Παίρνοντας το λόγο ο Γιώργος Κατσιμπάρδης, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργός, σημείωσε τα παρακάτω:

«Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Θέλω πρώτα να συγχαρώ ειλικρινά το ΚΚΕ, που πήρε την πρωτοβουλία να οργανώσει αυτή την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ημερίδα και να ανοίξει ένα θεσμικό διάλογο, πάνω στο μεγάλο πράγματι θέμα της τρομοκρατίας. Παράλληλα οφείλω να ευχαριστήσω τους διοργανωτές για την τιμή που μου έκαναν, δίνοντάς μου την ευκαιρία να εκθέσω και τις δικές μου απόψεις. Είναι βγαλμένες μέσα από τη δράση μου στο Κίνημα που ανήκω, το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν είναι ασφαλώς οι απόψεις αυτές καθαυτές του Κινήματος του ΠΑΣΟΚ.

Οπως όλοι ξέρουμε (και η ίδια άλλωστε η λέξη το προσδιορίζει) - και αναλύθηκε και από τους δυο ομιλητές και ιδιαίτερα από τον κύριο ομιλητή προηγούμενα - τρομοκρατική χαρακτηρίζεται κάθε προσπάθεια επιβολής απόψεων, αντιλήψεων και ιδεών διά του τρόμου, δηλαδή με μεθόδους και πράξεις βίαιες και ιδιαίτερα σκληρές που προκαλούν "δέος" (το δέος με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης).

Οταν οι ιδέες αυτές προβάλλονται με τη μορφή μιας πολιτικοοικονομικής πλατφόρμας, οι δε προαναφερθείσες βίαιες πράξεις έχουν ως τελικό στόχο την επιβολή ή τη διατήρηση συγκεκριμένης εξουσίας, τότε μπορούμε να μιλάμε για πολιτική τρομοκρατία, για φασισμό.

Αν, αντίθετα, οι ιδιαίτερα βίαιες ενέργειες δεν έχουν τέτοιο σκοπό ή έστω δεν παρέχουν τις δυνατότητες, τις πιθανότητες πραγμάτωσης ενός τέτοιου σκοπού (της απόκτησης δηλαδή εξουσίας) τότε δυο πράγματα, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να συμβαίνουν:

`Η να πρόκειται για αντιδράσεις ψυχικά ασθενών ατόμων, τα οποία ενεργούν "αφ' εαυτών", έξω και πέρα από τα όρια του ατομικού και κοινωνικού status, πράττουν δε, ό,τι πράττουν, μόνο και μόνο για την ικανοποίηση επιθυμιών τους, ή θα πρόκειται για μεθοδεύσεις οικονομικών ή και πολιτικών "κύκλων", οι οποίοι κύκλοι αυτοί μισθώνουν τις υπηρεσίες επαγγελματιών εκτελεστών και τις χρησιμοποιούν για να διασφαλίσουν, για να μη χάσουν δηλαδή, τα κεκτημένα τους, ανεξάρτητα βέβαια αν οι τελευταίοι έχουν συναίσθηση αυτών των επιδιώξεων των εντολέων τους ή όχι.

Να σημειώσω εδώ ότι αποφεύγω να αναφερθώ στις κύριες αιτίες που προκαλούν - στον "εσωτερικό" κόσμο ενός ατόμου - το αίσθημα της ικανοποίησης, από την "εν ψυχρώ" εκτέλεση ή τον τραυματισμό ενός άοπλου ή αδύναμου συνανθρώπου του, γιατί αυτές είναι λίγο - πολύ γνωστές σε όλους μας από "καταγραφές" των ψυχαναλυτών και ιδιαίτερα του Φρόιντ, που καταλήγουν σε τούτο το συμπέρασμα: Οι όποιοι τέτοιοι εκτελεστές υπήρξαν οι ίδιοι, κατά το παρελθόν - συνήθως κατά την πρώιμη παιδική τους ηλικία - θύματα τρομοκρατικής ενέργειας ή και ενεργειών, από άσκηση σωματικής ή και ψυχολογικής βίας σε βάρος τους, ακόμη και εκ μέρους στενών συγγενών τους».

