Εκείνοι που βομβαρδίζουν το Ιράκ συνεχώς επί 12 χρόνια! Εκείνοι που καταδίκασαν εκατομμύρια ανθρώπους - ιδιαίτερα τα παιδιά - να πεθαίνουν από τις βόμβες, τις ασθένειες, την πείνα! Εκείνοι που στήριξαν και εξόπλισαν τον Χουσεΐν, ενώ τώρα, που δεν τους έκανε πια, σκότωσαν χιλιάδες αμάχους για να τον ξεκάνουν, εκείνοι, λοιπόν, ήρθαν να ελευθερώσουν το λαό του Ιράκ!!! Και του λένε, επιπλέον, ότι του ανήκουν τα πετρέλαια, ενώ έχουν ετοιμάσει εδώ και μήνες τα συμβόλαια με τις εταιρίες που θα τα ληστέψουν!

Η δημοκρατία, λοιπόν, θριαμβεύει. Με τη διαφορά ότι πίσω από τις θριαμβολογίες των ιμπεριαλιστών βρίσκεται ο φόβος τους, για το τι μέλλει γενέσθαι με τον ιρακινό λαό, που έδειξε σθένος και ηρωισμό, ανεξάρτητα από το ότι δεν είχε τιμόνι. Φόβο και για τα λαϊκά κινήματα, μήπως πλατύνει η ριζοσπαστικοποίησή τους. Φόβο, για το πώς θ' αντιμετωπίσουν την κατάσταση, ενόψει των νέων πολεμικών επιθέσεων που ετοιμάζουν. Εχουν καλά αντιληφθεί ότι η συμπάθεια και η αγωνιστική αλληλεγγύη στον ιρακινό λαό ήταν σαφώς διαχωρισμένη από την αιματοβαμμένη ηγεσία του Ιράκ.

Και θα μπορούσαν πολλοί ν' αναρωτηθούν, κατ' αρχήν: «Καλά, τι σχέση έχουν με τον Στάλιν αυτά που διαδραματίζονται μπροστά μας; Τι σχέση έχουν μ' έναν ηγέτη που έφυγε από τη ζωή εδώ και 50 χρόνια;».

Εχουν! Γιατί η αναφορά (και η λάσπη που την ακολουθεί) κατά του Στάλιν δεν αναφέρεται μόνο στο πρόσωπο, αλλά στον ηγέτη ενός κόμματος και της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας. Αναφέρεται στο κόμμα που ίδρυσε ο Λένιν. Αναφέρεται στο κόμμα των Μπολσεβίκων, στην Οχτωβριανή Επανάσταση και μετά, ιδιαίτερα στην περίοδο που αυτό το κόμμα, έχοντας τον συγκεκριμένο ηγέτη, εκβιομηχάνισε και κολεκτιβοποίησε τη Σοβιετική Ενωση, και την έκανε ικανή, τσακίζοντας την πέμπτη φάλαγγα στο εσωτερικό, να γίνει πανίσχυρη για να τσακίσει στη συνέχεια το φασισμό και να κάνει τη Σοβιετική Ενωση φάρο ελπίδας όλων των αγωνιζόμενων λαών. Ισχυρό αντίπαλο του καπιταλισμού. Κι αυτά ακριβώς η αστική τάξη δεν πρόκειται να τα ξεχάσει στον αιώνα τον άπαντα! Λύσσα τής προκαλούν και σήμερα!

Γιατί τής προκαλούν λύσσα και σήμερα; Για τον απλούστατο λόγο, ότι τη διακατέχει ο φόβος της ανατροπής της σε μια πορεία, σε μια ή περισσότερες χώρες. Φοβάται ότι είναι δυνατόν οι ταξικές αντιθέσεις να της φέρουν ανεπιθύμητες καταστάσεις. Γιατί τα επιτελεία της γνωρίζουν καλά ότι το σύνθημα «ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος και αναγκαίος» είναι αληθινό. Και βάζει εμπόδια στην πραγματοποίηση κάθε προετοιμασίας, που θα κάνει το σύνθημα πράξη. Και ένα βασικό ιδεολογικό εμπόδιο είναι η καταδίκη του Στάλιν, μέσω της σταλινολογίας. Αλλά καταδίκη του Στάλιν σημαίνει και καταδίκη του Λένιν! Σημαίνει απόρριψη της επαναστατικής πολιτικής! Δηλαδή, απόρριψη και ό,τι πιο ανιδιοτελούς, ό,τι πιο αποφασιστικού, ό,τι πιο γρανιτένια σταθερού γέννησε το κομμουνιστικό κίνημα. Και μόνον ότι ο Ράμσφελντ και οι Μπους, Μπλερ και λοιποί καθυβρίζουν τον Στάλιν, είναι αρκετό για να αντιληφθεί ο κάθε εργαζόμενος, τι πραγματικά αντιπροσωπεύει ο Στάλιν.

