Η συζήτηση των Θέσεων της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος αποτελεί πρωτόγνωρη διαδικασία για την πλειοψηφία των μελών της ΚΝΕ. Ταυτόχρονα, έχουμε την τύχη να καλούμαστε να πούμε γνώμη, να αφομοιώσουμε τις Θέσεις, υπό το πρίσμα του νέου Προγράμματος, του οποίου αποτελούν εμπλουτισμό και εξειδίκευση.

Αυτήν την τετραετία που μεσολάβησε μπορούμε να εκτιμήσουμε ορισμένα θετικά στοιχεία που ξεχώρισαν στη δουλειά μας. Καταρχάς, βελτιώθηκε σημαντικά η ικανότητα να τεκμηριώνουμε το αντικειμενικό γεγονός της επιβεβαίωσης των θέσεων του Κόμματος, με βάση την κοσμοθεωρία μας. Εχει διαμορφωθεί ως ένα βαθμό μεθοδολογία στη σκέψη των συντρόφων, στο πώς ερμηνεύουμε τις πολιτικές εξελίξεις. Διαμορφώνεται ένα δυναμικό, που, με βάση τα παραπάνω, «στέκεται» καλύτερα στη διαπάλη, ιδιαίτερα στις δύσκολες συνθήκες στις οποίες κληθήκαμε να δράσουμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η στάση των συντρόφων μας στο δημοψήφισμα, που η θέση του Κόμματος ξεχώριζε «σαν την μύγα μέσα στο γάλα»: μέσα σε κλίμα πόλωσης οι δυνάμεις μας ανέδειξαν το ρόλο του, ως μηχανισμό του αστικού κράτους και τι εξυπηρετούσε εκείνη την στιγμή, μαχητικά υπερασπίστηκαν τη θέση μας. Αντίστοιχα, βελτιώθηκε η ικανότητα προβολής της θέσης μας για το χαρακτήρα της αστικής κυβέρνησης. Μια «μαγιά» συντρόφων ξεχώρισε με την πρωτοπόρα στάση της, στους χώρους δουλειάς, μαθητές μας δίνουν καθημερινά τη μάχη με τον αντικομμουνισμό μέσα και έξω από την τάξη. Σύντροφοι από μικρή ηλικία διαπαιδαγωγούνται με τα κομμουνιστικά ιδανικά, σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης. Σε αυτό συνέβαλε καθοριστικά η οργανωμένη επαφή των μελών της ΚΝΕ, με πλευρές της Ιστορίας του Κόμματός μας, στα πλαίσια των δραστηριοτήτων που αναπτύξαμε, μπροστά στον εορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυση του Κόμματος, των 70 χρόνων από την ίδρυση του ΔΣΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «αποτύπωμα» που άφησε στην Οργάνωση το Διήμερο της Ο Π Κεντρικής Μακεδονίας στη Νάουσα, πώς σύντροφοί μας την επόμενη κιόλας μέρα, γέμισαν με θάρρος και κουράγιο, αντιπαρατέθηκαν, ανοίχτηκαν στον περίγυρό τους, τη στιγμή που δίσταζαν μέχρι τώρα.