«Αν τώρα - για να επανέλθω ακριβώς στο θέμα - αποκλείσουμε το ενδεχόμενο ότι υπάρχουν σήμερα άτομα ή ομάδες ατόμων, που έχουν επεξεργαστεί συγκεκριμένο πολιτικό ντοκουμέντο (μια πρόταση εξουσίας), το οποίο και πιστεύουν, θεωρούν ότι διά της βίας μπορούν να επιβάλουν μετά από νικηφόρα σύγκρουσή τους με σύγχρονους μηχανισμούς καταστολής κάποιου ισχυρού κράτους, τότε - σε κάθε προσπάθειά μας να ερμηνεύσουμε μια τρομοκρατική ενέργεια - είμαστε υποχρεωμένοι να προσχωρήσουμε, κατά τη γνώμη μου, σε ένα από τα δυο παρακάτω ενδεχόμενα: ή να θεωρούμε ότι αυτή είναι το αποτέλεσμα εντολών που δόθηκαν από διαταραγμένη σκέψη ή να δεχόμαστε ότι κατεστημένοι οικονομικοί ή και πολιτικοί "κύκλοι" είναι ακριβώς εκείνοι οι οποίοι κινούν τα νήματα τέτοιων τρομοκρατικών ενεργειών, με εκτελεστές - μισθοφόρους τους.

Μισθοφόρους τους οποίους δεν ωθούν μόνο να εκτελούν άοπλους, αλλά τους χρησιμοποιούν επιπρόσθετα για να "αφήνουν", προς δημοσιοποίηση, και τα σχετικά κείμενα συκοφάντησης των αριστερών ιδεών, των συμβόλων, των προσώπων και των φορέων, που αγωνίζονται για κοινωνική δικαιοσύνη, για την ίση κατανομή του πλούτου.

Αν όμως έχουμε να κάνουμε με τρομοκρατικές δραστηριότητες που αναπτύσσονται με βάση κάποιες εντολές ψυχικά ή νοητικά ασθενών ατόμων (για να σταθούμε λίγο στο πρώτο από τα παραπάνω δύο ενδεχόμενα), τότε δύσκολα μπορούμε να πείσουμε την κοινή γνώμη ότι μια πολιτεία - στην επικράτεια της οποίας αυτά συμβαίνουν - δεν μπορεί (διαθέτοντας μάλιστα σύγχρονο εξοπλισμό και εξειδικευμένα στελέχη), να επισημάνει και να αξιοποιήσει τα λάθη και τις αδυναμίες τέτοιων ερασιτεχνών, θα έλεγε κανείς, δραστών, ώστε να τους αποκαλύψει.

Οδηγούμαστε, λοιπόν, έτσι, στην υιοθέτηση του μόνου εναπομείναντος ενδεχόμενου, ότι δηλαδή οι τρομοκρατικές ενέργειες έχουν ως εξήγηση το ότι κάποιοι ισχυροί, οικονομικά και πολιτικά, παράγοντες προσπαθούν να δημιουργούν, κατά περίπτωση, κλίμα εκφοβισμού ώστε να αναγκάζουν τους πολίτες να "συμμορφώνονται" με την ιδέα ότι πρέπει να αρκούνται σε αυτά που έχουν και να αποφεύγουν κάθε σκέψη αγωνιστικής διεκδίκησης του συνόλου των δικαιωμάτων τους, με κύριο στόχο την απομαζικοποίηση των εργατικών και των άλλων μαζικών οργανώσεων, την αποδυνάμωση των όποιων κινητοποιήσεων και βέβαια την παράλληλη συκοφάντηση κάθε ιδέας προοδευτικής, αριστερής και κάθε αξίας;

Απαντώ απερίφραστα "Ναι". Ο κανόνας είναι - ο κανόνας επαναλαμβάνω - ότι πράγματι κάθε τρομοκρατική ενέργεια σήμερα επιδιώκει τον εκφοβισμό του πολίτη για τη διασφάλιση των συμφερόντων του κατεστημένου. Για την ενίσχυση, μάλιστα, αυτής της αντίληψης παραθέτω έναν από τους πολλούς, αλλά για το θέμα μας ιδιαίτερα χαρακτηριστικό διάλογο, που έχει γίνει μέσα από την ανταλλαγή εγγράφων μυστικών υπηρεσιών (όχι απαραίτητα ελληνικών) κατά τα προηγούμενα χρόνια.

