Οι νεοσυντηρητικές πολιτικές που εκπορεύονται από την ΕΕ, τον ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, προωθούν νέα αντιασφαλιστικά μέτρα.

Στη χώρα μας οι πιέσεις έχουν εκβιαστικό χαρακτήρα, αφού η «αναμόρφωση» του συστήματος ΚΑ έχει τεθεί ως μια από τις προϋποθέσεις για την ένταξη στην ΟΝΕ. Η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί πλήρως τις νεοσυντηρητικές κατευθύνσεις για την ΚΑ και έχει δεσμευτεί με την ένταξη της δραχμής στο μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, το Μάρτη 1998 και, επίσης, με την υποβολή του αναθεωρημένου προγράμματος «σύγκλισης», πρόσφατα, για την «αναμόρφωση» της ΚΑ μέσα στο 2000. Τα σχέδια της κυβέρνησης για την ΚΑ είναι ήδη έτοιμα και απόλυτα ευθυγραμμισμένα προς τις νεοσυντηρητικές προδιαγραφές.

Η έκθεση του ΟΟΣΑ, που δημοσίευσε η ΗΜΕΡΗΣΙΑ (3.2.2000) απηχεί τα σχέδια της κυβέρνησης. Είναι γνωστό, ότι τα όργανα της ΕΕ και οι εμπειρογνώμονες του ΟΟΣΑ και του ΔΝΤ πρώτα εγκρίνουν τα σχέδια και ακολούθως παρέχουν και τεχνική υποστήριξη με εκθέσεις, στις οποίες περιλαμβάνουν και δημογραφικά στοιχεία, προβολές οικονομικών μεγεθών, σενάρια για εξελίξεις στις δαπάνες κ.ά. Η έκθεση επιχειρεί να πείσει, μέσα από πλαστά στοιχεία, ότι επιβάλλεται η «αναμόρφωση» του συστήματος ΚΑ, για να διασφαλιστεί η «βιωσιμότητά» του και, μάλιστα, ότι πρέπει να προχωρήσει άμεσα, γιατί, αν καθυστερήσει, οι περικοπές στις συντάξεις θα είναι μεγαλύτερες. Πίσω από το κάλπικο επιχείρημα της «βιωσιμότητας» κρύβεται μια σειρά νέα αντιασφαλιστικά μέτρα που ετοιμάζονται να εφαρμόσουν.

Είναι χαρακτηριστικό ότι για τη «βιωσιμότητα» του συστήματος συνιστά μόνο περικοπές. Ετσι όμως δεν επιτυγχάνεται η βιωσιμότητα του συστήματος αλλά, σταδιακά, η αποδυνάμωση και κατάργησή του.

Η έκθεση βεβαιώνει ότι οι συνταξιοδοτικές δαπάνες είναι υψηλές και τονίζει κατά κόρον ότι είναι γενναιόδωρες οι συντάξεις του ΙΚΑ, ιδιαίτερα των εργαζομένων στα «βαρέα και ανθυγιεινά» επαγγέλματα, των αυτοαπασχολούμενων, των υπαλλήλων του Δημοσίου, των δημοσίων επιχειρήσεων και των τραπεζών και ότι είναι πιο γενναιόδωρες οι επικουρικές συντάξεις. Ακόμη βεβαιώνει ότι είναι υψηλή η κατώτατη σύνταξη ΙΚΑ, ότι είναι υψηλά τα ποσοστά αναπλήρωσης εισοδήματος, γύρω στο 100% του μισθού, ότι η βάση υπολογισμού της σύνταξης είναι μικρή και ότι το μη μισθολογικό εργατικό κόστος στη χώρα μας είναι από τα μεγαλύτερα του ΟΟΣΑ. Αυτές οι εκτιμήσεις είναι πρόκληση για τους 500.000 συνταξιούχους που παίρνουν σύνταξη κάτω από 120.000 το μήνα.

1. Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65, για άνδρες και γυναίκες, με κατάργηση της 35ετίας και περιορισμούς στην πρόωρη συνταξιοδότηση των γυναικών με ανήλικα παιδιά και των εργαζομένων στα «βαρέα και ανθυγιεινά» επαγγέλματα. Οπως βεβαιώνει, με αύξηση των ορίων ηλικίας στα 65, οι συντάξεις θα μειωθούν κατά 30% και με αύξηση στα 70 θα μειωθούν κατά 60%.

2. Αύξηση του ελάχιστου χρόνου για συνταξιοδότηση. Είναι γνωστό, ότι από συμβούλους της κυβέρνησης προτείνεται αύξηση από τα 15 χρόνια στα 20.

3. Υπολογισμός της σύνταξης με βάση όχι το μισθό τελευταίας πενταετίας, όπως ισχύει, αλλά όλου του εργάσιμου βίου.

