Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η 4η Διεθνής Συνάντηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στην Αθήνα, είχε μια ξεχωριστή σημασία, γιατί πραγματοποιήθηκε σε μέρες που ο ιμπεριαλισμός και η παγκοσμιοποίηση αποτελούν σοβαρή ορατή απειλή σε διεθνή κλίμακα. Τα συμπτώματα τα βλέπουμε ολοκάθαρα και στη γειτονιά μας. Στη συγκέντρωση της Καλλιθέας η Γραμματέας του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, εξέθεσε με σαφήνεια την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, έδωσε έμφαση στις προσπάθειες Ουάσιγκτον και ΝΑΤΟικών να αλλάξουν σύνορα χωρών, είπε ότι οι αγώνες θα διεθνοποιούνται όλο και περισσότερο, αλλά συγχρόνως σκιαγράφησε και το δραματικό σκηνικό που στήθηκε γύρω μας, εξαιτίας της ανατροπής του υπαρκτού σοσιαλισμού, γεγονός που είχε παγκόσμιες δραματικές συνέπειες. Επισήμανε σωστά η Αλέκα Παπαρήγα, ότι πρώτη η ΠΓΔΜ ζήτησε την απομάκρυνση από την ενιαία Γιουγκοσλαβία και να, τα αποτελέσματα: Εγινε αμερικανικό προτεκτοράτο, και σήμερα βυθίζεται στον υποκινούμενο εμφύλιο, βρίσκεται μια ανάσα πριν το διαμελισμό. Υπενθύμισε ακόμα, ότι: «Διατρέχουμε το 2001, έχουμε αφήσει πίσω μας το 1991, όταν οι αμφισβητήσεις περίσσευαν και το τοπίο ήταν κατάμαυρο λόγω των δραματικών εξελίξεων στο σοσιαλιστικό σύστημα, στην ΕΣΣΔ». Κι αναρωτήθηκε: «Πώς θα ήταν σήμερα το τοπίο στην Ελλάδα, αν και εμείς προσχωρούσαμε στο ρεύμα της εποχής; Αν πέφταμε ή μάλλον αν ξεπέφταμε στο μηδενισμό και τη λαθολογία; Αν μετατρεπόμασταν σε ναυάγια του αγώνα;»
Θα σταθούμε ιδιαίτερα σ' αυτό το σημείο: Το γεγονός ότι το ΚΚΕ αντιστάθηκε και δε σαρώθηκε κάτω από την καταιγίδα του ιμπεριαλισμού, δεν απαρνήθηκε τις αρχές και τα ιδανικά, δεν πέταξε τα τιμημένα σύμβολα, όπως έκαναν άλλοι, ούτε πήρε τον εύκολο δρόμο του «εκσυγχρονισμού», την παγίδα δηλαδή της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών για να εξουθενώσουν το παγκόσμιο αριστερό κίνημα, το γεγονός αυτό ήταν μια σημαντική πράξη αντίστασης. Και - δυστυχώς - λίγοι σε παγκόσμια κλίμακα είχαν το σθένος να μείνουν αταλάντευτοι στο μετερίζι του σοσιαλισμού. Αν κάνουμε αυτήν την επισήμανση, είναι κυρίως διότι η αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση, δεν αφορά μόνο τους κομμουνιστές, αλλά όλους τους τίμιους δημοκρατικούς ανθρώπους.
Από τις δραματικές εξελίξεις στον «ανατολικό συνασπισμό» δεν επλήγησαν μόνο οι κομμουνιστές, αλλά όλη η δημοκρατική ανθρωπότητα.
