«Η πρόσφατη απότομη πτώση των τιμών ορισμένων τραπεζικών μετοχών πυροδότησε έντονες συζητήσεις αναφορικά με την αιτία τους, τις επιπτώσεις που έχουν οι μεταβολές αυτές και μια συζήτηση σχετικά με μια εναλλακτική διαχείριση, που θα μπορούσε να αποφύγει τέτοιες εξελίξεις. Είναι νωρίς για να εξαχθούν ολοκληρωμένα, ασφαλή συμπεράσματα και ορισμένες πλευρές πρέπει να εξεταστούν περαιτέρω. Ωστόσο, ορισμένα συμπεράσματα προκύπτουν αβίαστα και επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις που έχει κάνει όλο το προηγούμενο διάστημα το ΚΚΕ.
Ο Β. Κροκίδης παρουσίασε τα προβλήματα της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας και ανέπτυξε τις θέσεις της Συνομοσπονδίας για μια σειρά ζητήματα, όπως η φορολόγηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, το Ασφαλιστικό και άλλα.
Ο Δ. Κουτσούμπας εξέφρασε με τη σειρά του τη στήριξη του ΚΚΕ στους αυτοαπασχολούμενους μικρούς εμπόρους και άλλους επαγγελματίες, που και στις συνθήκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης βλέπουν τα προβλήματά τους να παραμένουν, και ανέδειξε τις νομοθετικές και άλλες πρωτοβουλίες που έχει αναπτύξει το ΚΚΕ, για την επανένταξή τους στο αφορολόγητο όριο, τη διαγραφή τμήματος των χρεών τους, την κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου και όλων των αντιασφαλιστικών νόμων.
Καιρό είχε να εμφανιστεί γενικώς η Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδας (ΟΤΟΕ). Τι ήταν όμως αυτό που την... «ταρακούνησε» και εδέησε να βγάλει ανακοίνωση; Οχι, δεν είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στις τράπεζες και συνολικά στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, δεν είναι τα προβλήματα που έχουν τα χρεωμένα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά που αντιμετωπίζουν πλειστηριασμούς, κατασχέσεις και εκβιασμούς, αλλά... τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι τραπεζίτες!
Μιλώντας ως εκπρόσωπος των τραπεζιτών και όχι των τραπεζοϋπαλλήλων, η ΟΤΟΕ εκφράζει την ανησυχία της για την «κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο χώρο των Τραπεζών», μιλάει για «τη βραδυφλεγή βόμβα των κόκκινων δανείων» από την οποία οι τράπεζες πρέπει να απαλλαγούν, για να στηρίξουν «την πραγματική (βλ. καπιταλιστική) οικονομία».
Κατά τ' άλλα, οι συνεχείς μειώσεις προσωπικού στις τράπεζες, η επέκταση του φαινομένου των εργολαβικών εργαζομένων και των εργαζομένων που ο ένας εργοδότης τούς «ενοικιάζει» στον άλλο, συνολικά το πετσόκομμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων στον κλάδο, είτε είναι σαν να μην υπάρχουν καθόλου για τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές, είτε αναφέρονται φευγαλέα κάπου «στα ψιλά», για τα μάτια του κόσμου. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς δηλαδή, όταν το ξεζούμισμα των εργαζομένων είναι προϋπόθεση για να βελτιωθεί... «η κατάσταση στο χώρο των τραπεζών», να αυξηθούν δηλαδή τα κέρδη των αφεντικών και να στηρίξουν «την πραγματική οικονομία»...