Στις Θέσεις καταγράφονται, όσο γίνεται με πληρότητα οι σημερινές κοινωνικές εξελίξεις. Καταγράφεται η κατάσταση που διαμορφώνουν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και συγκρούσεις σε παγκόσμιο επίπεδο και η τιτάνια προσπάθεια, που κάνει το Κόμμα να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, για ποιοτική αναβάθμιση της λειτουργίας του, τόσο εντός της χώρας όσο και σε διεθνή κλίμακα.

Αυτό, όμως, που αντιλαμβάνομαι σαν βασικό και κυρίαρχο θέμα και κρίνω σκόπιμο να αναφερθώ σε αυτό είναι ότι στο Κόμμα αναπτύσσεται καθοδηγητικά μια δυναμική συντονισμένης και οργανωμένης προσπάθειας, ιδεολογικής αναβάθμισης σε όλα τα επίπεδα και με όλα τα μέσα που διαθέτει. Απαραίτητη και αναγκαία προσπάθεια, η οποία είναι ευνόητο ότι θα συνεχίζεται, θα διευρύνεται και θα λειτουργεί πολλαπλασιαστικά, έτσι ώστε να διαμορφωθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις για την ολομέτωπη σύγκρουση με την αστική ιδεολογία και τον τρόπο ζωής. Ετσι ώστε να αναδειχθεί η αντικειμενική πραγματικότητα στη βάση της επιστημονικής της έκφρασης, όπως αυτή με πληρότητα αποτυπώνει ο Μαρξισμός - Λενινισμός.

Αυτό όμως που εγώ θέλω να τονίσω και δυσκολεύομαι να διατυπώσω είναι κάτι αυτονόητο. Είναι ότι η προσπάθεια αυτή, από τη φύση της, δεν λειτουργεί αυθόρμητα, γιατί δεν πρόκειται για άμεση υλική ανάγκη αλλά απαιτεί την κατάλληλη διανοητική διεργασία και προβληματισμό. Η προσωπική διάθεση διαμορφώνεται από τη συνειδητοποίηση της ατομικής ευθύνης να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών.

Η ανάδειξη της ιδεολογικής ενασχόλησης σε ύψιστη αξία για τη ζωή από κάθε σύντροφο. Η θεώρησή της όχι απλά ως κομματικό καθήκον, αλλά ως βασική βιοτική ανάγκη της ζωής, που ολοκληρώνει τον κοινωνικό άνθρωπο. Η ταύτιση της ιδιότητας του κομμουνιστή με το βιβλίο και τη δίψα για μάθηση που είχε κατακτηθεί από το Κόμμα στους δύσκολους καιρούς γίνεται σήμερα επιτακτική ανάγκη.

Η ιδεολογική θωράκιση στις γραμμές μας παίρνει ευρύτερες διαστάσεις, γίνεται ζήτημα ζωτικής σημασίας. Αυτό είναι ολοφάνερο από τα διευρυνόμενα αναμενόμενα της κοινωνικής ζωής.

Η κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας που απαξιώνει τη γνώση και αντιστρέφει την αντικειμενική πραγματικότητα λειτουργεί εξοντωτικά για τον ίδιο το λαό .

Η ανοχή στον ευτελισμό της ανθρώπινης φύσης και αξιοπρέπειας (ευτελισμό εργασίας). Η ανοχή στην προκλητική περιφρόνηση της ίδιας της ζωής από την αστική εξουσία. Τα φαινόμενα της απογοήτευσης, της κατάθλιψης, της παραβατικής συμπεριφοράς και της αυτοεξόντωσης που διευρύνονται και αναπαράγονται στις λαϊκές μάζες. Ολα αυτά έχουν τη ρίζα τους στην ιδεολογική χειραγώγηση από μηχανισμούς της αστικής τάξης. Εχουν τη ρίζα τους στην ανάδειξη της εκμετάλλευσης - σε αξία - για τον ίδιο τον εκμεταλλευόμενο. Εχουν τη ρίζα τους στην ανοχή, στην αποδοχή ή και την ενεργό στήριξη της ανταγωνιστικής φύσης του καπιταλισμού από το λαό. Εχουν τελικά τη ρίζα τους στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που σαπίζει από παντού.