Παράλληλα με τα αισχρά και ανιστόρητα για τον Στάλιν, μέσω των ΤV και εντύπων γινόταν και γίνεται η ακόλουθη προσπάθεια: Προκειμένου να συγκαλυφθεί ότι τους πολέμους τους γεννάει ο καπιταλισμός, απέδωσαν την πολιτική των ΗΠΑ κατά του Ιράκ: Στον ...παραλογισμό κάποιων!! Στο γεγονός ότι ο Μπους είναι θρησκόληπτος ακροδεξιός! (και ο Μπλερ;) Στο ότι κυριαρχούν στην εξουσία των ΗΠΑ κάποιοι πολεμοκάπηλοι, σαν τον Γούλφοβιτς και τον Περλ! Και, βέβαια, ότι η μεγάλη διαφορά Μπους και Χουσεΐν είναι ότι ο πρώτος κυβερνάει μια δημοκρατία, ενώ ο δεύτερος είναι δικτάτορας!

Ομως, και ο Χίτλερ με τη λαϊκή ψήφο ήρθε στην εξουσία!

Ομως, και ο Κλίντον (τον οποίο ο ΣΥΝ νοστάλγησε!) την ίδια ιμπεριαλιστική πολιτική ακολούθησε!

Ομως, και οι της ΕΕ την ίδια πολιτική έχουν, στο μοίρασμα τα χάλασαν με τις ΗΠΑ!

Και το ερώτημα είναι: Πόσο δημοκρατική μπορεί να είναι στο εσωτερικό της μια χώρα, η οποία στο εξωτερικό αλλάζει σύνορα, σφάζει λαούς, μοιράζει σφαίρες επιρροής και οργανώνει προβοκάτσιες;

Ορισμένα παραδείγματα δημοκρατικής συμπεριφοράς:

• Συλλήψεις και ξυλοδαρμοί χιλιάδων διαδηλωτών στις ΗΠΑ, που διαδήλωναν κατά του πολέμου.
• Απαγόρευση στα ΜΜΕ των ΗΠΑ να μεταδίδουν τα γεγονότα στο Ιράκ. Και οργιώδης πλύση εγκεφάλου, που κάνει τη νύχτα μέρα.
• Ιδεολογική και ψυχολογική βία, που ξεπερνάει τα όρια της παράνοιας (κινδυνολογία για τρομοκρατικό χτύπημα, πορτοκαλί και κόκκινα όρια επιφυλακής, κατασκευή γεγονότων κ.ά.).
• Απίστευτη θωράκιση των μηχανισμών καταστολής (εκατομμύρια χαφιέδες, νέοι νόμοι Μεσαίωνα, παραπέρα στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας).
• Εχουν κάνει (μαζί με τους της ΕΕ) τον ΟΗΕ κλοτσοσκούφι.
• Αιχμάλωτοι στο Γκουαντανάμο: Συμπεριφορά των ΗΠΑ απέναντί τους σαν σε γουρούνια.
• Και, βέβαια, δολοφονίες δημοσιογράφων, για να μη μεταδίδουν έστω και πτυχές των εγκλημάτων. Και πιέσεις σε δημοσιογράφους να φύγουν από τη Βαγδάτη (Μίλερ, Πρωτόπαππας).

Προκλητικός και ο ισχυρισμός ότι στο Ιράκ θα φέρουν δημοκρατία, τη στιγμή που:

• Κανείς δεν τους το ζήτησε!
• Ετοίμασαν «κυβέρνηση» χειρότερη και από τις τύπου Τσολάκογλου, που θα οδηγήσει το λαό στη δημοκρατία!!

