Ισως ξεχνάμε κάτι εμείς μερικές φορές, ότι η ιστορία των λαών χαρακτηρίζεται από αλλεπάλληλα σκληρά χτυπήματα, πλήγματα θα έλεγα, μικρά και μεγάλα, αλλά το κουράγιο δεν πρέπει να χάνεται, αφού ως κομμουνιστές όντως πιστεύουμε στο αέναο έργο των ανθρώπων και στις ανθρώπινες αρχές και αξίες και μόνον η απογοήτευση δεν πρέπει να μας χαρακτηρίζει.

Απεναντίας, να σκεφτόμαστε ότι δικαιώνεται με το παραπάνω η πολιτική του Κόμματος στην καθημερινή ζωή. Κατά πόσο πέσαμε έξω ως προς τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου, απαντιέται καθημερινά σε κάθε τομέα της καθημερινής ζωής μέσα και έξω από τη χώρα μας, από το Σιάτλ έως την Πράγα, από τους άστεγους της Ν. Υόρκης έως τους ζητιάνους που κατακλύζουν τη Μόσχα, από το Σαν Ντιέγκο έως το Βελιγράδι...

Το ζήτημα είναι πώς θα γίνουν οι αποφάσεις αυτές οι βάσεις θα έλεγα που θα χτιστεί και στο χώρο ευθύνης μας, του επισιτισμού - τουρισμού, το Αντιιμπεριαλιστικό - Αντιμονοπωλιακό - Δημοκρατικό Μέτωπο, μιας και αυτό δε χτίζεται από πάνω προς τα κάτω αλλά απεναντίας, το αντίθετο, αρχίζοντας, π.χ., με τα πρωτοβάθμια σωματεία του συγκεκριμένου χώρου, αξιοποιώντας τις εκάστοτε διαφοροποιήσεις μελών ΔΣ άλλων παρατάξεων, αλλά και άλλων συναδέλφων που «στήνουν αυτί» στις εξελίξεις και που πιθανόν οι προσδοκίες τους να μην συνάδουν με αυτές της ξεπλυμένης ηγεσίας της ΓΣΕΕ κλπ., ή η δουλιά στις γυναίκες και τη νεολαία, σαν των πιο αδικημένων τμημάτων της τάξης μας, πως τα συνδέουμε όλα αυτά με τη δουλιά στο μαζικό κίνημα, το ΠΑΜΕ επί του προκειμένου, πώς αξιοποιούμε την πείρα που αντλούμε από εκεί σε καθημερινή βάση, και αυτό σε μία περίοδο που όπως λέει το κείμενο των Θέσεων, σελίδα 14 - παρ. 14, «παρατηρείται μεγάλη αύξηση μισθωτών στον επισιτισμό - τουρισμό, με τις γνωστές συνθήκες εργασίας».

Εύλογο το ερώτημα, αν υπάρχει ή δεν υπάρχει μία συσπείρωση πολλών συναδέλφων γύρω από την παράταξη και είναι ή δεν είναι κομμουνιστές συνδικαλιστές στο κέντρο της συσπείρωσης ή μήπως οι εργαζόμενοι δε γνωρίζουν στο χώρο μας την ιδιότητά μας; Κάθε άλλο θα έλεγα γι' αυτό, και μας πλησίασαν με την ψήφο τους πριν απ' όλα στα σωματεία (και αύριο στο Συνδικάτο) δείχνοντάς μας την εμπιστοσύνη τους, άσχετα αν εμείς δεν αξιοποιήσαμε - στο δυνατό - αυτήν την προσέγγιση. Και αυτό σε μία περίοδο που τα προβλήματα των εργαζομένων μεγαλώνουν βιώνοντας καθημερινά την κυβερνητική πολιτική. Πολλοί απ' αυτούς μπορούσαν ν' απεγκλωβιστούν απ' αυτήν την κατάσταση αν η δική μας παρουσία κοντά τους είχε ένα ουσιαστικότερο ρόλο στην πορεία προς την απεξαρτοποίησή τους από τα δεσμά της εξουσίας, χωρίς καθόλου βέβαια να παραγνωρίζουμε τις αμέτρητες δυσκολίες στην πορεία αυτή. Ακόμη και το στήσιμο του Συνδικάτου στο χώρο μας δε θα μπορούσε ν' ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών αν δε ληφθούν όλα τα παραπάνω στα σοβαρά.

Αληθινό ντοκουμέντο θα έλεγα ανατρέχοντας και εγώ σε παλιά κείμενα, όπως η Απόφαση της ΚΕ (4/10/97) με θέμα «Η δράση του Κόμματος μετά το 15ο Συνέδριο, συμπεράσματα, και κατευθύνσεις για το επόμενο διάστημα».

