MotionTeam

Χαρακτηριστικά όσα είπε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών, Ευ. Βενιζέλος, στο συνέδριο του Economist στη Θεσσαλονίκη με τίτλο «Η θάλασσα της Ευρώπης: Διαμορφώνοντας το χάρτη για την οικονομική ανάπτυξη», κλείνοντας το μάτι σε κατασκευαστές, εφοπλιστές επιχειρήσεις μεταφορών και άλλους επιχειρηματίες, παρουσιάζοντάς τους ...επενδυτικές ευκαιρίες σε Ενέργεια, ναυτιλία, δίκτυα, υποδομές, επιδιώκοντας ταυτόχρονα τη φιλόδοξη, για την αστική τάξη, γεωστρατηγική αναβάθμιση της Ελλάδας από τα Βαλκάνια και πιο βόρεια, ως τη Μεσόγειο.

Ταυτόχρονα περιέγραψε ως επιδίωξη της Ελληνικής Προεδρίας την προσπάθεια για ένα άλλο μείγμα διαχείρισης της κρίσης, ζήτημα που ήδη έχει ανοίξει στην ΕΕ, ενώ απασχολεί μεγάλα τμήματα του κεφαλαίου σε όλα τα κράτη- μέλη: «Εχουμε την υποχρέωση το εξάμηνο αυτό ν' αναπτύξουμε μια νέα αφήγηση για την Ευρώπη. Μπορεί άλλος να τη βλέπει με πιο προοδευτικό και άλλος με πιο συντηρητικό ή πιο φιλελεύθερο πρόσημο, αλλά σίγουρα χρειάζεται μια νέα αφήγηση, που να πείθει κυρίως τους νέους Ευρωπαίους πολίτες ότι η Ευρώπη δεν είναι ταυτισμένη με τις πολιτικές λιτότητας, με την ανεργία, με την κρίση, με τη μείωση του επιπέδου ζωής, με τη διακινδύνευση του ευρωπαϊκού κεκτημένου».

Αναφερόμενος στη «θαλάσσια πολιτική» της ΕΕ όρισε στόχο να δοθούν «ευκαιρίες για δικτυώσεις, που νομίζω ότι είναι το μεγάλο ζητούμενο και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη και για την ειδικότερη περιοχή μας, την περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων (...) Από την αλιεία και τις ανανεώσιμες πηγές Ενέργειας μέχρι το χωροταξικό σχεδιασμό στο θαλάσσιο χώρο και από τη ναυτιλία μέχρι την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, στην οριοθέτηση και αξιοποίηση των θαλασσίων ζωνών, όπως είναι η υφαλοκρηπίδα και η αποκλειστική οικονομική ζώνη». Ολοι τους χρυσοφόροι τομείς για τα μονοπώλια.

«Συζητώντας γι' αυτήν την εκδοχή της Ευρώπης, των μεγάλων δικτύων, των συνεργειών, του ενιαίου οικονομικού αυτού χώρου (...) είμαστε υποχρεωμένοι να θυμηθούμε ότι εδώ δεν εφαπτόμεθα μόνο με τα Βαλκάνια ή με τη Μαύρη Θάλασσα ή με τη Μεσόγειο, αλλά πρέπει να ανοίξουμε το βλέμμα μας πολύ περισσότερο», είπε και αναφέρθηκε συγκεκριμένα σε περιοχές όπως Ουκρανία και Μολδαβία, τη ζώνη από Συρία μέχρι Τυνησία, και ακόμα «εάν σκεφτεί κανείς πως ο ελληνισμός έχει την ιστορική και εθνική και φυσική σχέση με την Κύπρο, αντιλαμβάνεστε πόσο σημαντικό είναι για μας να έχουμε την εικόνα όλου αυτού του χώρου, για να καταλάβουμε τη δυναμική που έχουν οι υποδομές, σε όλους τους τομείς, τα δίκτυα σε όλους τους τομείς, στις μεταφορές, στην Ενέργεια, στην επικοινωνία, παντού». Μια αποτύπωση βλέψεων της εγχώριας αστικής τάξης να παίξει ρόλο και να αναζητήσει κέρδη σε μια πολύ ευρύτερη περιοχή.

