Ο Αλ. Τσίπρας διατυπώνει ξανά την πρόταση για μια σύγχρονη Διάσκεψη του Λονδίνου την οποία χαρακτηρίζει «στιγμή της αλληλεγγύης όπου υπήρξε μια κοινή απόφαση να προχωρήσουμε μπροστά με αλληλεγγύη και κοινωνική συνοχή», αντιπαραβάλλοντάς την μάλιστα στη Διάσκεψη των Βερσαλλιών «που μέσα στην εκδικητικότητα οδήγησε τη Γερμανία στα χέρια του φασισμού και την Ευρώπη στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο».

Διακαής πόθος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα γενναίο «κούρεμα» του χρέους ώστε να εξοικονομηθεί χρήμα για τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτή την ανάγκη διαπιστώνουν και άλλοι αστοί αναλυτές, ανεξάρτητα αν διαφωνούν στο αν πρέπει να γίνει «κούρεμα» ή επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους.

Διευκρινίζοντας άλλη μια φορά τη θέση του, απαντώντας στην ερώτηση αν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες, σε αλλαγή ή ακύρωση των υποχρεώσεων που έχουν συμφωνηθεί από την Ελλάδα, σημειώνει: «Δεν αποτελεί δική μας επιδίωξη οι μονομερείς ενέργειες στο θέμα του χρέους. Θα κάνουμε μονομερείς ενέργειες μόνο αν αναγκαστούμε να οδηγηθούμε σε μονομερείς ενέργειες. Εμείς πιστεύουμε ότι μέσα από διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς μπορούμε να βρούμε μία λύση η οποία θα είναι βιώσιμη και εποικοδομητική για όλες τις πλευρές... Τη δυνατότητα να βρούμε ένα βιώσιμο σχέδιο, το οποίο θα είναι επωφελές για όλες τις πλευρές, που θα στηρίζεται στο μορατόριουμ για την αποπληρωμή του χρέους, τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του όπως έγινε το 1953 για τη Γερμανία στη Διάσκεψη του Λονδίνου, αλλά και ένα new deal για το σύνολο της Ευρώπης ώστε να μπορέσουμε να χρηματοδοτήσουμε την ανάπτυξη που θα σημάνει και το τέλος της κρίσης».

Στα παραπάνω ο Αλ. Τσίπρας πρόσθεσε για τον ανθυποψήφιό του για την προεδρία της Κομισιόν: «Με την ευκαιρία επιτρέψτε μου να πω ότι απόρησα όταν διάβασα συνέντευξη του κυρίου Μάρτιν Σουλτς, όπου διατύπωσε την άποψη ότι αδίκως κατηγορείται η καγκελάριος Μέρκελ για κάθε αρνητική εξέλιξη στην Ευρώπη, διότι είναι μία στους συνολικά 28 αρχηγούς κρατών που συναποφασίζουν. Μήπως είναι υποψήφιος των σοσιαλδημοκρατών ή της κυρίας Μέρκελ ο κ. Σουλτς; Στη συνέντευξή του, ο κ. Σουλτς, μου έδωσε την εντύπωση ότι φρόντισε να διατυπώσει δημόσια την επιθυμία του να είναι ο εκλεκτός της κυρίας Μέρκελ στην Ευρώπη. Οι απλοί ψηφοφόροι του SPD θέλουν την κυρία Μέρκελ ανεξέλεγκτη στην Ευρώπη ή μια Ευρώπη δημοκρατικό αντίβαρο στην αλαζονεία και την αυθαιρεσία του νεοφιλελευθερισμού; Εμείς απευθυνόμαστε στον απλό Γερμανό πολίτη που παραδοσιακά ψηφίζει SPD: τον προτρέπουμε να πάει να ψηφίσει στις ευρωεκλογές στις 25 Μαΐου. Και με την ψήφο του να δώσει εντολή ελπίδας και αλλαγής στην υποψηφιότητα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς».