Απόφαση της ΚΕ που μιλάει για μία αποφασιστικότερη δουλιά στις μάζες, ώστε να συναισθανθούν ότι δεν πρέπει και δεν μπορεί με την ψήφο τους στα συγκεκριμένα κόμματα να ενισχύουν αυτούς που και με τα δύο χέρια ψηφίζουν νόμους και συνθήκες τέτοιες που ούτε τα πιο διεστραμμένα μυαλά θα τολμούσαν λίγα χρόνια πριν... Η προσπάθεια που κάνουν με τα αγροτοδικεία, μαθητοδικεία, τις «παράνομες και καταχρηστικές» που βγαίνουν από τα δικαστήρια με αστρικές ταχύτητες, οι χαφιέδες του Συνδικαλιστικού της Ασφάλειας, οι συναινέσεις για το μοίρασμα του Αιγαίου, Κυπριακό, το νταβατζιλίκι για τη νουθεσία του γιουγκοσλάβικου λαού και όλα όσα συνέβησαν τελευταία στην πολύπαθη χώρα, αλλά και το ξαναγράψιμο της ιστορίας μας από διάφορους «Νεοαριστερούς» «πρώην» και μερικούς «νυν» που με «βιβλία» και «παρουσιάσεις» φτύνουν καθημερινά τον εαυτόν τους στην προσπάθειά τους να σπάσουν τους δεσμούς του Κόμματός μας με τους εργαζόμενους, λέω συντρόφισσες και σύντροφοι, πρέπει να πέσουν στο κενό. Είναι χρέος μας, καθήκον ιερό, έως ότου τα «κλείσουμε», η ΔΙΚΑΙΩΣΗ, αν μη τι άλλο, όλου αυτού του Ανθού του Κόμματός μας που βάδισε έως την ύστατη στιγμή ΟΡΘΙΟΣ στην υπέρτατη θυσία!..

Εχουμε στο παρελθόν επανειλημμένως καταδικάσει κάθε ρεφορμιστική κίνηση, τόσο μέσα στις γραμμές μας αλλά και έξω απ' αυτές. Ολοι μας γνωρίζουμε ότι αφετηρία όλων υπήρξε το διαβόητο συνέδριο, το 20ό του ΚΚΣΕ. Τουλάχιστον εμείς οι παλιότεροι, ο γράφων έφηβος τότε, θυμούμαστε με τι αισθήματα δεχτήκαμε την «κριτική» εναντίον ενός ηγέτη που είχε τσακίσει το φασιστικό τέρας και όλα τα περί «παλλαϊκού κράτους», «ευρωκομμουνισμός», «σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο» κλπ. κλπ. που μας σερβίριζαν για δεκαετίες... Ωρα για την καταγγελία αυτού του 20ού Συνεδρίου σύντροφοι!..

Δε χρειαζόμαστε άλλες μελέτες...

Και κάτι άλλο: Ας σταματήσουμε τα «παράπονα» για τη μη προβολή των δραστηριοτήτων του Κόμματός μας από τα αστικά ΜΜΕ. Είναι καθαρά δική μας υπόθεση η προβολή κάθε δραστηριότητας του Κόμματος και όχι του Λαμπράκη και του Τεγόπουλου. Κομμουνιστές και βρεγμένα παξιμάδια δε συμβαδίζουν. Αν συμφωνείτε βάλτε πλάτη, ώμο...

Στην καθημερινή δουλιά κρινόμαστε!.. Ας κάνουμε όλοι μία καινούρια αρχή με την υπερψήφιση των Θέσεων....

Με σ.χ.

ΚΟΒ Επισιτισμού

Βασικό ζήτημα, εκτός του Μετώπου και των δυνάμεων που συμπαρατάσσονται στις γραμμές του, αποτελεί το συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης. Πολλές φωνές μέχρι σήμερα έχουν ακουστεί. Δεν είναι κατά τη γνώμη μου τυχαίο ότι πρωτοστάτησε ο αστικός Τύπος και τα ΜΜΕ για να μας πείσουν ότι το ΚΚΕ διασπά το συνδικαλιστικό κίνημα. Και είμαι σίγουρος ότι μέχρι το Συνέδριο αυτή τους η προσπάθεια θα δυναμώσει. Τους έπιασε όλους ο πόνος για την «ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος». Ολος ο αστικός Τύπος και όχι μόνο «πονούν» για την προώθηση της υποτιθέμενης διάσπασης από το ΚΚΕ.

Από κοντά και ένας αριθμός μελών του Κόμματος άλλοι επηρεάστηκαν από τις πιέσεις των ΜΜΕ, άλλοι δεν μπόρεσαν να διακρίνουν το «νέο», μπερδεύουν ηθελημένα ή όχι ζητήματα τακτικής με ζητήματα αρχών. Προσωπικές απόψεις μελών ή στελεχών τις αναγάγουν σε κομματικές αποφάσεις. Ετσι μόνο μπορούν να στηρίξουν τη θέση τους ότι το Κόμμα «δεν πάει καλά».