Διαβάζω την αποκαλυπτική περικοπή: "...Σχετικά με την εμφάνιση και δραστηριοποίηση νέων τρομοκρατικών οργανώσεων τα συμπεράσματά μας - λένε αυτοί που αλληλογραφούν - είναι ότι, πρώτον οι αναφερόμενες δυο τρομοκρατικές οργανώσεις (τις οποίες και προσδιορίζει), αντιπροσωπεύουν "εν δυνάμει απειλή", ιδίως δε η πρώτη εξ αυτών, και δεύτερον ότι η άλλη πολύ δύσκολα θα επανεμφανιστεί".

Και ερωτώ ή, καλύτερα αναρωτιέμαι: Πώς εξηγείται το γεγονός ότι οι "γνωρίζοντες" - με εισαγωγικά ή χωρίς εισαγωγικά - όλα αυτά τα παραπάνω, δεν αναφέρουν ούτε ένα συγκεκριμένο στοιχείο, που να θεμελιώνει πειστικά τις εικασίες τους για τις συγκεκριμένες οργανώσεις, από τις οποίες μάλιστα της μεν πρώτης ξέρουν και εκτιμούν τη δυναμική, της δε δεύτερης τη "φθίνουσα" επιρροή της, την αδυναμία της;

Και, ακόμη, ερωτώ. Πώς - ενώ, όπως ισχυρίζονται, τις γνωρίζουν τόσο καλά, ώστε να μπορούν να τις αναλύουν σε βάθος και να κάνουν και "ασφαλείς" προβλέψεις για το μέλλον τους - πώς, επαναλαμβάνω, δεν μπορούν να εντοπίσουν και συλλάβουν έστω και ένα μέλος τους;

Μήπως λοιπόν "αλληλογραφούν" γιατί τους εξυπηρετεί ακριβώς η δημοσιοποίηση των τίτλων των συγκεκριμένων οργανώσεων και πολλών άλλων από τις διάφορες λίστες που υπάρχουν και έγινε ήδη επίκληση, που όλοι αυτοί οι τίτλοι, κατά τη γνώμη μου, είναι χαλκευμένοι καθώς χρησιμοποιούν μαζί με τις άλλες λέξεις, ένα σύνολο δυο - τριών λέξεων, τις λέξεις - κλειδιά και τις λέξεις - σύμβολα, όπως π.χ. "εργαζόμενοι", "εργατική τάξη", "Μάης", "Νοέμβρης", "μαχητές", "μαχόμενοι", "πάλη", "αγώνας", "αντικαθεστωτικοί", "αντάρτες", "αντιιμπεριαλιστές", "δημοκρατικοί", "αριστεροί", "αριστερά", "σοσιαλιστική", "κομμουνιστική" κλπ., που βέβαια συλλήβδην συκοφαντούν ή πιστεύουν ότι συκοφαντούν.

Διαβάζω τέλος (επαναλαμβάνω για να διευκολύνω τις απαντήσεις στον προβληματισμό που έθεσα) μια άλλη σχετική αλληλογραφία (πάλι αναφορά για την τρομοκρατία) αρμοδίων υπηρεσιών, που, μάλιστα, διατυπώνονται με "υπερχειλίζουσα" αυταρέσκεια ως προς το δήθεν διαπιστούμενο. Λένε: "...Παρατηρείται απουσία ενεργειών από δυνάμεις που μπορούν να αποδοθούν σε δεξιές ή ακροδεξιές οργανώσεις".

Και αμέσως πιο κάτω: "Μετά την εξάρθρωση την... (αναφέρεται μια παλιά ημεροχρονολογία) της οργάνωσης... (της οποίας προσδιορίζουν τον τίτλο της), καμιά άλλη τρομοκρατική ενέργεια δε σημειώθηκε, κατά τη δεκαετία που μας πέρασε, που έχει μεσολαβήσει, από τρομοκρατική ομάδα του ιδεολογικού χώρου της Δεξιάς...".

