Η επιβολή δυσβάσταχτων εισφορών δημιούργησε ένα επιπλέον πρόβλημα στον αγροτικό πληθυσμό, αφού μέσα στα τέσσερα χρόνια λειτουργίας του νέου ταμείου του ΟΓΑ περισσότεροι από 150.000 φτωχοί αγρότες αδυνατούν να πληρώσουν και ζουν με τον εφιάλτη να μείνουν χωρίς σύνταξη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Και να σκεφτεί ότι ένας αγρότης ή μια αγρότισσα καλούνται να πληρώσουν για 47 ολόκληρα χρόνια εισφορές μέχρι να βγουν στη σύνταξη και να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Το δυστύχημα, όμως, είναι ότι όσο περνούν τα χρόνια θα μεγαλώνει ο αριθμός των αγροτών που θα οδηγούνται στη φτώχεια και την εξαθλίωση, εξαιτίας της ακολουθούμενης αντιαγροτικής πολιτικής. Κατά συνέπεια θα μεγαλώνει και ο αριθμός των αγροτών που θα αδυνατούν να πληρώσουν τις δυσβάσταχτες εισφορές του ΟΓΑ που χρόνο με το χρόνο αυξάνονται. Για παράδειγμα, η ετήσια εισφορά το 1998 για την πρώτη ασφαλιστική κατηγορία, όπου έχει ενταχθεί το 73% περίπου των ασφαλισμένων, ήταν 97.920 δρχ. και για το 2001 διαμορφώθηκε στις 109.200. Εκτιμάται επίσης ότι στην τετραετία 1998 - 1999 οι συνολικές εισφορές των αγροτών προς το ΟΓΑ ξεπερνούν τα 300 δισ. δραχμές.

Το θέμα πάντως είναι ότι οι αγρότες θα πάρουν δυσανάλογα μικρές συντάξεις σε σύγκριση με τις εισφορές που υποχρεούνται να πληρώσουν. Για παράδειγμα στην πρώτη ασφαλιστική κατηγορία του νέου ταμείου με 35 χρόνια ασφάλισης αν ένας αγρότης έβγαινε τώρα στη σύνταξη θα έπαιρνε μεικτή σύνταξη 74.900 δρχ .το μήνα και καθαρά 71.904 δρχ το μήνα, ενώ με 15 χρόνια ασφάλισης που είναι η προϋπόθεση στο ΙΚΑ, για να καταβάλει την κατώτερη σύνταξη ο αγρότης θα έπαιρνε μεικτή σύνταξη 32.100 δρχ. το μήνα και καθαρά 30.816 δρχ. το μήνα.

Με το προηγούμενο μεικτό σύστημα, της προνοιακής (βασικής) και της πρόσθετη σύνταξης που ίσχυσε από το 1988 μέχρι το 1998 ο συνταξιούχος αγρότης που συνταξιοδοτήθηκε το 1999 και ήταν σφαλισμένος 10 χρόνια στην κατώτερη ασφαλιστική κλάση της κλίμακας της πρόσθετης σύνταξης παίρνει μεικτή σύνταξη 68.200 δρχ. το μήνα (48.200 δρχ. το μήνα το προνοιακό ποσό και 20.000 δρχ. το μήνα το ποσό της πρόσθετης σύνταξης) και συνολικά καθαρή σύνταξη 65.472 δρχ. το μήνα. Δηλαδή με 10 χρόνια ασφάλισης στο προηγούμενο σύστημα της πρόσθετης ασφάλισης παίρνει 65.472 δρχ. το μήνα καθαρά, ενώ με 15 χρόνια ασφάλισης στο νέο σύστημα κύριας ασφάλισης παίρνει μόνο 30.816 δρχ. το μήνα. Εδώ πρέπει να σημειωθεί, επίσης, ότι οι εισφορές της κατώτερης κλίμακας του ταμείου κύριας ασφάλισης είναι σχεδόν διπλάσιες από τις εισφορές της κατώτερης κλίμακας του προηγούμενου συστήματος της πρόσθετης σύνταξης.

