Στην αιτιολογική έκθεση επί των άρθρων σημειώνεται:

«Με το άρθρο 1, προβλέπεται η υποχρέωση του Δημοσίου μέσα σε τρία χρόνια να αποζημιώσει πλήρως τα ασφαλιστικά ταμεία για τις απώλειες που έχουν υποστεί από το 1951 με τη δέσμευση των διαθέσιμων κεφαλαίων τους (δηλαδή των αποθεματικών) σε καταθέσεις με πολύ χαμηλό επιτόκιο.

Η απώλεια αυτή θα υπολογίζεται κατ' έτος με βάση το ανώτατο επιτόκιο δανεισμού του Δημοσίου ή των καταθέσεων στις τράπεζες.

Με το άρθρο 2, προβλέπεται το Ελληνικό Δημόσιο να καταβάλει εντός εξαμήνου στα ασφαλιστικά ταμεία τα ποσά που διέθεσαν για την αγορά των "δομημένων" ομολόγων και να καλύψει κάθε άλλη ζημιά τους.

Με το άρθρο 3, καταργείται κάθε διάταξη που επιτρέπει την τοποθέτηση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων σε μετοχές ή άλλα χρηματοοικονομικά προϊόντα.

Με το ίδιο άρθρο, ορίζεται ότι τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων θα τοποθετούνται μόνον σε μη διαπραγματεύσιμους τίτλους του Ελληνικού Δημοσίου με εγγυημένη απόδοση που θα υπερκαλύπτει το ύψος του πληθωρισμού και με επιτόκιο ίσο με το ανώτατο επιτόκιο δανεισμού του Δημοσίου, χωρίς τη μεσολάβηση οποιουδήποτε τρίτου.

Με το άρθρο 4, ορίζεται ότι οι μετοχές και τα άλλα χρηματοοικονομικά προϊόντα που κατέχουν τα ασφαλιστικά ταμεία, μεταβιβάζονται με πώληση στην τρέχουσα τιμή στο Ελληνικό Δημόσιο, χωρίς καμία επιβάρυνση των ασφαλιστικών ταμείων. Με το ίδιο άρθρο προβλέπεται ότι το Ελληνικό Δημόσιο είναι υποχρεωμένο να καταβάλει στα ασφαλιστικά ταμεία πλήρη αποζημίωση για τις ζημιές που έχουν υποστεί από την αγορά μετοχών ή άλλων χρηματοοικονομικών προϊόντων. Η αποζημίωση αυτή θα υπολογιστεί, με βάση τη διαφορά τιμής αγοράς και τιμής πώλησης και θα καταβληθεί εντός τριετίας σε τρεις ισόποσες ετήσιες δόσεις.

Με το άρθρο 5, ορίζεται ότι το Ελληνικό Δημόσιο υποχρεούται να καταβάλει εντός τριετίας έντοκα και σε ετήσιες ισόποσες δόσεις την οφειλόμενη αλλά μη καταβληθείσα εισφορά του στα ασφαλιστικά ταμεία με βάση την τριμερή χρηματοδότηση που προβλέφθηκε στον νόμο 2084/1992 για τους προσλαμβανόμενους από την 1.1.1993 και μετά.

Με το άρθρο 6, ορίζεται ότι το Ελληνικό Δημόσιο υποχρεούται μέσα σε ένα εξάμηνο από τη δημοσίευση του παρόντος νόμου, να καταβάλει τις εργοδοτικές εισφορές που οφείλει ως εργοδότης στα ασφαλιστικά ταμεία καθώς επίσης και τους θεσμοθετημένους πόρους που ενώ τους έχει εισπράξει και θα έπρεπε να τους αποδώσει στα ασφαλιστικά ταμεία τούς παρακρατεί παράνομα και αυθαίρετα. Με το ίδιο άρθρο, ορίζεται η υποχρέωση των αρμόδιων υπουργείων να παίρνουν όλα τα κατάλληλα μέτρα για την άμεση και ολοσχερή καταβολή όλων των εισφορών που οφείλουν οι ιδιώτες εργοδότες τόσο κατά το μέρος που βαρύνουν αυτούς όσο και τις εισφορές των εργαζομένων που τις παρακρατούν αυθαίρετα.