Εξάλλου, παρείχε διαβεβαιώσεις στο μεγάλο κεφάλαιο ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι εδώ για να το στηρίξει με κάθε τρόπο: «Εμείς αντιλαμβανόμαστε, ως κυβέρνηση και ως Ελληνική Προεδρία, το ρόλο μας ως ένα ρόλο εμψυχωτή μεγάλων σχεδίων, που από τη φύση τους είναι διακυβερνητικά αλλά και ιδιωτικά. Ενδιαφερόμαστε πάρα πολύ να ενισχύσουμε ιδιωτικές πρωτοβουλίες, που έρχονται και διασταυρώνονται με πολιτικές πρωτοβουλίες, θεσμικές πρωτοβουλίες, οι οποίες μπορούν να διασφαλίσουν ένα σημαντικό μέρος της χρηματοδότησης αλλά και την αναγκαία πολιτική υποστήριξη».

Αναφερόμενος συγκεκριμένα στον αγωγό ΤΑP (προμήθεια αζέρικου αερίου στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας, Ελλάδας, Αλβανίας, Ιταλίας) προϊδέασε και για άλλες μπίζνες που μπορεί να γίνουν με «την επέκταση του αγωγού αυτού από την Αλβανία προς τα Δυτικά Βαλκάνια, το Μαυροβούνιο, τη Βοσνία Ερζεγοβίνη, την Κροατία».

Είπε επίσης: «Είμαστε, ούτως ή άλλως, αναγκασμένοι να ξαναδούμε και πολιτικά, με τη διορατικότητα που πρέπει, τη συζήτηση για τον South Stream, να εκτιμήσουμε με τους νέους όρους που υπάρχουν πια στην Παγκόσμια Ενεργειακή Οικονομία τη σχέση των αγωγών με άλλες μορφές φυσικού αερίου που δε μεταφέρονται μέσω αγωγών, αλλά ενδιαφέρουν πάρα πολύ την παγκόσμια ναυτιλία και άρα και την ελληνική ναυτιλία». Το υγροποιημένο φυσικό αέριο ή το συμπυκνωμένο που μεταφέρονται με ειδικά πλοία, στην κατασκευή ή αγορά των οποίων έχουν ήδη προβεί Ελληνες εφοπλιστές.

Παραπέρα, εκφράζοντας την αγωνία ελληνικών μονοπωλίων να εξασφαλίσουν φτηνότερο καύσιμο τόνισε «την ανάγκη για μια ενιαία (σ.σ. στο πλαίσιο της ΕΕ) διαπραγμάτευση τιμών από τρίτους προμηθευτές (βλ. Ρωσία), κάτι που δε γίνεται». Στάθηκε και σε ένα άλλο ζήτημα που καίει τα μονοπώλια: «Αντιλαμβάνεστε ότι το ερώτημα πάντα σε όλες αυτές τις περιπτώσεις - αντιλαμβάνεστε πολύ καλύτερα από μένα -, όσοι προέρχεστε από τον ιδιωτικό τομέα και από την αγορά, είναι τι δυνατότητες χρηματοδότησης υπάρχουν, πού είναι τα κονδύλια και πώς μπορούν ν' αξιοποιηθούν». Παρέπεμψε στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, την Ευρωπαϊκή Τράπεζας για την Ανασυγκρότηση και την Ανάπτυξη, την Τράπεζα για την Ανάπτυξη της Μαύρης Θάλασσας, μηχανισμούς που έστησαν οι αστικές κυβερνήσεις ακριβώς για να εξασφαλίζουν χρηματοδότηση στα μονοπώλια.