Ψευδέστατο:

• Ακόμη και στην «καλύτερη» αστική δημοκρατία, αυτή η ελευθερία δεν ισχύει! Πρώτα και κύρια, στους τόπους δουλιάς. Μεγάλα συνδικάτα στις ΗΠΑ ελέγχονται από τη Μαφία, το FBI και άλλους πράκτορες των πολυεθνικών. Στην Ελλάδα, στους περισσότερους τόπους εργασίας κυριαρχεί η τρομοκρατία του εργοδότη. Εξι άνθρωποι σκοτώθηκαν πρόσφατα στα «ΣΩΛΗΝΟΥΡΓΕΙΑ» Κορίνθου. Εγκυες κρύβουν την εγκυμοσύνη τους. Η σκέψη και η απόπειρα δημιουργίας σωματείου είναι εξοβελιστέα. Ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων, ο λαός θα ζήσει συνθήκες στρατιωτικού νόμου. Η εξαγορά συνειδήσεων και τα ψεύτικα και κινδυνολογικά διλήμματα οργιάζουν.
• Ωστόσο, το πιο σημαντικό είναι το εξής: Ακόμη και σ' εκείνες τις δημοκρατίες, όπως η Ελλάδα, όπου έχει κατακτηθεί το δικαίωμα να εκφράζονται όλες οι απόψεις, ακόμη κι εκείνες οι δημοκρατίες δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα, όταν το θελήσουν, να επιβάλουν τη θέλησή τους, εφόσον αυτή στοχεύει στην ανατροπή της αστικής εξουσίας. Τα ανώτατα όρια ανοχής φτάνουν μέχρις εδώ. Και εδώ ακριβώς κάνει πιο φανερή την ταξική της υπόσταση και ουσία η δημοκρατία «μας», δηλαδή η δικτατορία του κεφαλαίου. Η δικτατορία των «Τόμαχοκ»!

ΤΑ ΕΞΗΝΤΑΧΡΟΝΑ της ΕΠΟΝ, με τις εκδηλώσεις που συνεχίζονται σε πολλές πόλεις, προσφέρουν την ευκαιρία να πλησιάσουμε και να γνωρίσουμε, κι αυτό μέσα από την ίδια την «πηγή», από τους αγωνιστές ΕΠΟΝίτες, ΕΠΟΝίτισσες και αετόπουλα, τον αγώνα της νεολαίας μας, καθώς και την προσφορά της στη λαϊκή πάλη.

Σ' ΑΥΤΑ τα πλαίσια κινείται και η πρωτοβουλία του περιοδικού «Θέματα Παιδείας», που διοργανώνει μαθητικό διαγωνισμό με θέμα: «Στιγμιότυπα από τη μορφωτική δράση της ΕΠΟΝ, μέσα από τις αφηγήσεις των παππούδων μας». Είναι ένα κάλεσμα στους μαθητές και παρακινεί την πρωτοβουλία στην έρευνα γύρω από την Εθνική Αντίσταση, για τις πιο ένδοξες σελίδες της νεότερης ιστορίας μας, που χρόνια τώρα μένει κυνηγημένη και αποκλεισμένη από τα σχολικά βιβλία και τα επίσημα. Κι αν κάποτε σε μερικές περιπτώσεις σπάνε τα «φράγματα», αυτό γίνεται από την αγωνιστική δράση των εκπαιδευτικών.

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ του διαγωνισμού, όπως προσδιορίζονται, είναι να γνωρίσουν οι μαθητές την ιστορία του λαϊκού μας κινήματος, μέσα από την ίδια τους τη δραστηριοποίηση και τη συλλογική εργασία, που, σε γενικές γραμμές, απουσιάζουν από το σχολείο και το μάθημα της Ιστορίας. Είναι, επίσης, η δυνατότητα να συναντηθούν με τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, που έχουν ζήσει τον Αγώνα κι έχουν τη μαρτυρία τους για τη μορφωτική και, γενικότερα, την πολιτιστική δραστηριότητα που ανέπτυξε η ΕΠΟΝ, τόσο στα χρόνια της Αντίστασης, όσο και στα κατοπινά, λιγοστά βέβαια και κυνηγημένα, αλλά σημαντικά στο μορφωτικό έργο που έδωσαν. Ετσι θα μάθουν και την πείρα τους, αλλά και θα μάθουν από το λόγο τους ό,τι έχει αξία για τη ζωή μας σήμερα και αύριο.