Θυμάστε; Ηταν τέλη Δεκέμβρη του 1991, όταν η σοβιετική κόκκινη σημαία δεν κυμάτιζε πλέον στους τρούλους του Κρεμλίνου. Η υποστολή της σφράγισε με δραματικό και ταυτόχρονα συμβολικό τρόπο το τέλος της 74χρονης πορείας του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους. Για μια στιγμή, οι δείχτες των ρολογιών έμειναν ακίνητοι, σημαδεύοντας την κρίσιμη στιγμή. Οι καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων σ' όλο τον κόσμο σταμάτησαν να χτυπούν, αναμετρώντας το μέγεθος των απωλειών. Κι ενώ ο Μπορίς Γιέλτσιν έπαιρνε τη θέση του στο Κρεμλίνο, παίζοντας τον προδοτικό ρόλο που του έταξαν, τα γεράκια του αμερικανικού πενταγώνου πανηγύριζαν, αφού επιτέλους είχαν πετύχει τα σχέδιά τους που είχαν εκπονήσει από χρόνια... Τώρα πια ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μπορούσε να ξεχυθεί ασύδοτος πάνω στον πλανήτη. Παρουσιάστηκε τότε το φαινόμενο σ' ευρωπαϊκά μέρη, κόμματα της εργατικής τάξης να απαρνούνται την ιστορία τους, να πετάνε στα σκουπίδια το τιμημένο σφυροδρέπανο, να αλλάζουν την ονομασία τους, να φοράνε τη μασκαράτα της σοσιαλδημοκρατίας, και ν' αρχίζουν τ' αγκαλιάσματα με τους πρώην αντιπάλους τους. Το ΚΚΕ δεν μπήκε σ' αυτό το χορό. Κράτησε ψηλά την κόκκινη σημαία, μαζί μ' εκατομμύρια κομμουνιστές που έμειναν όρθιοι, με την πεποίθηση ότι αύριο η σημαία θα υψωθεί από ακόμα περισσότερους.
Ομως, αν η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κατέβηκε από το Κρεμλίνο το 1991, οι ανησυχίες είχαν δημιουργηθεί ένα χρόνο πριν. Τότε που ο κόσμος άκουσε έκπληκτος τον τότε υπουργό Εξωτερικών Σεβαρντνάτζε να λέει ότι «το Σύμφωνο της Βαρσοβίας δε θα υπάρχει για πάντα»... Τότε όλοι συνειδητοποίησαν ότι «κάτι συνέβαινε». Και πριν συνέλθουμε από την πρώτη έκπληξη, ήρθε η είδηση: Το ουγγρικό Κοινοβούλιο αποφάσιζε την αποχώρηση της χώρας από το στρατιωτικό συνασπισμό, μέχρι το τέλος του 1991... Ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της χώρας Τόμας Κατόνα δήλωσε ότι «το Σύμφωνο της Βαρσοβίας δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης»!
Δεν είχε «λόγο ύπαρξης» το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, αλλά το ΝΑΤΟ είχε και... παραείχε λόγο ύπαρξης», αφού θα έμενε χωρίς αντίπαλο ισχυρό. Η δικτατορία του ΝΑΤΟ δεν είχε πια αντίπαλο δέος που να αναχαιτίζει τα σκοτεινά του σχέδια... Κι επειδή πολλοί - εκ του πονηρού - αμφισβητούν το ρόλο που έπαιξε η Ουάσιγκτον στη διάλυση του ανατολικού κόσμου, καλό είναι να τους φρεσκάρουμε τη μνήμη για το ρόλο που διαδραμάτισε η Αμερική στην άνοδο του ναζισμού.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι μαζί με την αγγλο-αμερικανο-γερμανική τράπεζα Σρέντερ, κύριο ρόλο για τη χρηματοδότηση του γερμανικού τραστ χάλυβος «Φεραϊνίγκντε Σταλβέρτε» έπαιξε και μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες της Νέας Υόρκης, η «Ντιλόν, Ριτ εντ Κόμπανι», όπου επί σειρά ετών ήταν διευθυντής ο Αμερικανός υπουργός του πολέμου, Φόρεσταλ. Αυτά ακριβώς τα δισεκατομμύρια αμερικανικά δολάρια που τοποθετήθηκαν από τα πέρα του