Και από αυτή τη δήλωση γίνεται φανερό ότι οι διεργασίες σχετικά με το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας δεν περιορίζονται μόνο στο εσωτερικό της Ελλάδας, αλλά αφορούν συνολικά διεργασίες στην ΕΕ και σίγουρα σχετίζονται με τη διαπάλη ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου σχετικά με τη διαχείριση της κρίσης. Διαπάλη, άλλωστε, που μπορούμε να διακρίνουμε στις επικρίσεις διάφορων θεσμών και παραγόντων της ΕΕ για την τρόικα, το ΔΝΤ κλπ.

Πρέπει βεβαίως να σημειώσουμε ότι ο Μ. Σουλτς είναι στέλεχος ενός κόμματος, του SPD, που συγκυβερνά αυτή τη στιγμή στη Γερμανία με το κόμμα της Α. Μέρκελ, κάτι που ο Αλ. Τσίπρας προσπερνά. Κόμμα που άλλωστε έχει ξανακυβερνήσει με τους Χριστιανοδημοκράτες. Αυτή η λογική εντάσσεται στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και του ΚΕΑ να πείσει τους ψηφοφόρους των σοσιαλδημοκρατών ότι η παλιά σοσιαλδημοκρατία έχει εγκαταλείψει τον προοδευτικό της χαρακτήρα, διεκδικώντας το ρόλο της νέας σοσιαλδημοκρατίας.

Ενδεχομένως η δήλωσή του να μην είναι άσχετη με τα όσα στα τέλη του Δεκέμβρη είχε αποκαλύψει το «Βήμα» για παζάρι του Αλ. Τσίπρα με τον Μ. Σουλτς στο πλαίσιο συνάντησής τους στην Αθήνα: «...κατά τη διάρκεια της συζήτησης ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σαφώς προσανατολισμένος στις δυνατότητες συνεργασιών μετά τις ευρωεκλογές. Αφησε μάλιστα ανοιχτό το ενδεχόμενο να στηριχθεί η υποψηφιότητα του Γερμανού Σοσιαλδημοκράτη από την ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ή/και της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο που θα προκύψει μετά τον Μάιο, με επίγνωση ότι μετά τις εκλογές ο κ. Τσίπρας δε θα έχει ελπίδες για τη θέση του προέδρου της Επιτροπής, αλλά θα είναι ένας από εκείνους που θα μπορούν να επηρεάσουν τους συσχετισμούς δυνάμεων. Η συζήτηση αυτή έφθασε μάλιστα μέχρι του σημείου να εξεταστούν και τα "ανταλλάγματα" μιας τέτοιας στήριξης από πλευράς Τσίπρα και σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε να ενδιαφέρεται για το ενδεχόμενο να αποκτήσει το κόμμα του ένα καθεστώς "συνεργαζόμενης" δύναμης με τους Σοσιαλδημοκράτες»...

Αν υπήρξε τέτοια συμφωνία, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ νιώθει τώρα σαν ...πικαρισμένη ντάμα, πολύ περισσότερο που δεν έκρυψε ποτέ το πόσο θέλγεται απ' την ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία. Τόσο που δεν πάει καιρός απ' όταν την καλούσε ο Τσίπρας να αντιληφθεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ο συνομιλητής της στην Ελλάδα και όχι το παραπαίον ΠΑΣΟΚ. Ολα αυτά προφανώς και δεν είναι άσχετα με την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει ερείσματα για την προώθηση του διαφορετικού μείγματος διαχείρισης που ευελπιστεί ότι θα βοηθήσει την επαναφορά της καπιταλιστικής οικονομίας σε τροχιά ανάκαμψης.

Αναφερόμαστε, φυσικά, στις δηλώσεις Σταθάκη περί χρέους και 5% επάχθειας.