ΕΙΝΑΙ πλούσιο, αλλά και πολύ διδακτικό το θεματολόγιο, όπως το παρουσιάζει η αγγελία του διαγωνισμού. Η εργασία είναι συλλογική και μπορούν να πάρουν μέρος μόνο ομάδες από 3 και περισσότερους μαθητές 13-18 χρόνων, που θα οργανώσουν τη δουλιά τους καταμερίζοντας δραστηριότητες για τη συγκέντρωση του υλικού και συνθέτοντας από κοινού την τελική γραπτή εργασία. Η οργάνωση της δουλιάς μπορεί να περάσει και μέσα από τη Μαθητική Κοινότητα και να παρουσιαστεί σε εκδηλώσεις του σχολείου ή στο μάθημα.

Η ΕΡΕΥΝΑ πάνω στους αγώνες της ΕΠΟΝ, στη ζωή και τη δράση της φέρνει στο φως και πλευρές που δεν έχουν παρουσιαστεί, αλλά και περιστατικά, υλικά, τα οποία οι αγωνιστές, ύστερα από τις δοκιμασίες και τις περιπέτειες, δεν τα έχουν ακόμη παρουσιάσει. Η έρευνα ανοίγει, έτσι, μνήμες, αλλά και γραφές, σημειώσεις και φωτογραφίες.

ΕΙΝΑΙ ευρύτατο το μορφωτικό - πολιτιστικό πεδίο, που πάνω σ' αυτό κινήθηκε η ΕΠΟΝ. Κι είναι πολλά και μεγάλα τα θέματα, τα οποία προσφέρονται για μια παρόμοια συστηματική ερευνητική εργασία. Το μορφωτικό έργο της ΕΠΟΝ έχει, επίσης, να παρουσιάσει τη συστηματική εργασία, που έγινε στα χρόνια της Κατοχής, σε συνθήκες αφάνταστα δύσκολες, προκειμένου να 'ναι μελετημένα και έτοιμα για αντιμετώπιση τα προβλήματα κυρίως της Παιδείας, αλλά και της Υγείας. Είναι η δουλιά, που έγινε από τους μεγάλους φίλους της ΕΠΟΝ, κυρίως από τους αγωνιστές εκπαιδευτικούς, που βρέθηκαν πάντα δίπλα στις ΕΠΟΝίτικες οργανώσεις.

ΦΕΡΝΟΥΜΕ, έτσι, στο νου σήμερα τα νυχτερινά σχολεία, τα τεχνικά, όπως ο «Ηφαιστος» στην οδό Μιχαήλ Βόδα, η «Σιβιτανίδειος» (Καλλιθέα), ο «Προμηθέας» στον Πειραιά. Εκεί, όπου κάθε βράδυ έφταναν εκατοντάδες μαθητές, που το πρωινό δούλευαν στα εργοστάσια και που συχνά, ύστερα από το μάθημα, εξορμούσαν και στις γύρω γειτονιές, για να γράψουν συνθήματα, να σκορπίσουν προκηρύξεις, συχνά με κίνδυνο και κυνηγητά. Ενας μοναδικός συνδυασμός, ανάμεσα στη δουλιά, στο θρανίο και τον αγώνα. Οι παππούδες πρέπει να μιλήσουν και να ξετυλίξουν τις μνήμες της ΕΠΟΝ.

ΕΙΝΑΙ αναμφίβολα μια πολύ θετική πρωτοβουλία ο διαγωνισμός, που προκήρυξαν το περιοδικό «Θέματα Παιδείας» και ο «Ομιλος Εκπαιδευτικού Προβληματισμού», τιμώντας τα 60χρονα της θρυλικής ΕΠΟΝ. Κι είναι χρέος μας να δώσουμε, αντιστασιακές οργανώσεις κι αντιστασιακοί, τη βοήθεια και τη συμπαράστασή μας.