Ωκεανού μονοπώλια στην πολεμική βιομηχανία της Γερμανίας, αποκατέστησαν την πολεμική δυναμικότητα της χιτλερικής Γερμανίας και έδωσαν στο χιτλερικό καθεστώς τα όπλα που χρειάζονταν για την επιθετική δράση. Η Γερμανία στηριζόμενη στην οικονομική υποστήριξη, που προερχόταν κυρίως από τα αμερικανικά μονοπώλια, ξανάφτιαξε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ισχυρή πολεμική βιομηχανία, που ήταν σε θέση να παράγει τεράστιες ποσότητες άριστου υλικού, πολλές χιλιάδες τανκ, αεροπλάνα, κανόνια, πολεμικά πλοία και άλλου είδους οπλισμό. Οταν λοιπόν, προπολεμικά, το αμερικάνικο κεφάλαιο διέθεσε τόσα δισεκατομμύρια δολάρια για τη ναζιστική Γερμανία, αντιλαμβάνεται κανείς τα ποσά και τις μεθόδους που χρησιμοποίησε μεταπολεμικά, για να εξουδετερώσει τον υπαρκτό σοσιαλισμό, το βασικό αντίπαλο του ιμπεριαλισμού. Στις μέρες μας, η μορφή «εκσυγχρονισμένου» ολοκληρωτισμού που ενισχύεται από την Ουάσιγκτον, είναι η παγκοσμιοποίηση, ο σύγχρονος νεοναζισμός, «φιλτραρισμένος» και... «εξευγενισμένος»! Αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων αγκάλιασε και υπηρετεί η διεθνής σοσιαλδημοκρατία, και ο «ημέτερος» κ. Σημίτης και το κόμμα του.
Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες αντιλαμβάνεται κανείς, τη σημασία της διεθνούς συνάντησης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων. Το είπε στην ομιλία της η Αλέκα Παπαρήγα: Διαμορφώνονται θύλακες μαζικής αφύπνισης και καταγράφεται σαφής η ανερχόμενη αμφισβήτηση του λεγόμενου δόγματος της παγκοσμιοποίησης.
Η συντονισμένη διεθνιστική δράση κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, αποτελούν τη μόνη διέξοδο. Μην ξεχνάμε πώς έδρασαν και κινήθηκαν μεγάλες μορφές του κομμουνισμού σε στιγμές κρίσιμες, κάθε φορά που κάποια «τάξη πραγμάτων» απειλούσε τη διεθνή ειρήνη: Ο Παλμίρο Τολιάτι, μέλος της Γραμματείας της Γ' Διεθνούς στα χρόνια που η Ισπανία αγωνιζόταν κατά του Φράνκο, βρέθηκε από την πρώτη στιγμή στο πλευρό του δημοκρατικού ισπανικού λαού. Και μετά τον πόλεμο, το 1945, υπογράμμισε πάλι τη σημασία που είχε η Ισπανία στην πάλη κατά του φασισμού, κι έγραφε: «Αν είναι αλήθεια ότι πάνω στην Ισπανία απλώθηκε το 1939 η σιγή των τάφων και των φυλακών, είναι το ίδιο αλήθεια ότι το πεδίο της μάχης μετατοπίστηκε μόνο, και ότι οι στόχοι δεν άλλαξαν... Αν αυτό το πρώτο οχυρό είχε πέσει χωρίς μάχη, η τύχη του κόσμου και της χώρας μας θα ήταν διαφορετική...».
Κάτι ανάλογο είπε στην Καλλιθέα η Αλέκα Παπαρήγα: «Πώς θα ήταν σήμερα το τοπίο στην Ελλάδα, αν και εμείς προσχωρούσαμε στο ρεύμα της εποχής;»...
Ο Πορτογάλος Κομμουνιστής ηγέτης Αλβάρο Κουνιάλ έλεγε ότι: «Η οργάνωση είναι το καλύτερο όργανο δράσης. Η ενότητα των Πορτογάλων δημοκρατών πρέπει να ατσαλωθεί μέσα στον αγώνα των λαϊκών μαζών». Και ο Ζορζ Μαρσέ επισήμαινε: «Ετσι βαδίζει η ιστορία: Οι δυνάμεις της προόδου ακολουθούν ανοδική τάση, η αντίδραση και ο συντηρητισμός ακολουθούν καθοδική πορεία. Δεν απομένει, παρά να βοηθήσουμε την ιστορία να προχωρήσει. Ασφαλώς, τίποτε δεν προχωρεί χωρίς δράση...».