4. Δραστική μείωση των συντάξεων μέσα από την αλλαγή του υπολογισμού τους, με αφαίρεση επιδομάτων κλπ. Για παράδειγμα, από συμβούλους της κυβέρνησης προτείνονται το 60% του μισθού για κύρια σύνταξη και το 20% για επικουρική, αλλά και μικρότερα ποσοστά, αν δεν επαρκούν τα οικονομικά των ταμείων.

5. Κατάργηση του θεσμού της κατώτερης σύνταξης και συνέχιση της μη σύνδεσης των συντάξεων με τους μισθούς και τις αυξήσεις του πληθωρισμού. Η έκθεση επικροτεί τη μέχρι τώρα μεγάλη απώλεια της αγοραστικής δύναμης των συντάξεων.

6. Ελεγχος ιδίων πόρων, πέραν των βοηθηματούχων ΕΚΑΣ και των συνταξιούχων μητέρων με ανήλικα παιδιά και των συνταξιούχων λόγω θανάτου.

7. Ενοποίηση κύριων και επικουρικών ταμείων, εντός επιμέρους τομέων.

Αυτά τα μέτρα θα εξορθολογίσουν, υποτίθεται, το σύστημα συνταξιοδότησης. Για τη γενικότερη «μεταρρύθμισή» του ο ΟΟΣΑ βλέπει ένα πολυεπίπεδο σύστημα συντάξεων και προτείνει τη μετάβαση σ' ένα σύστημα βασιζόμενο στη συγκέντρωση κεφαλαίου. Είναι γνωστές κι εδώ οι προτάσεις συμβούλων της κυβέρνησης για ένα σύστημα «τριών πυλώνων» τύπου Χιλής, που προβλέπει μια ελάχιστη παροχή (ΕΚΑΣ), μια σύνταξη με διανεμητικό σύστημα από ταμεία κύριας ασφάλισης, και μια με κεφαλαιοποιητικό, από επικουρικά ταμεία ή ασφαλιστικές εταιρίες. Με τη δημιουργία κεφαλαιοποιητικού συστήματος αποβλέπουν στην παράδοση στο χρηματιστήριο όχι μόνο των πλεονασμάτων, που υπάρχουν σήμερα στα ταμεία, αλλά και άλλων πόρων, που θα συγκεντρωθούν, ιδιαίτερα πόρων της επικουρικής ασφάλισης.

Βέβαια ο πρωθυπουργός, για προεκλογικούς λόγους, αναφέρεται συχνά στο «κοινωνικό πρόσωπο» του ΠΑΣΟΚ. Παρ' όλο που το ΠΑΣΟΚ, από το 1986, έχει εφαρμόσει μια πολιτική δραματικής συρρίκνωσης των κοινωνικών παροχών, εφαρμόζει με ζήλο τους αντιασφαλιστικούς νόμους, πετσόκοψε τις συντάξεις χηρείας και ανέτρεψε τις εργασιακές σχέσεις, με αποτέλεσμα και τη συνεχή εκτόπιση εκτός ΚΑ μεγάλων τμημάτων εργαζομένων. Η επιχορήγηση προς το ΙΚΑ, ενώ το 1990 αντιστοιχούσε στο 41,75% των εσόδων του, το 2000 αντιστοιχεί στο 11% περίπου. Οι συντάξεις των αναπήρων μειώθηκαν σε σχέση με το 1990, κατά 50% και γενικότερα, οι κατώτερες συντάξεις ΙΚΑ έπεσαν στα επίπεδα του 1978. Η απώλεια εισοδήματος κάθε συνταξιούχου ΙΚΑ, που παίρνει την κατώτατη σύνταξη, λόγω της αποσύνδεσής της από τα 20 και τα 18 ημερομίσθια ανειδίκευτου εργάτη, ανήλθε, την περίοδο 1994-1999, σε 1.420.940 δρχ. Οι απώλειες όλων των συνταξιούχων ΙΚΑ με κατώτερες συντάξεις έφτασαν, την ίδια περίοδο, τα 687 δισ. Ωστόσο, ο πρωθυπουργός επικαλείται τα φιλοδωρήματα προς τους πολύ χαμηλοσυνταξιούχους (ΕΚΑΣ), χαμηλού κόστους και τη λεγόμενη «βοήθεια στο σπίτι» με ισχνότατη δαπάνη, για να αποδείξει τη «στοργή» του ΠΑΣΟΚ προς την τρίτη ηλικία.