Παρά τα θετικά βήματα, υπάρχουν μια σειρά υποκειμενικές αδυναμίες, χωρίς φυσικά να παραγνωρίζονται και οι αντικειμενικές δυσκολίες που εντοπίζουν οι Θέσεις. Σωστά τοποθετείται το κέντρο βάρους στο Τομεακό Οργανο - Κόμματος και ΚΝΕ, με συγκεκριμένη ευθύνη των Επιτροπών και Συμβουλίων Περιοχών, Κεντρικής Επιτροπής και Κεντρικού Συμβουλίου αντίστοιχα. Πρώτα από όλα, χρειάζεται να απασχολήσει η απόσταση που υπάρχει μεταξύ αυτών που αποφασίζουμε, και τι τελικά υλοποιούμε, η συζήτηση στα Τομεακά Συμβούλια ως πραγματικών επιτελείων μάχης και όχι ως συντονιστικών Γραμματέων ΟΒ. Η μαχητική λειτουργία στη βάση των καθηκόντων που μπαίνουν στις Θέσεις (40-42) που πολλές φορές ατονεί. Εχει σημασία να αναζητήσουμε την αιτία αυτών των αδυναμιών. Το επίπεδο της πολιτικής συζήτησης πρώτα από όλα, που πατάει στην έλλειψη πολλές φορές κατάλληλου ιδεολογικοπολιτικού υποβάθρου. Σε αυτήν την κατεύθυνση, χρειάζεται να απασχολήσει καλύτερα πόσα στελέχη της ΚΝΕ έχουν επαφή με το μαρξιστικό βιβλίο, με τη λογοτεχνία, πώς εντάσσουν τέτοιες πλευρές στην καθοδηγητική τους δουλειάς. Πώς αντιλαμβάνονται το στόχο της κατάκτησης ενός στέρεου ιδεολογικού υποβάθρου, όχι μόνο ως ζήτημα προγραμματισμού ενός ιδεολογικού μαθήματος - που και αυτό είναι σημαντικό, αλλά συνολικότερα. Πώς καθοδηγούν την οργάνωση, αλλά και πώς προσπαθούν και οι ίδιοι να διαμορφώσουν εκείνα τα χαρακτηριστικά της ολοκληρωμένης κομμουνιστικής προσωπικότητας. Το στοιχείο της χαμηλής κοινωνικής πείρας που αντικειμενικά υπάρχει σήμερα στην ΚΝΕ είναι υπαρκτή δυσκολία, δεν μπορούμε όμως να συμβιβαστούμε με την ανυπαρξία πολλές φορές στέρεων πολιτικών δεσμών με νεολαία στους χώρους ευθύνης, με την έλλειψη σταθερού περιγύρου των στελεχών της ΚΝΕ.

Ενα άλλο ζήτημα είναι η βελτίωση του επιπέδου συνεργασίας ΚΟΒ - ΟΒ. Εχουμε μετρήσει βήματα και έχει σημασία αφενός γιατί η ΚΝΕ είναι βασικός αιμοδότης του ΚΚΕ, αφετέρου διότι με αυτόν τον τρόπο κατακτιέται ενιαία αντίληψη στο σχέδιο ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης μεταξύ ΚΟΒ - ΟΒ. Και αν αυτό είναι ως ένα βαθμό κατακτημένο σε μια εδαφική ΟΒ, μέσα από κοινές ομάδες παρέμβασης, κοινό σχέδιο μπροστά σε σταθμούς, πολύ πιο αργά προχωράει σε σχέση με τις μαθητικές ΟΒ. Οπου γίνεται έχουμε θετικά παραδείγματα. Π.χ, δράση πυρήνα γονιού - εκπαιδευτικού - μαθητή σε σχολεία, όπου ουσιαστικά αυξήθηκε η πολιτική επιρροή της Οργάνωσης.

