Αναβαθμισμένο ρόλο στη συγκυβέρνηση, άρα και στη σφαγή του λαού, επιζητά η Δημοκρατική Αριστερά. Σε συνέντευξη στο «Βήμα fm», ο Σπ. Λυκούδης, γραμματέας της ΚΕ και βουλευτής του κόμματος, είπε ότι «ο κ. Σαμαράς εκπροσωπεί την πρωτεύουσα δύναμη στην κυβέρνηση αλλά δεν κυβερνά, συγκυβερνά», διαβεβαιώνοντας ωστόσο ότι «από πλευράς ΔΗΜΑΡ επιδιώκεται να ξεπερνιόνται» τα ζητήματα που προκύπτουν με την εσωτερική λειτουργία της τρικομματικής συγκυβέρνησης.

Στο ίδιο πνεύμα, ο Θ. Μαργαρίτης, μέλος της ΕΕ της ΔΗΜΑΡ, προειδοποίησε την κυβέρνηση «ότι η στήριξή μας δεν σημαίνει εκχώρηση πολιτικής, δεν σημαίνει αποδοχή των θέσεων της ΝΔ» και πως «η κυβέρνηση συνεργασίας προϋποθέτει συμβιβασμούς», ζητώντας δημαγωγικά «να μελετηθούν και να υιοθετηθούν οι εναλλακτικές προτάσεις της ΔΗΜΑΡ για ισοδύναμα μέτρα στη θέση επώδυνων επιλογών που θα πλήξουν τα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα».

Μιλώντας για τις λαϊκές αντιδράσεις στα βάρβαρα μέτρα, ο Σπ. Λυκούδης κάλεσε έμμεσα το λαό να κάτσει στ' αυγά του, λέγοντας ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τη χώρα παρά να προσπαθήσει μέσα από μία πάρα πολύ δύσκολη πορεία να διαπραγματευτεί με τους εταίρους. Είναι η μόνη επιλογή που μας διασφαλίζει την παραμονή σε μια Ευρώπη, που ενδεχομένως βρισκόμαστε στην αρχή της αλλαγής της (...) τώρα είναι που πρέπει να μείνουμε οπωσδήποτε μέσα στην ευρωπαϊκή τροχιά».

Ακούγοντας κανείς τον Τσίπρα, θα υπέθετε ότι η κρίση που εκδηλώθηκε στην Αργεντινή την τριετία 1998 - 2001 ξεπεράστηκε προς όφελος του λαού. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική και επιβεβαιώνει ότι η αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ με την κυβέρνηση δεν είναι για το αν από την κρίση θα βγει κερδισμένο το κεφάλαιο ή ο λαός. Η διαμάχη είναι για το «πάπλωμα» της αστικής διαχείρισης. Δηλαδή, για το ποιο «μείγμα» πολιτικής θα οδηγήσει τα μονοπώλια με «αξιοπρέπεια» έξω από την κρίση, με δεδομένο ότι ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τα κόμματα της συγκυβέρνησης αμφισβητούν την αστική εξουσία και την καπιταλιστική ΕΕ.

Το ίδιο έγινε και στην Αργεντινή. Η μία άποψη που εξέφραζαν τα αστικά επιτελεία ήταν αυτή της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, με δραστική μείωση των κρατικών δαπανών και αύξηση της φορολογίας, όπως γίνεται σήμερα στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Η άλλη μιλούσε για τόνωση της οικονομίας μέσω αναπτυξιακών έργων και χρηματοδότησης, ώστε να υπάρχει ανάπτυξη.

Η εγκατάλειψη της σταθερής ισοτιμίας ευνοούσε τη μερίδα του βιομηχανικού κεφαλαίου με εξαγωγικό προσανατολισμό, ενώ προσέκρουε στο διεθνή δανεισμό της χώρας, που ήταν σε συνάλλαγμα, και η αποπληρωμή του θα αυξανόταν υπέρμετρα. Η σταθερή ισοτιμία από την άλλη, ευνοούσε το τραπεζικό κεφάλαιο, που συναλλασσόταν σε δολάρια. Η αντιπαράθεση δηλαδή σε πολιτικό επίπεδο αντανακλούσε διαφορετικές απόψεις για τη διαχείριση της κρίσης, στη βάση των συγκρουόμενων συμφερόντων μερίδων της αστικής τάξης εντός και εκτός χώρας.

Η όξυνση αυτών των αντιθέσεων πήρε διαστάσεις πολιτικής κρίσης, που εκδηλώθηκε ολοκληρωμένα το Δεκέμβρη του 2001. Οι κινητοποιήσεις που ξέσπασαν, στη βάση των οξυμένων λαϊκών προβλημάτων εξαιτίας της κρίσης, παρά τις ανεβασμένες μορφές πάλης, τις συγκρούσεις και τη μαζικότητα, δεν είχαν πολιτικούς στόχους ρήξης, ανατροπής. Κανένα κόμμα, ούτε το κίνημα αμφισβήτησε την αστική εξουσία, ώστε να δημιουργηθούν προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση προς όφελος του λαού.

Ετσι, το λαϊκό κίνημα δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την αδυναμία του αστικού πολιτικού συστήματος να δώσει στη δοσμένη στιγμή πολιτική διέξοδο σε όφελος του κεφαλαίου. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι τη λαϊκή πάλη καρπώθηκε ολοκληρωτικά σε πολιτικό επίπεδο το αντιπολιτευόμενο κόμμα, που διατυμπάνιζε την ανάγκη διαφορετικής διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας, στην κατεύθυνση «άρνησης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και χαλιναγώγησης της ελεύθερης αγοράς».

Το αποτέλεσμα ήταν η σημαντική τόνωση των εξαγωγών. Το εμπορικό ισοζύγιο έγινε πλεονασματικό και την πενταετία από το 2003 μέχρι το 2008 ο ρυθμός ανάπτυξης του ΑΕΠ της χώρας ξεπέρασε το 8% ετησίως. Την ίδια ώρα όμως, οι συνθήκες διαβίωσης του λαού επιδεινώθηκαν σχετικά και απόλυτα μέσα σε μια δεκαπενταετία (1992 - 2006) οικονομικής ανάπτυξης που οδήγησε στον υπερδιπλασιασμό του ΑΕΠ της χώρας.

Στο διάστημα αυτό, η απόλυτη φτώχεια αυξήθηκε από το 3,2% στο 8,5% του πληθυσμού. Η σχετική φτώχεια αυξήθηκε από 19,7% του πληθυσμού το 1992 στο 25,6% το 2006. Το 2006 το 43% των εργαζομένων στην Αργεντινή εργάζονταν χωρίς ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, από 31% το 1992. Ο πληθωρισμός ξεπέρασε το 20%, κατατρώγοντας το λαϊκό εισόδημα και η ανεργία άγγιξε, συνυπολογίζοντας και την υποαπασχόληση, το 25%.