Η ΝΔ, για προεκλογικούς λόγους επίσης, υπόσχεται αυξήσεις στις χαμηλές συντάξεις, παρ' όλο που στο παρελθόν αναδείχτηκε πρωταθλήτρια στις μειώσεις των συντάξεων και που οι ασφαλιστικοί νόμοι, που ψήφισε την περίοδο 1990-92, έχουν χαρακτηριστεί από όλους τους εργαζόμενους ως αντιασφαλιστικοί. Ο ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ μιλούν αόριστα για «κοινωνική πολιτική», αλλά αποδέχονται ταυτόχρονα το «μονόδρομο» της ΕΕ, που αποκλείει οποιαδήποτε ουσιαστική κοινωνική πολιτική. Ο ΣΥΝ, μάλιστα, στήριξε το Μάαστριχτ και τη «Λευκή Βίβλο», που επιβάλλουν την ανατροπή των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Οι υποταγμένες στην πλουτοκρατία πλειοψηφίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, με τον προσανατολισμό τους προς την ΕΕ, συμμετέχουν στο στημένο «κοινωνικό διάλογο» και βάζουν πλάτη για την εφαρμογή των αντιασφαλιστικών μέτρων.

Αποσιωπούν την ασυδοσία της εργοδοσίας με την εισφοροδιαφυγή δισεκατομμυρίων, δε διεκδικούν την απόδοση των κεφαλαίων της ΚΑ, που καταληστεύτηκαν, αφού χρησιμοποιήθηκαν ως δάνεια για επιχειρηματικές δραστηριότητες. Οπως και το γεγονός ότι οι ανασφάλιστοι, οι άνεργοι, σημαίνουν χαμένους πόρους για τα ταμεία. Οι κυβερνήσεις υποχρέωναν επίσης τα ταμεία να καταθέτουν τα αποθεματικά τους με χαμηλά επιτόκια, και να δανείζονται για τις ανάγκες τους με επιτόκιο έως και 30%. Φόρτωσαν το κόστος της «κοινωνικής» τους πολιτικής στα ταμεία, ενώ δεν έλειψαν και χαριστικές ρυθμίσεις σε εργοδότες.

Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πια καλά τα σχέδια διάλυσης της ΚΑ. Γνωρίζουν ότι στη μετά ΟΝΕ εποχή δε θα απομείνουν παρά κάποια ισχνόταρα υπολοίματα από το λεγόμενο «Κοινωνικό Κράτος», κάποια βοηθήματα για τους «νεόφτωχους» και τους εξαθλιωμένους. Τι θα κάνουν, λοιπόν; Θα αφήσουν να εξαπατηθούν από τις θριαμβολογίες για «καλύτερες μέρες» με την ΟΝΕ, όπως έγινε με τις «καλύτερες μέρες» του ΠΑΣΟΚ το 1985, που τις ακολούθησαν μαύρες μέρες λιτότητας; `Η θα εμποδίσουν και με την ψήφο τους στις εκλογές και με αγώνες, τα κόμματα, που απεργάζονται, άμεσα ή έμμεσα, τη διάλυση της ΚΑ; Η υπεράσπιση της ΚΑ, μόνη απαντοχή των απομάχων της εργασίας, περνά μέσα από τα εμπόδια που πρέπει να ορθώσει ο λαός στην αντιασφαλιστική πολιτική, αντιστεκόμενος και με την ψήφο του στο ΚΚΕ στη γενικότερη αντιλαϊκή πολιτική τους.

ΣΤΕΡΝΕΣ μέρες του Φλεβάρη του 1943. Κι εμείς ζούμε τη γενέθλια ώρα της θρυλικής Οργάνωσής μας, της ΕΠΟΝ. Πενήντα εφτά χρόνια κιόλας περασμένα από τότε, που εμείς το πρώτο εκείνο ξεκίνημα, καθώς πρωτογράφαμε στους δρόμους της Αθήνας τα πρώτα πράσινα ΕΠΟΝίτικα συνθήματα.

ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ πάντα αυτή τη μέρα, 23 Φλεβάρη του '43, που στο μικρό ταπεινό σπιτάκι της οδού Πλακεντίας, στο σπίτι του κομμουνιστή δασκάλου Παναγή Δημητράτου, στην ιστορική εκείνη σύσκεψη των αντιπροσώπων 10 εθνικοαπελευθερωτικών οργανώσεων, ιδρύθηκε η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση, η ΕΠΟΝ.

ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ να το θυμόμαστε - οι άθλιοι παραχαράκτες δουλεύουν πάντα - πως η πρωτοβουλία για τη δημιουργία της Ενιαίας Οργάνωσης ανήκε στην Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) και υποστηρίχτηκε από τα κόμματα του ΕΑΜ. Μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ η ελληνική νεολαία έδωσε τη δική της συμβολή στο τσάκισμα του χιτλεροφασισμού, στον αντιφασιστικό αγώνα.