Αυτό ήταν και το νόημα της διεθνούς συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων που οι εργασίες της έληξαν προ ημερών: Τίποτε δεν προχωρεί χωρίς δράση. Διαφορετικά, όπως προειδοποίησε η Αλέκα Παπαρήγα, οι διεθνείς κινητοποιήσεις «κινδυνεύουν να μετατραπούν σε τυπικά επαναλαμβανόμενα στιγμιότυπα που δε θα απειλούν κανέναν...».
του
Γ. Α. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ
Ερώτηση προς τους υπουργούς Εξωτερικών, ΠΕΧΩΔΕ, Ανάπτυξης, Γεωργίας και Μακεδονίας - Θράκης για το Εθνικό Πάρκο Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης κατέθεσαν στη Βουλή οι βουλευτές του ΚΚΕ Αγγελος Τζέκης και Γιώργος Χουρμουζιάδης.
Το πλήρες κείμενο της Eρώτησης έχει ως εξής: «Ολα δείχνουν ότι η κυβέρνηση έχει συνειδητά δρομολογήσει την οριστική εγκατάλειψη κάθε προοπτικής επανίδρυσης του Εθνικού Πάρκου Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και του φορέα διαχείρισής του, αφού επιτρέπει την εγκατάσταση βαριών και όχλου επιχειρήσεων στο δυτικότερο τμήμα της πεδιάδας του Νέστου και άλλες επιβλαβείς χρήσεις και κατασκευές στην υπόλοιπη περιοχή, ερχόμενη σε προφανή αντίθεση με τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα με τη συμμετοχή της στη Σύμβαση Ραμσάρ και άλλες Συμβάσεις και ειδικά καθεστώτα.
Την περίοδο αυτή εξετάζονται και προωθούνται αιτήσεις για εγκατάσταση αποθηκών καυσίμων της ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ κ.ά. σε εκτάσεις που προέρχονται και εφάπτονται στην ιχθυοτρόφο λιμνοθάλασσα Βάσοβα ανάμεσα σε μισθωμένα σε αλιευτικούς συνεταιρισμούς κανάλια κ.ο.κ., ενώ ακούγονται και φωνές που ζητούν να γίνει η περιοχή "ενεργειακό κέντρο" - κι όλα αυτά με πρόσχημα ότι τέτοια χρήση γης προβλέφτηκε ήδη από το 1980 με μία Απόφαση Υπουργών.
Ερωτώνται οι κ.κ. υπουργοί:
α) Με ποια πράξη διαβιβάστηκε στα αρμόδια κατά τη Συνθήκη Ραμσάρ όργανα, η πρόταση της Ελλάδας να συμπεριληφθεί η περιοχή του Εθνικού Πάρκου Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης μεταξύ των διεθνούς σημασίας υγρότοπων και υγροβιότοπων και ποια ήταν τα όριά της;
β) Τι προβλέπει το σχέδιο ΠΔ με το οποίο θα καθοριστούν οριστικά η περιοχή του Πάρκου και οι επιτρεπόμενες χρήσεις γης;
γ) Ποια είναι η θέση της κυβέρνησης και των αρμοδίων υπηρεσιών (λ.χ. οι υπηρεσίες διαχείρισης υδατικών πόρων) για την εγκατάσταση επιχειρήσεων του ενεργειακού τομέα "πάνω" σε ιχθυοφόρα ύδατα;
δ) Σε ποια νομική βάση στηρίχτηκε το 1980 ο χαρακτηρισμός ως βιομηχανικής περιοχής του δυτικότερου τμήματος του Πάρκου; Γιατί η κυβέρνηση αποδέχεται το χαρακτηρισμό αυτό;».
Feeds