Γι' αυτό η ιδεολογική δραστηριότητα που αναπτύσσεται στο Κόμμα είναι χωρίς υπερβολή πηγή ζωής για τον άνθρωπο. Είναι, θα έλεγα, κοινωνικό προνόμιο η θέση των συντρόφων και των οπαδών, που παρακολουθούν αυτήν την προσπάθεια, γι' αυτό και η αυξημένη ευθύνη είναι αυτονόητη, ο εφησυχασμός και η επανάπαυση στην κομματική ιδιότητα είναι φθορά, οδηγούν στην αδράνεια και την νέκρωση.

Είναι γνωστό ότι η αφομοίωση της γνώσης είναι πολύπλοκη και αντιφατική διαδικασία, ξεχωριστή για κάθε άτομο. Ομως οι πηγές για κάθε σύντροφο είναι ίδιες και γνωστές.

Στην αδιάκοπη επαφή και μελέτη των συλλογικά επεξεργασμένων κάθε φορά θέσεων του Κόμματος, οι Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής για το 20ό Συνέδριο θεωρώ ότι πρέπει να τύχουν ιδιαίτερης προσοχής.

Σε αυτές δίνεται, κατά τη γνώμη μου, με ανάγλυφο τρόπο και σε όλες της τις διαστάσεις, η σημασία και ο καθοριστικός ρόλος της ιδεολογικής καθαρότητας στην εσωκομματική ενδυνάμωση και στον προσανατολισμό της δράσης του Κόμματος και του λαϊκού κινήματος γενικά.

Οι θέσεις 40 έως και 47 θεωρώ ότι πρέπει να διαβαστούν και να ξαναδιαβαστούν. Από τις 9 και πλέον σελίδες που καλύπτουν οι θέσεις αυτές, περιορίζομαι σε αυτό το σημείωμα, στην 2η παράγραφο στη σελίδα 45 από την θέση 40. Γιατί θεωρώ ότι σε αυτές τις 10 γραμμές εύστοχα διατυπώνεται όλο το φάσμα της ιδεολογικής αναζήτησης που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της ιδεολογικής πάλης. Εκεί τονίζεται χαρακτηριστικά: «Με άλλα λόγια απαιτείται με το ταξικό αντανακλαστικό, την αυθόρμητη κομμουνιστική διάθεση ζωής - και ένα ορισμένο επίπεδο διαλεκτικής υλιστικής σκέψης. Απαιτείται καλή γνώση των συλλογικά επεξεργασμένων συμπερασμάτων από την Ιστορία του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος σε συνδυασμό με ένα ελάχιστο, αλλά ικανοποιητικό, επίπεδο αφομοίωσης των θέσεων της διαλεκτικής - υλιστικής φιλοσοφίας, της μαρξιστικής ανάλυσης της καπιταλιστικής οικονομίας, των νομοτελειών της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας σε συνδυασμό με τα συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα. Απαιτείται καλή γνώση των θέσεων και επεξεργασιών του Κόμματος για μια σειρά οικονομικά - κοινωνικά - πολιτικά ζητήματα ...».

Ο δρόμος, σύντροφοι, είναι μεν μακρύς και δύσκολος, αλλά και η δυναμική της θέλησης ανεξάντλητη και η οργανωμένη δράση ακατανίκητη.

Ως συνταξιούχος, πρώην τραπεζοϋπάλληλος, δηλαδή μέλος της εργατικής τάξης με το θλιβερό «προνόμιο» της πρώην εργατικής αριστοκρατίας, δηλώνω ότι συμφωνώ εν γένει με τις Θέσεις της ΚΕ του Κόμματός μας για το 20ό Συνέδριο. Ιδιαίτερη σημασία έχει η ειλικρινής και βαθιά αυτοκριτική της ΚΕ, βασικό και σοβαρό στοιχείο της οικοδομούμενης συλλογικότητας του πρωτοπόρου τμήματος της εργατικής τάξης στην πατρίδα μας. Νομίζω ότι πιάνει το σύνολο των ζητημάτων σε βάθος.