Η ΕΠΟΝ, παλεύοντας μέσα στις συνθήκες της ανελέητης φασιστικής τρομοκρατίας, κατόρθωσε να εξυψώσει την ελληνική νεολαία σε μια μεγάλη καταλυτική και δημιουργική δύναμη στο πλευρό του εργαζόμενου λαού. Και για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας διαπαιδαγώγησε μια ολόκληρη γενιά - τη γενιά της Αντίστασης - με τα ιδανικά της λευτεριάς, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.

ΠΑΝΩ από 600.000 νέοι και νέες, σ' όλες τις γωνιές της Ελλάδας έγραψαν την ιστορία της ΕΠΟΝ. Κάθε τόπος πολιτεία και χωριό έχει και τους δικούς του ήρωες. Κι αμέτρητα τα νέα παλικάρια που έδωσαν τραγουδώντας τη ζωή τους στον ιερό αγώνα της λευτεριάς.

ΕΙΝΑΙ ντοκουμέντα λεβεντιάς και αρετής τα στερνά εκείνα μηνύματα, που έστειλαν λίγες στιγμές πριν οι ομοβροντίες κόψουν τη ζωή τους στα σπίτια τους. Ολα τους αστραπές πίστης και θυσίας, που θα έπρεπε στο μουσείο της Εθνικής Αντίστασης να διαβάζονται από τα νέα παιδιά... Το μουσείο αυτό που εξήντα κοντά χρόνια δεν έχει γίνει για να περιλάβει όλα αυτά του Αγώνα τα ντοκουμέντα.

ΜΗΠΩΣ δεν είναι δωρική επιγραφή το στερνό μήνυμα του ΕΠΟΝίτη φοιτητή της Φιλοσοφικής Σχολής της Αθήνας Νίκου Μπαλή, που εκτελέστηκε στις 3 του Μάρτη 1943, όταν γράφει: «... πατέρα μου, μη λυπηθείς το θάνατό μου... Το σακάκι μου το πράσινο να το φοράς ώσπου να κουρελιαστεί για να με θυμάσαι. Και να συνεχίσεις τον αγώνα μας μέχρις ότου ξεριζωθεί από τον τόπο μας κάθε ίχνος φασισμού...».

Η ΕΠΟΝ με το πασίγνωστο και φλογερό σύνθημά της «Πολεμάμε και τραγουδάμε» έδωσε και κέρδισε επίσης μάχες για τη ζωή, τη μόρφωση και τον πολιτισμό. Βρέθηκε παρούσα σ' όλα τα προβλήματα που απασχολούσαν τότε τη νεολαία κι έχει μείνει μοναδικός ο τρόπος που σ' αυτή τη δύσκολη περίοδο της ξενικής φασιστικής Κατοχής συνδυάστηκε η παράνομη με τη νόμιμη δουλιά.

ΜΠΟΡΕΙ να πέρασαν τόσα χρόνια, αλλά ακόμη και σήμερα το μικρό χωριουδάκι θυμάται το πέρασμα και την πολύπλευρη πολιτιστική προσφορά της ΕΠΟΝ. Κι αυτήν ακριβώς την πολιτιστική παρέμβαση της ΕΠΟΝ την αναγνώρισαν ακόμη και εκείνοι που ιδεολογικά δεν τη συμπαθούσαν.

«ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ και τραγουδώντας», κάτω από τα τιμημένα λάβαρα της ΕΠΟΝ, μια ολόκληρη γενιά της ελληνικής νεολαίας, μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες, απέκρουσε αποφασιστικά τις τεράστιες και πολύπλευρες προσπάθειες για ηθική εξαθλίωση και υποταγή και διαπαιδαγωγήθηκε στο πνεύμα του αγώνα για μια νέα, ελεύθερη, ανεξάρτητη και λαοκρατούμενη Ελλάδα.

ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ στο πνεύμα της συντροφικής αλληλεγγύης και της αυτοθυσίας, στο πνεύμα της αγάπης και του σεβασμού, του μόχθου και της αλληλεγγύης μ' όλους τους αγωνιζόμενους λαούς. Μέσα από αυτή τη γενιά ξεπήδησε ο τύπος του νεολαίου που έπλασε η ΕΠΟΝ. Είναι ο νέος αγωνιστής που «φυλάει» σαν το πολυτιμότερο πράγμα την τιμή και τη ζωή του λαού και της νεολαίας.

ΤΗΝ ΩΡΑ αυτή τη μεγάλη, που η ζωή μας και τα όνειρά μας αντάμωσαν με τα ιδανικά και τα μηνύματα της ΕΠΟΝ, θα ξαναζήσουμε σήμερα το απόγευμα στην καθιερωμένη ετήσια εκδήλωση της ΠΕΑΦΕ που γίνεται στο ξενοδοχείο «Τιτάνια» (Πανεπιστημίου 52).

Με τη χρυσή της νιότης πανοπλία... Κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Αετόπουλα πάντα της Εθνικής Αντίστασης.