Η κυβέρνηση όμως επιχειρεί να συγκαλύψει την πολιτική εισπρακτικού εμπαιγμού σε βάρος των αγροτών με διάφορα τερτίπια και «φουσκωμένες» υποσχέσεις για «παχυλές» αγροτικές συντάξεις. Και για όσους δεν μπορούν να πληρώσουν, η κυβέρνηση δείχνει την υποκριτική φιλευσπλαχνία της συγκροτώντας επιτροπές απορίας στις κατά τόπους Νομαρχίες. Σε αυτές τις επιτροπές, οι αγρότες που αδυνατούν να πληρώσουν τις ληξιπρόθεσμες εισφορές στον ΟΓΑ θα πρέπει να υποβάλουν μια σειρά δικαιολογητικών, για να χαρακτηριστούν άποροι και να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για μερικά χρόνια. Για σύνταξη βέβαια δε γίνεται λόγος. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα νέο μηχανισμό που οδηγεί τους φτωχούς αγρότες στον εξευτελισμό και παράλληλα γίνεται φανερό ότι θα λειτουργήσει ως ένα ακόμα αδίστακτο ψηφοθηρικό εργαλείο των όποιων κυβερνήσεων. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ακόμα ότι με τον νέο ΟΓΑ καταργήθηκε η δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και από το 1998 οι ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι αγρότες υποχρεώθηκαν αντίστοιχα να καταβάλουν εισφορές 2%, με βάση την ασφαλιστική κλάση ή να πληρώσουν κρατήσεις 4% επί της καταβαλλόμενης σύνταξης. Εκτός των παραπάνω αξίζει να αναφερθεί ότι από το 1998 καταργήθηκε και η υποχρεωτική ασφάλιση των αγροτισσών με αποτέλεσμα χιλιάδες αγρότισσες να μην έχουν πλέον αυτοτελή ασφάλιση.

Η κοροϊδία της κυβέρνησης σε βάρος των αγροτών δε σταματά στα παραπάνω. Ο εμπαιγμός των ήδη συνταξιούχων του ΟΓΑ βασίζεται σε ένα πεντοχίλιαρο αύξηση που δόθηκε στη βασική σύνταξη από 1/1/2001 και μια από τα ίδια από 1/1/2002. Εφτασε δηλαδή φέτος το ποσό της βασικής σύνταξη να είναι 46.000 δραχμές το μήνα καθαρά. Με αυτή την «πλούσια» σύνταξη καλούνται να ζήσουν 450.000 συνταξιούχοι του ΟΓΑ. Αυτά είναι τα «προνόμια» της ισχυρής οικονομίας που ευαγγελίζεται ο Κ. Σημίτης για τους συνταξιούχους του ΟΓΑ. Οι 450.000 συνταξιούχοι αγρότες που ζουν μόνο με τη βασική σύνταξη θα πάρουν συνολικά φέτος γύρω στα 290 δισ. δραχμές όλοι μαζί, όταν το 2000 μόνο τα κέρδη της Εθνικής Τράπεζας ήταν 298 δισ. δραχμές. Η κοροϊδία στην προκειμένη περίπτωση γίνεται εξοργιστική, αφού όλα δείχνουν ότι μεγάλο μέρος των ποσών για τις αυξήσεις της βασικής σύνταξης, δίνονται από τις μέχρι τώρα καταβληθείσες εισφορές των αγροτών στο ταμείο κύριας ασφάλισης! Και όσοι αγρότες πρόκειται να βγουν στη σύνταξη μετά το 2003 και προσδοκούν στα πεντοχίλιαρα που τάζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα απογοητευτούν διπλά: Γιατί για όσους βγαίνουν στη σύνταξη μετά το 2003 η βασική σύνταξη με βάση το νόμο 2458/97 θα μειώνεται κάθε χρόνο κατά 4%, για την αντίστοιχη φουρνιά συνταξιούχων, μέχρι να εξαφανιστεί εντελώς.

Στα ίδια πλαίσια εντάσσονται και οι αναδιαρθρώσεις στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης. Στο στόχαστρο της κυβέρνησης βρίσκεται, τώρα, το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και δημόσιας υγείας. Ενα σύστημα που οικοδομήθηκε με σκληρούς αγώνες των εργαζομένων και των ΕΒΕ και αφορά μακροχρόνιες κατακτήσεις όπως τους όρους της ασφαλιστικής συνταξιοδοτικής κάλυψης, το θεσμό των κατώτερων ορίων συντάξεων, τη συνταξιοδοτική ηλικία, το θεσμό των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων κ.ά.