Ευχαριστώ πολύ».

Ανεβαίνοντας στο βήμα της Ημερίδας ο καθηγητής Γ.Α. Μαγκάκης, πρώην βουλευτής και πρώην υπουργός, τόνισε τα παρακάτω:

«Ευχαριστώ πάρα πολύ. Αγαπητοί φίλες και φίλοι, πραγματικά αισθάνομαι μια ικανοποίηση για το γεγονός ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα πήρε την πρωτοβουλία να βάλει σε δημόσιο διάλογο αυτό το θέμα της τρομοκρατίας. Γιατί το θέμα αυτό καλύπτεται από έναν χαρακτήρα που δημιουργεί τον κίνδυνο να τον αντιμετωπίζουμε από πολύ εσφαλμένη επουσιώδη θα έλεγα οπτική γωνία.

Ακούγοντας τη λέξη τρομοκρατία, έχει κανείς την εντύπωση ότι έχουμε να κάνουμε με ένα φαινόμενο που αφορά την εγκληματολογία, δηλαδή την κοινωνική παθολογία και αυτό μπορεί πράγματι έτσι να ήταν μέχρι πριν από μερικά χρόνια. Εχουν συντελεστεί όμως κάτι περίεργες εξελίξεις.

Η τρομοκρατία στις μέρες μας έχει πάψει να είναι κυρίως πρόβλημα κοινωνικής παθολογίας, εγκληματικότητας. Είναι πρόβλημα πολιτικής παθολογίας σε παγκόσμια κλίμακα. Στο πλαίσιο της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. Αυτό είναι το απρόοπτο. Είναι μια αποκάλυψη που πρέπει να γίνει σε ευρύτατη κλίμακα και γι' αυτό συγχαίρω βαθύτατα το Κομμουνιστικό Κόμμα που μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε αυτό το πρώτο βήμα.

Ασφαλώς είναι και πρόβλημα εγκληματικότητας, ασφαλώς πρέπει να αντιμετωπιστεί, αλλά εκείνο που είναι το κύριο, είναι ότι έχει καταστεί κεντρικό στοιχείο του σχεδιασμού διαμόρφωσης νέας τάξης πραγμάτων. Μοιάζει περίεργο και παράδοξο. Δεν είναι καθόλου. Και μάλιστα έχει γίνει κεντρικό όργανο σχεδιασμού και πραγμάτωσης της νέας τάξης πραγμάτων προς δυο κατευθύνσεις.

Και οι δυο πρωτότυπες, η δεύτερη όμως, όπως θα έχω την τιμή να αναπτύξω, νομίζω πραγματικά εκπληκτική. Δηλαδή, η δύναμη ή οι δυνάμεις που σχεδιάζουν και προσπαθούν να επιβάλλουν τη νέα τάξη πραγμάτων, στην πραγματικότητα - αυτό είναι αυτονόητο - θέλουν να επιβάλλουν την παγκόσμια κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών και των χωρών που συνδέονται μαζί τους, στην υπηρεσία ορισμένων οικονομικών συμφερόντων, στο πλαίσιο μιας ορισμένης αντίληψης, διαμόρφωσης της παγκόσμιας οικονομίας.

Αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων θέλουν να τη βοηθήσουν να επιβληθεί, πρώτα απ' όλα, χρησιμοποιώντας την τρομοκρατία. Ελέχθηκε ήδη πάρα πολύ. Τα ουσιωδέστερα άλλωστε έχουν λεχθεί από τους φίλους κυρίους εισηγητές και τους ομιλητές και την ομιλήτρια συνάδελφο και φίλη την κα Μπενάκη.

Θέλουν πρώτον, να χρησιμοποιήσουν την τρομοκρατία ως πρόσχημα παρεμβάσεων, δυναμικών παρεμβάσεων για την επιβολή της θέλησής τους και την εξουδετέρωση δυνάμεων και καταστάσεων και πολιτικών που τους ενοχλούν. Παράδειγμα, άγρια περίπτωση πρόσφατη, η παρέμβαση, η βάναυση και βάρβαρη στο Κόσσοβο και στη Γιουγκοσλαβία.