Κατά τη γνώμη μου το ζήτημα των αντιπροσωπευτικών προεδρείων ποτέ δεν ήταν θέμα αρχής. Για ένα δεδομένο χρονικό διάστημα εκτιμήθηκε ότι εξυπηρέτησε τις ανάγκες του κινήματος και σαν τέτοιο παλεύτηκε. Να θυμηθούμε μόνο ότι πριν το '81 όταν τα δευτεροβάθμια όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος και η ΓΣΕΕ ήταν στα χέρια «των Καρακίτσων» ποτέ το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν πρόβαλε τέτοιο ζήτημα. Στη Θέση 25 (σελ. 24) σαφώς αναφέρεται μετά τα επείγοντα ζητήματα ότι: Η προσπάθεια αυτή είναι αναπόσπαστα δεμένη με παρεμβάσεις για την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος υπέρ των ταξικών δυνάμεων. Με τη μαζικοποίηση και αναζωογόνηση της δράσης των πρωτοβάθμιων κλαδικών και εργοστασιακών σωματείων, των εργατ. κέντρων και των ομοσπονδιών, των επιτροπών αγώνα και των αγωνιστικών συσπειρώσεων.

Αυτό αναφέρουν οι Θέσεις για μαζικοποίηση, για αναζωογόνηση, για ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων και όχι για διάσπαση. Κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Το πρόβλημα της δράσης των κομμουνιστών στα αντιδραστικά συνδικάτα είναι από εκείνα που ο Λένιν το έλυσε και θεωρητικά και πρακτικά από την εποχή του. Αποτελούσε και αποτελεί ζήτημα αρχής για τους κομμουνιστές. Είναι από τα προβλήματα που κατά τη γνώμη μου «δε χωράνε νερό στο κρασί μας». Οσοι λοιπόν μπερδεύουν τα ζητήματα τακτικής με τα ζητήματα αρχών, ηθελημένα ή όχι, μόνο ζημιά κάνουν. Τα μέλη του Κόμματος έχουν και γνώση και κρίση.

Παράλληλα οι φορείς αυτών των απόψεων «αντλούν δικαιώματα» από μεμονωμένες γνώμες συντρόφων που μιλάνε για «σπάσιμο αντίφασης», γνώμες, που στον προσυνεδριακό διάλογο μπορούν να ακούγονται, αλλά δεν παύουν παρά να απηχούν τις προσωπικές τους απόψεις. Το να τις παίρνουν κάποιοι και να τις αναγάγουν σε Θέσεις του Κόμματος, αυτό πάει πολύ. Το Κόμμα το εκφράζανε και το εκφράζουν οι αποφάσεις των σωμάτων και των οργάνων. Με βάση αυτές συζητούν οι κομμουνιστές, με βάση αυτές πορεύονται.

Σαν τέτοια πρέπει να δούμε την απόφαση του Κόμματος για τη συγκρότηση του ΠΑΜΕ, που κατά τη γνώμη μου η πορεία του στα 2 περίπου χρόνια ζωής του είναι θετική. Συσπείρωσε δυνάμεις πέρα από εκείνες της ΕΣΑΚ, δίνει προοπτική στους εργαζόμενους, έκανε παρέμβαση σ' όλα τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Σ' αυτόν το δρόμο, και με τις όποιες διορθώσεις στην πορεία φανούν ότι χρειάζονται να γίνουν, μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα...

Θα ήθελα να κλείσω το σημείωμά μου με ένα απόσπασμα του Λένιν: «Οι Μαρξιστές δεν είναι τυχαίοι επισκέπτες στο εργατικό κίνημα. Ξέρουν ότι αργά ή γρήγορα όλα τα συνδικάτα θα ακολουθούν μαρξιστικές θέσεις. Πιστεύουν ότι το μέλλον ανήκει στις ιδέες τους και δε ζορίζουν τα γεγονότα, δεν κεντρίζουν τα συνδικάτα, δεν κολλάνε ταμπέλες, δε διασπούν τα συνδικάτα.

Με ηρεμία και πεποίθηση κάνουν τη μαρξιστική τους προπαγάνδα. Υπομονετικά, με βάση τα διδάγματα της ζωής, διδάσκουν στους εργάτες το μαρξισμό. Και καμία συναλλαγή ανάμεσα στις χωρίς αρχές ομάδες δε θα τους αναγκάσει να παρεκκλίνουν από το δρόμο τους αυτό» («Ναρόντνικοι και Λικβινταριστές στο Συνδικαλιστικό Κίνημα» ΑΠΑΝΤΑ τόμος 24, σελ. 353).

Συντροφικά

ΚΟΒ Αλσούπολης - Καλογρέζας