Αν τελικά περάσουν οι προτάσεις της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό, το αποτέλεσμα θα είναι πολύ δυσάρεστο, καθώς οδηγούν σε:

1. Αύξηση των χρόνων ασφάλισης από τα 35 στα 40 για πλήρη σύνταξη.

2. Αύξηση των ορίων ηλικίας από τα 60 στα 65 για τα 35 χρόνια ασφάλισης.

3. Αλλαγή στον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης, με στόχο τη συμπίεσή της σε ακόμη χαμηλότερα επίπεδα από τα σημερινά. Σήμερα ένας ασφαλισμένος πριν το 1993, στην τελευταία πενταετία πλήρωνε μια ή δύο κλάσεις ανώτερες από την υποχρεωτική για να πάρει μια κάπως πιο ανθρώπινη σύνταξη. Τώρα που η κυβέρνηση θέλει να κάνει την πενταετία σε δεκαετία, αυξάνει μεν τις εισφορές χωρίς όμως να αυξάνει και τη σύνταξη.

4. Εκεί που γίνεται το μεγάλο τσεκούρωμα είναι η κατώτερη σύνταξη, που στην ουσία καταργείται και απομένει μόνο ένα προνοιακό επίδομα. Η κατώτερη σύνταξη του ΤΕΒΕ, π.χ. που είναι σήμερα 105.000 δρχ. το μήνα, γίνεται λιγότερο από 60.000 δρχ. και εάν δεν έχεις άλλο πόρο, τότε μόνο θα συμπληρώνεται με ένα είδος ΕΚΑΣ.

5. Εάν η σύνταξη γι' αυτούς που θα βγουν μετά το 2006 υπολογίζεται όπως η σύνταξη των ασφαλισμένων μετά την 1.1.1993, θα είναι μειωμένη κατά 50% περίπου από τη σημερινή.

Οσο κι αν η κυβέρνηση, υποστηρίζει πως τα νέα μέτρα είναι αναγκαία για να σωθούν τα Ταμεία από το βραχνά των ελλειμμάτων, στην πραγματικότητα η εμμονή της στην επιλογή των συγκεκριμένων μέτρων, οφείλεται στο γεγονός ότι θέλει να φανεί φερέγγυα απέναντι στο διευθυντήριο των Βρυξελλών που έχει δεσμευτεί να υλοποιήσει την αντιασφαλιστική πολιτική της ΕΕ. Ο στόχος είναι να μειωθεί η συμμετοχή του κράτους στην όποια κοινωνική πολιτική μέχρι την πλήρη κατάργησή της (η επιχορήγηση του ΤΕΒΕ από το 41,9% που ήταν το 1990, έφτασε στο 13,7% το 1999). Παράλληλα, να περάσει η διαχείριση πόρων της κοινωνικής ασφάλισης στις ασφαλιστικές εταιρίες.

Οι συνέπειες αυτών των αντιλαϊκών μέτρων για τους μικρούς ΕΒΕ και τους αυτοαπασχολούμενους θα είναι επώδυνες.

Οι επαγγελματίες, οι βιοτέχνες, οι έμποροι, οι αυτοκινητιστές βρίσκονται αντιμέτωποι με μια μεγάλη λαίλαπα. Και καλούνται να παλέψουν αμετακίνητα και χωρίς παζαρέματα για τη διασφάλιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης, για να μη χαθούν όσα κερδήθηκαν με τους αγώνες τους. Οι ΕΒΕ δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα του κάλπικου διαλόγου που επιδιώκει η κυβέρνηση για να αποσπάσει τη συναίνεση του συνδικαλιστικού κινήματος στα σχέδιά της για την ανατροπή του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος. Τα μέτρα αυτά δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρηθούν τετελεσμένα. Μαζί με τα άλλα λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους νέους, τους συνταξιούχους, πρέπει να παλέψουν σε ένα κοινό μέτωπο αγώνα για να ακυρώσουν τα σχέδια της κυβέρνησης.