Με τη σειρά μου, ευχαριστώ την πρωτοπόρα εργατιά που δίνει και σε μένα το βήμα να εκφραστώ και ζητώ ταπεινά συγγνώμη που υποχρεώνω τον αναγνώστη να μπει στον κόπο για να διαβάσει χιλιοειπωμένες και, από άγνοιά μου, ίσως άστοχες κουβέντες μου. Ελπίζω οι ευγενείς μου προθέσεις να μετριάζουν το κακό και καμιά φορά μπορεί να συμβάλουν στις συλλογικές αποφάσεις.

Νομίζω ότι οι αστικές τάξεις των ισχυρότερων καπιταλιστικών μητροπόλεων συγκεντρώνουν τον έλεγχο της παραγωγής και πηγών πρώτων υλών διαρκώς, όχι μόνο για ανταγωνιστικούς λόγους, αλλά και με σκοπό να καταστήσουν ανήμπορες τις όποιες εργατικές εξουσίες, ώστε αυτές να αλωθούν άμα τη γενέσει τους. Δεν είναι μόνο η εργατική πυξίδα που απαιτείται για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας. Ας θυμηθούμε τη ΝΕΠ των μπολσεβίκων στη νεαρή τότε ΕΣΣΔ. Η κάθε ανάλογη «ΝΕΠ» μπορεί να είναι αναγκαία αλλά αφήνει το αποτύπωμά της και σήμερα μπορεί ν' αποτελεί τον ενταφιασμό του νεογέννητου και όχι μόνο. Ας δούμε σήμερα, πέρα από τις ανατροπές του σοσιαλισμού και τις εξελίξεις στην ΛΔ της Κούβας και στο Βιετνάμ. Δεν αρκεί να δίνουμε απαντήσεις μόνο στο τι, ότι δηλαδή οι επιλογές των Κομμουνιστικών Κομμάτων πρέπει να έχουν ως στρατηγική το βάθεμα των νέων παραγωγικών σχέσεων αλλά με γνώση να δίνουμε απαντήσεις και στο πώς, δηλαδή με ποιον τρόπο. Κρίνω ότι ίσως είναι αναγκαίο να έχουμε έτοιμους τέτοιους σχεδιασμούς.

Τα παραπάνω πρέπει να αποτελούν στοιχείο της ιδεολογικής παρέμβασης του Κόμματος, να δίνουμε βαθύτερες απαντήσεις, πέρα από τις μέχρι τώρα επεξεργασίες μας για τις ανατροπές του σοσιαλισμού, τόσο για την καθολική εξέλιξη των ανατροπών που συντελέστηκαν και βαθμιαία συνεχίζουν να συντελούνται (Κούβα, Βιετνάμ). Ιδιαίτερη σημασία έχει να χαρακτηρίσουμε τη ΛΔ της Β. Κορέας με ταξικά κριτήρια, πώς αυτή εξελίσσεται στην πορεία και αν πρόκειται για κοινωνία με πρώιμα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά, γιατί εκεί δεν συντελέστηκαν ανατροπές. Μήπως οι εμπορευματικές σχέσεις μεταξύ σοσιαλιστικών και καπιταλιστικών χωρών, αφού αυτές οι σχέσεις δεν έχουν σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά, μεταφέρουν ταξικούς ιούς στη νέα κοινωνία;

Για την κομματική δουλειά στους χώρους εργασίας αλλά και κατοικίας:

Νομίζω ότι πρέπει να είναι μόνιμη και διαρκής, όχι συμπτωματική (καμπανιακή) και οπωσδήποτε με βάση σχέδιο που θα εκπονείται συλλογικά στα όργανα και θα επανεξετάζεται τακτικά, στο πλαίσιο της γενικότερης στρατηγικής. Είναι αναγκαίο να αισθανθεί η κάθε εργατική κ.τ.λ. οικογένεια την ανάσα του πρωτοπόρου τμήματός της.