Με αφορμή, λοιπόν, τον Σταθάκη γράφει ο Στάθης: «Ομως, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Ο σ. Σταθάκης ... ενίσχυσε και το 5% του ποσοστού του ΚΚΕ. Δεν θα έλεγα ότι έδωσε το φιλί της ζωής στα επιχειρήματα Κουτσούμπα εναντίον της αξιοπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όσο να 'ναι ενίσχυσε τις αμφιβολίες για αυτήν την αξιοπιστία κάποιων εξ εκείνων των αριστερών που αμφιταλαντεύονται ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ ... Ακόμα κι αν τοποθετήσεις όπως αυτή του σ. Σταθάκη ενισχύουν το ΚΚΕ, μια τέτοια πίεση απ' τα αριστερά του ο ΣΥΡΙΖΑ τη χρειάζεται. Μάλιστα, αν αυτή η πίεση ήταν σε συμπαράταξη των δύο δυνάμεων καθώς και άλλων δυνάμεων της Αριστεράς, θα ήταν ευχής έργο για τον λαό και συμφορά για τους διαπλεκομενοδιεφθαρμένους Δυνατούς. Πού όμως τέτοια τύχη; Αλλά ακόμα κι έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται αυτήν την πίεση απ' τ' αριστερά του, έστω την όχι κατά συμπαράταξιν, αλλά την κατ' αντίθεσιν. Αρκεί αυτή η αντίθεση να μη συμπίπτει με τη δεξιά, ούτε να "βγαίνει απ' τα δεξιά", όπως όταν ισχυρίζεται ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σκορπά αυταπάτες ... Διότι έτσι ο λαός απογοητεύεται ...

Παραλογισμοί που οδηγούν στα έσχατα, όπως όταν ορισμένοι κατηγορούν τον λαό γιατί εγκαταλείπει ποταμηδόν τον δικομματικό μονοκομματισμό κι έρχεται στην Αριστερά, χωρίς να πηγαίνει αριστερότερα. Συμπαθάτε με, σύντροφοι, αλλά τίποτα δεξιότερο απ' αυτήν την κριτική. Εν πρώτοις τίποτα δεν εμποδίζει τον λαό να πάει αύριο αριστερότερα ... και δεύτερον: γιατί αύριο κι όχι σήμερα; Αύριο θα είναι αργά για όσα πρέπει να σωθούν τώρα. Και, τέλος, η διαδικασία για να αναταχθεί το παρόν, μάλιστα απ' τον ίδιο τον λαό, είναι ακριβώς εκείνη που θα τον μάθει να έχει το αύριο στα χέρια του...».

Να μπορεί να ασκεί κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ μόνο ως αριστερή συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, όχι απαραίτητα εντός αλλά ακόμα και εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Θα ήταν λέει ευχής έργο το ΚΚΕ να αναμηρυκάζει τη «ΣΥΡΙΖΑίικη διαχείριση» με «ΚΚΕδικη προφορά» έτσι βλέπετε θα χειραγωγείται καλύτερα ο λαός. Να συμπληρώνει «αριστερότερα» του Λαφαζάνη τις απόχες ώστε να μη δραπετεύει στο ριζοσπαστισμό ούτε μία συνείδηση εργάτη, αγρότη, νέου...

Μάλιστα, ο Στάθης κουνάει το δάχτυλο στο ΚΚΕ, «να προσέχει» την κριτική που ασκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί κριτική του ασκεί και η δεξιά, άρα το «ΚΚΕ ταυτίζεται με τη δεξιά» - ράβδος εν γωνία άρα βρέχει ή πας μη ΣΥΡΙΖΑ βάρβαρος - και ο λαός απογοητεύεται. Γνωστά άλλωστε αυτά από το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980...

Ενα ΚΚΕ σκιά του εαυτού του. Ευτυχώς δεν είναι όμως έτσι...

Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ δεν είναι μια «στάση» πιο πέρα «αριστερότερα» στον ίδιο δρόμο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δε βρίσκεται στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αλλά είναι αφετηρία για τον αντίθετο ακριβώς δρόμο, της ανάπτυξης υπέρ του λαού, που προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τη διαγραφή όλου του χρέους, την αποδέσμευση από την ΕΕ με το λαό στην εξουσία.