Τέλος, τους υπέδειξε κι άλλους τομείς δραστηριοποίησης για να βγάλουν στο πολλαπλάσιο την όποια αρχική τους επένδυση: «Υπάρχουν και στην άλλη πλευρά του λόφου ελλείψεις στις υποδομές. Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, παρόλα όσα έχουν γίνει τις δεκαετίες από το '50 έως τώρα, επί τόσα χρόνια, στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η ήπειρος η ίδια, ο χώρος, η γη, έχει πολύ μεγάλες ανάγκες. Ανάγκες για επενδύσεις, για υποδομές, για δίκτυα σε όλους αυτούς τους τομείς που είδαμε προηγουμένως».

«Η ιστορία της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης μας διδάσκει ότι βήματα ολοκλήρωσης επιτεύχθηκαν πάντα μέσω διαλόγου και διαδικασιών συλλογικών αποφάσεων. Σε αυτές εντέλει επικράτησε η λογική. Η Γερμανία ωφελείται ιδιαίτερα από το ευρώ. Γι' αυτό υπάρχει στο Βερολίνο ήδη τώρα ένα "Σχέδιο Β" για την περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση. Θα υπάρξουν διαπραγματεύσεις για ένα "κούρεμα" χρέους, γι' αυτό είμαι απολύτως βέβαιος», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Σε άλλο σημείο υποδεικνύει ακόμα και το περιεχόμενο που θα πρέπει να έχει η «λύση», ώστε να δοθεί ώθηση στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας: «Πρέπει να βρούμε μια λύση η οποία δεν επιβαρύνει τους προϋπολογισμούς άλλων χωρών της ΕΕ. Θα έπρεπε να στηρίζεται σε τρεις πυλώνες. Πρώτον, ένα τέλος των προγραμμάτων λιτότητας. Δεύτερον, μια ευρωπαϊκή διάσκεψη χρέους. Τρίτο και πιο σημαντικό: ένα ευρωπαϊκό new deal, μια συμφωνία για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης και της απασχόλησης, ειδικά στον ευρωπαϊκό Νότο. Χωρίς οικονομική ώθηση είναι αδύνατο να βγεις από την κρίση».

Ο Αλ. Τσίπρας απαντά στο αν πρέπει η Ελλάδα να μείνει οπωσδήποτε στην Ευρωζώνη με τρόπο που αναπαράγει υπαρκτούς προβληματισμούς στους κόλπους της σχετικά με τη μείγμα πολιτικής, αλλαγές στη λειτουργία της, αλλά και στους κόλπους της αστικής τάξης λέγοντας: «Η Ευρωζώνη είναι ένα σημαντικό μέρος της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Εάν όμως θα έχει διάρκεια, αυτό το αποφασίζει η Γερμανία ... η κυρία Μέρκελ θα κάνει θυσίες και θα επιτρέψει πράγματα τα οποία τώρα ακόμη απορρίπτει».

Σπεύδοντας να προσθέσει ότι η κριτική στην ΕΕ γίνεται ώστε να πιέσει για αλλαγές που θα ευνοήσουν τμήματα της αστικής τάξης που αισθάνονται σήμερα «ριγμένα»: «Ο σκεπτικισμός δεν κατευθύνεται εναντίον της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά εναντίον της άθλιας κατάστασης της ΕΕ. Είναι ένας εποικοδομητικός σκεπτικισμός. Η δική μας κριτική δεν έχει καμία σχέση με τη ρητορική των δεξιών λαϊκιστών. Αυτοί θέλουν να καταστρέψουν την ευρωπαϊκή συνοχή. Εμείς θέλουμε να αναγεννήσουμε, να τη σώσουμε. Σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, η επανεθνικοποίηση δεν μπορεί να είναι το όνειρο ... Το όραμά μας είναι μια αλλαγμένη Ευρώπη, χωρίς πολιτική λιτότητας».