Η διοργάνωση τακτικών και προγραμματισμένων συναντήσεων για τη διαφώτιση της εργατικής τάξης κ.τ.λ. με ιδεολογικά ζητήματα τόσο στρατηγικής και Ιστορίας όσο και τακτικής, νομίζω ότι θα συμβάλει στην ιδεολογική παρέμβαση του Κόμματός μας.

Ας επαγρυπνούμε. Ο κίνδυνος ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι αντικειμενικός και προ των πυλών.

Καλή επιτυχία στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ.

Με συντροφική θέρμη

Ενας επιστήθιος φίλος του Κόμματός μας.

Οι Θέσεις του 20ού Συνεδρίου του Κόμματός μας εστιάζουν, σωστά, στην ανάγκη της καθιέρωσης του δημοσιογραφικού και πολιτικού μας οργάνου ως οδηγού στη δράση μας για τη διεξαγωγή της ιδεολογικής και πολιτικής διαπάλης, μέσα από την ευρύτερη κυκλοφορία και αφομοίωσή του. Σε αντίθεση με τα αστικά μέσα το δικό μας πολιτικό όργανο δίνει τη μάχη σε ένα περικυκλωμένο χαράκωμα από λογιών λογιών εχθρούς της αστικής ιδεολογίας, που η γκάμα τους περιλαμβάνει από περισπούδαστες αστικές μελέτες, μέχρι ψευδολογίες, ψευδοπροφητείες και κίτρινο αντικομμουνισμό.

Ο στόχος για την άνοδο των ποσοτικών και ποιοτικών δεικτών της διακίνησης του «Ρ» με σωστό τρόπο προτείνεται από την εισήγηση της ΚΕ. Πέρα από τη διακίνησή του όμως το Συνέδριό μας πρέπει να εγκύψει και στην ποιοτική του αναβάθμιση, και σωστά η ΚΕ στην ακροτελεύτια πρότασή της στη θέση 82, προτείνει την ανάγκη ανοίγματος συζήτησης για τις μορφές και τους τρόπους διάδοσης της πειθούς μας. Δείκτης της αναγνωσιμότητας του «Ρ» είναι το μπάσιμό του σε εργασιακούς χώρους και σπίτια από τα μέλη μας. Οσο πιο εκλαϊκευμένο και ελκυστικό, όχι με την έννοια του να λέμε στο λαό αυτό που θέλει να ακούει, αλλά με την αμακιγιάριστη και ταυτόχρονα ορθά ειπωμένη αλήθεια, είναι το περιεχόμενό του, τόσο πιο βατός θα είναι ο δρόμος της ευρύτερης διάδοσής του.

Το κομματικό μας μέσο πέφτει συχνά στο λάθος της υποτίμησης της μορφής σε σχέση με το περιεχόμενό του, με αποτέλεσμα αυτό να μην αναδεικνύεται στην ολότητά του. Το φαινόμενο που παρατηρείται να μη διαχωρίζεται το πρωτοσέλιδο της μιας ημέρας από μια άλλη έχει δυστυχώς βάση, ενώ λανθασμένα το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας είναι «μπουκωμένο», θέλει να τα πει όλα, αντί να ψάξει μια συνθηματολογική μορφή (όχι απαραίτητα λεκτική) που θα αναδείξει τα λεγόμενά του. Η νόρμα αυτή αφαιρεί από τη δυνατότητα του οργάνου μας να έχει συνθηματολογική κλιμάκωση και να γεννά εγρήγορση στα μέλη και φίλους μας, τις στιγμές που Κόμμα μας θα αξιολογεί ότι μια τέτοια κλιμάκωση είναι επιθυμητή.