Με το άρθρο 7, ορίζεται ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα δικαιούνται πλήρη σύνταξη:

1) με τη συμπλήρωση του 60ού έτους οι άνδρες και του 55ου οι γυναίκες, ενώ εκείνοι που εργάζονται στα βαριά και ανθυγιεινά στα 55 και 50 αντίστοιχα.

2) ανεξαρτήτως ορίου ηλικίας με τη συμπλήρωση 30 χρόνων ασφάλισης ή με 9.000 ένσημα.

Με το ίδιο άρθρο ορίζεται ότι οι εργαζόμενοι κατοχυρώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα εφόσον συμπληρώσουν 4.050 ημέρες ασφάλισης.

Με το ίδιο άρθρο, επιπλέον, ορίζεται ότι τυχόν ευνοϊκότερες διατάξεις για τους ασφαλισμένους εξακολουθούν να ισχύουν.

Με το άρθρο 8, ορίζεται ότι η κύρια σύνταξη καθορίζεται στο 80% των τελευταίων πριν τη συνταξιοδότηση συνολικών μηνιαίων αποδοχών.

Με το άρθρο 9, ορίζεται ότι οι εργαζόμενοι απαλλάσσονται από τις εισφορές τους για τον κλάδο Υγείας - Πρόνοιας και απολαμβάνουν δωρεάν τις παροχές του κλάδου αυτού από το δημόσιο σύστημα Υγείας.

Με το άρθρο 10, ορίζεται ότι κάθε διάταξη που αντίκειται στις διατάξεις του παρόντος νόμου καταργείται, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά από τις επιμέρους διατάξεις του.

Με το άρθρο 11, ορίζεται ότι η ισχύς του παρόντος νόμου αρχίζει από τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά από τις επιμέρους διατάξεις του».

Αρθρο 1ο

1. Το Ελληνικό Δημόσιο υποχρεούται εντός τριετίας από τη δημοσίευση του παρόντος και σε ετήσιες ισόποσες δόσεις να καταβάλει στους φορείς κοινωνικής ασφάλισης, πλήρη αποζημίωση για τις απώλειες που υπέστησαν από τη δέσμευση των διαθεσίμων κεφαλαίων τους κατ' εφαρμογή του α.ν.1611/1950, από το έτος 1951 μέχρι σήμερα.

2. Ως μέτρο για τον προσδιορισμό της πιο πάνω απώλειας των ασφαλιστικών οργανισμών λαμβάνεται υπ' όψη η διαφορά που προκύπτει από το επιτόκιο καταθέσεων των διαθεσίμων των ασφαλιστικών οργανισμών και το ανώτατο επιτόκιο δανεισμού του Δημοσίου ή καταθέσεων των τραπεζών.

Αρθρο 2ο

Το Ελληνικό Δημόσιο αναλαμβάνει να καταβάλει έντοκα εντός εξαμήνου στους φορείς κοινωνικής ασφάλισης τα ποσά που διέθεσαν για την αγορά των «δομημένων ομολόγων», καθώς και να καλύψει κάθε άλλη ζημιά που έχουν υποστεί.

Αρθρο 3ο

Τα διαθέσιμα των φορέων κοινωνικής ασφάλισης τοποθετούνται μόνον σε τίτλους του Ελληνικού Δημοσίου, μη διαπραγματεύσιμους, με εγγυημένη απόδοση η οποία θα υπερκαλύπτει το ύψος του πληθωρισμού, και με επιτόκιο που θα είναι τουλάχιστον ίσο με το ανώτατο επιτόκιο δανεισμού του Δημοσίου, χωρίς τη μεσολάβηση οποιουδήποτε τρίτου.

Κάθε αντίθετη διάταξη που επιτρέπει την τοποθέτηση των διαθέσιμων κεφαλαίων των φορέων κοινωνικής ασφάλισης σε μετοχές ή άλλου είδους χρηματοοικονομικά προϊόντα ή τίτλους καταργείται.

