θυσία, δε θα απέμεινε παρά η χρονική μετάθεση της επόμενη Διακυβερνητικής Διάσκεψης (ΔΔ) που προβλέπεται για τα τέλη του 2003».

Κυνική αναδίπλωση της Κομισιόν και προειδοποίηση - εκβιασμός: αν δεν επικυρώσετε ως κράτη - μέλη τη Συνθήκη της Νίκαιας, στα προσδιορισμένα χρονικά όρια, τότε «υποχρεωτικά» πρέπει να μετατεθεί η ΔΔ για αργότερα και «αναγκαστικά» θα μετατεθεί και η διαδικασία διεύρυνσης, που τόσο ενδιαφέρει τα συμφέροντά «σας».

Μ' άλλα λόγια ο Ρ. Πρόντι αποποιείται των ευθυνών, ρίχνοντας το «μπαλάκι» στις κυβερνήσεις. Είναι σα να λέει: εγώ βγήκα μετά το ιρλανδικό «όχι» και, παρότι άκομψα, έδωσα να καταλάβουν ότι η ΕΕ, ό,τι και να κάνουν οι λαοί της, θα προχωρήσει το δρόμο που άνοιξαν τα συμφέροντα και οι επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου. Αφού με «κατηγορείτε» γι' αυτό, εγώ και η Κομισιόν ξανακρυβόμαστε πίσω από τα νομικίστικα πυργάκια μας, και (...) κανονίστε τώρα εσείς σαν κυβερνήσεις.

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δήλωσε ότι «για μερικούς δεν ήταν εύκολο να αντισταθούν στο πειρασμό να πουν ότι η Συνθήκη της Νίκαιας και το ιρλανδικό δημοψήφισμα δεν είναι στην ημερήσια διάταξη. Μια απάντηση τέτοιου είδους από τον πρόεδρο της Κομισιόν δε θα ήταν υπεύθυνη». Σαν να λέει, εγώ πήγα να εκτεθώ «για το καλό σας» και με κρίνατε αδίκως, τώρα ξαναφοράω τη «στολή» του Ποντίου Πιλάτου. Απείλησε, σαφώς ότι «μια ΕΕ 25 και πλέον κρατών - μελών δεν μπορεί να λειτουργήσει με τις υφιστάμενες δομές και τις υπάρχουσες διαδικασίες απόφασης». Και σε αντιστάθμισμα, πρότεινε η επόμενη ΔΔ να αρχίσει ήδη μετά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Λάικεν (Δεκέμβρης 2001), το οποίο θα ορίσει χρονοδιάγραμμα και «μέθοδο».

Σύμφωνα με την Κομισιόν πρέπει να δημιουργηθεί μετά το Λάικεν μια «Διάσκεψη ή φόρουμ» για τη Διακυβερνητική, όπου θα «συμμετέχουν ισότιμα» οι εκπρόσωποι των 15 κυβερνήσεων και των υποψηφίων για ένταξη χωρών, των «εθνικών» κοινοβουλίων, του ΕΚ και της Κομισιόν. Ενα ευρω-μπάχαλο, δηλαδή, που φαίνεται απίθανο να μπορεί να αποφασίσει για τέτοιου είδους «σημαντικά» θέματα. Αλλά, όπως ειρωνεύτηκε ο Ρ. Πρόντι, «κανένας δεν μπορεί να σκεφθεί ότι τέτοια ζητήματα μπορούν να επιλυθούν κεκλεισμένων των θυρών». Οι άνθρωποι του πύργου ξέρουν, ότι ο καλύτερος τρόπος για να κρύψεις είναι να (...) «εμφανίσεις». Ολες οι σύγχρονες ολιγαρχίες δρουν σήμερα πίσω από τη μάσκα της «δημοκρατίας».

Ωστόσο παρά τους ελιγμούς του Ρ. Πρόντι, η αλήθεια είναι ότι το «όχι» των Ιρλανδών απασχολεί σοβαρά τους «δεκαπέντε», αφού για να τεθεί σε ισχύ η Συνθήκη της Νίκαιας απαιτείται η επικύρωσή της από όλα τα κράτη - μέλη. Με το ιρλανδικό «όχι» και με τη συνεχώς αυξανόμενη αντίθεση των λαών στις επιλογές της ΕΕ τα δεδομένα αλλάζουν. Και επειδή οι ιθύνουσες δυνάμεις της ΕΕ είναι αποφασισμένες να προχωρήσουν στην εφαρμογή των αποφάσεών τους, προσφεύγουν στον εκβιασμό.