Η εφημερίδα δεν είναι μόνο γραπτός λόγος, είναι φωτογραφία, μοντάζ και γραφιστική, που δυστυχώς η αξιοποίησή τους είναι μειωμένη. Επίσης, στους τίτλους μας λείπει η αξιοποίηση λογοτεχνικών εκφράσεων, του τεράστιου λαϊκού πλούτου, με σύγχρονα ή/και παραδοσιακότερα λογοπαίγνα, συνδυασμένα με εικόνα. Οροι που είναι σε αχρησία από σημαντικό κομμάτι του λαού*, δε χρειάζεται να χρησιμοποιούνται, ή τουλάχιστον οφείλουν να αντικαθίστανται δημιουργικά. Η ελληνική γλώσσα έχει πλούτο και εμείς φαντασία! Ο μη πειραματισμός με τη μορφή αγγίζει συχνά και το οπτικό μας υλικό, και κάποια συνθήματά μας (π.χ. το κεντρικό μοτίβο «Ισχυρό» ή «Δυνατό ΚΚΕ» επαναλαμβάνεται πολύ συχνά εδώ και χρόνια σε εκλογικές αναμετρήσεις), παρότι ιδιαίτερα στα σποτ της ΚΝΕ ή του Κόμματος έχουν μετρηθεί θετικά βήματα τα τελευταία χρόνια. Ο «Ρ», τέλος, πρέπει να πλαισιωθεί πέρα από τα ένθετα και την αυτοτελή αρθρογραφία των Τμημάτων της ΚΕ και με ομάδες μαχητικού ρεπορτάζ ερευνητικής δημοσιογραφίας με αφιερώματα και θεματικές της επιλογής της σύνταξής του.

Ορθά η ΚΕ προχωρά στο διαχωρισμό της είδησης από την ενημέρωση και ορθά είναι τα όρια που θέτει στο τι σημαίνει εφημερίδα και τι portal. Πέρα όμως από την πρωτογενή πληροφορία έχουν σημασία και τα μέσα διάδοσής της. Παρότι η παρέμβαση στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ) μπορεί να δώσει πόντους μόνο στη μάχη του συνθήματος και όχι της ουσιαστικής ενημέρωσης, πρέπει να μας προβληματίσει πολύ το πώς η μάχη του συνθήματος διαδίδεται στα μέσα αυτά. Οπως ο «Ρ» θέλει δίκτυα διανομής, έτσι και το portal θέλει το αντίστοιχο. Πλέον τα ΜΚΔ δεν αφορούν μόνο τον άνεργο ή τον υπάλληλο γραφείου, αλλά τον οποιονδήποτε μέσω ενός απλού smartphone. Οι χιλιάδες άνεργοι και νέοι πρέπει με την πολιτική παρέμβασή μας να βγουν από τον «τοίχο του facebook» τους στο δρόμο. Παράλληλα όμως, στο μέτρο του εφικτού, η παρέμβασή μας δεν μπορεί να είναι εξαφανισμένη από τα ΜΚΔ, π.χ. η αφίσα (τα banner ή memes όπως συνηθίζουν να λέγονται), τα μικρού μήκους βίντεο (gif), μπορούν με έξυπνο τρόπο να βοηθήσουν στην κατεύθυνση του να γεννιούνται, μικροί έστω, προβληματισμοί στην καθημερινότητα.

Η μάχη της πειθούς μας χρειάζεται συνεχή αναστοχασμό και πρέπει να γεννά ερωτήματα στο διπλανό μας εργαζόμενο. Είναι «παντός καιρού» και πρέπει να την αξιοποιούμε στο έπακρο με τα μέσα που έχουμε από το πρωτοσέλιδο ενός περιπτέρου και τις τιμημένες κόκκινες μάντρες στις γειτονιές, μέχρι το διαδίκτυο και την πλατιά πολιτική εξόρμηση.

* Προφανώς και δεν αναφέρομαι σε επιστημονικούς μαρξιστικούς όρους, που η αστική προπαγάνδα διακαώς επιθυμεί να ξορκίσουμε ως «ξύλινους» και δεν θα τους περάσει.