Δεν αρκούνται σ' αυτό. Το χρησιμοποιούν επίσης και σαν πρόσχημα άσκησης αφόρητων πιέσεων για ταπείνωση, για υποταγή, των δυνάμεων και των χωρών που τις θεωρούν ενοχλητικές. Από καιρό, εκεί πρωτοπορήσανε μάλιστα, διαμόρφωσαν τον θεσμό της ετήσιας έκθεσης του State Departement για τα ανθρώπινα δικαιώματα που υποβάλλεται εις το Κογκρέσο.

Μια έκθεση η οποία αποτελεί ίσως τη χειρότερη κακοποίηση ενός υψηλότατου θεσμού, από τις ωραιότερες κατακτήσεις του ανθρώπινου πνεύματος στον χώρο της συλλογικής ζωής, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αν δείτε αυτό τον κατάλογο που κάθε χρόνο υποβάλλει, περιλαμβάνει όλες εκείνες τις χώρες οι οποίες για τον α ή β λόγο η κάθε μία, είναι ενοχλητικές στην πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και έχουν μπει στο στόχαστρο.

Δεν είναι δηλαδή επιλογή ποια πράγματι παραβιάζει και ποια προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα, η τοποθέτησή τους δηλαδή απέναντι σ' αυτά, αλλά είναι στην πραγματικότητα ένα εργαλείο η έκθεση αυτή, για την εφαρμογή της εξωτερικής δυναμικής μερικές φορές πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών.

Με αυτό τον τρόπο πράγματι την τρομοκρατία τη χρησιμοποιούν ως εργαλείο και όργανο της άσκησης της πολιτικής τους. Αλλά υπάρχει και ένας δεύτερος τρόπος, που εδώ θα ήθελα να στρέψω την προσοχή σας.

Τώρα τελευταία ακούσαμε τον περίφημο Πρόεδρο κ. Κλίντον να αναγορεύει την τρομοκρατία ως τον κύριο κίνδυνο της παγκόσμιας πολιτικής ζωής, ως τον κυριότερο αντίπαλο των προσπαθειών σε παγκόσμια κλίμακα, για τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αγαθών της ειρηνικής συμβίωσης.

Και είδαμε μάλιστα πρόσφατα και κάτι δηλώσεις του στην τηλεόραση, που προσπαθεί να ενισχύσει αυτή την εικόνα ότι η τρομοκρατία είναι αυτή τη στιγμή η κακοποιός δύναμη στον κόσμο, να προσπαθεί να ενισχύσει αυτή την εντύπωση και με τις επιτεύξεις της σύγχρονης επιστήμης και τεχνολογίας».

«Πρόσφατα είδαμε ότι ανακατεύει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθούν εις το μέλλον και οι ανακαλύψεις της βιοϊατρικής και της τεχνολογίας, ώστε η τρομοκρατία να καταστεί ακόμη πιο μεγάλος και απειλητικός και δύσκολα αντιμετωπίσιμος κίνδυνος. Γιατί γίνεται αυτό;

Μήπως εδώ πλέον βλέπουμε κάτι άλλο; Οτι επιχειρείται όχι μόνο η χρησιμοποίηση της τρομοκρατίας ως πρόσχημα, ως όργανο άσκησης δυναμικής πολιτικής, αλλά εδώ επιχειρείται η αποδυνάμωση των λαϊκών αριστερών κινημάτων, των ενοχλητικών κινημάτων σε παγκόσμια κλίμακα, για τον νεοφιλελευθερισμό, την οικονομική πραγματικότητα που ο νεοφιλελευθερισμός αυτός θέλει να επιβάλλει και να διαμορφώσει σε παγκόσμια κλίμακα, και επομένως και του πολιτικού παράγοντα, των πολιτικών δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους, που ακριβώς υποστηρίζουν και είναι τα εκτελεστικά όργανα της διαμόρφωσης της παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης οικονομίας, κάτω από μια παγκόσμια κυριαρχία του πλανητάρχη με τους ακολούθους του.