Αρθρο 4ο

Με τη δημοσίευση του παρόντος οι μετοχές, καθώς και τα άλλα χρηματοοικονομικά προϊόντων που κατέχουν οι φορείς κοινωνικής ασφάλισης μεταβιβάζονται με πώληση στην τρέχουσα τιμή στο Ελληνικό Δημόσιο, χωρίς καμία επιβάρυνση των φορέων κοινωνικής ασφάλισης από φόρους, τέλη, δικαιώματα τρίτων κλπ. Το Ελληνικό Δημόσιο υποχρεούται εντός τριετίας και σε ετήσιες ισόποσες δόσεις να καταβάλει στους φορείς κοινωνικής ασφάλισης πλήρη αποζημίωση για τις ζημιές που υπέστησαν από την αγορά μετοχών ή οποιουδήποτε άλλου είδους χρηματοοικονομικών προϊόντων, σε σχέση με την τιμή αγοράς και την τρέχουσα τιμή του.

Αρθρο 5ο

Το Ελληνικό Δημόσιο υποχρεούται εντός τριετίας από τη δημοσίευση του παρόντος και σε ετήσιες ισόποσες δόσεις να καταβάλει έντοκα και στο σύνολό της στους φορείς κοινωνικής ασφάλισης, την οφειλόμενη, σύμφωνα με το άρθρο 22 του ν. 2084/1992, αλλά μη καταβληθείσα συμμετοχή του κράτους στα πλαίσια της τριμερούς χρηματοδότησης των εισφορών των ασφαλισμένων από 1.1.1993.

Αρθρο 6ο

Το Ελληνικό Δημόσιο υποχρεούται να καταβάλει στους φορείς κοινωνικής ασφάλισης εντός εξαμήνου από τη δημοσίευση του παρόντος κάθε οφειλή του από μη καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών που οφείλει ως εργοδότης, καθώς και από την παρακράτηση προβλεπομένων από τη νομοθεσία πόρων αλλά μη αποδοθέντων. Τα αρμόδια υπουργεία οφείλουν να πάρουν όλα τα μέτρα για την άμεση και ολοσχερή καταβολή των οφειλών των ιδιωτών εργοδοτών τόσο για τις εισφορές που βαρύνουν τους ίδιους, όσο και τις εισφορές των εργαζομένων που έχουν παρακρατήσει αλλά δεν έχουν αποδώσει, στους φορείς κοινωνικής ασφάλισης.

Αρθρο 7ο

Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως αυτοί ορίζονται από τις εκάστοτε ισχύουσες διατάξεις, δικαιούνται πλήρη σύνταξη γήρατος από τα ασφαλιστικά ταμεία κύριας και επικουρικής ασφάλισης στα οποία υπάγονται:

Α) Με τη συμπλήρωση του 60ού έτους της ηλικίας τους οι άνδρες και του 55ου έτους της ηλικίας τους οι γυναίκες. Για τους εργαζόμενους που εργάζονται στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα το όριο αυτό είναι 55 και 50 χρόνια, αντίστοιχα.

Β) Ανεξαρτήτως ορίου ηλικίας με τη συμπλήρωση 30 χρόνων ασφάλισης ή 9.000 ημερών ασφάλισης.

Οι εργαζόμενοι κατοχυρώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα εφόσον συμπληρώνουν χρόνο ασφάλισης 4.050 ημερών.

Τυχόν ισχύουσες ευνοϊκότερες ειδικές διατάξεις για τους ασφαλισμένους εξακολουθούν να εφαρμόζονται.

Αρθρο 8ο

Το ύψος της πλήρους σύνταξης καθορίζεται στο 80% των τελευταίων, πριν τη συνταξιοδότηση, συνολικών μηνιαίων αποδοχών.

Αρθρο 9ο

Οι εργαζόμενοι απαλλάσσονται από την καταβολή εισφορών για τον κλάδο υγείας - πρόνοιας και απολαμβάνουν δωρεάν τις παροχές αυτού του κλάδου από το δημόσιο σύστημα υγείας.

Αρθρο 10ο

Κάθε διάταξη που αντίκειται στις διατάξεις του παρόντος καταργείται, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά από τις επί μέρους διατάξεις του.

Αρθρο 11ο

Η ισχύς του παρόντος αρχίζει από τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά από τις επί μέρους διατάξεις του.