Τέλος, αν και μετράμε ουσιαστικά βήματα στη βελτίωση της παρέμβασης των κομμουνιστών σε μαζικούς φορείς - βοήθησε και η συζήτηση σε όργανα και ΟΒ της Απόφασης της Ευρείας Ολομέλειας της ΚΕ -, ωστόσο, υπάρχει δυσκολία να ακολουθήσουμε αυτά τα βήματα στην οργάνωση και διεκδίκηση στο έδαφος, μέσα από Λαϊκές Επιτροπές, Επιτροπές Ανέργων. Παραμένουν ακόμα συγχύσεις για το ρόλο τους, που σχετίζονται φυσικά με τα ζητήματα της σχέσης Κόμματος - κινήματος που βάζουν και οι Θέσεις. Συχνά στις εδαφικές ΟΒ το ζήτημα αντιμετωπίζεται ως χρέωση ενός συντρόφου που θα παρακολουθεί τα Συντονιστικά των Λαϊκών Επιτροπών, θα ενημερώνει τα άλλα μέλη της Οργάνωσης που στην καλύτερη περίπτωση θα πηγαίνουν καλεσμένοι στις δράσεις των Λαϊκών Επιτροπών. Υπάρχουν ουσιαστικές δυνατότητες για αναβάθμιση της λειτουργίας τους, στο βαθμό που θα προχωράει η ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Πρέπει να μας απασχολήσει πώς από αυτές τις δραστηριότητες θα αποκτιέται πείρα στο κομμάτι του δυναμικού μας που δεν έχει, στην οργάνωση ενός αγώνα, στη διαμόρφωση πλαισίου πάλης, στην ανάληψη πρωτοβουλιών, στην καλή γνώση οξυμένων προβλημάτων ανά χώρο, στην ικανότητα να δένεται ένα οξυμένο πρόβλημα με το ποιος έχει τα κλειδιά της οικονομίας σήμερα, στη δουλειά με ανώριμες μάζες, στη διαμόρφωση κοινής δράσης, στη δουλειά με ανώριμες πολιτικά μάζες, στην κοινή δράση μαζί τους, στη συσπείρωσή τους με σταθερά χαρακτηριστικά. Σε αυτό χωλαίνουμε συμβιβαζόμενοι συχνά με τον αρνητικό συσχετισμό, χωρίς να βλέπουμε τη δυναμική που μπορεί να έχει η αγανάκτηση του κόσμου αυτού, ακόμα και αν δεν έχει βρει ταξικό προσανατολισμό. Σε αυτό δεν αρκεί μόνο η πρωτοπόρα στάση ενός συντρόφου που σίγουρα μπορεί να εμπνεύσει. Χρειάζεται να εκπαιδευτούμε στο πώς σε κάθε χώρο, γνωρίζοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του θα απαντάμε σε αυτό που πραγματικά απασχολεί τον κόσμο, πώς συνολικά θα προβάλλουμε σαν κριτήριο το σύνολο της ζωής ενός νέου εργάτη/ ανέργου που ζει σήμερα σε σχέση με αυτό που θα μπορούσε να έχει και γιατί δεν το έχει, με εύστοχες μορφές. Χρειάζεται υπομονή, δεν είναι εύκολη δουλειά.

Η αφομοίωση των Θέσεων είναι δεμένη με την αφομοίωση του Προγράμματος του Κόμματος. Θα κληθούμε να μετρήσουμε βήματα σε αυτά μέσα σε σύνθετες συνθήκες. Είναι ευθύνη μας να βγει η Οργάνωση και το Κόμμα μας πιο ισχυροποιημένοι από αυτήν τη διαδικασία.

Ζήτω το 20ό Συνέδριο του Κόμματός μας!

Ο νόμος υπ' αριθ. 4430/2016 ρυθμίζει τα της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας.

Ξεκινώντας ήδη από το άρθρο 2 (ορισμοί) γίνεται φανερή η χρησιμοποίηση λέξεων προς εντυπωσιασμό: Δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη, συνεργασία, σεβασμός στον άνθρωπο και το περιβάλλον. Λέξεις που εκφράζουν αγωνίες των ανθρώπων των τελευταίων αιώνων, διεκδικήσεις για τις οποίες έχει χυθεί αίμα στους ταξικούς αγώνες, χάνουν την αιχμηρότητά τους και ευνουχίζονται χρησιμοποιούμενες σε χαριτωμένη παράθεση μέσα στον αστικό λόγο.