Θέλουν δηλαδή να φτιάξουν τον δήθεν αντίπαλο - τον οποίο χρειάζονται να τον έχουν - και μ' αυτόν να παραμερίσουν, να αποδυναμώσουν στην ουσία τον αληθινό αντίπαλο, τις αριστερές δυνάμεις που αληθινά αντιτάσσονται.

Εδώ συμβαίνει δηλαδή, κάτι παράδοξο. Φαίνεται ότι τη χρειάζονται την τρομοκρατία. Δεν έχουν κανένα σκοπό να την καταπολεμήσουν. Η ύπαρξή της είναι αναγκαία, γιατί μπορεί να αποπροσανατολίσει τις δυνάμεις της κοινωνικής αγανάκτησης και δυσφορίας που δημιουργεί το νεοφιλελεύθερο σύστημα, η νεοφιλελεύθερη παγκόσμια τάξη. Να τις αποπροσανατολίσουν και να τις κατευθύνουν σε μεθόδους δράσης οι οποίες όσο και αν είναι σαν περιπτώσεις οδυνηρές, πολιτικά είναι απίστευτα αναποτελεσματικές.

Με τρομοκρατικές πράξεις δεν ανατρέπονται συστήματα ολιγαρχικά και εκμεταλλευτικά και κοινωνικά όπως αυτό που διαμορφώνεται στις μέρες μας. Απεναντίας, τροφοδοτούνται τα συστήματα αυτά με προσχήματα για να παίζουν το παιχνίδι τους. Επομένως, εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε έναν απίστευτα ύπουλο χειρισμό και αυτό σημαίνει ύπουλο κίνδυνο. Η τρομοκρατία είναι κίνδυνος αναμφισβήτητα, αλλά είναι παράγωγος κίνδυνος και είναι χρήσιμος στην πηγή του αληθινού κινδύνου.

Και γι' αυτό, για να μην κάνω κατάχρηση του χρόνου και της υπομονής σας, ο αληθινός τρόπος καταπολέμησης αυτής της πραγματικότητας, είναι ασφαλώς και αυτός που ανέπτυξε η κα Μπενάκη. Ασφαλώς. Δεν αμφισβητώ ότι πρέπει να αντιμετωπίζονται και σε πρακτικό επίπεδο αντεγκληματικής, αν θέλετε, πολιτικής ή και κοινωνικής πολιτικής, τα συμπτώματα που τροφοδοτούν την τρομοκρατία.

Αλλά ο αληθινός τρόπος αντιμετώπισης του κινδύνου αυτού, στην πηγή του, είναι να εξασφαλιστεί ότι η αληθινή αντιπαράθεση με τις δυνάμεις σήμερα που μεθοδεύουν τη νέα τάξη πραγμάτων, δε γίνεται με τρομοκρατικές ενέργειες, αλλά γίνεται, πρώτον, με μεγάλες πελώριες μαζικές κινητοποιήσεις, οι οποίες έχουν σαν προϋπόθεση μια γερή ιδεολογική τοποθέτηση και αυτή δεν μπορεί να αναζητηθεί και να βρεθεί πουθενά αλλού παρά μονάχα στον αντίπαλο χώρο του νεοφιλελευθερισμού. Και αυτός είναι ο χώρος της Αριστεράς.

Επομένως, φίλες και φίλοι, για μένα αυτό είναι το πολύ χρήσιμο συμπέρασμα που είχαμε την τύχη και την ευκαιρία να μπορέσουμε να συνάγουμε από την πρωτοβουλία που πήρε το ΚΚΕ, ότι η αληθινή μας δουλιά για να αντιμετωπιστεί, ναι, το νοσηρό σύμπτωμα της τρομοκρατίας, είναι αναμφισβήτητα και η αστυνομία και η οργάνωση των μεθόδων αντιμετώπισης του εγκλήματος, αλλά προπαντός είναι η αναγέννηση της αριστερής μας ιδεολογίας και η ενδυνάμωση του μαζικού λαϊκού κινήματος.

Σας ευχαριστώ».