Στη συζήτηση με τους δημοσιογράφους, στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου, η Αλέκα Παπαρήγα ρωτήθηκε αν το ΚΚΕ έχει κάποια επεξεργασμένη μελέτη για το κατά πόσον τα αιτήματα για κατώτατο μισθό 1.300 ευρώ, σύνταξη 1.050 ευρώ κ.λπ. επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό κι αν είναι εφικτά. Απαντώντας, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε, ανάμεσα σε άλλα, πως «ό,τι παράγεται σ' αυτόν τον τόπο το παράγουν οι εργαζόμενοι. Η παραγωγικότητα της εργασίας έχει ανέβει. Τα κέρδη έχουν υπερμεγεθυνθεί. Γιατί, λοιπόν, να μη διεκδικήσουμε μια αναδιανομή του εισοδήματος και των κερδών με αυτόν τον τρόπο, μέσα από τις συλλογικές συμβάσεις;».

Και συνέχισε: «Τι θα πει "κρατικός προϋπολογισμός"; Ολοι οι εργαζόμενοι παράγουν. Αυτά θα τα πληρώσει η εργοδοσία καταρχήν και δεύτερον, το κράτος όσον αφορά τους δημοσίους υπαλλήλους. Ο εργαζόμενος πρέπει να πάρει αυτό που παράγει ή εν πάση περιπτώσει να τον κλέβουν λιγότερο μέσα στις σημερινές συνθήκες».

«Οι μελέτες μας βασίζονται πάνω στο συνολικό προϊόν που παράγεται σ' αυτόν τον τόπο, πάνω στον πλούτο που διαθέτει η χώρα, το φυσικό πλούτο, είτε είναι προϊόντα που μπορεί να παράγει είτε είναι ορυκτός πλούτος, είτε άλλες δυνατότητες που έχει», κατέληξε στην απάντησή της.

Η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε σε σχόλιό της και στον τρόπο διοίκησης των ασφαλιστικών ταμείων. «Πραγματικά - είπε - και εμείς και στο παρελθόν και στις θέσεις που διατυπώσαμε όταν έγινε το πρώτο σχέδιο νόμου του κ. Γιαννίτση και μετά Ρέππα, μιλούσαμε και για την αυτοδιοίκηση των ασφαλιστικών ταμείων κ.λπ. Είναι κι αυτό ένα μέσο, αμυντικό όμως.

Αυτοδιοίκηση σημαίνει ότι έχεις και ένα γενικότερο κουμάντο. Βεβαίως, μια αυτοδιοίκηση μπορεί να έφερνε κάτι καλύτερο απ' αυτό που γίνεται, αλλά δεν αρκεί. Οταν με νόμους μειώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές των εργοδοτών, όταν επεκταθούν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, η μερική απασχόληση και τα ωρομίσθια, πάλι τα Ταμεία θα έχουν λιγότερα έσοδα. Επομένως, έχουν και πολλούς τρόπους να σε σπρώξουν να μπεις στο παιχνίδι των μετοχών, του καζίνο και της αγοράς».

Η Αλέκα Παπαρήγα υπενθύμισε ότι «είμαστε το μοναδικό Κόμμα που όταν άνοιξαν οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό σύστημα είπαμε "όχι" στο σύνθημα για κεφαλαιοποιητικό ασφαλιστικό σύστημα», εξηγώντας: «Το κεφαλαιοποιητικό σημαίνει αυτό: Τα αποθεματικά μου τα ρίχνω στην αγορά, είτε τα δανείζω για επενδύσεις, είτε παίρνω μετοχές, γιατί οι μετοχές ένα τέτοιο πράγμα είναι. Και από τη στιγμή που περνάει αυτή η λογική μπορεί να κερδίσεις. Είναι σαν το ΚΑΖΙΝΟ. Την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη φορά κάτι κερδίζεις. Στη συνέχεια χάνεις. Δε θα κερδίσουν όλοι. Αν κερδίσουν όλοι, τότε κάποιος πρέπει να χάσει. Ποιοι θα χάσουν; Αν δούμε και διεθνώς, ποιοι έχασαν; Τα ασφαλιστικά ταμεία».