Μιλάνε, λοιπόν, οι αστοί νομοθέτες για «διαμόρφωση ισότιμων σχέσεων παραγωγής» και για «σταθερή και αξιοπρεπή εργασία», ενώ έχουν ξεπατώσει ό,τι είχε απομείνει όρθιο από προηγούμενες κατακτήσεις. Μιλάνε για «κοινωνικές σχέσεις βασιζόμενες στη συλλογικότητα και στην ισοτιμία και όχι στον ανταγωνισμό», λες και δεν αποτελεί ο ανταγωνισμός θεμέλιο λίθο του ίδιου του συστήματος που αυτοί με πίστη υπηρετούν. Για «οικονομική και κοινωνική ισότητα», λες και είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξουν αυτές μέσα στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η διαβόητη «βιώσιμη ανάπτυξη». Πρόκειται για οξύμωρο. Μια τέτοιου είδους ανάπτυξη δεν μπορεί να έχει στόχο την οικονομική ισότητα, την ισότητα των φύλων, τον σεβασμό των τοπικών ιδιαιτεροτήτων, την πολυπολιτισμικότητα, την προστασία του περιβάλλοντος και των απειλουμένων ειδών (εντυπωσιακό πάλι το πώς όλα αυτά με μια σαρωτική χειρονομία μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι!). Η ανάπτυξη εκ των πραγμάτων έναν και μόνο στόχο μπορεί να έχει: Το κέρδος των καπιταλιστών. Γι' αυτούς και μόνο είναι βιώσιμη. Για τους υπόλοιπους γίνεται ο βίος αβίωτος και η καθημερινότητα άχθος.

Για να αναφέρω ένα τυχαίο παράδειγμα: Η αποτροπή διείσδυσης γενετικά τροποποιημένων οργανισμών και το δίκαιο και αλληλέγγυο εμπόριο (διεθνώς μάλιστα!) μόνο ως ανέκδοτα μπορούν να ακουστούν πάνω στο πεδίο του ανταγωνισμού των ισχυρών και των συμφωνιών τύπου ΤΤΙΡ που άλλες έχουν υπογραφεί και άλλες βρίσκονται στα σκαριά.

Φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη σοσιαλδημοκρατική λογική που κουβαλάει από τότε που ήταν ακόμα ένα μικρό κόμμα, τότε που αυτοαποκαλείτο «Συνασπισμός της Αριστεράς, της Προόδου, των Κινημάτων και της Οικολογίας» (όλα αυτά μαζί κι ανάκατα), συνεχίζει να διαφημίζει ότι μπορεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα του καπιταλισμού μέσα από μεγαλοστομίες. Συνειδητά αποκρύπτει ότι όλα τα προβλήματα της ανισότητας, της φτώχειας, της περιθωριοποίησης, του ρατσισμού, της μετανάστευσης, της προσφυγιάς, της καταστροφής του περιβάλλοντος είναι γεννήματα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και του ιμπεριαλισμού ως ανώτατου σταδίου του.

Οι δε περιθωριοποιημένες και δυσκολευόμενες να ενταχθούν στην αγορά εργασίας και την κοινωνία γενικότερα ομάδες, για τις οποίες τόση ευαισθησία επιδεικνύει η κυβέρνηση, αποτελούν αναπόδραστο αποκύημα της ασκούμενης πολιτικής, εγχώριας και διεθνούς. Και ακόμα μεγαλύτερη γίνεται η υποκρισία όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ζωές κατεστραμμένες από τον πόλεμο και την ακραία φτώχεια και πείνα.

Ολη αυτή η «εναλλακτική» φιλολογία (λέξη που κατ' επανάληψη χρησιμοποιείται και στον συγκεκριμένο νόμο, ακριβώς διότι σημαίνει τα πάντα και τίποτα) είναι προπέτασμα καπνού, μια θαυμάσια υπεκφυγή για να ριχτεί το βάρος της αντιμετώπισης των προβλημάτων σε οποιονδήποτε άλλον εκτός από αυτόν που θα όφειλε να έχει την πραγματική ευθύνη: το κράτος. Υπάρχει μόνο μια μικρούτσικη αναφορά στο άρθρο 2 παρ. 6: «χωρίς, ωστόσο, να υποκαθιστούν (οι υπηρεσίες) τις γενικές υποχρεώσεις του κράτους στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής». Τόσο σύντομα και γενικόλογα, σαν για να προληφθούν οι οποιεσδήποτε «από τα αριστερά» αντιδράσεις, μην αναλαμβάνοντας, ταυτοχρόνως καμία πρακτική ευθύνη. Θαυμάσιο ευχολόγιο!

Ποιος καλείται λοιπόν να σηκώσει το βάρος αυτής της ευθύνης; Οι φορείς κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας: Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις, Κοινωνικοί Συνεταιρισμοί Περιορισμένης ευθύνης και Συνεταιρισμοί Εργαζομένων. Αυτοί οι συνεταιριστικού τύπου φορείς (επιχειρήσεις ουσιαστικά, αφού με κεφάλαια των συνεταιριζομένων δημιουργούνται) θα εποπτεύονται από δύο κυβερνητικές επιτροπές και μία ειδική γραμματεία που επί τούτου θα συσταθεί. Η μέχρι τώρα, βέβαια, εμπειρία, μας έχει δείξει πώς λειτουργούν αυτά τα πράγματα και πώς αλλάζουν χέρια τεράστια χρηματικά ποσά. Αλλωστε κι οι φορείς αυτοί έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτούνται από το Ταμείο Κοινωνικής Οικονομίας (επίσης επί τούτου δημιουργούμενου) και το Εθνικό Ταμείο Επιχειρηματικότητας και Ανάπτυξης. Αυτό το τελευταίο, ως Ανώνυμη Εταιρεία που είναι, δεν αποκρύπτει τον σκοπό του: την «προώθηση νέων μέσων χρηματοοικονομικής τεχνικής (financial engineering) και τη διευκόλυνση της πρόσβασης των επιχειρήσεων σ' αυτά, ώστε να καταστούν ανταγωνιστικές. Και εννοείται ότι τα πακέτα χρηματοδότησης από την Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελούν βασική πηγή εσόδων σε όλο αυτό το πανηγύρι, με το γνωστό κυνήγι απορρόφησης κονδυλίων.

Και οι εργαζόμενοι σε αυτές τις επιχειρήσεις; Θα μπορούν να εντάσσονται στα εξευτελιστικά προγράμματα του ΟΑΕΔ με όλα τα παρεπόμενα όσον αφορά την αμοιβή, τα ωράρια, την ασφάλιση, τη διάρκεια της σύμβασης κ.λπ. Ετσι εννοούν, φαίνεται, την ένταξη στην αγορά εργασίας.

Εξυπακούεται ότι ο εθελοντισμός παίζει και εδώ τεράστιο ρόλο, με τον νόμο να ορίζει ειδικά «μητρώα εθελοντών», καθώς και τους ακριβείς όρους υπό τους οποίους οι «αγνών αισθημάτων» άνθρωποι θα παρέχουν ωραιότατα απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία.

Είναι, νομίζω, προφανές μέσα στο γενικό περιβάλλον ανθρωποφαγικής κερδοσκοπίας στο οποίο ζούμε, ότι τα λαϊκά προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται με τέτοιες ψευδομεθόδους. Οποιος είναι έστω και λίγο υποψιασμένος για το πώς βαδίζουν οι ανθρώπινες κοινωνίες, μόνο μία μορφή αλληλεγγύης μπορεί να παραδεχτεί: την ταξική. Η δε «εναλλακτική μορφή οργάνωσης των σχέσεων παραγωγής» που ευαγγελίζονται μόνο μία μπορεί να είναι και έχει όνομα: σοσιαλισμός.

ΥΓ.: Στο άρθρο 2 παρ. 6 γίνεται αναφορά σε «κοινωνικές υπηρεσίες γενικού συμφέροντος». Στο άρθρο 14 παρ. 2β, ο όρος που χρησιμοποιείται είναι «κοινωνικές υπηρεσίες γενικού ενδιαφέροντος». Πέρα από το γεγονός ότι η διατύπωση είναι τρομερά αφηρημένη, δείχνει και κάτι ακόμα: Οτι πρόκειται για τσαπατσούλικη μετάφραση της αγγλικής λέξης interest, που σημαίνει και ενδιαφέρον και συμφέρον. Θα επρόκειτο για μια ανούσια φιλολογική παρατήρηση, μόνο που εδώ έχει πολιτική σημασία: Χρησιμοποιούν ολοφάνερα τη γνωστή μέθοδο αντιγραφής - επικόλλησης, από ανάλογα κιτάπια της ΕΕ, χωρίς καν να ασχοληθούν με μια μετάφραση της προκοπής!